Vader maakt verschil
Vader en ik zijn wonen inmiddels drie jaar apart. Nu belt vader wel met dochter. Maar niet met zoon. Ze zien vader misschien 1x per maand een dag (niet mijn keus). Nu is zoon jarig geweest. Vader is niet langs geweest, wel kort gebeld. Vader vraagt aan dochter of ze nieuwe spullen wilt hebben, niet aan zoon. In zin dag gaat hij wel wandelen met dochter. Als zoon vraagt om te voetballen is hij moe. Ik probeer zo normaal mogelijk te doen. Maar ja, kinderen zijn slim. En ik denk dat zoon aanvoelt dat ik het zielig voor hem vind. Misschien heeft hij zelf geen last of behoefte aan vader (hij is 8) en maak ik er een probleem van voor hem.
Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij later door mij (omdat ik het zielig voor hem vind) of door vader (die weinig aandacht aan hem geeft) geen mentale problemen heeft?
Mijn moeder vond dat ook altijd zo zielig voor mij. Toen ik volwassen was heb ik het contact met haar verbroken, wel later weer min of meer on speaking terms gekomen maar tjonge. Het is echt vreselijk als een van je ouders het af laat weten en de andere vind dat zielig voor je. Ik wou niet zielig gevonden worden, toen niet, nu niet en nooit niet.
Ga gezellige dingen met die jongen doen, hij is niet zielig, z'n vader is misschien een kwal maar dat maakt je zoon nog niet zielig.
hoe wist je dat je zielig gevonden werd? Ik denk dat ik het niet aan mijn zoon laat merken… ik hoop het tenminste … maar Miss doe ik dat onbewust wel
overigens ben ik ook zonder vader figuur opgegroeid. En ik mis niet mijn vader als persoon… maar ik lijk wel meer op hem, denk ik, want lijk in veel dingen niet op mijn moeder… en mis dus wel een connectie ofzo..
Het klinkt misschien hard, maar mentale problemen of trauma's kun je niet altijd voorkomen, hoe graag je dat ook wil. Geen enkele ouder wil dat voor zijn kind en toch gebeurt het soms. En ja, dat is heel zwaar en moeilijk en verdrietig, maar je hebt niet altijd invloed op alles.
Kinderen zullen het echt wel merken als vader het ene kind voortrekt ten opzichte van het andere kind. Ik snap je teleurstelling, verdriet en boosheid daarover, maar ik zou proberen dat stukje bij jezelf te houden. En als je kinderen er iets over zeggen vragen wat ze er zelf van denken, vinden, hoe ze denken dat ze er het beste mee om kunnen gaan en wat ze daar zelf in willen. En zorg ervoor dat jij er wél bent voor ze. Dat ze weten dat ze bij je terecht kunnen en op je kunnen bouwen. En dat je ze wel gelijk behandelt. Van zielig zijn wordt het echt niet beter. Een kind kan daar ook niks mee. Je legt dan eigenlijk jouw emoties bij je kind neer.
Helemaal eens met MamaE.
Heb je wel eens geprobeerd met vader daarover te praten? Weet je of hij redenen heeft, voorbeelden van mogelijke gedachtes:
- hij denkt dat zoon niet van hem is;
- jongens/mannen praten niet zoveel met elkaar (meestal doen ze dingen samen);
- een jongen moet opgewassen zijn tegen de hardheid van de wereld waarin hij straks terecht komt;
- een meisje moet beschermd en verzorgd worden.
In mijn ervaring was het niet zo extreem als jij het nu beschrijft, vader maakte geen onderscheid in verjaardagen bijvoorbeeld, maar toch was er wel verschil. Dochter belt vaker en gemakkelijker, dus daar was meer contact mee. Dochter wist vader gemakkelijker te verleiden tot nieuwe aankopen, dat deden de zonen dus echt niet, waardoor er wel verschil ontstond. Vanuit vaders perspectief: als ze het vragen.... ja, maar de jongens vragen het niet.
Tsjor