Tips gevraagd: wat kun je doen als redelijk overleg met ex (bijna) niet mogelijk is?
Het lukt mijn partner en zijn ex vrouw niet om in redelijkheid afspraken met elkaar te maken. Voornamelijk als het gaat over de kinderen. Bezoekregeling is op zich oké geregeld, alhoewel een kleine aanpassing (met behoud van 50/50) op zijn verzoek niet mogelijk is volgens haar. Zij wil het niet dus einde discussie… Zelfde over geld wel/niet van de kinderrekening gebruiken (die uiteraard bedoeld is voor alleen uitgaven tbv de kinderen).O.a. Sport, kleding, school zaken worden hiervan betaald, dit ligt vast in OP. Bepaalde sport vindt moeder niet leuk (zij ziet het als een hobby) en dus mag dit niet van de kindrekening betaald worden. Het geld is er, het is dus niet zo dat het niet kan.
Overleg is niet mogelijk: zij zegt dan vaak ik wil het er verder niet over hebben, dit is mijn standpunt. Ander voorbeeld: 1x per kwartaal is er (met moeite) een 1 op 1 gesprek, van te voren geven ze aan welke onderwerpen ze willen bespreken. Tijdens de afspraak zelfde verhaal: als het niet naar haar zin gaat wil ze het punt alsnog niet bespreken of ze moet na een uur al weg. En zijn dus een aantal zaken (nog steeds) niet besproken. Na afloop van zo’n gesprek worden de zaken die wel zijn besproken vastgelegd in een mail, om het zwart op wit te hebben. Ook zo’n mail wordt nog tig keer heen en weer gestuurd: nee dit heb ik niet gezegd, je hebt me verkeerd begrepen, je hebt het niet goed gehoord, nee dit klopt niet… enz. Alles wordt verdraaid en op zo’n manier bij hem teruggelegd dat lijkt alsof hij niet meewerkt. We hebben nu ruim een jaar een relatie en het wordt alleen maar erger, ik vind het lastig hiermee te dealen en merk ook dat het hem raakt en somber maakt. Had gehoopt dat naarmate zij langer uit elkaar zijn, de situatie juist wat milder zou worden en ieder verder kan gaan met zijn/haar nieuwe leven..
Hij wil nu een mediator inschakelen; wat gebeurt er als zij dit ook weigert? Dat hij laat weten dat de volgende afspraak met een mediator is en zij zegt: dan kom ik niet. Wat kun je dan (nog) doen?
Ik zou juist toe willen gaan naar een situatie waarbij zo weinig mogelijk overleg (nodig) is. Wat vast ligt, ligt vast. Moet een ouder iets oplossen qua tijd dan doet hij/zij dat in het eigen netwerk. En ik zou het gedoe met een gezamenlijke kindrekening niet willen als dat steeds wrijving en conflicten oproept. Je kunt er dieper ingaan, eisen dat er meer of beter overleg komt maar dat levert waarschijnlijk alleen maar meer gedoe op. Ik zou dus splitsen wat er te splitsen viel en verder zo zakelijk mogelijk met elkaar omgaan. Dus geen discussies over wat belangrijk is, over normen en waarden etc. Daar gaat iedere ouder zelf over in de eigen eigen tijd.
Google eens op parallel ouderschap
Zo weinig mogelijk gezamenlijke verantwoordelijkheden, zou ik zeggen. Dus geen kindrekening maar elk van eigen volwassenen rekening betalen, al dan niet met alimentatie betalen/ontvangen. En inderdaad bij praktische problemen tijdens de zorgdagen geen beroep doen op de andere ouder maar in het eigen netwerk voor een oplossing zorgen. Afspraak is afspraak, hou het simpel. Overleg kan alleen tussen mensen die durven geven en ontvangen en zo lijkt de ex van je man niet te zijn. Jij als nieuwe partner zou je liefst helemaal buiten alle overleg/discussies houden, je kunt je man steunen als hij weer iets heeft meegemaakt aan gedoe. En gezellig zijn voor de kinderen als ze bij jullie zijn. Hij is de vader en hij voedt op, lijkt mij. En jij steunt vader emotioneel en praktisch. Sterkte!
Hoe lang zijn ze al uit elkaar?
Als zaken persoonlijk bespreken niet lukt, dan moet het dus anders. Per mail bijvoorbeeld. Het hóeft niet in een persoonlijk gesprek tenslotte.
Verder eens met de andere schrijfsters, als zaken niet in overleg kunnen, moet je situaties waarin overleg nodig is zien te vermijden. Zo'n kindrekening is een leuk plan, als je elkaar vertrouwt in wat ervan betaald wordt. Wie beheert de rekening in dit geval? Ik gok op de moeder? Vader zou kunnen proberen te regelen dat hij zelf ook zaken vanaf die rekening kan betalen. Maar gezien wat je hier schetst geef ik hem weinig kans. Dus dan inderdaad geen kindrekening, maar afspraken over wie wat betaalt en eventueel alimentatie afspreken. Als dat nog niet geregeld is, kunnen de ouders via het LBIO betaalbaar een berekening volgens de standaard normen laten maken. Daar hoeven ze dan in principe niet eens voor langs een rechter/mediator.
Als de verdeling in tijd 50/50 is spreek je volgens mij van co-ouderschap. En ja, ieder is verantwoordelijk voor zijn/haar eigen deel van de tijd. De andere ouder kan niet als oppas fungeren, tenzij natuurlijk in overleg of als dat de afspraak is.
Als er geen overleg mogelijk is, zou je hoe om te gaan met verjaar- en feestdagen vast moeten leggen in het ouderschapsplan.
Het is sowieso verstandig om regelmatig te evalueren. Kinderen zijn zo veranderlijk, als de situatie daarom vraagt moet je de afspraken kunnen wijzigen. Als ze nog niet zo heel lang uit elkaar zijn, is het naar mijn idee verstandig om op korte termijn te overleggen over hoe het nu gaat en te kijken of de bestaande afspraken aangepast moeten worden. Komen ze daar samen niet uit, dan kan een mediator daar prima een rol bij spelen. Je partner zou dat aan kunnen geven. En geeft moeder niet thuis, dan kan je partner laten weten dat hij dan via een advocaat een nieuw voorstel gaat indienen bij de rechtbank. Dat is wel een laatste redmiddel, want dan wordt de sfeer er vermoedelijk niet beter op. Maar zo heel best lijkt die toch al niet te zijn.
In ieder geval moet jij je er, in ieder geval voor zover moeder dat kan zien, buiten houden. Je kunt je partner steunen en advies geven, maar jij bent geen speler hierin. Het zijn hun kinderen, zij gaan erover, zij moeten samen afspraken maken.
Voorlopig even zo weinig mogelijk contact of overleg. Niet over elk wissewasje contact willen opnemen of willen overleggen, alleen als het écht noodzakelijk is en dan liefst nog via email. Dat creëert de broodnodige rust. Mediation lijkt mij onnodig olie op het vuur, tenzij ze allebei overtuigd zijn van de noodzaak en beiden gemotiveerd zijn om de communicatie te verbeteren. Eenzijdig beslissen dat er mediation moet worden ingeschakeld komt behoorlijk dwingend over en lijkt me niet de beste manier om nader tot elkaar te komen. Wat betreft de kindrekening : Het lijkt mij wel logisch dat daar alleen van betaald wordt waar je het samen over eens bent. Wat buiten de afspraken valt betaal je uiteraard zelf.
Misschien nog een tip : ex en ik hebben destijds rekeningen geopend op naam van de kinderen in plaats van een kindrekening onder beheer van een van de ouders. Dat kan ook veel gedoe voorkomen.
Het is je vraag verder niet, maar wat je schrijft komt op mij over alsof er nog veel pijn en verdriet over de scheiding leeft bij de ex van je partner. Ik denk dat het niet haar idee was, die scheiding. Ook heb ik het idee dat jouw partner veel overwicht heeft en veel wil bepalen. Zijn ex gaat daar misschien tegen in verzet. Als ze zich bedrogen voelt door haar ex omdat hij de scheiding heeft geïnitieerd, dan helpt dat ook niet om op voet van gelijkheid te communiceren.
Als je bovenstaande herkent dan helpt het misschien om wat meer begrip te krijgen voor de onderliggende dynamiek tussen de twee ex partners.
Misschien doen afstand houden, elkaar rust en tijd gunnen wonderen.
Als ik jouw verhaal zo lees zou ik ook het advies geven aan je partner om eens te kijken naar parallel ouderschap. Misschien 1x een afspraak met een mediator om een gesprek te hebben over hoe de financiën gesplitst kunnen worden, zodat daar ook geen overleg meer over nodig is. Mocht dat niet lukken, dan is er een mogelijkheid om een berekening te laten maken bij het LBIO of een advocaat in de arm te nemen.
Verder zorgen dat vader zich aan de afspraken houdt door rekening te houden met die afspraken.
In sommige gevallen is zo min mogelijk overleg tussen ouders beter. Wel is het belangrijk dat beide partijen zich dan aan de afspraken houden op het gebied van omgang en het stimuleren daarvan.
Sterkte ermee
@Jonagold: ze zijn nu 2 jaar uit elkaar. Het is een gezamenlijke rekening waar beide ouders bij kunnen. Maar ze vindt veel dingen te duur of niet nodig en dan heb je al een impasse... Er is 50/50 co-ouderschap en af en toe wordt over en weer gevraagd of de ander ze uit school kan halen bijv. Dit lukt tot nu toe wel. Maar andere zaken zijn (bijna) onmogelijk af te spreken. Bijv. afgelopen jaar, na 3 weken heen en weer mailen en uiteindelijk en 8 (!!) versies van een document wat alleen gaat over het invullen van de schoolvakanties en feestdagen over het aankomende jaar... Na deze ellende heeft hij over dit onderwerp gezegd dat hij dit komend jaar sowieso via een mediator wil doen omdat het rechtstreeks met haar niet lukt. En dit gaat alleen nog maar over de vakanties, de andere zaken komen hier nog tussendoor.
Ik hou me er verder ook buiten maar probeer mijn partner te steunen en enig advies te geven. Vind het zo triest dan mensen elkaar zo dwars blijven zitten.. Ik ben zelf ook gescheiden maar mijn kinderen waren én wat ouder toen we scheidden én mijn ex deed (en doet) niet moeilijk; over alles valt te praten en komen we ook uit.
@Zonne2017: er is zeker nog hoop onverwerkt verdriet in dit geval... Het was op haar initiatief; zij is er financieel behoorlijk op achteruit gegaan en het lijkt dat zij hem dit nog steeds kwalijk neemt. Terwijl alles netjes en volgens de regels afgehandeld is, ze heeft gekregen (en krijgt) waar ze recht op heeft.
Wat die kinderrekening betreft, daar zit al een pijnpunt; het zijn vooral zaken die zij "te duur" of "niet nodig" vindt. Het gaat hier niet om extreme verwennerij en dat hij het een na het ander koopt voor de kinderen "gewoon omdat het kan", maar zoals ik schreef contributie voor o.a. sport. En ja, de ene sport is duurder dan de andere maar het is voor de kinderen en het geld is er... Dus hier is vaak onenigheid over. En in het begin dacht hij vaak: oke laat maar, dan doe ik het wel niet, heb geen zin in gedoe... Maar daar is ie wel een beetje klaar mee, hij kan niet altijd zijn oren naar haar laten hangen. Ze zijn niet voor niets gescheiden: over bepaalde zaken denken ze wezenlijk anders en hij wil juist dingen op zijn manier doen en meegeven aan de kinderen.
Ze communiceren al zoveel mogelijk via mail/whatsapp maar ook daar worden zaken verdraaid en bij hem teruggelegd. En als hij dan al "bewijs" heeft waarin ze toch echt iets heeft toegezegd of een akkoord heeft gegeven, dan reageert ze gewoon niet meer..... einde discussie/gesprek en geen oplossing..
En dat parallel ouderschap lijkt hier een optie, maar idd gaat zij hier akkoord mee? Er is nu een OP maar dat zou dan herzien/herschreven moeten worden olv een mediator. Het zou zomaar kunnen dat ze zegt: ik vind het niet nodig...het OP wat er ligt voldoet wat mij betreft....
Maar ik geef het zeker als tip aan hem mee, dank hiervoor!
Mijn man heeft dit gehad met zijn ex - vrouw; er was een helder en duidelijk ouderschapsplan maar in de praktijk hield zij zich er op alle fronten nauwelijks aan. Mediator erbij maar ondanks nieuwe specifieke afspraken hield ze zich er nog niet aan. Later bleek dat ze nogal een puinhoop maakte van haar financien en er jaloezie in het spel was omdat het bij ons wel goed liep en bij haar en haar man niet, en dan dwars gaan liggen om je gram te halen.
Zoals anderen al aangaven; werk naar een systeem waarbij zo min mogelijk overleg mogelijk is. Mediation werkt misschien maar helaas vaak niet.
Idee voor je man en zijn ex (en alle anderen die gedoe hebben over de vakanties): mijn ex en ik hebben bij de scheiding het volgende afgesproken over de zomervakanties: in de even jaren kiest vader als eerste 2 weken. Daarna ik 2 (andere) weken. Daarna hij weer 1 en dan krijg ik de laatste. Oneven jaren andersom, dan heb ik dus voorrang. Werkt perfect! En Kerst doen we ook om en om: het ene jaar tot en met 1e kerstdag bij de een, en dan van 2e kerstdag tot en met jaarwisseling bij de ander. Werkt ook perfect. Ik zou als ik je partner en zijn ex was echt ophouden met 'invallen' voor elkaar. Zelf oplossen als je niet kunt ophalen dus.
Waar veel mensen zich in vergissen, is dat je met co-ouderschap heel veel met elkaar te maken hebt en dus met elkaar moet blijven communiceren. Helaas is slechte communicatie een van de meest voorkomende (mede) oorzaken van een relatiebreuk en dat zet zich dan voort na de breuk. Dus als afspraken nakomen, verantwoordelijkheid nemen tijdens het huwelijk al drama was, dan is het dat daarna helemaal...is mijn bescheiden inzicht.
Madee je hebt gelijk, maar er is ook een andere oplossing en dat is dat je elkaar de grootst mogelijke ruimte laat om ieder te doen zoals hij/zij dat wil doen. Dat betekent zo min mgelijk overlap, dus niet elk jaar steggelen over vakanties, niet over en weer op andermans tijden kinderen van school halen, geen kindrekening, maar ieder betaalt wat hij/zij wou willen betalen.
'zij is er financieel behoorlijk op achteruit gegaan en het lijkt dat zij hem dit nog steeds kwalijk neemt.' Dat zou ook niet moeten. In principe deel je bij de scheiding wat er is, zowel de goederen als de inkomsten, ieder de helft. Als zij nu moet sappelen en hij royaal kan doen, dan is dat een oneerlijke ongelijkheid. Wat zou hij kunnen doen om het wat gelijker te maken? Kloppen de berekeningen wel die indertijd gemaakt zijn? Hoe heeft hij het voor elkaar gekregen om er meer uit te halen dan zij?
Tsjor
@ Tsjor: Tja het fijne ervan weet ik niet precies, maar ze waren niet in gemeenschap van goederen getrouwd, hij is in het huis blijven wonen etc... Zoals ik schreef, zij heeft gekregen waar ze recht op had, maar woont nu bijv. wel stuk kleiner in een flat... En hij betaalt maandelijks aan haar wat afgesproken is. Ik zit zelf nu ook op een kleine flat wat ik net aan kan betalen, maar ben bijv wel gelijk fulltime gaan werken toen ik ging scheiden. Met cursussen probeer ik beter betaalde functie te krijgen zodat ik wat kan sparen voor leuke dingen en misschien 1 dagje minder kan gaan werken. Vind niet dat mijn ex mij (nu nog) zou moeten sponsoren omdat het "gelijker" zou moeten zijn... Hij heeft veel beter betaalde baan, dus hij is ook "beter" uit onze scheiding gekomen dan ik....so be it.
tsjor schreef op 04-07-2022 om 22:10:
Madee je hebt gelijk, maar er is ook een andere oplossing en dat is dat je elkaar de grootst mogelijke ruimte laat om ieder te doen zoals hij/zij dat wil doen. Dat betekent zo min mgelijk overlap, dus niet elk jaar steggelen over vakanties, niet over en weer op andermans tijden kinderen van school halen, geen kindrekening, maar ieder betaalt wat hij/zij wou willen betalen.
'zij is er financieel behoorlijk op achteruit gegaan en het lijkt dat zij hem dit nog steeds kwalijk neemt.' Dat zou ook niet moeten. In principe deel je bij de scheiding wat er is, zowel de goederen als de inkomsten, ieder de helft. Als zij nu moet sappelen en hij royaal kan doen, dan is dat een oneerlijke ongelijkheid. Wat zou hij kunnen doen om het wat gelijker te maken? Kloppen de berekeningen wel die indertijd gemaakt zijn? Hoe heeft hij het voor elkaar gekregen om er meer uit te halen dan zij?
Tsjor
Nee hoor ,als je niet in gemeenschap van goederen bent getrouwd kan het prima zijn dat de een er een stuk beter voorstaat dan de ander. Ik heb bijvoorbeeld veel meer eigen vermogen dan mijn man. Onze inkomens zijn vrijwel gelijk (hij heeft iets meer maar dat is echt verwaarloosbaar.) Als we gaan scheiden dan zou ik veel makkelijker een huis kunnen kopen met een vrij lage hypotheek (door inleg eigen vermogen) en daardoor zouden onze financiële posities vlug uit elkaar gaan lopen want ik zou elke maand meer geld overhouden dan hij. Ik zou hem ook kunnen uitkopen uit onze huidige woning en dat zou hij andersom niet kunnen (want bij verkoop krijg ik sowieso 75% van de opbrengst.) Dus ik zou luxer en ruimer kunnen leven ondanks gelijk inkomen vanwege lagere maandlasten en de mogelijkheid om af en toe wat luxe dingen te betalen uit eigen vermogen plus dat mijn passieve inkomen (meestal) hoger is omdat ik wat beleggingen heb. In slechte jaren (zoals dit jaar) levert dat weinig/niks op maar in andere jaren heb ik daar behoorlijke bedragen uitgekregen. Dus na een paar jaar scheiden zou het financieel behoorlijk scheef zitten.
Asha schreef op 05-07-2022 om 14:17:
[..]
Nee hoor ,als je niet in gemeenschap van goederen bent getrouwd kan het prima zijn dat de een er een stuk beter voorstaat dan de ander. Ik heb bijvoorbeeld veel meer eigen vermogen dan mijn man. Onze inkomens zijn vrijwel gelijk (hij heeft iets meer maar dat is echt verwaarloosbaar.) Als we gaan scheiden dan zou ik veel makkelijker een huis kunnen kopen met een vrij lage hypotheek (door inleg eigen vermogen) en daardoor zouden onze financiële posities vlug uit elkaar gaan lopen want ik zou elke maand meer geld overhouden dan hij. Ik zou hem ook kunnen uitkopen uit onze huidige woning en dat zou hij andersom niet kunnen (want bij verkoop krijg ik sowieso 75% van de opbrengst.) Dus ik zou luxer en ruimer kunnen leven ondanks gelijk inkomen vanwege lagere maandlasten en de mogelijkheid om af en toe wat luxe dingen te betalen uit eigen vermogen plus dat mijn passieve inkomen (meestal) hoger is omdat ik wat beleggingen heb. In slechte jaren (zoals dit jaar) levert dat weinig/niks op maar in andere jaren heb ik daar behoorlijke bedragen uitgekregen. Dus na een paar jaar scheiden zou het financieel behoorlijk scheef zitten.
Eens!
Als je getrouwd bent onder HV en je gaat scheiden, dan weet je waarvoor je getekend hebt tijdens trouwen. Het is en blijft een zakelijke overeenkomst, losstaand van emotie. Dit laatste verbind je er zelf aan, maar staat er natuurlijk geheel los van. Nogal flauw om een ex daarop jarenlang ‘terug te pakken’ of kwalijk te nemen natuurlijk?! (Aanname)
Wat doet ex eraan om wat meer financiële ruimte te krijgen bijvoorbeeld? Ik zie dan ook totaal geen noodzaak dat een ex-partner het voor die ander ‘gelijker’ zou moeten maken financieel, zeker niet als alles volgens de afgesproken HV is afgehandeld bij scheiding. Jaloezie doet soms rare dingen met een mens, dat moge duidelijk zijn.
Was ik vergeten om dat erbij te schrijven? Toevoeging moet inderdaad zijn: als ze in gemeenschap van goederen zijn betrouwd.
'Hij heeft veel beter betaalde baan, dus hij is ook "beter" uit onze scheiding gekomen dan ik....so be it.' De redenering was dat de betere baan van hem (niet toevallig) meestal mogelijk werd doordat de partner hem dingen uit handen nam zoals huishouden en zorg voor de kinderen (de bekende 5/3-verdeling, maar ook kunnen overwerken of extra cursussen volgen of aanwezig zijn op het goede moment). Daarom is de berekening bij gemeenschap van goederen gebaseerd op gelijkheid: het gezamenlijke inkomen (door de een verkregen door meer werk, de ander droeg meer zorg bij) wordt gelijk verdeeld over twee partners.
Als er huwelijkse voorwaarden zijn is dat natuurlijk niet zo. Wel jammer dat het dan voor de vrouw negatief uitpakt.
Tsjor
tsjor schreef op 06-07-2022 om 12:53:
Als er huwelijkse voorwaarden zijn is dat natuurlijk niet zo. Wel jammer dat het dan voor de vrouw negatief uitpakt.
Tsjor
Maar dat is ook eigen keuze toch? Ik bedoel, geen partner die mij zou kunnen ‘verplichten’ parttime te gaan werken, ongeacht of er wel/niet kinderen zijn.
Ik heb dit in mijn vriendenkring ook meegemaakt, vrouw stopte met werken toen er een kind kwam, ook op HV getrouwd. Meerdere vrienden hebben met haar gesproken en gevraagd of dit wel zo slim was, maar daar wilde ze niets over horen. Zelfs haar man had haar geadviseerd dan te blijven parttimen, maar nee, stoppen was wat zij wilde. Want, haar woorden, ze was toch al niet zo ambitieus, vond haar werk niet leuk etc., dus keek er enorm naar uit om te stoppen.
Totdat ze gingen scheiden…….. en toen was het opeens “dankzij mij heeft hij het werk kunnen doen wat hij doet etc”. Nee hoor, ze vond het maar wat lekker om te kunnen stoppen met werken, maar bij scheiding werd het opeens een ander verhaal. Dit is dan een voorbeeld uit mijn naaste omgeving, maar is niet uniek, want ik lees die financiële afhankelijkheid ook regelmatig op diverse fora. Uiteraard mag iedereen voor zichzelf beslissen hoe of wat, maar denk ook even verder denk ik dan!