Tips en advies gevraagd omgaan met ex
Beste allemaal,
Ik heb mezelf vandaag geregistreerd op dit forum omdat bij mij de frustratie heel erg hoog zit en ik niet goed weet wat ik ermee aan moet.
Ik realiseer mezelf dat wat ik hier ga opsommen waarschijnlijk met een gekleurde bril gaat zijn, dus hoop dat jullie daar een beetje doorheen kunnen lezen en mij zouden kunnen voorzien van tips wat ik anders zou kunnen doen of wie ik zou kunnen inschakelen om dit beter te laten verlopen.
Het begin:
Ik en mijn ex zijn 2.5 jaar geleden uit elkaar gegaan na een huwelijk van 9 jaar (in gemeenschap van goederen)
De laatste 3 jaar van ons huwelijk verliep moeizaam, achteraf gezien (dat is vaak achteraf) was onze basis ook niet goed, onze eerste ruzie hadden we na 3 maanden en zo volgden er nog velen waarin nu ( achteraf gezien) we nooit zaken uitspraken en dus de volgende dag overgingen tot de orde van de dag.
Ik heb altijd een goede baan gehad en was ook altijd veel aan het werk (ook vaak in het buitenland).
Op seksueel / sensueel gebied hadden wij samen vrij weinig, knuffelen deden we amper (werd steeds minder destelanger we samen waren) en na geboorte van onze zoon (inmiddels 6) hadden we ook geen seks meer samen (in onze laatste 3 jaar samen).
Hoewel we in relatie therapie zijn gegaan en daarna nog een huis hebben gekocht mocht dit niet baten (ik dacht toentertijd dat momenten als dat onze basis beter zou gaan maken) maar uiteraard deed het dat niet.
Uiteindelijk besloten we uit elkaar te gaan.
Bij de verdeling van de spullen ging het mis, bij de mediator kwam ter spraken dat ze geen spullen wilden uit het huis maar een financiële vergoeding zodat ze nieuwe spullen kon kopen.
Hoevaak ik ook aan kaarten dat we de spullen 50/50 zouden verdelen bleef dit een moeizaam punt.
Uiteindelijk zijn we hier uitgekomen (ten nadele van mezelf) maar gezien ik een leuk inkomen had en ik van het gedoe af wilde zijn heb ik het laten gaan.
Ik heb haar uitgekocht en financieel gezien is ze hier heel goed vanaf gekomen.
Momenteel betaal ik partner en kinderalimentatie voor een totaal bedrag van bijna 1200 euro per maand.
Let wel, het betalen hiervan heb ik geen moeite mee, is geen discussie (en dat is het ook nooit geweest).
Tijdens de scheiding riep ik, ik blijf een jaar vrijgezel maar naar een paar weken leerde ik mijn huidige partner kennen, waarmee ik nu samenwoon in een nieuw huis en recent zijn we getrouwd.
Onze zoon kan heel erg goed met mijn nieuwe partner, zijn flexibiliteit in het aanpassen naar de nieuwe situatie is echt ongelofelijk.
Toen ik mijn partner leerde kennen eiste mijn ex dat ze haar mocht ontmoeten alvorens mijn zoon kennis mocht maken.
Hier heb ik akkoord op gegeven want begreep het belang hiervan.
Tijdens de kennismaking heeft mijn ex mijn nieuwe partner bijna gesmeekt om een half jaar tot een jaar te wachten met de kennismaking.
Ik kon hier toen geen gehoor aan geven omdat ik het heel belangrijk vond dat het zou klikken tussen die 2, anders zou dit namelijk nooit een relatie gaan worden.
Een paar maanden later vertelden mijn zoon dat er iemand bij mama was blijven eten (noteer even dat ik hier zelf nooit naar vraag! omdat ik niet wil dat hij een conflict voelt tussen de ouders!) het bleek een vriendje te zijn van mama, wat na 2 maanden stuk liep, vervolgens een maand daarna was er een andere man die kennis heeft gemaakt met mijn zoon... wat vervolgens ook stuk liep...
Toen ik haar confronteerde gaf ze toe dat er 2 relaties (kortstondig) waren maar ging ze er verder niet op in.
Tussendoor loopt ons contact alleen via de mail, en dit is zeer moeizaam.
toen ik anderhalf jaar geleden werkeloos raakte en een uitkering ontving heb ik gevraagd of we SVP een tijdelijke verlaging van de alimentatie konden doorvoeren.
Als reactie kreeg ik jou werkeloosheid is niet mijn probleem en als je dat wilt dan vecht je het maar aan.
Uiteraard heeft aanvechten weinig nut, want als ik morgen een nieuwe baan heb gevonden heeft aanvechten geen zin.
Gelukkig ben ik een maand of 3 werkeloos geweest en hebben we met passen en meten deze maanden kunnen overleven.
sinds we uit elkaar zijn is er geregeld geschermd door mijn ex met het convenant zolang het haar zo uit kwam, als er haar iets niet uitkwam gaf ze aan dat ik het maar moet uitvechten via een advocaat.
Wat ik op alle mogelijke manieren probeer te voorkomen is dat onze zoon het gevoel heeft dat hij moeten kiezen tussen 2 ouders, (ouderschapsconflict) en probeer daardoor afspraken te maken met mijn ex zodat onze zoon van 6 daar niet over hoeft na te denken.
Zoals ook zijn aankomende verjaardag, waarop hij toevallig studiedag heeft en studiedagen zijn volgens convenant voor mij.
Ik ben in deze situatie gezien convenant aangeeft dat hij bij mij is van mening dat wij als ouders elkaar moeten bevragen wat wij willen met zijn verjaardag.
Dus dat wij een keuze maken voor hem.
m.a.w. mijn ex en ik gaan in overleg over zijn verjaardag en maken daar een afspraak over.
Mijn ex dacht daar anders over en heeft mijn zoon gelijk gevraagd of dat hij zijn verjaardag bij haar wilde vieren, waarop hij zei ja dat wil ik.
Dat bericht kreeg ik via een mail binnen.
Gezien ik mijn zoon niet in een conflict wil plaatsen heb ik hem die vraag niet gesteld, echter toen ik hem 2 weken daarna ophaalde zei hij dat hij twijfelde en misschien toch zijn verjaardag bij ons wilde vieren.
Ik heb hem gezegd dat sommige dingen voor grote mensen zijn om te beslissen en daarmee was de kous af.
Ik heb dit gemeld bij mijn ex dat we ons gaan houden aan het convenant gezien we niet samen kunnen overleggen en ik niet wil dat die kleine zijn hoofd gaat breken waar die zijn verjaardag zou moeten vieren...
Ik weet bij ieder moment dat ik tegen haar in ga dat ik dit ergens terug kan gaan verwachten.
En dat deed het uiteraard deze morgen .... Onze zoon heeft maandag a.s. studie dag en dit weekend is hij bij ons.
Dus (gezien moeder en ik 45 MIN uit elkaar wonen) was mijn voorstel aan mijn ex dat onze zoon tot en met maandag hier zou blijven.
Als reactie kreeg ik in het convenant staat zondag terug, maandag ochtend ophalen maar ze zou het wel even aan hem vragen.
Inmiddels gevraagd en mijn zoon van 6!! heeft besloten dat hij bij mama wil zijn op zondag en op maandag ochtend weer opgehaald wilt worden.
Overigens voor de duidelijkheid, ik haal en breng hem dus mijn ex hoeft niks te regelen kwa vervoer, en heeft hier dus ook geen kosten aan!
(bijkomstig verhaal is dat ik een maand geleden een kapotte versnellingsbak had en daar in de ochtend achter kwam toen ik mijn zoon moest halen voor studiedag, mijn ex was furieus want ik hield me niet aan het convenant, als alternatief had ik gevraagd of ze onze zoon bij mijn ouders kon brengen (wonen op slechts 5 min afstand van haar) als noodoplossing, uiteraard was dat teveel moeite (die vraag is weleens vaker gesteld ook vanwege werk (ik werk fulltime) mijn ex werkt nauwelijks tot niet)
Ik weet ook als mijn zoon hier is dat hij aan gaat geven dat hij toch wilt blijven (en dan vraag ik er heel bewust niet eens na!)
Ik heb heel erg het gevoel dat onze zoon voor keuzes wordt gesteld waarbij ik denk dat wij als volwassenen die keuzes moeten maken gezien hij 6 is.
Als laatste bijkomstigheid heb ik goed contact met iemand die in zich in haar prive kring bevind, via die weg heb ik vernomen dat ze met een depressie / burn out thuis zit en inmiddels een label persoonlijkheidsstoornis blijkt te hebben.
Informatie waar ik uiteraard vrij weinig mee kan, maar verklaard wel een hoop waarom dingen lopen zoals ze lopen.
PS, ik heb op school gemeld wat mijn zorgen zijn omtrent event. ouderschapsconflict en of ze goed op zijn gedrag willen letten en ons svp berichten als ze het vermoeden hebben dat er iets gaande is.
Voor de beeldvorming onze zoon is 1 x per 2 weken bij ons in het weekend, tijdens studiedagen op school & 50% van alle vakanties.
Resume....
Ik hoop dat jullie door mijn frustratie heen kunnen lezen.
Vinden jullie dat je je kind van 6 deze vragen kan stellen?
En wat kan ik nog doen (of wie kan ik benaderen) om hierover te spreken om te weten wat ik hiermee kan?
Ach toch
Wat een narigheid weer. Het beste dat je kunt doen is je zo goed mogelijk aan het convenant houden en er niet mee marchanderen. En als overleg niet mogelijk is, ook al komt het soms goed uit, dan houdt je afstand en onderhandelt niet. Inderdaad, met 6 jaar, en vooral bij makkelijke onduidelijkheid houd je je vast aan afspraken.
En ga toch niet de school of derden erbij betrekken. Dat helpt niet want wat kunnen die doen behalve stoken in een toch al slechte expartnerrelatie en zelfs zorgen dat je nog jeugdzorg over de vloer krijgt. Ook al niet iets waar je wat mee kunt.
Kortom. Verbijt je en houd je zo goed mogelijk aan de afspraken.
Lees eens wat op 'Villa Pinedo' en zoek een vrijgevestigde therapeut als je geen vriend of vriendin hebt waar je wel eens mee zou kunnen spreken. Ja, of nog een ouder?
Ik zou verder wel beschikbaar zijn als er van haar kant problemen met de opvang zijn. Niet spontaan aanbieden maar opletten of zich dat voordoet. Als dat zo is, kun je jezelf altijd nog aanbieden.
Ach toch
Onze (mijn ex en ik) uitgangspositie was ook houden aan convenant en als we uitzonderingen wilde maken dat we hierover in overleg zouden gaan.
Gezien onze zoon dit weekend hier is en ik dus volgens convenant hem zondag avond 17.00 terug moet brengen (45 min enkele reis) om er volgens op maandag ochtend 8 uur diezelfde route te moeten afleggen zou een nachtje extra slapen hier een stuk meer rust bieden voor hem maar ook voor mij.
Ik ben dan hier ook van mening dat wij als ouders die keuze moeten maken, of is het normaal (en zie ik het misschien verkeerd) dat je dit aan je kind vraagt van 6 jaar.
En als je dit dan vraagt dien je dit dan niet samen te vragen? IPV met een gekleurde bril eenzijdig gaat vragen?
Mijn ex gaf hier overigens als reactie op dat ze het aan onze zoon had gevraagd dat dit zijn mening was en dat ik voor de rust en regelmaat het niet nogmaals moest vragen.
Overigens vergat ik erbij te zeggen dat onze zoon 2 maanden geleden bij mijn nieuwe partner aangaf dat mama minder dik was dan mijn nieuwe partner.
Toen hij die opmerking maakte klapperde mijn oren, wij hebben hem toen gezegd dat dat helemaal niet belangrijk is, zolang je maar gelukkig bent in het leven.
Als kanttekening, de zomervakantie is 50/50 verdeeld 3 weken bij ons 3 weken bij ex. Vorig jaar heeft onze zoon aangegeven dat hij 3 weken aan 1 stuk nogal lang vond, we hebben dus getracht dit aan te passen, echter had mijn ex en wij al plannen gemaakt voor de zomervakantie wij konden een weekje schuiven echter kon mijn ex niet, daarbij kregen wij het verwijt dat we niet flexibel waren en een paar weken daarna vertelde mijn zoon aan mijn nieuwe partner dat papa niet goed genoeg zijn best had gedaan voor de zomer vakantie.
Overigens heeft hij hier 3 weken een hele fijne vakantie gehad ondanks corona en wilde niet eens terug (zijn woorden!) overigens moedigen wij dit soort uitspraken niet aan! en hebben aangegeven dat mama hem ook mist.
De 3 weken bij mama zijn ook gewoon prima gegaan (bij mijn weten)!
Ries1985
'Vinden jullie dat je je kind van 6 deze vragen kan stellen?'
Nee. Maar wat wij vinden, doet er feitelijk niet toe. Jouw ex vindt blijkbaar dat het wel kan. Mogelijk denkt ze zelfs dat ze er goed aan doet om jullie kind bij dit soort keuzes te betrekken.
Volgens mij is het belangrijk dat je uitgaat van de beste bedoelingen van je ex. Wat je verder ook van haar vindt, zij zal het beste met jullie kind voorhebben. Zolang je dat in je achterhoofd houdt, kun je je over de verschillen in jullie aanpak heen zetten.
Studiedag
Zo'n studiedag op maandag lijkt mij een eitje. Geef gewoon aan dat je, vanwege de studiedag maandag, zoon tussendoor bij jou houdt. Het is onnodig onrustig ook voor je zoon om alleen voor de nacht heen en weer te reizen. Onnodig schakelen is dat.
Kondig het aan en doe het. Overleg het niet. Het spreekt vanzelf.
En als de volwassenen toch beslissen zou ik dat zeker niet bij je zoon neerleggen. Dat kan alleen als iedereen elkaar wel serieus neemt en de kaders duidelijk zijn, wie praat mee en hoe wordt de beslissing genomen uiteindelijk. Dat lijkt mij hier niet aan de hand.
Dus dat zou ik niet voorleggen aan je zoon.
AnneJ
Dat is mijn punt ook, ik wil dit niet bij mijn zoon neerleggen, ik wil dat wij als volwassenen hierin keuzes maken, maar gezien ik niet eenzijdig kan beslissen dat mijn zoon hier blijft heb ik dit bij mijn ex aangegeven, mijn ex heeft dit op haar beurt gevraagd terwijl nogmaals ik wil dat wij die keuze maken.
AnneJ
nog als toevoeging op je eerdere post, je geeft daarin aan om aub geen 3de erbij te betrekken.
Maar ik zou anders niet weten hoe ik vinger in de pap moet houden?! ik zie hem 1 keer in de 2 weken in het weekend, en natuurlijk praten we, als we praten merk ik juist aan hem dat hij iets anders zegt dan dat moeder beweert en ik wil niet dat hij daar last van krijgt... dan is er toch voor nu geen betere weg dan school te vragen dit in de gaten te houden? en al komt het tot aan een instantie dan hebben wij als ouders samen gefaald... (maar in wezen doen we dat al omdat we lijnrecht tegenover elkaar staan)
Ries1985
Je reageert alleen op AnneJ. Je zoekt dus meehuilers in plaats van advies?
'Maar ik zou anders niet weten hoe ik vinger in de pap moet houden?! '
Niet.
'ik zie hem 1 keer in de 2 weken in het weekend, '
Dat is te weinig om actief mee te draaien met de dagelijkse opvoeding. Accepteer dat.
Sol78
Je reageert alleen op AnneJ. Je zoekt dus meehuilers in plaats van advies?
Wat is dit nou weer voor een reactie?! nee ik zoek vooral mensen die kritisch kijken naar dit verhaal net zoals jij doet.
Even inhoudelijk in wat je zegt:
Me zo goed mogelijk houden aan het convenant is iets wat ik vanaf dag 1 doe, echter de andere kant doet dit zolang het goed uit komt en als ik daar dan iets over zeg is de reactie vecht het maar aan.
Dus met andere woorden, is je advies, slik het maar en succes verder?
Bedankt voor je advies en je inbreng en excuus dat ik niet meteen reageerde.
Groet,
Een huiler,
AnneJ
'Geef gewoon aan dat je, vanwege de studiedag maandag, zoon tussendoor bij jou houdt. '
Ik vraag me af wat je geadviseerd zou hebben als de moeder hier om advies gevraagd had. Als de moeder meldt dat vader eenzijdig besloten had om het kind te houden, in strijd met het convenant en in strijd met wat het kind wil.
Sol78
Precies dat.. maar, je vult in dat het kind dit wil.. dat is als moeder het vraagt, als hij hier zelf over begint bij mij zegt hij het tegenovergestelde (lees het stuk over de verjaardag)
Sol78
Overigens wil ik hier nog graag aan toevoegen dat ik uiteraard het liefste voor co ouderschap was gegaan maar gezien ik werk en mijn ex niet was dit financieel niet haalbaar..
ries
Ik begrijp niet zo goed wat het probleem is, kun je dat kort uitleggen?
Je ex was wat dubbele met dat ze jouw nieuwe vriendin wilde zien (een maand na de scheiding is ook wel wat kort imho) en zelf ook later vrienden had. En ze houdt zich wat strak aan het convenant.
Dat zijn de normale scheidingsperikelen, vervelend maar niet onoverkomelijk.
De mening aan een 6jarige vragen en uitvoeren verdient geen schoonheidsprijs maar is nou ook weer niet iets traumatisch voor het kind.
Waarom heb je je kind maar één keer in de veertien dagen en ben je niet voor co-ouderschap gegaan?
Waarom wonen jullie zo ver uit elkaar?
Ja Sol
Ook met een moeder zou ik dat zo zien. Het gaat erom dat het nogal onlogisch en onredelijk is om een kind van 6 onnodig te laten schakelen, want elke keer na de overdracht van vader naar moeder en andersom is het weer wennen.
Ook wil je je reistijd niet onnodig vergroten, dat is niet logisch.
Je moet al een goede reden hebben om dan te wensen dat een kind wel om 17.00 uur terug is en de volgende ochtend vroeg weer opgehaald.
Het gaat om redelijk en logisch.
Tenzij je natuurlijk vlakbij elkaar woont, dan is het al wat eenvoudiger ook al blijft dan staan dat je onnodig schakeltijd veroorzaakt.
Pick your battles
Je gaat niet overleggen of vragen met iemand met wie je niet kunt overleggen of een redelijk antwoord kunt verwachten.
En wat die studiedag betreft. Ik zou daar wel even gedoe over willen aangaan, niet over de rest.
En al helemaal niet wat wil zoon want je ziet het dan gaat moeder het zoon vragen.
Je gaat pas zaken aan je zoon vragen als het echt veel belangrijker is en niet alleen een zoveelste mogelijkheid om gedoe te veroorzaken.
Pick your battles en houd het vooral duidelijk en consequent, zonder vragen/overleggen.
Derden
"nog als toevoeging op je eerdere post, je geeft daarin aan om aub geen 3de erbij te betrekken.
Maar ik zou anders niet weten hoe ik vinger in de pap moet houden?!"
Je snapt het nog niet.
Die derden worden de vinger in de pap en die gaan jou tijd en energie en die van je exvrouw en je zoon claimen voor gedoe waar je alleen maar van achteruit kachelt en zelfs de omgang met je zoon kunt verliezen. Doe het toch niet!
Je hebt er echt een verkeerd beeld bij. Er zijn geen derden die jou gaan helpen greep op je exvrouw te houden of te krijgen. Ze gaan jou in de greep nemen.
Lees anders eens wat in het draadje 'jeugdzorg'.
maar
om hoeveel studiedagen gaat het nou helemaal?
Ries1985
'Overigens wil ik hier nog graag aan toevoegen dat ik uiteraard het liefste voor co ouderschap was gegaan maar gezien ik werk en mijn ex niet was dit financieel niet haalbaar..'
Flauwekul.
Reactie op verschillende dingen
Sol78, in sommige reactie denk ik, ja lekker kritisch, en dan lees ik verder en zie flauwekul staan.... ieder zijn mening. maar hier ga ik niet eens op in.
@Mark, ik vraag me af of je het hele verhaal hebt gelezen want studiedagen en de hoeveelheid zijn van 0.0 belang.
Tevens dat je vraagt waar het probleem ligt dat staat hierboven gewoon uitgelegd.
AnneJ ik snap wat je zegt over een 3de inschakelen meer kwaad dan goed doet, maar je noemt het dat ik mijn ex in toom wilt houden, dat is niet wat ik wil ik wil dat mijn zoon niet in conflict komt dat hij moeten kiezen tussen de ouders (loyaliteitsconflict) en dat is wat er nu gebeurd.
Verder ben ik het met je eens dat je je battles moet kiezen, alleen alles lijkt een strijd te zijn, van studiedag tot zwemles van kerst tot zomervakantie en het is dood vermoeiend dat we niet met een kop thee of koffie in de tuin kunnen zitten en eens normaal kunnen overleggen over onze zoon.
Over de afstand het volgende:
Toen wij uit elkaar gingen heb ik mijn ex uitgekocht en is mijn ex teruggegaan naar haar geboortestad (met mijn toestemming!) afstand was toen nog 35 minuten, daarna ben ik verhuisd met mijn nieuwe partner en is de afstand 45 minuten geworden (dit was overigens ook een discussiepunt van mijn ex) maar dat terzijde.
okay ries
"Sol78, in sommige reactie denk ik, ja lekker kritisch, en dan lees ik verder en zie flauwekul staan.... ieder zijn mening. maar hier ga ik niet eens op in.
@Mark, ik vraag me af of je het hele verhaal hebt gelezen want studiedagen en de hoeveelheid zijn van 0.0 belang.
Tevens dat je vraagt waar het probleem ligt dat staat hierboven gewoon uitgelegd."
Ervan uitgaande dat je zo ook met je ex communiceert, begin ik te begrijpen waarom zij zich strak aan het convenant is gaan houden.
Nog geen reden om zaken aan je zoon voor te leggen door je ex maar zo ga je er niet komen man.
Ik vraag wat het probleem in de essentie is en dat kan je niet formuleren maar verwijst weer naar een lange lap tekst met allemaal minor details die nog niet extreem schadelijk voor je zoon doch alleen getuigen van jouw frustratie.
Die vraag om een bondige formulering is om jou te helpen waar hem nou echt de knoop zit. Daar wil je niet aan. Je wilt verder strijden. Ook goed. Voor jou. Niet voor je kind want je blijft je focussen op details en jouw gelijk daarin. Sol is wat kort door de bocht voor mij maar in essentie heeft zij/hij gelijk: ga er gewoon vanuit dat je ex het beste voor je kind wil.
succes verder
loyaliteitsconflict
Hoe denk je dat derden dat voor je zoon kunnen voorkomen of bestrijden?
De ervaring leert dat jij degene bent die de relatie met je exvrouw, zeker als er zich persoonlijkheidsproblematiek voordoet, zo goed mogelijk moet zien te houden.
Het is jou verantwoordelijkheid.
En ja, kinderen kunnen daar schade aan oplopen. Echt naar. Ze kunnen nog veel meer schade oplopen als jij derden de regie over jullie leven laat overnemen.
https://www.dekinderombudsman.nl/nieuws/rapport-de-ondertoezichtstelling-bij-omgangsproblemen
Ze formuleren het diplomatiek maar de bemoeienis van jeugdzorg bij (v)echtscheidingsproblematiek levert nogal wat klachten op. En niet wat je wil bereiken, een betere relatie tussen de ouders die samen beter zorgen voor een kind dat daardoor minder last heeft van de scheiding. Integendeel.
"De Nationale ombudsman en de Kinderombudsman krijgen geregeld klachten en signalen van ouders en kinderen over de rol van Bureau Jeugdzorg bij scheidingen. Naar aanleiding daarvan zijn zij een onderzoek gestart op eigen initiatief. Een scheiding kan zo uit de hand lopen dat het kind in de knel komt. De rechter beslist dan soms dat het kind onder toezicht moet komen. Bureau Jeugdzorg krijgt de taak het kind te beschermen. Uit het onderzoek blijkt dat een van de ouders vaak vindt dat Bureau Jeugdzorg partijdig handelt en hen niet serieus neemt. Kinderen voelen zich verloren in de strijd. De verwachtingen van ouders passen niet goed bij de taak van de Bureaus Jeugdzorg."
Er zijn meer rapporten maar dan weet je de teneur.
@Mark
Kern van het verhaal is de titel, hoe kan ik hiermee om gaan... we hebben een convenant die onder mijn ogen wordt geschoven waarin afspraken staan, deze afspraken mag je met wederzijds goedkeuren wijzigen, omdat je graag wilt overleggen over je kind ga je het gesprek aan.
De andere kant doet dit niet en geeft aan dat je het maar moet aanvechten, ik kan in theorie hetzelfde doen maar weet dat ik dan nog meer tegenwerking ga krijgen. dus alles wat ik doe maakt het vaak alleen maar erger.
al gaat het over studiedagen, verjaardagen bruiloft etc..
Ries
fijn dat je nog antwoordt. Mijn vraag is: wat zou vertrouwen van jouw kant doen voor je kind? Ik snap dat het een bittere pil is als je het gevoel hebt dat zij bepaalt en niet wil overleggen (heb dat helaas zelf mee mogen maken, heel frustrerend). Maar als ik er op terug kijk, (kind is nu negentien) denk ik "ik had me veel minder druk moeten maken over de strakheid en dominantie van de andere ouder". Kind werd goed verzorgd, de ander had een andere opvoedingsstijl en er was altijd gesteggel over vakanties, idd studiedagen dat soort dingen. Maar mijn frustratie daarover heeft het geen goed gedaan.
Ik zelf had meer vertrouwen moeten hebben en me er sneller bij neer moeten leggen. Mijn kind heeft mijn frustratie jegens mijn ex (die idd echt ook vervelende dingen deed) gevoeld en dat heeft hem geen goed gedaan. Vandaar dat ik zeg: hoe rot ook voor jou, schenk de situatie vertrouwen en maak het beste ervan met je kind. die zal dat voelen en waarderen.
1 stap tegelijk
Helemaal goed krijg je het echt niet en dat is ook heel erg jammer en kost veel onnodige energie.
Toch kun je 1 stap tegelijk zaken verbeteren.
1. Houd je aan de afgesproken data: 3 weken vakantie. Bij jou op een studiedag, enzovoort
2. Houd je aan de afgesproken data
3. Houd je aan de afgesproken data
En ga niet in overleg!
2. ga niet in overleg
3. ga niet in overleg
Zo duidelijk?
Nou ja behalve dan, als je het echt belangrijk genoeg vind, maar goed daar zou ik een punt maken, dat is de nacht tussen jou weekend en de studiedag.
En verder wees je er van bewust dat je exvrouw de zorg in handen heeft. Je hebt niet echt veel in de melk te brokkelen.
Maar je hoeft je ook niet te laten manipuleren en het begint met 'houd je aan de afspraken en ga niet in overleg.
eens
verder eens met AnneJ
Jouw tijd
Jou tijd met je kind is ook jou tijd met je kind.
En zo'n akkefietje als je kind niet kunnen ophalen los je zelf op of je vraagt ANDERE mensen je te helpen het op te lossen. Je vraagt het niet aan je exvrouw.
Het is jou verantwoordelijkheid. Zorg dat ze van je op aankan en los het anders zelf op.
Neem een taxi of vraag je ouders je kind op te halen. Bedenk iets.
Je huwelijk is voorbij je kunt niet op elkaar rekenen, je bent gescheiden, houd dat dan ook gescheiden en onderhoud alleen absoluut noodzakelijk contact probeer gedoe te voorkomen.
Ries1985
Je lijkt niet te begrijpen dat je met twee maten meet. Als je zoon tegen zijn moeder iets zegt, vind je dat niet meetellen want een kind van 6 kan daar niet over beslissen. Maar als je zoon tegen jou iets zegt, over hetzelfde onderwerp, zie je het als bewijs dat moeder fout zit.
Mijn tip blijft: accepteer dat je met 4 dagen per maand geen wezenlijke bijdrage kunt leveren aan de opvoeding, en ga er vanuit dat de hoofdopvoeder in haar 26 dagen per maand beslissingen neemt waarbij ze het beste voorheeft met jullie kind.
Je vraagt
wat kun je doen is het volgende (volgorde is niet van belang):
- zorgen dat je dichterbij gaat wonen
- een volledige verdeling van 50% i.p.v. hoe het nu is
- niet toestaan dat zoon erbij betrokken raakt. Dus als er een studiedag op maandag is, niet eens in discussie gaan. Gewoon neutraal aangeven dat de situatie verandert
- Bij de moeder van je kind aangegeven dat jij haar nog steeds ziet als de moeder van jullie kind en samen wil opvoeden. Dat jullie het samen moeten doen en niet een strijd met elkaar moeten aangaan.
- Kijken of er hulp kan komen voor zoon. Volgens mij heeft humanitas een soort cursus waarbij kinderen leren om tegen een ouder te zeggen: dat moet je aan papa/mama vragen, niet aan mij. Kortom zoon moet sterker worden en leren dat het niet zijn probleem is. Een goede vriend van mij zou zeggen: That's a YOU problem, not a me problem.
- probeer een weg te vinden dat jullie met elkaar kunnen praten. Als je er hulp bij wilt, kijk dan naar ouderschapsbemiddeling of kijk of er relatietherapeuten zijn die ook werken met ouders en ex-partners.
Net als AnneJ zou ik voorzichtig zijn met het hulpverleningstraject. Helaas zijn de meeste hulpverleners niet goed opgeleid om te werken met problematische relaties tussen ex-partners. Zaken als 'ouderverstoting' wordt niet herkend, sterker nog, de ouder die verstoten wordt, wordt dan vaak als veroorzaker gezien, terwijl de andere ouder degene is die de kinderen onnodig onder druk zet en geestelijk mishandeld.
Probeer dus redellijk te zijn, maar bewaak je grens. Zorg daarnaast dat jij niet meegaat in de strijd de zij probeert aan te wakkeren. Geef regelmatig aan dat je haar als gelijkwaardig ouder ziet en dat je met haar wil samenwerken. Dat voor samenwerken het nodig is dat jullie samen overleggen. Vaak helpt het ook om aan te geven dat jullie dat soort vragen ook niet zouden stellen als jullie nog samen zouden wonen. Misschien zorgt dat ervoor dat ze erover nadenkt.
Reactie op verschillende dingen
Sol, nee ik zie dat niet als bewijs, ik zie dat als een kind die in strijd is met zichzelf of met de ouders en dan het sociaal gewenst antwoord geeft om beide ouders tevreden te stellen en dat is juist wat ik niet wil!
@Mark, misschien was ik te kort door de bocht, dank voor je reactie ik ga dit overwegen!
@Anne, iemand anders mijn zoon laten afhalen was een discussiepunt,mijn ex gaf daarover aan dat dit een ouderlijk ding was en dus iemand anders zomaar mag afhalen, vooral aan haar deur wilde ze niet hebben, op school heeft ze doorgegeven dat ze wil weten wie haar afhaalt en dat er eerst een foto met toestemming naar school gestuurd moet worden alvorens ze word opgehaald (vermoed dat dit ook gewoon protocol van school is) daar heb ik tevens ook geen moeite mee! Anders kan iedereen hem halen.
Telkens als ik dacht dat ik een creatieve oplossing had voor een probleem had / heeft ze een weerwoord waardoor iets niet werkt of geregeld kan worden .
Verder tips over geen overleg zijn me helder dit ga ik zeker nog meer proberen.
Dat ik geen wezenlijke rol van verzorging heb is me ook helder, wel probeer ik hem zoveel mogelijk mee te geven wat belangrijk is in het leven. Maar je punt is helder
Moment van ophalen
Mijn zoon begon zelf over de studiedag en gaf aan graag bij mama te willen zijn want dan kon ze samen spelen met mama en een broodje hamburger eten.
Hij is gevoelig daarvoor.
Hmmm
'ik zie dat als een kind die in strijd is met zichzelf of met de ouders en dan het sociaal gewenst antwoord geeft om beide ouders tevreden te stellen en dat is juist wat ik niet wil!'
Misschien maak je het te groot. Volgens mij zijn kinderen van 6 nog niet zo ver uitontwikkeld dat ze weten wat ze willen en belangrijk vinden. Ja, op de korte termijn, maar niet in de zin dat ze bewust kiezen wat ze over een aantal dagen of weken op hun verjaardag willen doen. Het ene moment willen ze een hamburger eten met mam, het volgende moment uitslapen bij pap. Ze beseffen nog niet dat die dingen niet alletwee tegelijk kunnen (tenzij mam en de hamburger ook bij pap blijven slapen, wat voor een 6-jarige trouwens een reeele optie is). Hij is niet zozeer in tweestrijd, hij is pas 6 en vindt alles leuk. En snap nog niet dat de twee opties elkaar uitsluiten.