Studie betalen na scheiding. Hoe?
Vraagje.
Ben al 15 jr gescheiden na zeer kort huwelijk en samen een dochter. Beide nieuw huwelijk. Contact is goed. Nooit gezeur of gedoe.
Alimentatie keurig door hem betaald, nooit problemen. Ik vraag nooit om geld.
Dochter gaat naar universiteit straks.
Nu verwacht hij dat ik alles betaal. Immers, hij betaald alimentatie. En dat vindt hij genoeg. (Dochter woont 5 van de 7 dagen bij mij)
Kosten studie kan ik op zich prima betalen. Maar zit me niet lekker.
Moet dit niet gewoon fiftyfifty? Of desnoods 1/3?
Het gaat me ook niet om geld, maar meer om zijn houding.
Of zit ik er naast?
Flavia
Dat kan natuurlijk maar dan kan dochter altijd toch met haar vader daar over spreken? Dat ze graag een deel voor haar studie zou willen gebruiken ipv een wereldreis? Het lijkt mij vrij vreemd dat vader dan zou zeggen nee je moet er van op wereldreis. Maar goed als dat zo is dan is het zo. Dochter is nu (bijna) volwassen, zal straks zelf de alimentatie krijgen en de verantwoordelijkheid om zelf haar financiële lasten te regelen ligt nu ook bij haar (met nog een bijdrage van de ouders. Ook zonder spaarrekening kan je studeren, dan leen je meer bij.
Loslaten
'Je wilt toch dat je kind kan afronden zonder grote studieschuld'. Dat is een logische gedachtengang en ik begrijp je. Ik dacht ook zo. Vond het heel vanzelfsprekend dat ik en vader ons kind samen een zo financieel vrij mogelijke toekomst zouden geven. Inderdaad, iets met morele verantwoordelijkheid en zo. En oh.. wat heb ik mijn neus gestoten. Van mijn logica bleef niks over. De harde waarheid is nu eenmaal dat geen van beide ouders verplicht kan worden om te betalen voor een studerend kind (die bijdrage die DUO berekend is volledig vrijblijvend). En als een van beide ouders de 'morele verantwoordelijkheid' niet voelt, dan heeft het kind pech en moet zelf geld voor studie bij elkaar lenen/werken.
Kortom; dit is een gevalletje Loslaten. En blij zijn dat kind althans nog alimentatie ontvangt als bijdrage van vader. Ik heb nooit om alimentatie gevraagd (wel kinderen alleen groot gebracht cq verzorgd) en dus waren er bij ons geen afspraken. Vader hier voelde de 'morele verantwoordelijkheid' absoluut niet en droeg geen cent bij aan de studie van de kinderen. En daar was/ben ik vreseselijk boos over. Maar dat moet ik bij mezelf houden en dat adviseer ik jou ook. Je kunt er niets mee.
Eenmoeder
Ik dacht ook wel dat er vooral oud zeer onder zat. Maar goed dat je inziet dat het niet de beste basis is voor je reacties. Je valt in een keer 15 jaar terug en het leek even alsof je achteraf alsnog wraak wil nemen voor jouw pijn van toen.
Dat is soms het probleem als mensen bij een scheiding elkaar 'kadootjes' doen: nee, ik hoef het huis niet, zij mag alles hebben; of nee, ik hoef geen partneralimentatie van jou. Daarom ben ik ook zo'n voorstander van het zakelijk regelen. Anders blijven er onbetaalde rekeningen liggen, die toch een keer boven water komen en dan alsnog pijn en verdriet veroorzaken.
Het is zoals Arda schrijft: ouders hoeven niet de hele studie van hun kinderen te betalen, dat moeten de kinderen doen. En ouders dragen bij naar wat ze op dat moment kunnen. Ik kon niet meer dan onderdak, eten en drinken. Mijn tweede zoon heeft geen studieschuld, mijn dochter een kleine, maar die heeft ze ook gebruikt om een autootje te kopen om naar haar stageplek te kunnen gaan. Mijn oudste zoon heeft een forse studieschuld. Ik heb nu geen kinderen meer in huis, op dit moment een beter betaalde baan, dus ik heb besloten dat ik hem nu help met het aflossen van zijn studieschuld. Zolang het kan. Wat vader doet weet ik niet precies, dat is zijn zaak. hij weet wel hoe ik ermee bezig ben. Ieder doet wat hij of zij kan.
Jullie hebben indertijd afspraken gemaakt, je ex heeft zich daaraan gehouden en zelfs nog iets meer gedaan (de spaarrekening). In tegenstelling tot Flavia denk ik dat zij die krijgt als ze 18 is. Het kan zijn dat hij daar voorwaarden aan verbindt, bijvoorbeeld dat het niet opgaat aan drank en drugs. Het kan ook zijn dat hij haar daarvan rijlessen geeft. Of dat ze het vrij mag besteden. Het geeft in elk geval aan, dat hij wel degelijk heeft nagedacht over iets wat ze later, als ze 18 is (vermoed ik) nodig zal hebben en wat dan veel geld kost. Misschien kan ze het gebruiken voor haar lesgeld. Maar nogmaals, voor lesgeld kun je ook een zomerseizoen werken. Houdt ze het mooi over voor andere grote uitgaven.
Jij hebt je leven verder opgebouwd, je hebt een nieuwe relatie gekregen, je hebt het gered met je dochter, je bent er doorheen gekomen. Je dochter komt er ook wel doorheen, zelfs al zou ze wat moeten lenen voor haar studie.
Zeg eerlijk, als je indertijd had mogen kiezen tussen een reis naar Amerika en je dochter alleen nog maar in de weekenden zien of een tientje per week met je dochter, wat zou je dan gekozen hebben?
Wens je dochter veel succes met haar eindexamens en haar vervolgstudie.
Tsjor
Tjor
Even een uit de oude doos: (van Tinus) assumption is the mother of alle fuck-ups.
Je weet niet of het geld dat gespaard lijkt naar dochter gaat. Kun je beter zonder je financiën plannen, heb je misschien een meevaller maar zeker geen gat in je begroting. Natuurlijk mag je hopen / verwachten dat ze het krijgt maar zeker is het pas als het op haar rekening staat.
Uitrekenen en gesprek
Reken eens uit hoeveel aanvullende beurs je dochter zou krijgen obv alleen jouw inkomen, hoeveel aanvullende beurs ze krijgt op jullie beider inkomens (ga maar uit van helemaal geen aanvullende beurs als je zijn inkomen niet weet). En vergelijk dat verschil met de alimentatie.
Als dat verschil groter is dan de alimentatie, dan is dat iets waar dochter met vader over in gesprek moet. Zo van "he, pap, ik heb net een berekening gedaan voor mijn studiekosten en daaruit bleek dat ik financieel beter af zou zijn als jij dood was, kunnen we misschien een meer redelijk bedrag afspreken zodat jij me geen geld kost?"
Maar hoogstwaarschijnlijk is dat verschil niet zo groot. Helaas is de norm tegenwoordig dat studenten het grootste deel van de studiekosten zelf zal moeten betalen (werken of lenen). De overheid "verwacht" dat de ouders samen ongeveer 1/3 van de kosten bijdragen en springt in als de ouders dat echt niet kunnen opbrengen (aanvullende beurs), maar de rest komt voor rekening van de student.
Een tweede onderwerp waar je dochter met vader over in gesprek MOET, is: wat als ze 21 wordt en de studie nog niet af heeft? Wat kan ze van hem verwachten op dat moment? Gezien de instelling van vader is de kans groot dat hij haar bruut midden in het studiejaar in de kou laat staan. Dat kan ze maar beter van te voren zien aankomen.
Vader heeft niets te maken met wat jij met je dochter afspreekt. Vader kan niet eisen dat jij de hele studie betaalt.
Flavia
Lsaat ik nou zomaar denken dat een spaarpotje voor een kind naar het kind gaat.
Maar jullie zien een heel andere vader. Die gaat het gheld natuurlijk zelf houden en er lekker van op vakantie gnifgnifgnif. die laat zijn dochter zomaar in de kou staan, halverwege het jaar, brute vader, arme dochter die op haar 21ste dan niets meer kan, omdat vader niet betaalt. Vader die eist dat moeder de hele studie betaalt (niet in de gaten hebben dat dit de nogal gekleurde vertaling is van moeder die geld kwam vragen).
En dan het advies dat kind met vader het gesprek aan moet gaan, na berekening van wat het haar opgeleverd zou hebben als hij dood was. Geen enkele schaamte meer over. Walgelijk.
Werkelijk dames. Ik begrijp nu waar de vechtscheidingen vandaan komen en waarom je er maar 1 nodig hebt om tot een vechtscheiding te komen.
Tsjor
Bedankt
Dank voor jullie heldere, soms confronterende berichten. Idd oud zeer. Zag scheiding niet aankomen (naïef, onderdanig en volgzaam als ik was). Heb flinke restschuld gehad vanwege huis en hij begon met schone lei incl nieuw leven. Hij ging gewoon verder en tuurlijk, betaalde netjes alimentatie, maar hij ging liever op reis en feesten dan met dochter iets doen. Nooit iets van gezegd.
Maar het zit me blijkbaar nog dwars. En dat ik dan dan blij moet zijn met zijn spaarrekening voor dochter? Hmmm gevoelsmatig knaagt het, maar verstandelijk ben ik natuurlijk wel blij voor dochter.
Niet dat hij interesse toont in studiekeuze of ook maar meegaat naar open dagen. Waarom niet is me een raadsel. Dochter vraagt ook niet, ik ook niet meer.
Ik heb van jullie geleerd; loslaten wat vader doet. Ik voel echter wel die morele steun om kind met zo weinig mogelijk schuld de studie te doen afronden. Ik heb daarvoor gespaard en nog, dit doen we voor ons andere kind ook. (Met huidige man).
Wat hij doet is zijn verantwoordelijkheid. Gelukkig hem nooit iets gevraagd en ruzie hier overmaken zal niet gebeuren. Ik wil niet dat dochter in loyaliteitsproblemen verzeild raakt. Het is altijd haar vader.
Maar oud zeer zit er. Shit, dat was ik even kwijt en jarenlang er niet over gedacht.
Ik ga zijn keus loslaten maar in m’n hoofd krijg ie nog even een dikke vinger (Sorry
Tjor
Het potje is van horen zeggen. Eerst zien dan geloven. Beter een berg in je begroting dan een gat.
Je weet dat ik altijd zeg dat je het met de alimentatie moet doen en niet recht hebt op meer. Een vechtscheiding heeft daar niets mee te maken.
Het gesprek zoals voorgesteld door Syboor vind ik ook niet gepast.
Dikke vinger
Tsjor, sorry, maar ik negeer je even. Geloof me, vechtscheidingen gaan niet altijd over geld.
TS, ik zei al, ik snap je. Had ik ook. Ik ben tijdens ons hele scheidingsproces nooit echt kwaad geweest op mijn ex, ondanks alle verdriet die hij mij en de kinderen had gedaan. Ik vond hem -om diverse redenen- zielig en had medelijden met hem. Ik heb er toen bewust voor gekozen hem te ontzien en zelf alle verantwoordelijkheid voor de kinderen te nemen. Een keuze waar ik voor mezelf nooit spijt van heb gehad. Maar ik heb altijd de aanname gehad dat ex zich verantwoordelijk zou voelen voor de kinderen als deze zelf bij hem zouden komen vragen. Dat werd dus een complete deceptie. En OMG.. wat was ik boos en teleurgesteld! Eigenlijk de enige keer dat ik ooit tot jankens toe kwaad op hem ben geweest. Omdat hij zijn eigen kinderen zo in de kou liet staan (en hun teleurstelling daarover!). Maar dat was puur mijn emotie. Zoals gezegd; ik kon er niks mee.
Ik raad sindsdien wel iedereen die in scheiding ligt aan om verder te denken en vooral zakelijk te blijven. Wat vast ligt, ligt vast. In zoverre ben ik het wel met Tsjor eens.
Vraagje
Eenmoeder, gewoon om het te begrijpen: waarom heb je indertijd de restschuld van het huis niet gedeeld?
Tsjor
Hmmm
Mijn gedachtes hierbij zijn een beetje ingehaald door t draadje nu ts begrijpelijk en logisch aangeeft dat het vooral oud zeer is maar ik heb toch nog een andere invalshoek
Watvoor kosten heeft een thuiswonende student dan?
Natuurlijk hangt eea af vd opleiding maar ik kom op:
- kost en inwoning
- collegegeld en boeken (waar nodig)
- restant zorgverzekering
- telefoon en sport
- vertier en kleding
Als moeders punt 1 bijdraagt en vader €230 (minder dan de helft van €500) voor punt 2 dan gaat het toch niet meer om hele grote bedragen? Onze thuiswonende student werkt daarvoor, ik snap dat niet iedereen (veel) kan werken maar €100 per maand bijverdienen lukt toch wel?
Of snap ik nou iets niet?
Precies moeskruid
Volgens mij hoeven de kosten ook niet zo hoog te zijn. In het ergste geval leent de student 100 euro per maand, dat is best te overzien.
Het probleem van de studielening
' Ik voel echter wel die morele steun om kind met zo weinig mogelijk schuld de studie te doen afronden.'
In de basis is het probleem van de studielening een politiek probleem: er waren andere regelingen, waardoor je overigens ook wel met schuld je studie afsloot, maar die regelingen waren verder minder ingrijpend dan het zogenaamde sociale leenstelsel dat er nu is. Als je een probleem hebt met het systeem van studieleningen (wat ik me best kan voorstellen), dan zou ik zeggen: het gaat niet om de man die je uitkiest om vader te worden, maar om je eigen politieke keuze. Denk daaraan bij de volgende verkiezingen, daar heeft je kind (en alle andere kinderen) meer aan.
'Zag scheiding niet aankomen (naïef, onderdanig en volgzaam als ik was).' Als ik het zo lees zou ik denken dat hij ook wel wat naief en onvolwassen was. Twee jonge mensen, die beiden nog onvoldoende beeld hadden van hun toekomst en wat voor verantwoordelijkheden keuzes met zich mee zouden brengen.
' Heb flinke restschuld gehad vanwege huis en hij begon met schone lei incl nieuw leven. Hij ging gewoon verder en tuurlijk, betaalde netjes alimentatie, maar hij ging liever op reis en feesten dan met dochter iets doen. Nooit iets van gezegd.'
Nou nee, maar heb je het wel eens geprobeerd om te keren: ik ga dit weekend weg, ik heb volgende week vakantie en maak een verre reis.
'En dat ik dan dan blij moet zijn met zijn spaarrekening voor dochter? Hmmm gevoelsmatig knaagt het, maar verstandelijk ben ik natuurlijk wel blij voor dochter.'
Nou ja, je begon het draadje, dat je een gesprek had gehad met ex over betalingen voor de studie. Dan blijkt later dan ex een spaarpotje heeft en dan kun je daar gevolesmatig niet blij mee zijn, terwijl je oorspronkelijke vraag eigenlijk al opgelost was: ja, hij draagt wat meer bij aan zijn dochter dan alleen maar wat afgesproken is. Wat voor vreemde bewegingen maak je dan in je hoofd?
' Niet dat hij interesse toont in studiekeuze of ook maar meegaat naar open dagen. Waarom niet is me een raadsel. Dochter vraagt ook niet, ik ook niet meer.' Dus als dochter bij hem is praat hij niet over studie of zo? Of gaat het over het meegaan naar de open dagen? Is dat het grote probleem?
Ik maak eruit op, dat naar zijn mening en inzicht (niet mijn mening en inzicht) jullie prille relatie indertijd niet de relatie was waar hij voor wilde gaan en/of dat hij nog niet toe was aan een kind (terwijl het jouw levensvervulling was). Hij heeft de verantwoordelijkheid voor het kind genomen in de zin van de afspraken nagekomen. Extra verwachtingen jouwerzijds, die zijn niet aan hem besteed. Dat maakt hem niet tot een kwade pier en jou niet tot iemand die met recht jouw invulling van zijn ouderschap aan hem kan opleggen.
Jullie hebben beiden gelukkig weer een eigen leven opgebouwd, nieuwe relaties gekregen, nieuwe kinderen, ouder en wijzer geworden, oud en wijs genoeg om te weten dat alle ellende van je leven niet afkomstig is van de ander.
Tsjor