stiefzoon met problemen, vader wil wel opvoeden, maar lukt niet, hoe doen jullie dat?

Dit is toch geen 'opvoeden' meer?

Ik verbaas me over jouw reactie. Juist omdat je zelf hebt meegemaakt hoe het is, weet je toch hoe intensief het is om een kind met veel problemen te moeten begeleiden? Je zegt zelf: "Ik ben blij dat ik weer wat tijd heb om me op mijn werk te concentreren." Oftewel: deze zorg en intensieve begeleiding, want dat is het, doe je er niet even bij, wat er tegenwoordig eigenlijk van ouders wel wordt verwacht. En dat gaat niet alleen over de tijd en de aandacht maar ook om de emotionele energie en eigen kracht en zwaktes . Afijn, jij wéét dat! Mijn complimenten trouwens dat je je zo intensief hebt ingezet. Daar heb je ongetwijfeld veel energie voor nodig gehad.

Eigenlijk zeg je: geen van beide ouders geven prioriteit aan hun kind. Om wat voor reden dan ook laten ze hem zijn ongezonde, ongestructureerde gedrag voortzetten door 'geen grenzen te stellen'. Jouw voorbeeld roept vragen op: heeft vader gebeld, of niet? En wat zou vader moeten doen als zoon ondanks zijn weksignaal gewoon niet uit bed komt? Van zijn werk naar huis komen? Jou erop af sturen? Kind verbieden nog bij hem te slapen? En 's avonds: zegt vader tegen hem dat het tijd is om naar bed te gaan? En wat doet zoon dan? Ja zeggen, nee doen? Negeren? Boos worden? Op zijn kamer in bed lezen, achter de computer? Moet vader er bij gaan zitten tot kind in slaap valt? Straf geven? Je ziet, dit zijn vragen van een 'gewone' ouder die geen intensieve psychologische begeleiding heeft gehad bij het opvoeden van haar kinderen. En dan, hoe goed is vader zelf in dagstructuur. Als ADD-er worstel ik ook met de voorbeelden die jij noemt (gelukkig in het normale). Ik zou dus ook niet weten hoe je zoiets wél aanpakt. Ik zou het best wíllen weten trouwens. Heb je een leestip?

Afijn, ik denk dat vader zich onmachtig voelt en dat de volgende stap is dat hij, net als jij, erkent dat hij het niet weet en dat hij, net als jij destijds, zélf hulp nodig heeft bij het vervullen van zijn moeilijke taak als ouder. Jij kan hem bij uitstek vertellen dat dat heel logisch en normaal is als je je in de (gelukkig) uitzonderlijke situatie bevindt dat je kind op zijn vijftiende een zelfmoordpoging doet. Ik zou beginnen bij de begeleiders van kind (is daar contact mee?) of anders bij de huisarts.

Intussen vraag ik me wel voorzichtig af wat jou bezield heeft om met je vriend te gaan samenwonen. Is net de intensieve zorg voor je eigen kind zo'n beetje achter de rug, gaat het vrolijk verder met het kind van je vriend. Dat is voor jou toch eigenlijk niet te doen. Is dat samenwonen nog terug te draaien? Hoe dan ook zou ik proberen een flinke stap terug te doen in de verantwoordelijkheid voor zijn kind. Ik zou jou gunnen dat je wat zorgelozer kunt leven en dat je, na jaren zorg voor een ander, weer eens wat meer energie in je eigen behoeften en doelen kunt steken.

Groet,
Jo Hanna

dank je Jo Hanna

Dank je wel voor je reactie.

Ik snap je eerste zin niet, wat verbaast je?
Mijn vraag is eigenlijk: zal ik deze verantwoordelijkheid op mij gaan nemen? Ik zie namelijk beide ouders tekort schieten, maar mijn vriend staat niet open voor mijn gedachten hierover. Als ik voorzichtig iets zeg, dan zegt hij nog niet niet 'bemoei je er niet mee'.
Het punt is dat we het samen heel leuk hebben en dat we letterlijk hebben afgesproken dat ik mijn kinderen opvoedt en hij de zijne. Dus ik wil het eigenlijk los laten. Niet mee bemoeien, de jongen zijn gang laten gaan (in het normale natuurlijk, we wonen wel in het zelfde huis) en mijn ogen sluiten voor wat ik zie gebeuren.
Ik heb tijdens de moeilijke periode met mijn oudste zoon geleerd dat kinderen en pubers grenzen nodig hebben. En dat die grenzen dus ook bewaakt moeten worden. Mijn kind wilde niet naar school, vond het er vreselijk, maar tijdens de thearpie is besloten dat hij er wel naar toe moest gaan. Dus ik heb hem letterlijk uit bed gehaald, stond er net zo lang naast tot hij op stond (en dat kon heel lang duren!!) en stuurde hem de deur uit, ook al huilde hij van tegenzin (en ik ook doordat ik hem zo zag). Nu is die periode achter de rug, heeft hij zijn vwo diploma gehaald (hij is meer begaafd en heeft autisme wat bij hem parten speelde) en zit hij nu goed in zijn vel!
Hij moest in die tijd ook om een bepaalde tijd naar bed en zonder beeldscherm. Je moet eens weten hoe vaak ik om 2 uur in de nacht naar zijn bed ben gegaan om zijn telefoon weer af te nemen die hij beneden moest laten liggen. Misschien had ik die beter achter slot en grendel moeten laten neerleggen, maar ik wilde hem ook vertrouwen en hem deze verantwoordelijkheid leren nemen).

Op je laatste vraag: ik houd van mijn vriend. De latrelatie was ook erg intensief vanwege de afstand en hij heeft zijn huis verkocht nog voordat dit alles speelde met zijn zoon. Zijn kinderen wonen bij hun moeder (weekendregeling) en dat is juist vlak bij mij in de buurt, dus dat was juist een voordeel, hij zou zijn kinderen vaker en makkelijker kunnen zien.
Nu heb ik wel eens spijt, maar terugdraaien is geen optie, hij heeft voor onze relatie immers zijn huis verkocht.
Maar nu ook de vraag rijst of zijn zoon echt bij ons komt wonen vind ik het wel heel moeilijk. Ik kan moeilijk zeggen 'vader wel, maar zoon niet' maar het valt me wel zwaar.....

Ik wens jou ook sterkte met opvoeden, het is toch maar een klus!

Daan

Extreem veeleisende situatie

Mijn verbazing kwam voort uit het feit dat je het zo gemakkelijk laat lijken ("Hij voedt niet op.") terwijl ik het een extreem veeleisende situatie vind, die vér voorbij opvoeden gaat. En dat uitgerekend jij dat gemakkelijk laat lijken terwijl je zelf aan den lijve hebt ondervonden hoe slopend het is, zoals je nu ook weer schetst. De dingen die jij beschrijft, daar zou ik zelf al binnen heel korte tijd helemaal van doordraaien: zoveel druk moeten uitoefenen, zelf onder druk staan, heftige emoties incasseren, je eigen emoties in bedwang moeten houden, midden in de nacht opstaan en confrontaties, machtsstrijd aangaan. Wat een enorme overbelasting! Dat zou ik echt niet aankunnen. Ik wiebel al van veel minder. Ik heb er bewondering voor dat je dat hebt doorstaan en dat je je kind ermee uit het slop hebt kunnen trekken! Maar ik kan me eerlijk gezegd beter inleven in vader, die zichzelf misschien niet in staat acht die confrontaties en alles wat dat aan drama meebrengt aan te gaan en ze dus uit de weg gaat.

Ik denk dat het belangrijk is dat je twee dingen heel scherp uit elkaar haalt: vader is verantwoordelijk voor de begeleiding van zijn zoon. Als jouw partner is hij daarnaast mede-verantwoordelijk voor het inrichten van jullie huishouden en relatie op een manier die ook jóu goed past. Ik zou proberen om niet meer inhoudelijk in te gaan op wat je vindt dat hij moet doen voor en met zoon. Daar staat hij kennelijk niet voor open en dat is zijn goed recht. Waar je wel aandacht voor kan en zelfs moet vragen, is wat de problematiek rond zijn zoon doet in jullie huishouden en in jullie relatie en wat dat voor jouw welzijn betekent. Ik denk wel dat je je echt het recht moet voorbehouden om 'nee' te zeggen tegen het bij jullie komen wonen van zoon tenzij er echt serieus meer structuur en minder negativiteit en stress in de situatie gebracht kan worden. Als deze negatieve spiraal, waarin vader onmachtig is, wordt doorgezet in jullie huis, leef jij in een voor jou onhoudbare situatie waarin je niet kan en mag ingrijpen omdat hij jouw kind, jouw verantwoordelijkheid, niet is. Dat kán niet, voor jou. Daarmee heb je te weinig invloed op je directe leefomgeving, wat ook jouw veilige plek zou moeten zijn. Daar wordt een mens gek van. Ik vind dat jij het volste recht hebt om voor je eigen welzijn te gaan. Wat iets anders is dan tegen zijn kind zijn. Sterker nog, ik lees heel veel zorg voor zijn kind, zoveel dat je de verantwoordelijkheid op je wil nemen. Maar dat kan niet.

Als vader zelf niet bij machte is (geen waardeoordeel) om zijn zoon te begeleiden, kan hij zijn verantwoordelijkheid nemen door anderen in te schakelen die het wel kunnen. En intussen denk ik dat er voor jou niks anders op zit dan heel zorgvuldig over jouw eigen grenzen te (leren) communiceren met je vriend. Misschien is het wel zinvol om relatietherapie te overwegen, als teruggaan naar latten echt geen optie is.

Groet,
Jo Hanna

Het moet niet gekker worden 'Lanza'

Je bekritiseert Daan omdat ze het over 'de jongen' heeft en jij noemt hem zelf 'het volgende probleemgeval'. Of je bestaat niet óf je spoort niet. Ik ga in de regel niet meer in op posts waar 'Lanza' boven staat. Maar deze is zo ongerijmd dat ik er toch even iets van moet zeggen. 'Lanza' gooit mentale handgranaten. Ze ontploffen in je hoofd als je dat niet in de gaten hebt.

Groet,
Jo Hanna

Quote:

Ik denk wel dat je je echt het recht moet voorbehouden om 'nee' te zeggen tegen het bij jullie komen wonen van zoon...

Vader heeft zorgplicht. Zo te horen heeft hij weinig voor zijn zoon gezorgd de afgelopen jaren en is bijna alles op de moeder haar bordje gekomen. Als de situatie zo is dat het beter is voor zijn om bij zijn vader te wonen, dan gaat dit toch echt boven de relatie met ts. Dan zal hij op zoek moeten naar een huis waar hij samen kan wonen met zijn zoon. Eerlijk gezegd vind ik het een dom besluit van hem om zijn huis te verkopen en bij zijn vriendin te gaan wonen, terwijl hij nog kinderen heeft in de puberleeftijd die zijn zorg hard nodig hebben.

Nu blijkt dat de situatie onhoudbaar is kan hij het beste weer op zoek gaan naar een eigen stekje.

dank

Lanza, waarom we zijn gaan samenwonen heb ik geprobeerd uit te leggen in mijn tweede bericht. Verder doet het er niet meer toe, want de situatie is nu zoals ie is. Weer afzonderlijk gaan wonen kan uiteraard, maar ook dat brengt de nodige problemen met zich mee (die voornamelijk op financieel gebied zullen zijn, maar die tellen wel mee). Dank je wel voor de duidelijke mening als antwoord op mijn vraag! Daar heb ik zeker wat aan!

Jo Hanna, dank je wel voor je begrip, het doet me goed je mening te lezen. Je verwoordt mijn gevoel heel goed, ik ben net een beetje aan het 'uitrusten' en bovendien zijn er ook weer andere dingen die mijn aandacht vragen, we weten bijvoorbeeld net een paar weken dat mijn vader ernstig ziek is en niet meer beter zal worden.
Eigenlijk is het me allemaal een beetje veel, dus ik ga me heel erg voornemen geen verantwoordelijkheid te nemen voor de zoon van mijn vriend (en ik vind 'die jongen' trouwens ook niet leuk klinken, maar dat is meer omdat ik hier op een openbaar forum schrijf. Hij en ik klikken heel goed, we kunnen het goed vinden samen en juist daarom wil ik meer doen dan ik eigenlijk kan).

Ik ga je advies ter harte nemen en ben ook blij met wat je zegt over het huishouden. Ik ben snel geneigd het vooral mijn vriend naar het zin te maken, maar nu moet ik ook mijn eigen grenzen aangeven, hoe moeilijk ik dat ook vind.
Dank je wel!

Lanza

Je bent erg kort door de bocht, de situatie is niet onhoudbaar....ik vraag om advies en ben benieuwd of er mensen zijn die zich in een soortgelijke situatie bevinden.
Ik ben blij dat Jo Hanna ook nog even reageerde op jouw post, want inderdaad ben ik gevoelig voor zulke heftige woorden als jij gebruikt. Nu weet ik dat ik ze beter kan negeren.

Och wat verdrietig

Dat slechte nieuws over je vader hakt er vanzelfsprekend ook enorm in. Dat drukt ook op je belastbaarheid . Ik kan me voorstellen dat het allemaal wat veel wordt. Des te meer reden om ook voor jóu te zorgen en ook jóuw grenzen te respecteren.

Er wordt hier aan de lopende band gesproken over 'de kinderen', 'de dochter', 'de jongen', 'de vader', 'de oma' etcetera. Je kunt hier nou eenmaal niet met namen lopen strooien. Het zijn neutrale aanduidingen, onpersoonlijk, omdat dat in deze context past. Niks mis mee.

Groet,
Jo Hanna

Dwang

Ik wil toch nog even een kanttekening plaatsen. Het dwingen van je eigen zoon, met autisme, heeft blijkbaar geleid tot goede resultaten.
Dat wil niet zeggen dat dat altijd zo is. Eigenlijk is dwingen, bij kinderen en jongeren die zich al machteloos en klein voelen, een groot risico op het verergeren van de problematiek.
Mijn dochter was een heel stuk jonger, maar het advies 'dwingen' dat ik aanvankelijk opvolgde, ook wel iets eenvoudiger bij een kleiner kind, hielp haar niet zich beter te voelen op school, zich nu wel weten te handhaven op school, en nu niet meer gepest te worden. Het hangt helemaal af van de problematiek en van het kind zelf.
Ook op het voortgezet onderwijs, waar het een stuk beter met haar ging, kon ze niet de hele week meemaken vanwege overprikkeling.
Na het dwingen naar school belde de ib-er vroeger of later om dochter op te halen die buikpijn en stress had.

Jij denkt nu, was vader maar wat steviger en dwong hij zoon maar, dan komt het allemaal wel goed. Helaas is dat een illusie.
Per slot, willen we net de dwang uit de zorg halen, wordt het ineens thuis een dingetje?
Met deze problematiek lijkt me dat de achterdeur uit.

Je kunt heus wel eens een keer een kind forceren, maar over het algemeen worden kinderen daar niet beter van.

Mijn ex, ongediagnosticeerd autisme, is door zijn ouders naar een soort militaire kostschool gestuurd om zelfstandiger te worden en goede routines aan te leren. Dat is wel gelukt maar hij heeft er wel een levenslange angst- en paniekstoornis bij opgelopen omdat hij dingen moest presteren die bij autisme moeilijk aan te leren zijn en meer tijd en uitleg vragen.

Je had voorheen een soort dwang/leefgroep voor moeilijke jongeren, ben even kwijt hoe dat heette. Ook alweer jaren afgeschaft want er kwam teveel slecht gedrag voor en het effect was er niet of ze werden er slechter van.

Jongeren met autisme hebben begrip, uitleg en ontstressen nodig en hulp bij angst en andere zaken waar ze mee te maken hebben.

Je partner verwijten dat hij niet de dwang opbrengt die jij wel hebt opgebracht voor je zoon gaat je niet helpen. Mogelijk voelt vader al zelf dat het niet gaat werken. Responsief ouderschap kan een goede zaak zijn.

Maar ik kan me verder heel erg goed voorstellen dat je zo'n rondje niet nog eens wil doen, hoe lief je je partner ook vind. De crises van mijn beide kinderen, met autisme waren op basisschoolleeftijd en bijna niet te doen. De wanhoop golfde door het huis. Het was erg heftig. Als het je eigen kinderen zijn is het misschien anders, maar ik hoop het toch niet meer mee te maken.

AnneJ

Dank je wel voor je verhaal en wat zijn jullie door een moeilijke periode gegaan!
Dank ook voor het plaatsen van het verhaal in een ander perspectief. Het woord dwang is hier eigenlijk niet aan de orde, het gaat meer om consequent zijn. Het voorbeeld is idd het naar school toe 'sturen' van mijn eigen zoon, maar het gaat hier eigenlijk op andere vlakken mis. En behalve dat het bij deze jongen gaat om depressiviteit (autisme is niet aan de orde, is onderzocht), het is ook een puber die zijn grenzen opzoekt.
En dat is wat ik bedoel: die grenzen worden aangegeven, maar hij kan er overheen gaan als het hem uitkomt. Vanuit de hulpverlening is aangegeven dat regelmatige bed- en opstaantijden een begin zijn van een regelmatig leven. Ook naar buiten gaan, al is het maar een blokje om, is de bedoeling. Een kaart voor de sportschool is aangeschaft, maar er wordt niet gegaan. En het is ook hartstikke moeilijk als je 15 bent en je ziet nergens het nut van in. Volgens mij komen dan de ouders om de hoek kijken om hem daarin te begeleiden en niet denken 'ach, laat hem maar....' het wordt daar niet beter van.
En ik wil helemaal niet zeggen dat ik het beter weet, het gaat mij om het consequent zijn en niet kiezen voor de weg van de minste weerstand.

Ik ben na het van me afschrijven hierboven en de fijne reacties van Jo Hanna besloten dat ik de verantwoordelijkheid bij de ouders ga laten, maar dat ik wel wil dat het voor alle andere bewoners leefbaar blijft in huis. Ik laat het verder maar even zo, mijn vriend en ik hebben samen geen kinderen, anders was het een ander verhaal en de moeizame gesprekken wel waard. Nu niet, we krijgen ruzie en waarover eigenlijk? Over het welzijn van zijn kind. Wie ben ik eigenlijk dat ik me daar druk om maak......

Voor nu maar weer even.

Daan

Lief

Natuurlijk maak je je druk om het welzijn van een kind! Je kent hem toch.
Het is inderdaad moeilijk voor een depressieve puber om z'n bed uit te komen, een normale puber heeft daar bij tijden al grote moeite mee.
Wat hier net het zetje kon zijn is dat ik naar boven riep dat er verse thee/koffie klaar stond, of dat ik een eitje voor mezelf gemaakt had en of puber er ook eentje lustte. Het was de uitnodiging die het hem deed.
Ik ben niet gescheiden, heb geen verstand van stiefgezinnen, maar is het een idee om puber vlak voor tienen te roepen voor koffie of thee?

Mag ik, een beetje OT, even meeliften, AnneJ?

Jouw benadering sluit gevoelsmatig goed aan bij wie ik ben en wat ik bij mijn kinderen waarneem: er zit vaak zo'n hoop onmacht bij het weigeren van constructief gedrag en het vertonen van destructief gedrag. Ook mijn kinderen hebben geen autisme (ook onderzocht), maar zijn wel hoogbegaafd en hebben ADD, net als ikzelf, en dat stelt ons toch wel voor bijzondere uitdagingen.Toen ze jonger en volgzamer waren, lukte het me nog wel om de structuur aan te brengen, maar nu ze ouder zijn en hun emoties alle kanten opschieten, knallen ze aan alle kanten door hun eigen en mijn grenzen heen. En omdat we allemaal snel overprikkeld zijn, hebben we daar vervolgens ook allemaal last van. Het voelt soms als dweilen met de kraan open en het vreet energie. Kun jij mij een boek of een methode aanreiken waar ik zélf wat houvast aan zou kunnen ontlenen in het begeleiden van twee IADH-pubers?

En Daan, je bent heus wel 'iemand' die het recht heeft om zich 'druk te maken' om het lot van de zoon van je vriend. Sterker nog, ik vind je een schat dat je je er zo druk om maakt. Maar in de hele situatie is weinig ruimte om dat 'druk maken' effectief om te zetten in 'directe actie'. Ik denk dat wat je je nu voorneemt, te staan voor de leefbaarheid in huis, heel waardevol kan blijken te zijn in het geheel, omdat het over de werkelijkheid gaat en over oprechte verbinding en contact met elkaar.

Groet,
Jo Hanna

Oh Jo Hanna, zo bedankt voor je reactie, tranen in mijn ogen.....

Beperkte reactie

Ik heb deze draad gelezen en kan niet echt hulp bieden.
Maar ik kan wel een ervaring delen over een gezin met een jongen van 15 jaar.
Vergelijkbare ervaringen als hier beschreven. En vergelijkbare tips van de hulpverlening.
Wat hier een doorbraak gaf (maar zeker geen definitieve oplossing) was het nemen van een hond. Jongen werd verantwoordelijk voor het uitlaten van hond, ook als hij niet naar school ging. Ook in de ochtend en in het weekend. Oftewel een uitlaatklep voor hem en een vriendelijk middel om te zorgen dat hij smorgens op tijd op stond.
Met deze jongen gaat het nu redelijk goed. Hij is nu 17 jaar, gek op de hond en hij werkt aan zijn doelen, op zijn manier.

Moet je nu een hond nemen? Natuurlijk niet! Maar misschien helpt het jullie (vader en stiefmoeder) om te bedenken wat bij jullie (stief)zoon kan helpen.
Daarnaast een hart onder riem van TS die zich wil inzetten voor haar stiefzoon. Omdat hij het verdient.

OT Jo hanna

https://balansdigitaal.nl/kennis/misdiagnose-bij-hoogbegaafdheid/

Ik weet niet zoveel van ADD, voor zover ik weet heb ik het zef niet. Bij Balans hebben ze meer ervaring, waarschijnlijk ken je ze wel.
Ik heb wel eens jongvolwassenen met ADD in huis gehad. Een lieve gezeggelijke jongen, was nogal aan de drugs en eenmaal weer terug naar het land waar hij vandaan kwam heeft zijn moeder hem direct laten opnemen. Helaas een hippiegezin waar het allemaal puur natuur zou moeten zijn, je bent nou eenmaal zoals je bent, niets aan doen, enzovoort. Ik had die jongen echt graag eerder aan de medicatie gehad en aan het speciaal onderwijs, of onderwijsbegeleiding. Met zijn motivatie kon hij heel veel wel bereiken maar hij liet het er ook te vaak bij zitten. Hij werd maar net aan gehandhaafd op zijn stage.
Een andere jongedame ben ik begonnen met geeltjes op te plakken en de routine te bewaken. Geeltje bij de deur, ook handig voor mezelf, om te checken of alles mee is, huissleutels, telefoon, enzovoort. Overigens later nog vervolmaakt door aan te leren dat je de deur van buitenaf met de sleutel sluit, er werd hier nogal heftig dichtgetrokken, en dat betekent dat je vanzelf je huissleutels niet meer vergeet.
Routines aanleren vraagt wat tijd, echt wel met geduld aanbrengen, maar dan heb je ook wat. Soms loopt het even niet maar dan kun je elkaar herinneren. De afspraak is hier op dagen dat het de volgende dag school is is het om 23.00 uur stil. Iedereen is vertrokken naar zijn kamer. Als je mogelijk nog moet douchen sluip je door het huis en spreekt niemand meer aan. Letterlijk niet.
Om half elf geef ik een herinnering.
Verder tegen overprikkeling. Men luistert hier naar muziek of kijkt, op de laptop, tv met oordopjes in. Zoon wil tegenwoordig die stilte wel eens doorbreken. Dat mag, als verder iedereen weg is. Behalve ikzelf, mij maakt het niet uit.
En eten doen we al heel lang niet helemaal meer samen. Wie overprikkeld is neemt het eten mee naar de kamer. Teveel in elkaars gezelschap zijn jaagt onrust, opwinding, overprikkeling aan.
Voor mijzelf is het wel eens wat saai. Ik was zelf gewend om in de ochtend, vooral in het weekend de koffie aan te zetten, lekkere broodjes en een krant, en dan luide muziek aan om goed wakker te worden en te genieten. Ik heb nu nog wel muziek, maar met oortjes.
Weinig gezamenlijk dus. Het meeste contact is hier een op een. Met zoon discussieren of een paper lezen, of bespreken hoe het nu weer met de fiets met lekke band moet, met dochter koken of de kat verzorgen, naar haar werkjes of sollicitaties kijken of even een verhaal aanhoren, op haar kamer. Een enkele keer zijn we samen voor een gesprek of een gezellig moment.
Ik had altijd het idee bij die ADD jongvolwassenen dat het vooral belangrijk was om rust te bewaren, eerst nadenken voor je wat doet en herinneringslijstjes.
Ik deed die lijstjes vaak hardop bij de deur en dochter, met autisme, nam dat over. En terwijl het nu niet meer nodig is doet ze het nog steeds heel consequent: mam, heb je je sleutels, je telefoon, enzovoort.
Ik zou ook wel een goed boek willen weten over ADD. Ik ben er niet mee bekend.

O ja, gedrag

Deze, van Balans, vond ik wel weer treffend: "Het is belangrijk om misdiagnose te voorkomen. Dit komt echter regelmatig voor omdat men geneigd is te kijken naar gedrag en te weinig naar de oorzaken van gedrag. "
Het klinkt natuurlijk logisch dat je het dagritme bewaakt, en inderdaad kan uitnodigen helpen. Nog belangrijker is het uitzoeken van de drempels waarom het allemaal niet lukt, daar aandacht aan besteden en een plaats geven. Uitzoeken wat wel mogelijk is en waar een jongere wel voor te porren is, wat hem of haar op korte of langere termijn motiveert.
Als een jongere uit pure ongemotiveerdheid, het weet niet wat het wil leren en wil worden, gaat gamen en blowen, kun je ze wel naar de Jellinek sturen maar daar los je het probleem niet mee op dat de sprong naar volwassenheid soms lastig kunnen of willen maken.
De ervaring is dat men dan toch eerst naar de 'buitenkant' en het gedrag kijkt dan naar waar het eigenlijk over gaat.
Ook zou ik de somatische kant niet vergeten. Die schijnbaar eenvoudige dingen, heeft een kind een bril nodig, hoort het wel goed, heeft het andere lichamelijk klachten die de problemen veroorzaken of verergeren. Dochter hier had Pfeiffer. Dat ze uiteindelijk een half jaar niet meer naar school ging, heeft voor haar wonderen gedaan. Ondertussen was ze niet depressief, ze kon thuis creatief bezig zijn met haar naaimachine en we hebben het hele huis 'gerestyled'.

Overigens. MIjn moeder had er een handje van om op zaterdag om 9.00 uur naar boven te roepen: jongens! Koffie!
Ergerlijk als ik ook eens een keertje uit wilde slapen. Ik had verder een driedubbel programma dat ik met veel plezier deed en vaak was ik ook al op om te gaan roeien of zo. Dus ik zou wel even kijken hoe zoiets binnenkomt bij een depressieve jongeren, zo'n figuur die iedere ochtend blijmoedig de dag komt aankondigen. Maar het beste is natuurlijk dat je dat responsief afstemt en bespreekt als hij of zij daar aan toe is. Teveel praten kan in bepaalde fases ook echt teveel zijn. Een depressie is ook niet een beetje somber maar een allesoverheersend vermoeiend en belastende ervaring. Je kijkt wat werkt en wat wel goed aankomt.

Depressie

https://www.dbnl.org/tekst/kuip036verh01_01/kuip036verh01_01.pdf
Een psychiater die over zijn doorgemaakte depressie schrijft

https://www.nrc.nl/nieuws/1999/04/23/depressief-en-toch-moedig-7444301-a1372150
Boek van Toon Tellegen dat ik met dochter las in de tijd dat ze depressief was. Ze haalde het afgelopen tijd nog een keer aan. Vanwege haar neiging tot dyslexie waren we nog lang doorgegaan met om de beurt een alinea lezen bij het naar bed gaan en dat deden we ook met dit boek. Het bevestigde haar lijden.
Ze weet niet meer waar het over ging maar achteraf gaf het haar houvast.

Het gaat om de binnenkant en zie daar maar eens bij te komen bij een kind of een jongeren die daar zelf ook weinig tekst bij heeft. Lezen kan jezelf helpen om er iets meer beeld bij te krijgen.

Lydia

Dank je wel voor je reactie!
Fijn dat het bij jullie uiteindelijk goed heeft uitgepakt.

Wat een rare wending

heeft dit draadje gekregen. Ts wil juist niet de verantwoordelijkheid op zich nemen voor de zoon van haar vriend, dat is zijn zaak, niet die van haar.

Ts denk alsjeblieft goed om jezelf. Je vriend zou jou nu moeten steunen aangezien je net hebt gehoord dat het slecht gaat met je vader. Jij kan hem steunen door een luisterend oor te bieden als hij wil praten over zijn zoon, maar laat het bij hem.

Je kan niet alle zorgen van de wereld op je nemen. Daar ga je zelf aan onderdoor. Je zegt dat je je graag op je werk en op je eigen leven wil kunnen focussen, nu het met je kinderen eindelijk goed gaat, doe dat dan ook. Deze jongen heeft een vader en een moeder, laat het bij hen.

Dank AnneJ - Go Daan!

Dankjewel! Ik open straks even een eigen draadje bij Zorgenkinderen. Anders vermengt mijn verhaal zich helemaal met het draadje van Daan. Dat veroorzaakt maar verwarring.

Fijn dat je je gesteund voelt Daan. Zorgen voor jouw leefbaarheid in je eigen huis, staat niet los van de mensen die daar al dan niet permanent met jou leven. Dat je niet verantwoordelijk bent voor het lot en welbevinden van anderen, voor het totaal, voor dé oplossing, wil nog niet zeggen dat je niet door gewoon jezelf te zijn en voor jezelf te staan een positieve inbreng kan hebben. Je mag wel de grote last van je schouders leggen alsof het van jou afhangt dat er een oplossing komt. Dat is nou eenmaal niet mogelijk, zelfs niet als het wél je eigen kind is. En het hoeft niet, is niet jouw taak en niemands taak in de wereld. Je mag je gewoon richten op wat voor jou fijn en belangrijk en voedend is, ook terwijl er mensen in je directe omgeving worstelen en lijden.(En als dit verdacht veel op projectie lijkt, dat is het waarschijnlijk ook . Ik hoop eigenlijk dat je je er níet in herkent!)

Succes!
Groet,
Jo Hanna