(stief)ouderschap

Hoi allen,

Ik ben Sofie, mama van 2 kindjes uit een vorige relatie, en mijn vriend, waarmee ik nu bijna 2 jaar een relatie mee heb, heeft ook 2 kindjes.
Reeds geruime tijd zit ik wat in de "put" of ben ik onzeker over 2 situaties die minder goed lopen dan ik zou willen.
Ik vrees dat ik in een of andere utopie zit waar ik momenteel geen uitweg zie.
Ik heb het gevoel dat ik nergens meer in pas, en ik denk dat ik dit gewoon even van me af wil schrijven.
Hopelijk vind ik hier dan ook lotgenoten, of mensen om mee over te praten/te redeneren.

1ste situatie:

Ik ben iets meer dan 3 jaar geleden gescheiden van mijn ex omdat het gewoon niet meer lukte tussen ons (ik ben mezelf destijds hopeloos kwijt geraakt, mezelf weggecijferd enz). Hij is na enkele maanden gaan samenwonen, is ondertussen getrouwd, heeft een huis gebouwd, en er is een nieuwe baby, allen zijn ze gelukkig, en dat doet me, oprecht, heel erg veel deugd.
Ik heb op zich wel een goede verstandhouding met mijn ex, ik laat alles op zijn beloop.
We hebben een 50/50 regeling, die op zich vlot loopt, met uitzondering van het feit dat hij en zijn vrouw willen dat ik in hun week afstand doe van de kinderen, en dat vind ik zelf heel moeilijk te aanvaarden.
We moeten volgens hen alles gescheiden houden, en dat valt me best wel zwaar, aangezien ik best wel open-minded ben, en geloof dat we er beter uitkomen als we allemaal een beetje samen opvoeden.
Zeer consequent wordt er niet steeds omgegaan met die “alles gescheiden” regel aangezien ik wel mag inspringen in hun week als de kindjes iets nodig hebben.
Nu, wat er in hun huishouden gebeurt, daar hou ik me buiten, maar als er bvb door mijn kindjes hun plusmama communicatie is naar school toe vind ik toch wel dat ik het recht heb om dit te weten. Als ik daar dan wat op zeg krijg ik weer de indruk dat ik degene ben die moeilijk doe.

2de situatie:

Een 2 tal jaar geleden heb ik mijn huidige vriend leren kennen, ik zie hem SUPERgraag, MAAR, hij heeft een ex die om een of andere reden ook een probleem met ons/hem/mij blijft hebben.
Eerlijk is eerlijk, hij heeft ook zijn fouten, maar die hebben we allemaal wel hé?
De eerste discussies begonnen al met het feit dat ik (vanzelfsprekend) de kinderen nog niet wou betrekken in onze relatie, maar zijn ex heeft de kinderen vrij snel duidelijk heeft gemaakt dat papa een nieuwe vriendin heeft, waardoor het moeilijk werd natuurlijk om dit te verbergen naar de kinderen toe.
De verwijten naar ons adres toe, mijn adres toe, de meest kinderachtige verwensingen, noem ze op, ze zijn uitgesproken, neergetypt in berichten, mails etc.
Ik heb dat een hele lange periode ook kunnen relativeren en begrijpen, als mama en mens, want ze mist haar kinderen, ze is gekwetst enz...
Vorig jaar is mijn begrip jammer genoeg verdwenen toen ze van haar kinderen eiste ze me niet meer te knuffelen enz, dat heeft me toen heel hard geraakt, vooral het feit dat de kinderen de maanden erna niet goed meer wisten hoe met mij om te gaan heeft me heel veel pijn gedaan.
Kindjes kwamen bvb naar huis met opmerkingen als “mama heeft gezegd dat ze mijn haren mooier kan vlechten” of “we moeten op kamp omdat jullie niet voor ons willen zorgen”
De communicatie tussen mijn vriend en zijn ex bleef ook maar mislopen, ik heb op een bepaald moment gevraagd om samen te zitten en te praten, ik was de onredelijke verwijten naar mij toe ook meer dan beu. Dat ze om een of andere reden wrok blijft voelen voor haar ex, daar is hun zaak, maar noch ik, noch de kinderen zijn de oorzaak van hun slechte verstandhouding.
Na dat gespreksmoment is het iets beter gegaan, want ze had volgens haarzelf geen enkel probleem met mij en verontschuldigde ze zich ook voor haar gedrag.
Net voor en tijdens deze zomer liep het eigenlijk best wel goed, we stuurden op een bepaald moment zelfs vakantiekiekjes (van de kinderen natuurlijk) naar elkaar, doch, jammer genoeg kwam daar na de zomer abrupt een einde aan, van die "happy" vibes was snel nog weinig op te merken.
Maar we zijn weer naar af, ze wil dat ik me niet "bemoei" met haar kinderen (terwijl ik er zelfs niet altijd ben, we wonen niet samen, enerzijds praktisch gezien weinig haalbaar voor de kinderen omdat ik hen nog niet uit hun vertrouwde omgeving wil halen, en ook gewoon omdat ik het momenteel emotioneel niet aan kan door alles wat gaande is).
Ik heb geprobeerd te bemiddelen tussen haar en mijn vriend, ze slaan allebei de bal compleet mis als het aan communicatie ligt, zij behandelt hem als een klein kind, en hij wil dan eigenlijk daardoor niet verder communiceren, ik voelde me een soort scheidsrechter, maar dat heeft me ook meer kwaad gedaan dan goed.
De verwijten naar mijn vriend toe zijn ook weer on the go, hij is weerom geen voorbeeldige vader, en alles wat zij doet is perfect. Ze behandelt de kinderen ook alsof ze zwaar getraumatiseerd zijn.
Ze liet en laat ook duidelijk blijken (of zegt) dat ze geen rekening met ons wil hoeven te houden, dat we een belemmering zijn in haar doen en laten

Oh, en ze heeft ondertussen ook al even iemand nieuw, dingen die ze ons verweten heeft kunnen daar plots wel door de beugel. Weer maar eens, dat consequent zijn, dat is toch voor mij wel een big issue.

Alleszins, ik sta ook steeds open voor dialoog, maar ik heb het gevoel dat ik de enige ben die daarvoor open sta.

Dit heeft ook al voldoende gewogen op mijn relatie, wil ik hiermee wel verder? (2 op de 3 samengestelde gezinnen gaat binnen 5 jaar uit elkaar, en met zulke druk, en discussies niet onbegrijpelijk)
Op mijn zelfzekerheid, moet ik hierover harder worden? Doe ik het wel goed? Ben ik te braaf? Te correct?

Zucht...