Stiefouder
Beste forummers
Mijn relatie (na mijn huwelijk) staat na 2,5 jaar genieten op klappen.
Het valt me op dat mijn partner steeds meer in zijn schulp kruipt als mijn kinderen bij me zijn (week op, week af). We hebben er gisteren na 9 maanden samenwonen over gepraat en hij voelt zich niet echt passen in het gezin. Hij heeft zelf ook een hele andere opvoeding gehad en echt een klik met de kinderen is er niet. Hij geeft wel om ze maar houden van als een ouder/ bezorger is er niet.
Hij heeft in het begin wel zijn best gedaan om contact te maken met mijn kinderen (9 en 11 jaar) maar dat ging niet helemaal zoals hij gehoopt had. Met stoeien huilen ze en ze willen niet zijn interesses delen. En echt een ouder zijn weet hij gewoon niet. Hij heeft zelf niet echt een warme opvoeding gehad, het ging met harde hand. En mijn opvoeding is soft. Ik word niet snel boos en straf nauwelijks. Hij ergert zich eraan.
Kinderen vroegen vroeger veel naar hem een toonden affectie maar nu hij zich zo afsluit doen ze dat nauwelijks meer.
Hij gaat proberen weer toenadering te zoeken naar de kinderen maar ik ben bang dat ik hem in een positie dwing waar hij niet in wil zitten. En wat dan? Latten? Uit elkaar? Samenwonen en hij sluit zich af als de kinderen er zijn?
Wie weet er iets over stiefouderschap (wij noemen het naar de kinderen niet zo trouwens)? Of heeft hier ervaring in? Ik kan wel wat hulp gebruiken.
Tja
Dat is hoe het ook ongeveer bij ons ging. Op de een of andere manier was er geen middenweg te vinden tussen zijn visie op opvoeden (mijn partner had wel kinderen) en de mijne. We zijn dus weer gaan latten.
Een andere oplossing zie ik ook niet zo snel. Je moet zeker niet strenger/harder worden naar je kinderen alleen omdat hij dat wil. En ik kan me voorstellen dat hij zichzelf verliest in de ergernissen over zoveel jong gedoe in huis. Hij kan ook weinig anders doen dan ermee om leren gaan of vertrekken.
Hier ook een stiefouder
Het is heel lastig om een band op te bouwen met kinderen van een ander. Hij zal nooit een ouder van hun zijn, want ze hebben twee ouders. Probeer dan ook die rol niet aan hem op te dringen.
Laat hem lekker dingen doen waar de kinderen en hij wel samen plezier kunnen beleven. de rest is jouw verantwoordelijkheid.
Persoonlijk vind ik jou opmerking over dat jullie het niet stiefouder noemen naar de kinderen toe erg vreemd. Wat is er mis met het beestje gewoon bij de naam noemen?
Mijn vriend bemoeit zich niet met de opvoeding van mijn kind en ik doe datzelfde met de opvoeding van zijn kinderen. Het resultaat is dat ik soms gewoon wegloop uit een situatie. Ik ben er voor leuke dingen en als ze advies willen, verder hebben ze een vader en een moeder.
Dus laat je vriend kijken naar welke dingen hij en jouw kinderen beide leuk vinden. Ze kunnen ook op zoek naar nieuwe dingen. Misschien vind ze het leuk om vogels te gaan spotten, of spelen ze graag borspellen. Er zijn zoveel mogelijkheden.
Als dat allemaal niet werkt, dan is latten een goed alternatief.
Maar ik denk dat een stiefvader
ook helemaal geen ouder hoeft te zijn, of zich als zodanig hoeft voor te doen.
Ik heb een vriendin die al een poos gescheiden is, toen haar jongens zo oud waren als de jouwe nu. Ze heeft ook al een poos een vriend, en is is altijd heel duidelijk geweest: natuurlijk gaat ze niet samenwonen. Zij is verliefd op haar vriend en hij op haar, maar ze zijn niet verliefd op elkaars kinderen.
Ze zou het niet in haar hoofd halen om kinderen te dwingen samen te wonen met een wildvreemde (voor hen)... en elkaar te frustreren, problemen op te zoeken over opvoeding, wel of geen band enz. enz.
Zelf ben ik stiefmoeder, en wel gaan samenwonen met mijn partner met kind. Maar mijn stiefkind was veel jonger (een peuter nog). Toch is dat ook jarenlang best moeilijk geweest...
Probeer je voor te houden: jij houdt van je partner, maar je kinderen en je partner hebben in principe niets met elkaar. En dat hoeft ook helemaal niet. Als het werkt heb je geluk, als het niet werkt is er niks mis mee om weer te gaan latten, en gezin en partner gescheiden te houden. Als jij echter een ander beeld van een tweede relatie hebt, en eigenlijk met een nieuwe partner weer een gezin wil gaan vormen (ahw twee ouders en dan jouw kinderen) dan is dit wellicht niet de goede keuze.
Stiefouder
Mijn echtgenoot en ik hebben samen 3 puberkinderen en zijn bijna 9 jaar samen waarvan 4 jaar getrouwd. We hebben jaren een lat-relatie gehad en zagen elkaar kinderen vooral in de weekenden als we bij elkaar gingen logeren, en als we samen met vakantie gingen. We kenden elkaar als “gezin” inmiddels vrij goed toen we 2 jaar geleden met zn allen besloten in 1 huis te gaan wonen.
Ik denk dat het de moeilijkste tijd van mn leven is geweest. De rol als stiefouder viel me enorm lastig. Mijn echtgenoot ging het stukken beter af. Als stiefouder leef je in een soort glazen stolp. Je zit van alles maar het is niet de bedoeling dat je je ergens mee bemoeit. Dat strookte niet zo met mijn karakter. Ook miste ik mijn eigen ruimte en een plek om mezelf terug te trekken.
Echtgenoot en ik zochten hulp. We zijn samen gaan praten met een therapeut die verstand heeft van stiefouderschap en samengestelde gezinnen. Ik ging ook nog een aantal keer alleen. Dat heeft enorm geholpen. Ik leerde naar mijn eigen rol te kijken en ontdekte bepaalde patronen die in de nieuwe samenstelling schuurde. Het laatste half jaar heb ik pas het gevoel dat we er zijn. Dat iedereen zn plek heeft en ieders rol duidelijk is en wordt geaccepteerd. Ontzettend fijn. En het is nu heel gezellig met zn allen. Maar hemel wat was het een lange weg.
Als het niet zo positief had uitgepakt had ik zeker weer gaan latten. Alhoewel ik mijn echtgenoot in die tijd vaak miste op de dagen dat we niet samen waren, vond ik de tijd samen met mijn kind ook fijn.
Wellicht is hulp van buiten inroepen ook voor jullie een oplossing?
Waar komt het idee vandaan
dat jouw vriend een soort vaderrol moet vervullen? Hij is niet de vader van je kinderen en zal dit ook nooit worden .
Blijf latten en als de kinderen er niet zijn kun je afspreken met je vriend. Het is JOUW vriend, niets meer, niets minder.
Bedankt
Bedankt voor alle reacties. Ik besef me nu wel dat het gewoon is zoals hij zich voelt en ik mijn verwachtingen bij moet stellen.
De kinderen en mijn vriend mogen elkaar graag, en dat is al heel wat.
Ikzelf zou eigenlijk momenteel wel terug willen naar latten maar mijn partner wil dat niet. We gaan alles tegenover elkaar afwegen en gaan een besluit nemen.
Voor samenwonen
zijn twee personen nodig. Als jij niet meer wil, dan ga je latten. Klaar.
of compromis
In de week dat jouw kinderen bij hun vader zijn, wonen jullie samen, en in de week dat de kinderen bij jou zijn, beperken jullie het contact.
In ieder geval ben JIJ verantwoordelijk voor de opvoeding van de kinderen en jouw vriend dient zich eerder als vriend dan als vader van jouw kinderen te gedragen; het heeft ook geen zin om de kinderen hierover iets anders wijs te maken.
Wij latten al meer dan drie jaar, net omwille van deze problematiek.
11 jaar samen
Waarvan 1 jaar getrouwd.En 3 kinderen,mijn zoon en dochter van 14 en 16 zijn volledig inwonend en voor mijn stiefzoon van 14 is er een weekend bezoekregeling.Mijn man heeft een redelijke goeie band met mijn dochter maar niet met mijn zoon.Ik voed ook veel losser op dan hem en dan komt er ook nog eens bij dat hij iedere keer 6 weken op zee is.Het is dus ook nog eens iedere keer aanpassen als hij weg is of weer thuis komt. We hebben ook al zeer veel discussie gehad en ergernissen.En al meerdere keren op punt gestaan om uit elkaar te gaan zelfs.De liefde heeft het iedere keer overwonnen.Tijd maken voor elkaar zonder kinderen is iedere keer onze redding geweest.
Wat klinkt dat
toch kil 'bezoekregeling'. Je bloedeigen kind mag twee keer in de maand op bezoek komen 
Ik zal ook
nooit begrijpen dat je in een huis gaat wonen met iemand die niet kan opschieten met een van je kinderen. Dan kies je toch voor je kind?
Lanza
Ik vind je reacties vermoeiend worden.. … op elke handeling/levenswijze goed of niet goed in jouw ogen, weet je wel commentaar te leveren. haal je je energie uit dit forum om zo voor jezelf de bevestiging te vinden hoe goed je het doet met je man. Vind ik nogmaals superfijn voor je, maar daarentegen snap ik dan ook niet zo goed wat je toch steeds hier brengt op 'echtscheiding en erna'.
Het komt op mij over alsof je erop uit bent zo nu en dan bij topics bommetjes neer te leggen.
Goed, we leven in een vrij land, mogen allemaal uiting geven en dat heb ik dan ook zojuist gedaan.
stiefouder
En ja, ik ben ook een stiefouder, wonen samen en dus een samengesteld gezin en dat gaat helemaal prima. Dingen in huis die spelen zeg ik wat van tegen mijn kind, maar zo ook tegen zijn kinderen. Geen grote dingen, maar bv melding toch echt eens die berg kleding naar de wasmand te verkassen.
Verder qua school en gesprekken hieromtrent, laat ik dat zeerzeker over aan mijn partner en zijn ex. De stiefmoeder van mijn kind doet dat niet en belt zelfs naar school, regelt alles voor mijn ex, dus bemoeit zich ook met opleiding kind. Ik heb te kennen gegeven dat ik dat niet prettig vind. Of mijn ex benadert school of ik.
Mijn kind heeft op school ook aangegeven dat hij dat niet prettig vindt.
Nou ja..
Hoe irritant ik Lanza soms ook vind in andere draadjes, in DIT draadje zegt ze volgens mij niets vreemds. Ze zegt alleen niet te snappen dat je in 1 huis gaat wonen met iemand die niet op kan schieten met je kinderen, en daar ben ik het mee eens. Die kinderen zijn immers niet verliefd op die nieuwe partner.
Sorry
Ok in deze topic heb je een punt, maar het is gewoon allemaal heel lastig wanneer je in een echtscheiding geraakt, en daar kom je niet zomaar in terecht.
Verschil stiefvader en -moeder
Ik kan me zo voorstellen dat het voor een stiefmoeder nog moeilijker is dan voor een stiefvader. Immers, traditioneel gezien zijn het toch de vrouwen die het meest de verzorgende rol in het gezin hebben. Dus zal de stiefmoeder automatisch meer gaan 'moederen' dan de stiefvader gaat 'vaderen', als je snapt wat ik bedoel. Het verhaal van Just Me is daar een voorbeeld van.
Ik woon zelf ook in een samengesteld gezin, waarbij wij dan nog de 'mazzel' hebben dat wij alleen rekening hoeven te houden met mijn biologische kinderen, maar dan wel fulltime. Het kind van mijn partner is al vele jaren buiten beeld (nog voor mijn tijd). Mijn partner heeft zich altijd afwachtend opgesteld naar mijn kinderen; hij heeft ze naar hem toe laten komen. En na een poosje argwaan, aankijken en wennen kwamen ze. Ze hebben nu een prima verstandhouding met hun stiefvader.
En Lanza, omdat hun bio-vader niet echt in staat is om te 'vaderen' vervult mijn partner wel degelijk de vaderrol, in de dagelijkse praktijk. Grote beslissingen neem (of eigenlijk, nam, want ze zijn nu volwassen) over school e.d. nam ik, waarbij ik wel zijn input vroeg.
Just me
School mag geen enkele informatie geven aan stiefouders die geen gezag hebben. Avg wet en recht op privacy, doen ze dit wel dat zijn ze zelfs strafbaar.
school dochter
Mijn dochter had ik gisteren opgehaald van school. Ze was aangesproken door school over een op handen zijnde vakantie in oktober. Ik ben van deze vakantie op de hoogte. De partner van mijn ex had hierover gebeld. Mijn dochter gaat met hen mee op vakantie en aangezien mijn ex dit allemaal aan zijn partner over laat, begrijp ik dat ze de school hier even over benaderd.
Maar verder werd er ook door de partner gevraagd hoe mijn dochter het nu op school doet.
Mijn dochter heeft nu zelf aangegeven dat de partner van mijn ex gerust over een vakantie regelen mag bellen, maar dat verder alles via haar vader danwel mij moet lopen. School heeft toegezegd hiernaar te handelen.
Dochter is bijna 18, dus goed dat ze het nu ook zelf heeft aangegeven.
Digi-D laatst ook aangemaakt. Partner van mijn ex gaf aan niet over zijn wachtwoord te beschikken en mijn dochter meldde dat ook al dat ze niet ging geven. Heb aangegeven dat dat idd alleen voor mijn dochter is het Digi-D gebeuren. Je moet immers niet alles willen weten, lijkt me.