Slechte verhouding nieuwe partner met puberdochter
Sinds twee jaar woon ik samen met mijn dochter (16) bij mijn vriend. Mijn vriend heeft volwassen kinderen waarvan de jongste (20) nog ieder weekend thuis is. Mijn vriend geeft duidelijk aan, dat hij geen vaderrol wil innemen voor mijn dochter. Dat vind ik op zich prima. Alleen vult hij "geen vaderrol innemen" wel heel merkwaardig in. Hij is namelijk ronduit kortaf tegen haar. Als hij van mijn (puber!)-dochter niet gelijk een enthousiast antwoord krijgt op zijn vraag hoe het was op school, trekt hij zich meteen terug en zegt eigenlijk niets meer tegen haar. In mijn aanwezigheid hoor ik hem eigenlijk nooit iets anders tegen haar zeggen als: Hoi. En af en toe de vraag of de jas ook op de kapstok kan (in plats van over de stoel aan de eettafel).
Mijn dochter heeft heel veel moeite met hem. In gesprekken met mij zegt zij, dat zij zich hier niet thuis voelt. Zij zegt, dat zij niet kan zijn wie zij is. Ze heeft het gevoel, dat zij b.v. niet met een slecht humeur aan tafel mag zitten. "Als je chagrijnig bent, ga je maar naar boven!" wordt er dan gezegd Zij is bang dat mijn vriend bij het kleinste en geringste boos op haar wordt. Zij vindt, dat zij heel erg haar best doet, maar dat het niet door hem gewaardeerd wordt. Zij verlangt ernaar dat hij ziet, wanneer zij iets goed doet en dat hij haar af en toe een complimentje geeft. Niets van dat zie ik gebeuren.
Ondertussen komt zij eigenlijk haar kamer niet meer uit. Ze zit bijna nooit beneden. Vriendinnen nodigt zij bijna niet uit. Ook al zegt mijn vriend, dat zij natuurlijk vriendinnen mag uitnodigen laat hij duidelijk voelen, dat hem dat stoort. Zij mogen dan ook niet beneden zitten.
Pogingen om met mijn vriend hierover te praten leveren niets op. Hij is van mening, dat zij hier een prachtig leven heeft met mooie vakanties en allerlei sport- en muziekactiviteiten. Nix te klagen, vindt hij.
Ik vind het sneu voor mijn dochter. Als moeder wil ik, dat zij kan zijn wie ze is en dat zij zich thuis kan ontspannen. Zij geeft echter aan dat thuis voor haar de grootste bron van stress is. Moet ik met haar weer verhuizen?
Pfff...
ik zou inderdaad verhuizen. Met iemand die zo met m'n dochter om gaat hoef ik geen vrienden te zijn, laat staan een relatie en samenwonen. En ik wil m'n kinderen graag een thuis geven waar ze zich welkom en geborgen voelen, en gelukkig.
Niet jezelf kunnen zijn...
is voor iedereen rampzalig, maar helemaal voor zo'n jonge meid.
Wat zegt jouw gevoel? Volg dat, dan komt het goed.
Ehm
Al eens in de groep gegooid om te kijken wat hij zegt? Sommige mensen hebben een slecht zelf inzicht. Ik heb er op het werk zo eentje die vindt dat hij laagdrempelig te benaderen is en zeer vriendelijk en zachtaardig is. Het tegenovergestelde is een understatement.
Als hij niet verandert zou ik mijn kind daar niet aan blootstellen.
gevoel en gevoel
Bedankt voor je reactie, Ciska.
Als gescheiden ouder heb je met allerlei gevoelens te maken: je schuldig voelen over de scheiding en je kinderen ALLES willen geven om dat gevoel te compenseren bijvoorbeeld.
En dan heb je ook nog je "grote-mensen-leven" met alle gevoelens die daarbij horen. Mijn "nieuwe" partner (we zijn inmiddels al 8 jaar bi elkaar) hebben als "niet-ouders" een goede relatie. We hebben het met z'n tweeën erg goed. Alleen als de kinderen in het spel komen wordt het tussen ons moeilijk. Toen wij na 6 latten besloten om bij elkaar te gaan wonen hebben de impact van dit gegeven onderschat.
Mijn gevoel:
Ik wil met deze man verder leven!
Ik gun mijn dochter een fijner leven!
Word het leven van mijn dochter beter, als wij (weer) met z'n tweeën wonen? Zij gaat straks (over 2 jaar) het huis uit. Verhuizen op zich heeft een grote impact...
Dat zijn zo de gevoelens en gedachten...
Toch serieus
Je bedankt Ciska, maar mijn reactie was wel degelijk serieus.
Jongeren wonen tegenwoordig langer thuis. Je dochter voelt zich niet gehoord, genegeerd, onbegrepen.
Stel ze woont nog 2 jaar thuis, besef je hoe lang dat is als je je zo voelt?
Je erkent ook dat ze eigenlijk een punt heeft. Trek je dat, dag iemand zo met je kind omgaat? Spring je niet in?
Praat eens met en vraag eens aan de persoon om wie het gaat wat er is, waarom dat zo is en wat hij daaraan gaat doen?
Zeg hem eerlijk wat het met je dochter en met jou doet?
Als hij ontkent zou ik echt achter je oren krabben.
Je wilt met hem verder maar gunt dochter een fijner leven.
Dat laatste zegt wel wat.
Wat moet daarvoor gebeuren?
Ik heb de indruk dat je de verhuizing en uit huis bv gaan wat als redenen gebruikt niet weg te hoeven gaan.
Wie weet hoeft het niet, maar je wilt de band met je dochter niet kapot maken door het uitbreiden zingen of als gevolg te krijgen dat zij het huis uitvlucht puur om deze reden.
Je kunt altijd terug met hem, maar met je dochter kun je dat niet, dat is meer wat ik wil zeggen.
merkwaardig
dat je na 6 jaar niet doorhebt dat je vriend niet fijn met je dochter omgaat. En dat je dan gaat samenwonen.
Ik zou zo'n partner ook helemaal niet willen hebben.
Maar in ieder geval vind ik dat je echt voor je dochter moet kiezen en ervoor zorgen dat ze nog een paar fijne jaren bij je kan hebben. En haar weghouden bij hem.
(zelf zou ik wel eerst gesprek met hem aangaan, wellicht verandert hij. Daar gaf ik hem omgeveer een week voor)
Wie denkt met mij mee
Ik ben ook zoek naar mensen die open met mij mee willen denken in plaats van snel te oordelen. Natuurlijk heb ik aan het begin van mijn eerste bericht een vraag gesteld. Maar een pasklaar antwoord is niet altijd de beste oplossing.
Ik neem iedere reactie wel serieus maar ben huiverig voor onderliggende oordelen.
Ik leef in een complexe situatie en zou graag met mensen hierover brainstormen.
Eens
NU kan je de situatie nog de goede kant uit laten gaan door te erkennen dat samenwonen niet is geworden wat jij ervan verwacht had en voor een aantal jaren apart te gaan wonen. De relatie met je partner blijft, anders maar met het vooruitzicht weer samen te gaan wonen. Als je nu inzet op blijven met de hoop dat je dochter zo snel mogelijk op zichzelf gaat wonen ben ik bang dat de band met je dochter verloren gaat.
Thuis is de plek waar je je veilig en fijn moet voelen waar je keihard moet kunnen zingen maar ook keihard boos de trap op moet kunnen stampen en dat is voor jouw dochter niet zo, ze is "op bezoek".
Niet eenvoudig
Ja, ik kan me heel goed voorstellen dat als je ervoor kiest apart te gaan wonen het erg moeilijk is om dit te realiseren en dat je partner het ook absoluut niet fijn gaat vinden. Als lezer ken ik de ins en outs niet en jij stelt je vraag...
Heb je dit al met je man besproken? Begrijpt hij het? (belangrijk!) Wat vindt hij ervan? Geeft hij suggesties? Is er een vader in beeld, kan en wil je dochter daar vaker naar toe? Wat kan er in huis aangepast worden zodat het meer thuis gaat worden? Is het mogelijk om meer tijd alleen met haar door te brengen? Als jullie gaan verhuizen; hoe kom je aan nieuwe woonruimte? Kan jouw partner alleen blijven wonen of moet hij dan ook verhuizen? Allemaal vragen waardoor het niet mogelijk is heel passend te antwoorden.
Kleine tip: voor de zekerheid alvast inschrijven bij woningstichtingen e.d.? Kan geen kwaad.
Praten praten praten
Ik ben zelf stiefmoeder van een (inmiddels) puber. Onze verstandhouding durf ik goed te noemen maar als ik eerlijk ben is dat niet vanzelf gegaan. Elke leeftijdsfase en periode in onze levens bracht nieuwe uitdagingen met zich mee en wij (mijn man en ik) zijn daarover geregeld in gesprek. Hij geeft mij vaak feedback én biedt meteen zijn hulp aan wat voor ons heel goed werkt. Andersom trouwens ook. Bijvoorbeeld dat toen stief een fase moeite met mij had spraken we af dat ik veel meer op de achtergrond bleef en alleen leuke dingen zei. Nu zijn de rollen trouwens omgekeerd, de pubertijd doet rare dingen met mensen
. Puber reageert veel rustiger op mij en ik mediate geregeld. Het is ons gezamenlijk doel om al onze kinderen een fijne jeugd, opvoeding en warm thuis te geven. Daar staan we als team voor opgesteld en dat vraagt wat van ons als individu en als team, zo ernaar kijken werkt voor ons heel goed.
Het is soms een wir war van gevoelens
en dat herken ik.
Voor jezelf is het misschien goed om je schuldgevoel eens onder de loep te nemen. Geef het de aandacht, want dit kan onbewust in de weg zitten bij je. Je hebt destijds keuzes gemaakt en dat is ok. Soms moet je keuzes maken om te zorgen dat je jezelf niet kwijtraakt.
En natuurlijk kan je keuzes die je maakt niet altijd overzien. Het is logisch als je na 6 jaar latten denkt dat het ook goed zal gaan als je gaat samenwonen, dat mag gewoon. En er is niks mis mee dat je verder wilt leven met deze man en daarnaast ook wil dat je dochter zich fijner voelt.
Je geeft aan dat je al met je partner gepraat hebt. Zonder oordelend te zijn, maar er is praten en praten. Mannen zijn er al niet echt goed in en wij vrouwen zijn geneigd om onze mening op te dringen of teveel tegelijk te verwachten.
Over dit onderwerp praten is verstandig als het op dat moment rustig is, niet naar aanleiding van een confrontatie want dan zitten jullie in de emotie.
Praten vanuit jezelf, zonder oordelen of beschuldigend naar hem, maar gewoon wat het met je doet. Want misschien is het niet onaardig bedoeld zoals hij reageert, het zou ook kunnen dat hij met zijn rol aan het worstelen is en mannen zijn nou eenmaal geneigd om zich terug te trekken als iets lastig wordt (nee, niet allemaal, maar veel wel).
En vraag hem wat er op dat moment (als zij niet enthousiast over school verteld) met hem gebeurt of wat het met hem doet. Zeg wat je waarneemt in zijn gedrag (zonder oordeel) en vertel hem dat je het graag wilt begrijpen.
Lastig om dit zo te typen maar ik hoop dat je een beetje aanvoelt wat ik bedoel. Het gaat om verbinding maken met je man zodat jullie er echt over kunnen praten.
Het is nu echt nog te vroeg om keuzes te willen maken over blijven of gaan. Probeer voor jezelf eerst om zaken scherper te krijgen en te begrijpen wat er echt speelt. Zowel bij je man en dochter, maar ook bij jezelf. Inzicht geeft ruimte en dan kun je het beter overzien.
Tsja...
Mijn reactie was wel degelijk serieus. En natuurlijk hoeft je partner geen vaderrol op zich te nemen. Maar hij moet je dochter wel respectvol behandelen, en je dochter moet zich veilig en welkom voelen. Dat laatste heeft naar mijn mening prioriteit boven jouw wens om samen te wonen.
Ik heb in mijn directe omgeving meegemaakt wat er kan gebeuren als de moeder toch voor de nieuwe partner kiest. Daar is het meisje in kwestie veel eerder dan gepland met veel verdriet uit huis gegaan en is dit altijd tussen haar en haar moeder in blijven staan. Ik denk niet dat je dat wil...
En je kunt met je dochter verhuizen, en weer gaan latten, zolang je dochter nog thuis woont. Maar om eerlijk te zijn... iemand die zo met mijn kinderen omgaat, zo'n negatieve invloed heeft (ze zit altijd op haar kamer, thuis zijn geeft veel stress) hoe fik niet in m'n vriendenkring.
bedankt voor alle reacties
Bedankt dat iedereen zoveel moeite neemt om zich in mijn dilemma te verdiepen. Duidelijk is dat ik ervoor moet zorgen dat mijn dochter zich fijner voelt en dat ik mijn normen en waarden steviger neer moet zetten. En inderdaad kijken wat er op de huizenmarkt hier in de buurt te doen is kan geen kwaad.
en wat als
Je dit zo met je vriend bespreekt? Dat je denkt over weer gaan latten als het blijft zoals het nu? Hoe reageert hij dan? Misschien dat je zo de urgentie over kunt brengen (dat er iets moet veranderen) en is hij bereid om toch wat meer mee te denken over hoe e.e.a. te verbeteren?
Moeilijke situatie
Ik krijg het idee dat je vriend geen idee heeft wat hij dan wel voor jouw dochter wil zijn.
Zou het kunnen helpen als je vriend hulp krijgt in het zoeken naar hoe hij zijn rol wel moet invullen? Kan hij zichzelf zien als gezellig oom? Is je vriend bang dat de vader van je dochter moeilijk gaat doen als hij een leuke band opbouwt? Ken je andere mannen die in zo'n zelfde situatie zitten en wel een leuke band hebben met hun stiefkind(eren)?
Ik denk dat je zelf ook wel weet dat dit eigenlijk al te lang heeft geduurd. Er moet snel een verandering in gang gezet gaan worden, met als doel dat je dochter zich weer fijner gaat voelen. Het lijkt mij namelijk dat je dochter op dit moment belangrijker is dan alle andere dingen. Ga in ieder geval rondkijken naar woonruimte voor jou en je dochter, gewoon om te informeren. Kijk ook naar andere oplossingen. Kan je vriend misschien zorgen dat hij minder op de voorgrond treedt als je dochter er is? Dus dat hij ontspannen op bed een leuke film gaat kijken als je dochter haar vriendinnen op bezoek heeft? Misschien kan hij ook wat vaker 'iets' buiten de deur doen, op bezoek bij vrienden, of sporten enzovoort. Wees creatief met de mogelijkheden, maar ga wel stappen zetten.
Ik kies er ook regelmatig zeer bewust voor om rustig op mijn gemak op zaterdag uren boodschappen te doen (zo kom ik soms de leukste dingen tegen), lang met de honden te lopen of wat langer te blijven hangen na het sporten, als de kinderen van mijn vriend er zijn.
erg!
Ik vind het toch wel heel erg dit. Je kent deze man al 6 jaar en kon toen niet inschatten hoe het als gezin zou zijn? Jouw dochter leeft al 2 jaar in deze situatie.. besef je waaraan je haar blootstelt? Die 'vlucht' inderdaad over twee jaar jullie huis uit met het gevoel dat zij niet voor mama op de 1e plek komt.
Ik snap inderdaad niet dat je deze keuze hebt kunnen maken. Je dochter zou toch altijd op 1 moeten blijven staan. Klinkt hard, maar zij zal later doorgaan met haar eigen leven met mensen die wel voor haar kiezen.
Ik zou, net als Jippox stelt, eerst met je man gaan praten en hem voor het blok zetten. Hij ziet het kennelijk veel minder erg in, maar het levensgeluk van je dochter staat op het spel en dat moet toch echt prioriteit nr 1 zijn. Als hij niet wil of kan veranderen, en ik ben bang dat het al te laat is, je dochter zal hem niet meer vertrouwen, dan zal je moeten latten. De vraag is of man dat ziet zitten, maar hij moet jullie problemen en gevoel serieus nemen.
Zijn jullie in zijn huis komen wonen of in een nieuw huis? Dat speelt ook mee bij het gevoel dat je dochter zich niet thuisvoelt en zichzelf niet kan zijn. Man moet leren dat het niet om materialistische zaken gaat, maar om warmte, vertrouwen en geborgenheid.
Gesprek
Ik zou ook een serieus gesprek met je vriend hebben.
Het belangrijkste voor mij zou daarbij zijn hoe hij reageert op jouw geuite zorg (en het dan wel serieus neerzetten dat het echt niet langer zo door kan gaan).
Oftewel: neemt hij jou serieus als jij je zorg om je dochter uit?
Neemt hij jouw dochter serieus dat zij zich prettig en veilig moet voelen in jullie huis?
Als hij het bagatelliseert of anderszins niet serieus zou reageren (nadat je wel uitlegt wat het met jouw gevoel en met jouw dochters gevoel doet), dan zou ik eieren voor mijn geld kiezen. Dochter moet op de 1e plek staan. Dan maar weer latten tot zij uit huis is.
P.s.
Wat ik me echt afvraag: neemt hij jou normaal gesproken wel serieus als jij zorgen hebt, iets wilt (anders dan wat hij wilt) en zijn steun zoekt?
Het bevreemdt me dat het lijkt alsof jij zegt dat het alleen bij zijn relatie met jouw dochter speelt.
uh...
Ik vind eigenlijk alleen de beginzin dat je met je dochter bij je vriend woont al opvallend. Alsof het echt zijn huis is en jullie er bij zijn gratie mogen wonen. Kijk, het kan goed zijn dat het zijn huis is, maar het klinkt gewoon ongelijkwaardig.
het klinkt mij ook in de oren alsof je niet zo veel te vertellen hebt in huis. Hij heeft besloten geen vader voor haar te willen zijn, en dat is het. Wat wil jij? Wat had jij je je voorgesteld?
Zo ook met dingen als: ze moeten wel naar haar kamer als er vriendinnen zijn.... wie stuurt ze dan? En sta je dat dan toe? Is dat geen vaderrol die hij pakt dan?
Het klinkt mij meer alsof hij wel de gemakkelijke kanten van het vaderschap wil pakken, alleen om het zichzef gemakkelijker te maken.
Ik zeg: gaan!
mee gemaakt
Hallo,
Ik ben opgegroeid in zo'n situatie. Vreselijk. Nieuwe partner moeder was pietlut, geen kinderen gewend, opvliegerig en humeurig. Ik geloof dat ik ook niet echte een leuke puber was, oorzaak of gevolg, waar het fout ging weet ik niet helemaal. Bijkomend nadeel (hopelijk geldt dit voor jou niet) is dat dit een symbiotisch relatie was, waarin er eigenlijk geen ruimte meer was voor moeder-dochter tijd samen. Pas nu ik een eigen gezin heb (25 jaar later) merk ik hoezeer ik eigenlijk niet snap dat ik niet voorop stond bij mijn moeder. Nog steeds heel pijnlijk en bepalend voor mijn persoonlijkheid. Natuurlijk, ik had onderdak, eten, maar achteraf kwam ik voor mijn moeder op de 2e plek. Nog steeds kan ik niet goed tegen spanningen en negatieve sferen, dat pik ik meteen op. Ik snap voor jou dat zomaar weer apart gaan wonen voor een misschien korte periode niet zo makkelijk financieel en operationeel te regelen is. Zorg voor veel qualitytime samen met je dochter. Dagjes weg, weekendjes weg,gezamenlijk sporten samen, probeer niet geforceerd met zijn 3-en dingen te doen. Afstand tussen die 2 aanbrengen werkt uiteindelijk beter dan ze dichter bij elkaar proberen te brengen. Ik zie dat, begrijpelijk, mensen je ook aanraden in gesprek te gaan met elkaar. Dat werkte bij mij destijds totaal averechts. De sfeer was te ijzig en ik totaal verkrampt.
Ik wens je sterkte.
Hi, ik zit in een zelfde soort situatie, hoe heb je het opgelost? Ben benieuwd!