Scheiden van partner met psychische problemen
Hoi, ik vroeg me af of er meer mensen zijn die overwegen te scheiden of gescheiden zijn van iemand met psychische problemen. Mijn man en ik zijn de afgelopen jaren erg uit elkaar gegroeid. Daarbovenop is hij nu 4 jaar erg labiel. De afgelopen maanden wordt het steeds erger, hij is bijna continu overstuur. Ik wilde al best lang uit elkaar, maar wilde ook voor hem blijven zorgen. Maar de afgelopen tijd houd ik dat niet meer vol. Al die stress in huis, en weinig gevoel van verbinding. Maar tegelijk voelt het heel egoïstisch en niet zorgzaam om weg te willen terwijl hij zich zo slecht voelt. Hij begrijpt zelf helemaal niets van de situatie, en wil gewoon doorgaan.
Moeilijke situatie. Pijnlijk ook. Maar het is goed te snappen dat de grens in zicht komt van wat je aan zorg aankan voor iemand die al lange tijd geen wederkerige partner voor je is. Ik weet niet hoe slecht hij eraan toe is. Je zegt: hij begrijpt de situatie niet en hij is overstuur. Betekent dIt dat hij echt in de war is of duikt hij gewoon weg voor de situatie?
Misschien kun je hier eens naartoe bellen:
https://www.naastencentraal.nl/
Het is een lotgenotenorganisatie voor naasten van mensen met psychische problemen. Ze hebben onder meer een telefoonlijn waar ervaringsdeskundigen de telefoon bemensen. Misschien kunnen zij je een stap verder helpen.
In dit soort gevallen is er maar 1 juiste keuze
Jeetje, wat een ingewikkelde situatie, TO.
Een paar vragen: is de huisarts op de hoogte van hoe het met jouw man gaat? Heeft hij hulp of ondersteuning?
Je kunt zelf ook bij de huisarts vragen naar ondersteuning van een praktijkondersteuner op het gebied van geestelijke gezondheid. De meeste praktijken hebben zo'n ondersteuner en dat is heel laagdrempelig. Het kan jou helpen je draagkracht en draaglast helder te krijgen en te bedenken welke stappen je kunt nemen als je inderdaad wil scheiden.
Yamina schreef op 14-11-2022 om 01:09:
In dit soort gevallen is er maar 1 juiste keuze
En wat is volgens jou die juiste keuze?
Dat lijkt me lastig te bepalen op basis van de informatie die we nu hebben. En als TO dat zou weten in haar situaties, dan zou ze hier niet om advies komen vragen.
Yamina schreef op 14-11-2022 om 01:09:
In dit soort gevallen is er maar 1 juiste keuze
Ik ben toch zo benieuwd welke jij dan bedoelt?
Ik ben zelf voor gaan, maar het is natuurlijk net zo legitiem om in voor- en tegenspoed vol te houden tot het bittere eind. Ooit zal het wel weer beter gaan.
MMcGonagall schreef op 14-11-2022 om 09:38:
[..]
Ik ben toch zo benieuwd welke jij dan bedoelt?
Ik ben zelf voor gaan, maar het is natuurlijk net zo legitiem om in voor- en tegenspoed vol te houden tot het bittere eind. Ooit zal het wel weer beter gaan.
Zelfs als weggaan de keuze is, dan nog zijn er veel vragen, namelijk: hóe? Als de partner zo ver heen is dat hij niet goed in de realiteit is, heb je iets anders te doen dan als je in goed overleg uit elkaar kan gaan.
Heeft je partner hulp van een professional? Dan kun je dat met hen ook overleggen.
Zo niet dan zou ik sowieso met de huisarts gaan praten en evt een POH GGZ.
Kan je man alleen blijven, hoe gaat hij zich dan redden? Grote kans dat het slechter met hem gaat als jij weg bent. Lijkt mij dan goed dat er hulpverlening voor hem is.
Zijn er goede contacten in de familie? kunnen die nog iets betekenen?
Heel zwaar TO, maar weet je jij bent zijn vrouw en niet zijn hulpverlener. Ja je kan er voor kiezen om tot het einde toe bij hem te blijven in de hoop dat het ooit weer beter gaat. Maar ja... gaat dat gebeuren? We weten te weinig van je situatie af.
Ik zou voor mijzelf wel zeker willen weten dat partner ergens op iemand kan terugvallen als hij alleen komt te staan. Nu lijkt het erop dat hij alleen maar op jou terugvalt maar dat ga je niet trekken. Klopt dat of is er wel degelijk hulpverlening bij betrokken?
Hoi, er is hulpverlening maar nog niet echt goed geregeld. Ik ben al meerdere keren mee geweest naar de huisarts om aan te geven dat het niet meer gaat. Er is nu pas sinds kort een verwijzing naar een psychiater. Vandaag bericht: 16 weken wachttijd. Hij krijgt wel medicijnen en had gesprekken met een psycholoog. Tot nu toe levert het weinig op. Ik heb nu aangegeven dat ik het niet volhoud en ook dat ik weg wil. Dat zet van alles in gang, zo gaat hij nu ineens vrij nemen van zijn werk. Maar hij is vooral bezig mij ervan te overtuigen dat ik het niet kan maken tegenover onze dochter. Terwijl ik het niet ok vindt dat zij maanden of jaren met gestreste ouders zit, en een vader die steeds huilt of aan het hyperventileren is. Heel erg bedankt voor jullie reacties, doet me goed. Ik zou ook het liefste pas gaan als hij een goed vangnet heeft, maar dat is best lastig. Zijn ouders weten pas sinds kort dat het niet goed gaat, ik heb het verteld maar zelf zou hij dat nooit vertellen. Zijn zus verwijt mij dat het slecht met hem gaat. Dat was wel zo'n beetje het vangnet.
Als ik het goed begrijp, steekt jouw man eigenlijk al jaren zijn kop in het zand. Hij werkte dus tot voor kort nog ‘gewoon’ maar als hij thuis is, huilt en hyperventileert hij. En nu wil hij ‘vrij nemen’ in plaat van zich ziek te melden. En als het aan hem had gelegen, had zijn familie het nog steeds niet geweten.
Het lijkt erop neer te komen dat jij de verantwoordelijkheid hebt om hem overeind te houden. Eerlijk is eerlijk: ik zou daar keihard voor passen. Jij wil en kan de last niet meer dragen. Als hij vindt dat het best meevalt, kan er prima gescheiden worden. En als hij er echt zo erg aan toe is, moet hij spijkers met koppen slaan op het gebied van zelfzorg: ziekmelding op het werk, serieus naar de GGZ, desnoods een opname, en familie inlichten en om hulp vragen.
Is er nog een weg terug, als hij zijn verantwoordelijkheid neemt? Of is het voor jou sowieso voorbij? In beide gevallen wordt het tijd om hem duidelijk te vertellen wat dit allemaal met jou doet, dat jouw grens is bereikt en dat je hem onder geen enkele voorwaarde meer kunt helpen met toneelspelen voor de buitenwereld.
Ik zou me geen schuldgevoel over je kind laten aanpraten. Het gesprek moet over jullie relatie gaan. Maar daar wil hij het kennelijk niet over hebben.
Ik vind het ook heel raar dat niemand het mag weten , zijn werk niet, zijn familie niet. Vrienden ook niet denk ik. Dat maakt het allemaal heel geïsoleerd. We hebben weinig geluk met de praktijk ondersteuner, die is net weg. Voor mezelf voelt het goed dat ik doorzet, maar het levert enorm veel weerstand op bij hem. Hij wil nu ineens dingen uitpraten etc terwijl ik daar al jaren om vraag. Het lijkt wel alsof de knop pas om gaat als ik weg ga.
JoJo1974 schreef op 16-11-2022 om 18:36:
Ik vind het ook heel raar dat niemand het mag weten , zijn werk niet, zijn familie niet. Vrienden ook niet denk ik. Dat maakt het allemaal heel geïsoleerd. We hebben weinig geluk met de praktijk ondersteuner, die is net weg. Voor mezelf voelt het goed dat ik doorzet, maar het levert enorm veel weerstand op bij hem. Hij wil nu ineens dingen uitpraten etc terwijl ik daar al jaren om vraag. Het lijkt wel alsof de knop pas om gaat als ik weg ga.
Ja, zo gaat dat vaak. Hij heeft je al die tijd niet helemaal serieus genomen omdat je de daad niet bij het woord voegde. Wrang, maar het is niet anders. Nu gelooft hij het pas. Er zit niks anders op dan nu echt je eigen keuzes te maken en te gaan voor wat jij belangrijk vindt. En dan zal vanzelf blijken of hij nog in staat is om genoeg bij te draaien om jullie huwelijk nog een kans te geven.
Ik zou zeggen: doe nu wat jij belangrijk vindt voor jouw kwaliteit van leven. Volg zijn angsten niet meer. Leg je er niet bij neer dat hij jullie afsluit van de rest van de wereld. Licht de mensen in die jij wil inlichten en vraag steun. Ga zelf naar een coach of therapeut om je eigen koers uit te stippelen. Zet stappen naar wat jij van jouw leven wil. Als je het idee hebt dat je het met hem ‘netjes moet afronden’ en je daar zelf niet goed uitkomt, stel je relatietherapie voor. Je kunt dat ook gebruiken om op een goede manier uit elkaar te gaan.