Scheiden of toch nog een kans

wat een vreselijke situatie. Had ik maar een oplossing voor je. Ik herken het een en ander in je verhaal en ik worstel ook met de vraag: blijven voor de kinderen, of weggaan?
Heeft hij hulp van een psycholoog met deze burn-out? Is het mogelijk om mee te gaan, zo kan je via deze weg ook relatie-therapie vergoed krijgen.
Is er nog hoop bij je? Hou je nog van hem ergens?
Je zegt dat hij z’n best doet nu voor al die jaren, maar zegt ook dat hij weer is begonnen met drinken. Dat klinkt heel tegenstrijdig. Wordt het niet tijd dat hij daar hulp voor zoekt? Hoe kan je nou voor je gezin zorgen als je hebt gedronken. Hoe is hij als hij niet heeft gedronken? Denk je dat dat al veel kan oplossen? 
tot slot, verwacht je dat hij voor de kinderen wil zorgen als jullie uit elkaar zijn? Of zal jij dan toch de meeste tijd met ze doorbrengen? Ik zelf ben bang dat het dan 50/50 word in mijn situatie, en dat zou ik echt zo vreselijk vinden… ik denk wel eens: als ik fulltime de kinderen zou kunnen hebben zou ik toch sneller tot een scheiding komen op dit moment. Hoe voel jij dat, of heb je ook nog moeite om hém achter te laten?
Ik wens je heel veel sterkte. 

Wat moeilijk.
Ik kan me voorstellen dat je je ongelukkig voelt in deze situatie. Je man heeft een inzicht moment gehad over zijn gedrag. Maar ondertussen drinkt hij doordeweeks weer. Waarom is hij weer begonnen?
Dat is heel onacceptabel.
Zo kan hij niet voor zijn gezin zorgen.
Hij heeft hulp nodig. 
Als je al overweegt nog bij hem te blijven zou ik als ‘eis’ stellen dat hij therapie gaat krijgen voor zijn alcoholverslaving.
En ook dat jullie samen relatie therapie gaan krijgen. Zodat hij nog beter kan gaan begrijpen hoe zijn gedrag in het verleden was, wat voor consequenties dat heeft op jou en de kinderen. 
En voor jou om meer voor jezelf te durven staan.

Heb je al eens gekeken bij Al-Anon?
Maar ik moet eerlijk zeggen, een verslaving die terug blijft komen en dan het vertrouwen kwijt zijn dat het goed komt is echt heftig. Je kunt altijd nog overwegen om tijdelijk uit elkaar te gaan en daar dan voorwaarden aan te verbinden, bijvoorbeeld dat hij een bepaalde tijd clean moet zijn.
Wellicht heeft de psycholoog verstand van alcoholverslaving en kan die hem echt helpen. Dan kun je het nog even aanzien. Maar emotioneel, financieel en praktisch zou ik me er ook op voorbereiden dat er een dag kan komen waarop je het niet meer trekt.

Tsjor

Wat ontzettend naar voor je, en wat heb je al veel te verduren gehad. 
Het leest of jij de beslissing al hebt genomen, je wilt scheiden, er is geen liefde meer en geen hoop. Alleen die andere kant houdt je tegen, de kinderen. Ik zou die andere kant met de maatschappelijk werker goed doorspreken. Uitpluizen, welke doemscenario's kan je ontmaskeren, welke gedachten kloppen misschien niet (zijn de kinderen gelukkiger als jullie bij elkaar blijven?, wat dacht van je een gelukkige vrijere moeder, hoe is het nu voor de kinderen om dagelijks bij een alcoholist te leven..). Welke knelpunten zie je en hoe kan je die oplossen. Door je verdriet kan je wellicht nu ook niet de lichtere en fijnere en bevrijdende kant voelen, je bent nu allang opgesloten in deze relatie. 
Ik zou jou gunnen dat je niet meer hard hoeft te werken om weer vertrouwen te krijgen, maar dat je mag stoppen met hard werken. 

Met mijn "als ik toen geweten had wat ik nu weet" wijsheid zou ik zeggen, ga eerst aan jezelf werken. Je bent onbelangrijk gemaakt in dit huwelijk. Dat kan alleen gebeuren omdat je daar triggers voor hebt. Zoek die op, samen met een therapeut. Leer je zwakte kennen en hoe je daarin sterker kan worden. Vanuit je eigen kracht scheiden is naar mijn idee veel beter dan vanuit je zwakte. Maar makkelijk is geen van beide. 
Off topic verbaas ik me er elke keer over hoeveel mannen drugs of drank gebruiken, bizar.