Scheiden en arbeidsongeschikt

Beestje bij de naam...

Ik zeg 'burnout', maar na de scheidingsmelding is die burnout snel veranderd in een ernstige depressie. Dat is nu geconstateerd. Ik merk dat ik moeite heb om echt uit te spreken hoe slecht het gaat.

Poeh

Dat klinkt best heftig.

Ik zou de eventueel gemaakte afspraken laten voor wat ze zijn en het advies dat de meesten hier gegeven hebben volgen. Zelf in het huis blijven of huis verkopen, maximale partneralimentatie etc. Alleenstaand ouderschap is zwaar, helemaal met een depressie. Wie weet wat er de komende jaren nog op je af komt. Better safe than sorry.

Veel sterkte!

Tijd voor een eigen advocaat

Je man wil scheiden, net nadat er voor hem gunstige wetgeving in werking is getreden.
Hij wil geen partneralimentatie betalen, heeft het nu laten narekenen met de uitkomst nul?!
Hij wil geen pensioen afgeven.
Hij wil in het (grote, dure) huis blijven wonen terwijl jij alle zorg krijgt voor de kinderen omdat dat het beste zou zijn voor hen. Jij kunt met je huidige situatie geen fatsoenlijk huis in de buurt kopen of huren, hij weet dat.
Jij bent langdurig ziek en overbelast, en net dan wil hij scheiden.

Hmmm, klinkt als tijd voor een eigen advocaat...

@Fransien

Als hij partneralimentatie moet betalen, doet hij dat. Volgens de Trema-normen hoeft hij dat niet te doen; dat heeft hij niet zelf besloten. Hij wil graag dat we over en weer afzien van het pensioen; als ik dat niet wil, dan heeft hij niets te kiezen. Het is een recht en een plicht.

Voor wat betreft de kinderen: Ja, ik heb ze vooralsnog meer en daar compenseert hij mij extra voor bovenop de vastgestelde kinderalimentatie. Als ze ouder zijn, gaan we het meer verdelen.

Advocaat zie ik niet zitten. Dat loopt enorm in de papieren en er zit nergens ruimte. Onder de - toekomstige - streep houd ik meer over dan hij (jusvergelijking). Rechters verschillen enorm; ik neem dat risico niet.

Ik neem het niet voor hem op. Ik accepteer tot op zekere hoogte dat het voor de één slechter uitpakt dan de ander, niet noodzakelijk een onwettig iets. Die ene ben ik nu dan. Ik heb een second opinion gevraagd aan een advocaat (een goede). Zelfs zij zei dat als je een gang naar de rechtbank kunt voorkomen, dat altijd moet doen. Tenzij er sprake is van wantoestanden, veiligheid etc. Het kan zijn dat ik haar op de achtergrond blijf consulteren.

Ik maak wel zorgen om wat ik kan opbouwen met een mogelijke teruggang in inkomen door ziekte en eventueel iets kopen en huren. Hoe pak ik dat aan?

Dat verklaart

Denk ik wel een beetje de houding die in je vorige draadje werd opgemerkt; je lijkt moeite te hebben om voor jezelf op te komen en zo snel mogelijk duidelijkheid te willen, desnoods ten koste van je onderhandelingspositie. Lijkt me heel logisch als je in een depressie zit, maar dat betekent ook dat je dit nu niet alleen moet willen doen.
Mijn advies zou zijn om op zoek te gaan naar een tijger in je omgeving met een scherp verstand (liefst juridische kennis en ervaring) die je de komende tijd wil bijstaan, mee wil kijken en denken. Jouw brein moet op het moment een deel van z’n capaciteit afstaan aan beter worden, vraag iemand om dit voor jou aan te vullen.
Realiseer je ook dat je misschien nu niet goed kan overzien en geneigd ben om keuzes te maken die vooral geënt zijn op je huidige state of mind en niet duurzaam zijn.
En inderdaad; zoek daarnaast ook juridische hulp voor jezelf alleen. Bel, Google, praat, vraag, laat je niet van je sokken blazen als iets overtuigend klinkt maar geloof het pas als je het hebt gehoord van iemand anders dan je man en de mediator. Als dat allemaal één consistent verhaal blijkt is dat alleen maar een fijne bevestiging, niks mis met een dubbelcheck
Hier op t forum is ook heel veel inhoudelijke deskundigheid, maar mijn gevoel zegt dat jij echt ff iemand nodig hebt de jouw ‘zakelijke ik’ kan vertegenwoordigen en rap ook. Diegene kan dan ook hier meelezen, samen sta je sterker
Sterkte!

tijger met scherp verstand

Voor zover ik de reacties van Charlotte leest is zij zelf wel die tijger met scherp verstand.
Maar dat maakt de situatie, combinatie van gezondheidsproblemen en scheiding, niet minder lastig.
Even over het financi"ele deel: als je inkomen daalt kan het zijn dat andere inkomstenbronnen, zoals zorgtoeslag, huurtoeslag en kindgebonden budget stijgen. Ik hoop dat je daarmee de paniek die je kan overvallen een beetje kunt temperen.
Ik zeg het ook uit eigen ervaring: na de scheiding uiteindelijk in de toen nog bestaande WAO, beland, veel paniek, even leek het erop dat ik alleen nog maar de ziektekostenverzekering (toen nog particulier, dus duur) kon betalen: dan kwamen we in elk geval in het ziekenhuis, dacht ik. Maar alles bij elkaar gekrabbeld, andere beslissingen genomen (huis verkocht) onderaan weer begonnen op de arbeidsladder en uiteindelijk is het allemaal goed gekomen (zeg ik nu, 20 jaar later).
Als je in het zwarte gat dreigt te vallen kun je alleen maar naar beneden kijken en zie je alleen maar het zwarte gat. Pas als je de bodem van de put hebt bereikt kun je weer omhoog krabbelen. Dat is althans mijn ervaring.
Wellicht kan het helpen om eerst maar eens die bodem van de put op te zoeken.
Ik geef je een paar overwegingen, waarbij het belangrijkste doel is om te zorgen dat je weer omhoog kunt krabbelen. Met andere woorden: ik heb niet zoveel adviezen waarmee je die bodem van de put kunt omzeilen.
De eerste overweging is toch om nog eens erover na te denken dat de kinderen vooralsnog eerst bij hem blijven. Hij heeft het huis, voldoende inkomen, zijn gezondheid is geen probleem. De zorg voor kinderen als je een burn-out en de pressie hebt is erg zwaar.
Hij kan dan ook de kinderalimentatie houden. Jij krijgt het bedrag waarmee hij jou uit moet kopen, niet alleen het huis, maar ook de helft van de inboedel.
Jij start opnieuw. Wat zou belangrijk zijn? Bijvoorbeeld: kun je met het geld dat je krijgt een vakantiehuis kopen, waar de kinderen in het weekend kunnen komen (en jijzelf ook als je lekker even eruit wil)?
Kun je zelf (tijdelijk) iets huren dat in de orde ligt van een kamer, studio, of iets anders wat betaalbaar is, zelfs als je inkomen naar beneden zou gaan?
Is het niet verstandig om eerst aan je eigen gezondheid te denken en daarvoor alles in het werk te zetten? Dat is dan je eigen fysieke gezondheid, psychische gezondheid, maar ook op financieel gebied een zodanige situatie scheppen dat je toekomstbestendig bent, dat schept heel veel rust, is mijn ervaring.
Nu tijdelijk in de woning blijven met de kinderen maakt dat je nog even aan het oude kunt blijven vasthouden, terwijl je weet dat het elk moment onder je voeten vandaan gehaald kan worden. Dat is een erg wankele situatie, waarin je zeker niet tot rust kunt komen en jezelf terug kunt vinden. Ik zou het je niet adviseren.

Tsjor

Kinderen

Wat een vreselijke situatie Charlotte. Tjor stelt voor de zorg voor de kinderen nu even niet op je te nemen. Daar ben ik het absoluut mee oneens. Ikzelf ben na mijn scheiding ook keihard in een depressie geknald. Mijn kinderen waren al volwassenen en woonden op zichzelf, en ik heb ze zo vreselijk gemist!
Ik had gelukkig werk waardoor ik op de been bleef. Ik denk dat de zorg voor je kinderen juist een motivatie kan zijn om op de been te blijven.
Ik hoop dat je goede medicatie hebt/krijgt om je voorlopig te helpen. Het is een hele pittige tijd die je gaat krijgen. Heel veel sterkte

Verschil

Uithuizige volwassen kinderen is iets anders dan kinderen van 9 en 14. Mijn kinderen waren nog wat jongeren en ik vond het zwaar en heb mijn kinderen niet de beste tijd gegeven. En mezelf ook niet. Maar dat is mijn ervaring.

Tsjor

Korte en langere termijn

Hier is ex 6 jaar geleden vertrokken. We hebben 3 kinderen, nu pubers en ook bij onze kinderen ging school niet helemaal zoals vanzelfsprekend. Oudste zat toen ex vertrok bijvoorbeeld ook als net 10-jarige in een brugklas, maar ook bij de andere 2 heb ik altijd veel aandacht aan dat soort dingen moeten besteden. Dat deed ik en ex vond ook dat ik dat maar moest blijven doen, hij was niet zo van school.

Hier wilde ex helemaal geen omgangsregeling en de kinderen zijn dus 24/7 bij mij (eentje is inmiddels zelfs een thuiszitter geworden). Toen mijn ex net weg ging, vond ik het heerlijk dat de kinderen bij mij bleven. Overal hoor je dat kinderen de helft van de tijd bij de andere ouder zijn, of anders minimaal een lang weekend in de twee weken. Ik moest er op dat moment niet aan denken. Stiekem was ik dus heel blij met de keuze van ex.

Na het vertrek van mijn ex heb ik ook een behoorlijke tijd in de ziektewet gelopen. Het was gewoon allemaal even teveel. Fulltime werk, drie relatief jonge kinderen en geen opvang voor die kinderen. En die kinderen moesten ook het vertrek van hun vader verwerken. Alledrie op hun eigen manier, maar alledrie hadden ze mij ook nodig. Eigenlijk ben ik in die periode meer bezig geweest om de kinderen te ondersteunen dan dat ik zelf dingen heb kunnen verwerken. En eigenlijk heb ik nu, 6 jaar later die kans nog steeds niet gehad om even bij te kunnen komen. Gewoon even niets te hoeven. Geloof me, dat is ook niet bevorderlijk voor jezelf. Ik had het achteraf zoveel fijner gevonden voor iedereen als de kinderen gewoon veel meer tijd bij hun vader hadden gehad. Advies aan jou zou dus zijn om toch te kijken of de kinderen niet een iets groter deel van de tijd bij hun vader kunnen zijn, zodat jij ook tijd hebt om jezelf op te laden.

En (weer on topic) zoek inderdaad ook goed uit waar je allemaal recht op hebt. Kijk ook breder dan je gewend bent voor huisvesting. Verdien je zelf te veel voor sociale huur? Heb je recht op een urgentieverklaring? Kan iemand je daarin ondersteunen? Is er iets voor tijdelijk mogelijk? Heb je nu of als je terugvalt in inkomsten recht op huurtoeslag? Zijn er bij jullie in de buurt bijvoorbeeld ook loterijwoningen, waar je zonder inschrijfduur kans op maakt. Kun je vrije sector huur betalen? Vakantieparken verhuren ook nog wel eens huisjes aan mensen die tussen 2 huizen in zitten. Is zoiets een optie? Je gaat extra kindgebonden budget ontvangen als alleenstaande ouder. Kijk gewoon goed wat mogelijk is.

Heel veel succes in ieder geval.

Tweede ziektejaar

Het klopt (in het algemeen) dat je salaris naar 70% gaat als je een jaar ziek bent. Je geeft aan dat je verwacht te re-integreren in het tweede ziektejaar. In dat geval is het zo dat de uren die je aan werk besteed voor 100% betaald moeten worden, ook als je nog niet je eigen werkzaamheden verricht.
Misschien zal daardoor je financiële teruggang niet te groot zijn. Sterkte!

Hanny

Waar haal je dat vandaan? Als eigen werk in deeltijd wordt hervat, dan moet voor de gewerkte uren inderdaad het normale loon worden betaald, en krijg je over de niet gewerkte uren 70%. Maar als jij ander en lager gekwalificeerd werk doet tijdens je reïntegratie, en zeker als daar het etiket arbeidstherapie op is geplakt, dan heb je voor zover ik weet geen recht op je normale loon voor de gewerkte uren. Ik krijg graag ongelijk, maar kun je een bron noemen?

Groeten,

Temet

Temet

Je hebt gelijk. Ik heb het te algemeen gesteld, het hangt van de CAO af. Zo is het bij mijn werkgever geregeld, ik dacht dat dit overal zo was.
En het geldt inderdaad niet voor arbeidstherapie, maar daar doelde ik niet op.

Temet

Heb jij als advocaat ook ervaring met echtscheidingen?

Charlotte schrijft: De partneralimentatie is inmiddels op €0,- vastgesteld nu. Mediator had fout gemaakt en mijn man heeft het laten narekenen.
Ik kan het huis absoluut niet betalen en mijn man heeft akkoord van de bank om er te blijven wonen. Dat hij hoge woonlasten heeft en om die reden mij geen alimentatie hoeft te betalen, is zijn 'recht'.

Ik vind het zo apart, dat Charlotte geen PA krijgt, terwijl ze eerder in het andere draadje schreef dat ze eigenlijk recht had op EUR 450, maar omdat haar man in het huis zou blijven zij nog maar EUR 100 zou krijgen (en naar ik nu begrijp, nog maar EUR 0, niets dus).

Ik vind het bizar dat zij het moet financieren dat hij te duur in het huis blijft wonen.

Charlotte

Wat een waardeloze situatie. Echt naar, en echt heel erg dat je ex to be van je wil scheiden in zo'n situatie. Pfff.

Je schreef: Ik heb een second opinion gevraagd aan een advocaat (een goede). Zelfs zij zei dat als je een gang naar de rechtbank kunt voorkomen, dat altijd moet doen.

Dat is een algemene uitspraak. Heb je die advocaat expliciet gevraagd of je ex to be recht heeft om in het huis te blijven. Juist omdat jij, als jullie het huis zouden verkopen, EUR 450 partneralimentatie zou moeten krijgen en nu EUR 0.

Ik vind het raar en onbegrijpelijk. En die vraag zou ik echt aan een paar gespecialiseerde advocaten voorleggen. Simpele vraag, waar ze volgens mij zo antwoord op kunnen geven.

Het gaat om veel geld, dus ik zou het echt niet zomaar aannemen dat je ex to be gelijk heeft.

Heb je al besloten of je gewoon aanspraak maakt op verrekening van pensioenen?

Huis onder water?

Je ex mag er blijven wonen en kan de hypotheek betalen, wel hoge woonlasten. Hoeft daarom geen pa te betalen.

Of staat jullie huis onder water en hebben jullie bij eventuele verkoop flinke restschulden? Is het ook voor jou, op dit moment, gunstiger om van de hypotheek verlost te worden?

Tja

Ik vind dat Charlotte een eigen advocaat in de arm moet nemen. Een gang naar de rechtbank kan ook dan nog best achterwege blijven, als partijen het eens worden. Maar dan wordt Charlotte niet ernstig financieel benadeeld, en dat risico dreigt nu wel. Maar ik krijg de indruk dat Charlotte dat risico voor lief neemt omwille van de lieve vrede en met het idee dat het allemaal wel goed komt. Ik vind dat persoonlijk niet verstandig, maar ja.

Groeten,

Temet

Temet

Precies.

Charlotte, het lijkt alsof je denkt dat als je een advocaat in de arm neemt, je per definitie naar de rechter gaat. Dat is echt onzin! Advocaten zullen ook altijd proberen er eerst in overleg uit te komen.
Alleen heb je dan een advocaat die eerst goed en kritisch naar de situatie kijkt enkel vanuit jouw belang.

@Temet, begrijp ik dat jij niet weet of ex to be inderdaad ‘het recht heeft’ om in de woning te blijven omdat hij het kan financieren? En dat Charlotte dan dus moet accepteren dat ze die €450 PA per maand totaal moet prijsgeven?

Klinkt dat jou ook niet raar in de oren?

Wat als Charlotte nee zegt tegen die constructie? Weet jij wat er dan gebeurt? Gaat ex to be dan naar de rechter? Dan is het toch ook onzeker of hij daar gelijk krijgt? Die rechter zal toch ook naar de situatie met burn out en depressie van Charlotte kijken en zien dat ex to be €0 in plaats van €450 PA per maand gaat betalen? En dat Charlotte ziek is en veel onzekerheid heeft en niet veel kan kopen?

Ik kan me slecht voorstellen dat de rechter daar dan mee akkoord gaat. Is toch ook niet goed voor die kinderen?