Scheiden? Bij elkaar blijven?
Hoi,
de reden dat ik dit topic open is omdat ik van me af moet praten. De laatste maanden is mijn leven nogal een rollercoaster.. Mijn man en ik hebben 2 kids. Ze zijn 4 jaar en 10 maanden. Wij hebben altijd veel liefde voor elkaar gevoeld, maar kunnen ook onwijs met elkaar botsen. Denken bv anders over opvoeding of waarden en normen.
Waar we ook anders mee omgaan zijn gevoelens. Ik ben open, gevoelig. Hij is harder, gesloten en kan dingen wegstoppen. Omdat mijn man voor werk een aantal maanden weg moest, bleef ik alleen met 2 kids. Dit is helemaal fout gegaan als in dat ik echt veel te veel zorg had en dit niet kon dragen. Ik heb hem destijds zwaar belast met mijn ellende. Ook kreeg ik tussendoor last van hevige angsten, al met al heb ik hem weggeduwd.
Toen hij na 3 maanden terugkwam was hij anders. Stil, gaf aan geen gevoel te hebben, wist niet of ie verder wilde.. hij zette mij en zijn gezin niet meer bovenaan en deed raar, ging vaak weg. Continu had ik vermoedens dat hij een ander had. Wat uiteindelijk ook bleek te zijn. Ik ben er zelf achtergekomen ondanks dat ik het hem vaak heb gevraagd. Hij loog dan in mijn gezicht, zwoor op zijn kinderen dat ie echt niet vreemdging.
Hij heeft ook seks met haar gehad, naaktfilmpjes gestuurd en veel contact gehad. ik heb teveel gezien om van te walgen.
Aan de ene kant kan ik me voorstellen hoe zulke dingen kunnen lopen.. Maar ik ben verscheurd, weet niet of ik verder kan en wil.. ook scheiden roept veel vragen bij me op, angsten.
Of moet ik nog vechten, in relatietherapie? Ik merk dat ik al maanden slecht in mijn vel zit en door wil met mijn leven, met de kids, focussen op het goede. Ik merk ook dat ik me totaal geen houding weet te geven. Dan wil ik seks met hem, dan ben ik weer boos. Mijn emoties gaan letterlijk alle kanten op.
Achja, ik praat even van me af. Hopelijk willen jullie met me hierover praten.
Bedankt alvast voor het lezen.
Ooh lieve vrouw, wat een achtbaan zit jij in!!
Denk vooral aan jezelf en je lieve kinderen. En ookal is een relatie nog zo bekoeld door wat voor reden dan ook, vreemdgaan is nooit het antwoord! Hou je sterk meid. Liefs
Jeetje Lizzy, wat een heftig verhaal! Om te beginnen eerst maar eens een dikke knuffel 
.
Even kijken of ik het goed begrijp. Jullie hebben een kindje van nu 10 maanden. En in die 10 maanden is je man drie maanden (!) naar het buitenland geweest waardoor jij de zorg in je eentje hebt moeten doen? Voor een peuter/kleuter en een ieniemini baby? Ik snap dat je dat niet aankon. Had je wel hulp van familie, vrienden, kennissen? Hoe bedoel je dat je je man te zwaar hebt belast met jouw zorgen? Toen hij weg was, of daarna? En toen hij terugkwam bleek hij een relatie te hebben gehad? Dus toen was jullie baby wat, 2-3-4 maanden? Dat is op GEEN ENKELE manier goed te praten. Hoe zwaar jij hem waarmee dan ook belast hebt. Maar he, het overkomt de 'besten' (zie Waylon en Bibi), dus dat is misschien een schrale troost...
Wat nu te doen? Heel eerlijk gezegd vind ik dat jullie het aan jullie kinderen verplicht zijn om de relatie te proberen te redden. En dat kan! Er loopt hier al sinds mensenheugenis een draadje "Verder na ontrouw". Intussen deel 8 (vroeger moest je na 1.000 berichten een nieuwe draad openen, dus tel maar uit hoeveel berichten er al in geplaatst zijn...). Hierin zul je veel herkenning vinden. Ik kan je aanraden daar een beetje in te grasduinen. Je zult zien dat je er samen (beter) uit kunt komen. Maar dat kost heel veel tijd, geduld, energie, van beide partners. En vooral ook de bereidheid om kritisch naar jezelf te kijken. En je kwetsbaar op te stellen. In de meeste gevallen is therapie noodzakelijk. Vooral omdat je dan een onpartijdig iemand erbij hebt die kan sturen op het proces. Vanwege de overweldigende emoties die spelen is het bijna niet te doen om zelf zonder verwijten met elkaar te praten.
Verder denk ik dat voor jouzelf ook therapie kan helpen. Om te leren omgaan met de pijn en het verdriet van dit enorme verraad. Vergeet ook niet dat bij jou de hormonen nog niet gestabiliseerd hoeven zijn na je zwangerschap en bevalling. Tel daarbij wat gebroken nachten en voilá, je hebt een explosieve cocktail.
Maar het begint dus bij de wil van beide partners om te proberen de relatie te redden. Als je man dat niet wil houdt het, hoe zuur ook, op. Je kunt aan een dood paard niet trekken... Heeft hij daar al wat over gezegd, over of hij verder wil met jou? Daar zou het gesprek eerst over moeten gaan lijkt mij. En dan pas over het hoe.
Heel veel sterkte meis.
Ah bedankt voor jullie reacties.
super lief. Ik besef me amper waar ik in beland ben geraakt.. Het klopt inderdaad wat je zegt. Onze zoon was 3 maanden toen hij vertrok, het viel me veel zwaarder dan verwacht. De baby huilde veel, ik voelde me vreselijk, de peuter eiste veel aandacht. Ondanks al het aanbod van vrienden en familie trok ik het niet, was elke dag overleven.
mijn man geeft aan dat dit veel met hem heeft gedaan, ik heb ook gemeen gedaan uit onmacht. Ik snap dat dit wat met hem heeft gedaan, maar ik vind het alles behalve een excuus.
Toen hij weg was is hij contact gaan leggen met een meid, die hij na zijn terugkomst is gaan zien. Toen hij terugkwam was hij ook twijfelachtig naar mij, wil ik dit nog etc. Al gauw sprak hij uit verder met mij te wille , echter begon ik te twijfelen. Wil ik wel verder met zo’n man, die niet praat, die me zoveel kwalijk neemt, die geen initiatief neemt en noem maar op. Ik zag weer al het negatieve net als afgelopen jaren..
maar toen bleek mijn onderbuik gevoel te kloppen, na goed graven in zijn telefoon kreeg ik alle berichten die waren verstuurd naar haar te zien. Volledig in shock heb ik hem wederom geconfronteerd. Eerst blijven liegen, daarna de waarheid , deels. Met de week kwamen er steeds meer waarheden naar boven maar ergens wil hij ook de conflicten uit de weg gaan met me.. lekker makkelijk.
dat iemand vreemdgaat is al echt super super erg, maar ik denk dat daar over te praten valt.. liegen vind ik echt next level. Ik weet gewoon niet of ik hem ooit nog aan kan kijken en echt vertrouw.
Hij wil overigens verder met mij en zegt te zijn getopt met die andere meid. Hij staat ook open voor therapie.
Ergens geeft het me een goed gevoel te weten dat het goed kan komen, anderzijds knaagt de twijfel aan me of hij me wel gelukkig maakt. Poeh wat lastig allemaal.
thanks voor je tip van het andere topic. Ik ga mijn topic even in dat andere topic delen en hoop daar dan nog wat meer herkenning in te zoeken.
