Samenwonen met samengesteld gezin, niet zoals verwacht…
Hallo iedereen,
Ik ben recent gaan samenwonen met mijn nieuwe partner. We hebben elks twee kinderen. Ik heb er van 4 en eentje van 6 en hij heeft er eentje van 8 en 10. We kenden elkaar een jaar voor samenwonen en eigenlijk vlak na zijn relatiebreuk… Hij is steeds enorm gericht geweest op snel stappen te nemen om te gaan samenwonen en vond het belangrijk te zijn terug een gezin te kunnen zijn. Ik was steeds wat sceptischer… het is toch niet niks en vraagt ook best veel van de kinderen. Hij was er echter heel gerust in en ik heb meer proberen te luisteren naar mijn hart dan naar mijn verstand. We zijn dus toch sneller dan ik initieel voorzag gaan samenwonen. We zien elkaar graag. Met de kinderen loopt het erg goed onderling en ook zijn er weinig frustraties vd kinderen naar de nieuwe ouder toe. Toch hebben we het onderling moeilijk als partners om om te gaan met de nieuwe situatie… We geraken moeilijk eensgezind over hoe we omgaan met kinderen. Mijn partner geeft continu aandacht aan zijn dochters, waardoor ik me vaak alleen maar aanwezig voel maar er niet echt ‘bij’. Kleine voorbeeldjes zijn als we aan tafel zitten dat de dochters continu naast de papa moeten zitten, of tijdens het wandelen continu rond hem hangen… er wordt ook heel weinig onder ons gepraat wanneer de kinderen er zijn. We zijn ook niet zo fysiek, net om de kindjes niet tegen de borst te stuiten. Ik begin het wel erg te missen… en voel me wat alleen. Zijn kinderen zijn erg mondig en ook al wat ouder en krijgen daardoor ook veel aandacht. Mijn partner neemt beslissingen die volledig in lijn zijn met zijn liefde voor de kinderen, maar mij vaak het gevoel geven in de kou te worden gezet. Ik begrijp dat de kindjes op de eerste plaats komen, maar vraag me soms wel af waarom we deze beslissing hebben genomen… Bij mij was het samenwonen echt een bevestiging van samen voor het gezin te gaan, hoewel ik zeker realistische verwachtingen had over de tijd die dat zou kosten… Mijn partner valt echter over bepaalde zaken die me echt wel het gevoel geven dat hij vooral liefst zijn eigen leven zoals gewend, wil verder zetten… Het doet me echt twijfelen… Is dit herkenbaar?
Weet je partner dat je je zo voelt?
Hoi Imi,
Ja, ik probeer het wel te communiceren…, maar hij vindt het vaak zelf niet erg dat de aandacht vooral naar de kinderen gaat. Mogelijks omdat het de zijne zijn, die vaak de bovenhand hebben. Mijn kindjes zijn wat kleiner, maar weten zichzelf heel goed te amuseren en zijn minder aanhankelijk. De jongste af en toe wel natuurlijk, maar zij is 4. Dat lijkt me normaal.
Sommige zaken doet hij als vanouds zoals een vakantieplanning afspreken met zijn ex, of een verjaardagsfeest voor de dochter plannen met ook de ganse familie van zijn ex (we woonden net 2weken samen en ik had zijn ex nog maar 1x ontmoet), zonder mij te betrekken en zonder echt veel begrip te tonen voor de impact die dat op mij heeft… Ik krijg dan te horen dat ik niet mag verhinderen dat hij die dingen voor zijn kinderen doet… Ik mag toch ook wel gehoord worden, niet?
Wanneer het gaat over de ‘huisregels’ valt hij over kleine zaken zoals vb het feit dat ik het belangrijk vind samen te ontbijten… Zijn dochters aten vaak voor tv… maar mijn dochtertje is 4 en zou alles onder smossen … en ik vind het overigens wel belangrijk. Savonds eten we ook al niet vaak samen owv opvanplanning… Het gaat echt moeizaam… en ik heb het gevoel dat ik mezelf niet kan zijn. Met twee lukt alles prima, maar met kinderen of wanneer het over de kinderen gaat, staan we echt onder spanning.
Hij wilde per se samenwonen en nu draait weer alles om hem, zijn kinderen en wat hij wil. Waarom wilde hij zo nodig samenwonen als er voor jou en je kinderen zo weinig ruimte is? Kan hij wel voor zichzelf zorgen of heeft hij daar liever een partner voor?
Als ik heel eerlijk ben: ik ging hier niet mee door als dit niet veranderde. Samengestelde gezinnen zijn al moeilijk genoeg als wel beide partijen zich ervoor inzetten en concessies doen. En dat is bij jullie zo te horen niet zo. En dan kun je elkaar heel graag zien als de kinderen er niet zijn, maar die horen wel bij je leven. Wat zegt je vriend als je hier met hem over praat?
Wat verwacht je aan aandacht te krijgen als je vier kinderen hebt rondlopen? Wij hebben er zes en ook nog eens heel dicht op elkaar gekregen, in de eerste tien jaar wisten we bij wijze van spreken net elkaars namen nog. De kinderen kregen de meeste aandacht, tijd voor elkaar hadden we als ze op bed lagen of als we samen kookten (en dan nog….). Met twee gezinnen samengaan is ook compromissen sluiten over regels. Jij vindt samen ontbijten belangrijk, hij weer iets anders.
als jij het vervelend vindt dat hij dingen over zich kinderen bespreekt met zijn ex, dan moet je een man zonder kinderen zoeken. Hij is weg bij zijn ex en is nu bij jou, dus hoef je niet jaloers te zijn.
probeer een middenweg te vinden.. bijv in het weekend ontbijten jullie samen aan tafel.
voor de rest klinkt het wel vreemd allemaal.. zijn jullie nooit allemaal samen geweest voordat jullie samen gingen wonen? Neem aan dat je van te voren toch bespreekt hoe jullie het samenwonen voor jullie zien.
AlisonH schreef op 15-08-2021 om 22:38:
Hij wilde per se samenwonen en nu draait weer alles om hem, zijn kinderen en wat hij wil. Waarom wilde hij zo nodig samenwonen als er voor jou en je kinderen zo weinig ruimte is? Kan hij wel voor zichzelf zorgen of heeft hij daar liever een partner voor?
Als ik heel eerlijk ben: ik ging hier niet mee door als dit niet veranderde. Samengestelde gezinnen zijn al moeilijk genoeg als wel beide partijen zich ervoor inzetten en concessies doen. En dat is bij jullie zo te horen niet zo. En dan kun je elkaar heel graag zien als de kinderen er niet zijn, maar die horen wel bij je leven. Wat zegt je vriend als je hier met hem over praat?
ik sluit me hierbij aan.
Wat zijn jullie snel gegaan, in de hele relatie zelfs. Jullie zijn zowat in de datingfase, van elkaar leren kennen, gaan samenwonen. Dat is zonder kinderen al een sprong in het diepe, laat staan met (jonge) kinderen. Wat heeft hij überhaupt voor tijd gehad zijn relatiebreuk te verwerken? En zijn kinderen? Jullie leren elkaar nu pas echt een beetje kennen en ik denk dat daar het probleem ligt. Is je vriend voor rede vatbaar als je dit met hem bespreekt of ziet hij jou enkel als vervanger voor zijn ex en zijn vorige relatie?
Kennelijk hebben jullie niet dezelfde beelden gehad van wat het betekent ‘terug een gezin te zijn’. Mij lijkt dat er niks anders opzit alsnog met elkaar dat gesprek te voeren en te kijken of je dingen zodanig kunt aanpassen dat het voor jullie allebei aan de verwachtingen voldoet en bevredigend is. Het kan toch niet zo zijn dat het genoeg is als het aan zijn eisen voldoet. Dat is niet helemaal mijn beeld van een gezonde partnerrelatie in ieder geval.
Misschien heb ik eroverheen gelezen.
Zijn alle kinderen altijd bij jullie samen?
Of gaan ze ook geregeld naar de andere ouder?
Want als je partner zijn dochters niet zovaak ziet, kan ik me voorstellen dat hij daar veel aandacht aan geeft.
Bedankt voor jullie berichtjes. Fijn om de verschillende standpunten te lezen.💚
We zijn inderdaad snel gaan samenwonen… merendeels door omstandigheden- mijn huurhuis werd verkocht, en het leek ook stom om opnieuw iets te zoeken om dan na een half jaar misschien toch de stap te zetten… De kindjes hadden ons en elkaar een paar keer gezien tijdens uitstapjes… maar dat is toch niet het ‘echte leven’. Ik heb aangestuurd om toch bepaalde dingen te bespreken over de aanpak van de kindjes voor samen te gaan wonen, maar hij lachte dat wel vaak wat weg. Hij had overal super veel vertrouwen in… Ik ook, maar zag het iets realistischer.🙃 Dat doet me nu ook gewoon wat pijn… Hij liep enorm op roze wolken en nu moet ik net heel hard trekken aan iets waar ik dacht dat we beide voor hadden gekozen. Hij vindt het precies toch moeilijk om water bij de wijn te doen als het gaat om zijn dochters. Naar mijn mening krijgen ze ook vele mooie en positieve dingen terug en kan je sommige dingen die je dan ‘anders’ doet wel kaderen… zeker bij iets grotere kindjes. Ze reageren ook echt wel positief op elkaar en op ons, dus ik begrijp vaak niet waarom er zo op de rem wordt gestaan door mijn partner.
Natuurlijk weet ik dat je ook met ex-partner rekening dient te houden, maar ook met de nieuwe partner in zover dat steeds mogelijk is. Beslissingen hebben ook impact op mij en mijn kinderen…
Met 4 kinderen draait er veel om hen, maar af en toe je momentjes afbakenen vind ik wel belangrijk… al is het maar even een hand vasthouden tijdens het wandelen of een gesprekje aan de ontbijttafel. 🙃
We gaan inderdaad veel moeten praten. We zitten alleen ook wat op ons tandvlees momenteel, waardoor we al dat praten soms beu zijn. Het leven is moeilijk.🙃
Nog vergeten: we hebben co-ouderschap alle2. 😉
Geen ervaring, maar ik kan me zo voorstellen dat als ik met kinderen van die leeftijd zou gaan samenwonen ik ook voor de ‘oude gewoontes’ zou gaan liggen.
Samenwonen kost al een hoop, voor iedereen. Voor die kinderen ook nog alles aan regels ed overhoop gooien lijkt me niet de slimste zet.Wat dat betreft kan ik hem goed volgen.
Dat dat ingewikkeld kan matchen met jouw gewoontes met jouw kinderen kan ik me helemaal voorstellen, maar lijkt me wat inherent aan een samengesteld gezin.
Ik denk dat er ook wat verschillende verwachtingen over en weer waren. Hij verwachtte wellicht meer positieve input in zijn leven ipv de machtsstrijd die er nu wat gaande is. (Wie bepaalt wat)
Overigens zou ik hem niet verwijten dat jullie tempo zo snel was; daar was je echt ook zelf bij. Voor hem was het tempo misschien ook niet zo slecht omdat hij zich wel lijkt te voegen naar de nieuwe omstandigheden, of geeft hij ook aan problemen te hebben hiermee? Voor jou lijkt alles erg snel te gaan.
Kun je niet wat meer tijd samen inplannen als de kinderen bij de andere ouders zijn?
Misschien heb je zelf erg makkelijke kinderen maar tijd vinden met partner vond ik ook bij onze eigen kinderen lastig.
Dat hij de strijd om hem tussen zijn kinderen en jou afkapt in hun voordeel lijkt me doorgaans alleen maar slim van hem. Niet alleen voor nu maar uiteindelijk zal dat jullie relatie alleen maar goed doen, tenzij jij die strijd niet los gaat laten….
Maximini schreef op 17-08-2021 om 17:39:
Nog vergeten: we hebben co-ouderschap alle2. 😉
En dat houdt in? Schema? Hebben de kinderen moeite met de wisselingen?
'Hij is steeds enorm gericht geweest op snel stappen te nemen om te gaan samenwonen...' Dit zeg je in je eerste berichtje, maar in je latere bericht blijkt dat er nog een heel praktische reden was voor jou om snel te gaan samenwonen: '- mijn huurhuis werd verkocht, en het leek ook stom om opnieuw iets te zoeken om dan na een half jaar misschien toch de stap te zetten.' Je noemt dat dan 'door omstandigheden', maar daarmee verdoezel je een beetje dat het ook jouw beslissing is geweest en dat er een praktische reden aan ten grondslag lag: op deze manier had je snel een andere woning. Ik kan me ook voorstellen dat je daar blij mee was.
Voor nu: wellicht moet je nu even het ideale plaatje van twee ouders die samen de kinderen opvoeden laten liggen. Dat kan ook groeien. Misschien moeten jullie je meer gedragen alsof je een relatie hebt waarin je elkaar nog aan het ontdekken bent, alleen gebeurt dat dan wel in hetzelfde huis. Dan observeer je elkaar wat meer ('hé, doe jij dat zo?') en hoef je daar nog niet meteen een punt van te maken. Daarnaast plan je dan een afspraakje, een date, als de kinderen er niet zijn. Je kunt elkaar zelfs uitnodigen in je eigen huis: kom je morgen om 19.00 uur bij mij eten? En dan zorg je dat alle kinderrotzooi weg is, tafel mooi gedekt, lekker eten, muziekje aan.
Tsjor
Lastige situatie maar zeker herkenbaar.
Je noemt wel een paar zaken rondom de kinderen die mij triggeren.
Namelijk dat ze naast hem willen zitten aan tafel en zijn hand willen vasthouden als jullie een wandeling/uitstapje maken.
Ik begrijp dat je je op dat soort momenten wat verloren kan voelen, dat is niet raar, dat mag er ook zijn.
Maar voor die kinderen is het super logisch dat ze naast hun papa willen zitten/lopen.
Dat is ook bij kerngezinnen namelijk vaak het geval.
Mijn broertjes maakte vaak al ruzie over wie er achter mijn vader mocht zitten in de auto, en het was niet alsof daar extra beenruimte beschikbaar was.
Ding is dat je daar mee zult om moeten leren gaan. Het is geen raar/onwenselijk gedrag van die kids. En het leuke is, als je een band met de kinderen opbouwt zullen ze na een tijdje op sommige momenten juist naast jou willen gaan zitten.