Samen beslissingen nemen, hoe dan?

Iedereen die mijn topics een beetje heeft gevolgd, weet denk ik wel dat mijn ex en ik vastlopen op zo'n beetje alles waar we over moeten beslissen. Van ophaaltijden tot de schoolkeuze voor de kinderen.

Hoe het meestal gaat: ik moet een onderwerp aankaarten, hij zegt 'we zien wel', komt zelf niet met voorstellen of ideeën, ik doe al het nodige uitzoekwerk, afspraken regel ik, ik verdiep me in factoren die van belang zijn voor het welzijn van de kinderen, etc. Als ik niks doe, gebeurt er ook niks. Maar vervolgens, als ik dan maar de keuze maak omdat het nu echt niet meer kan wachten en ex blijft uitstellen, wil hij er ineens zijn plasje over doen, en dat is vrijwel altijd 'nee'. Punt. Geen argumenten, geen alternatieven, geen gesprek mogelijk, gewoon nee. Want 'ik push hem en wil mijn zin doordrijven'. Maar in werkelijkheid heeft hij al het werk en de beslissing gewoon aan mij overgelaten door nergens over te willen praten, zich in te verdiepen of ook maar een telefoon op te pakken om een afspraak te maken of zo. 

Onze dochter wordt in april 4. We zijn al anderhalf jaar bezig over de schoolkeuze. Het is duidelijk naar welke school ze gaat maar nóg stelt hij de handtekening uit, waardoor ze nog niet ingeschreven kan worden.

Ik word hier zo dood- en doodmoe van. Hoe moet dit in godsnaam gaan in de toekomst? Zou dit een reden kunnen zijn voor eenhoofdig gezag? Het is niet wat ik wil, maar wat nu gebeurt is gewoon echt niet te doen voor ieder klein en groot ding aangaande de kinderen.

p.s. dit komt niet door de boosheid om de scheiding, dit was ook al tijdens ons huwelijk. Sterker nog: het is ook precies hoe het is gegaan met onze relatie. Ik heb steeds hard gewerkt aan mezelf en de relatie, hij zou steeds wel zien hoe het zou lopen, 'het komt wel goed', weigerde zijn eigen gedrag (o.a. extreme jaloezie) onder de loep te nemen, tot ik uiteindelijk na jaren knokken een beslissing nam, en nu is hij woedend omdat ik ons gezin uit elkaar ruk.