Samen beslissingen nemen, hoe dan?
Iedereen die mijn topics een beetje heeft gevolgd, weet denk ik wel dat mijn ex en ik vastlopen op zo'n beetje alles waar we over moeten beslissen. Van ophaaltijden tot de schoolkeuze voor de kinderen.
Hoe het meestal gaat: ik moet een onderwerp aankaarten, hij zegt 'we zien wel', komt zelf niet met voorstellen of ideeën, ik doe al het nodige uitzoekwerk, afspraken regel ik, ik verdiep me in factoren die van belang zijn voor het welzijn van de kinderen, etc. Als ik niks doe, gebeurt er ook niks. Maar vervolgens, als ik dan maar de keuze maak omdat het nu echt niet meer kan wachten en ex blijft uitstellen, wil hij er ineens zijn plasje over doen, en dat is vrijwel altijd 'nee'. Punt. Geen argumenten, geen alternatieven, geen gesprek mogelijk, gewoon nee. Want 'ik push hem en wil mijn zin doordrijven'. Maar in werkelijkheid heeft hij al het werk en de beslissing gewoon aan mij overgelaten door nergens over te willen praten, zich in te verdiepen of ook maar een telefoon op te pakken om een afspraak te maken of zo.
Onze dochter wordt in april 4. We zijn al anderhalf jaar bezig over de schoolkeuze. Het is duidelijk naar welke school ze gaat maar nóg stelt hij de handtekening uit, waardoor ze nog niet ingeschreven kan worden.
Ik word hier zo dood- en doodmoe van. Hoe moet dit in godsnaam gaan in de toekomst? Zou dit een reden kunnen zijn voor eenhoofdig gezag? Het is niet wat ik wil, maar wat nu gebeurt is gewoon echt niet te doen voor ieder klein en groot ding aangaande de kinderen.
p.s. dit komt niet door de boosheid om de scheiding, dit was ook al tijdens ons huwelijk. Sterker nog: het is ook precies hoe het is gegaan met onze relatie. Ik heb steeds hard gewerkt aan mezelf en de relatie, hij zou steeds wel zien hoe het zou lopen, 'het komt wel goed', weigerde zijn eigen gedrag (o.a. extreme jaloezie) onder de loep te nemen, tot ik uiteindelijk na jaren knokken een beslissing nam, en nu is hij woedend omdat ik ons gezin uit elkaar ruk.
Fijn dat die handtekening eindelijk gelukt is!
Zo te zien houdt hij je in de tang totdat het echt niet meer kan, zo ook met de tijden in het weekend. Probeer je zo weinig mogelijk te laten raken, hij doet het er om lijkt wel. In dit geval zou ik zeggen: prima uiterlijk om 17.00, maar ik ga er niet voor thuis blijven dus als het eerder is en ik ben er niet heb je pech. En dan iets leuks gaan doen voor jezelf voor de afleiding.
Dat inderdaad "O, 5 uur? Ja, komt eigenlijk wel goed uit, kan ik tot die tijd met oudste naar de kinderboerderij/ met vriendin X de stad in/ bij mijn moeder op de thee. Dus dan ben ik tot 17 uur weg, ok? Veel plezier samen"
En dan zien wat hij doet.
Ik sluit niet uit dat hij zichzelf er niet eens van bewust is, maar hij doet precies dat waar jij zenuwachtig van wordt. Misschien dat het minder wordt als jij er minder duidelijk de zenuwen van krijgt. Als hij je niet meer raakt, is de lol eraf.
Temet schreef op 04-02-2022 om 12:44:
Dat inderdaad "O, 5 uur? Ja, komt eigenlijk wel goed uit, kan ik tot die tijd met oudste naar de kinderboerderij/ met vriendin X de stad in/ bij mijn moeder op de thee. Dus dan ben ik tot 17 uur weg, ok? Veel plezier samen"
En dan zien wat hij doet.
Of je zegt: Ik verwacht jullie om 12 u. Als je er om 12.15 u niet bent, ga ik (met de oudste?) op pad. Dan ben ik om 17 u weer thuis.
Zo ben je niet helemaal de speelbal van zijn grillen.