Ruim een jaar uit elkaar maar sterk wisselende emoties is dat normaal?
Ben nu ruim een jaar uit elkaar, maar de ene dag denk ik het gaat goed, ben er overheen (is ook zo, verdien beter) maar de andere dag ben ik een emotioneel wrak. Niet omdat ik hem mis. Maar omdat ik van de kinderen terug hoor dat hij bij zijn nieuwe vriendin, kozijnen, glas en een nieuwe voordeur heeft vervangen. Wat bij ons al 12 jaar is beloofd. De spullen zouden al besteld zijn voor onze zoon zijn nieuws dakkapel. En mijn vader wilde boven de kozijnen (hout) schilderen in de kleur van de kozijnen beneden, want het zag er niet uit zo. Nee hoeft niet want ga kunststof kozijnen bestellen. Nooit zocht hij een boodschap te halen of als hij in de buurt was patat. Ik weet dat ik dit loslaten laten, maar als ik dingen terug hoor van de kinderen dat hij dagelijks met haar of alleen boodschappen gaat doen, zelfs haar fiets soms pakt en nooit wilde fietsen (ook niet met mij en de kinderen vroeger) en nu komt het ik kookte bijna iedere dag. Zij houdt niet van koken dus ze bestellen vaak wat volgens mijn kinderen of halen tapas o.a. of nog erger mijn ex kookt (Hij kon een ei bakken en een verse pizza, maar dat was het dan). Daar heb ik wel moeite mee en binnen 3 maanden 2x op vakantie naar Santorini en Frankrijk. Tja zij heeft een eigen bedrijfje als Maarschappelijk werker en een (eigen) koopwoning. Dus heeft meer te besteden dan mij. Maar wat kan een mens veranderen ongelooflijk ik denk dan was 12 jaar geleden weggegaan. Maar zegt genoeg als je 2 jaar een dubbelleven kan leiden en mij in die 2 jaar kleineerde en niks meer zocht en alleen maar grijnsde ja dan verdien ik beter. En 4 jaar geleden stond ik met een ex te praten en toen was hij erg jaloers dus denk dat de liefde niet al 12 jaar over is. Ik ben ook al door 2 mannen gevraagd om mee te gaan op date, maar ben er echt nog niet aan toe. De kinderen hebben hun rust nog niet gevonden. De jongste van net 12 zegt dat ze er overheen is (heeft rust bij haar vader die hebben alleen een hond en gaat daar om het weekend heen, vaak alleen want mijn middelste zoekt dat niet, dan moet hij maar niet zo ver weg gaan wonen) wat mijn middelste van net 17 niet kan begrijpen. Ze snapt ook niks van zijn familie, dat alles wordt goedgekeurd (ze stond op de rouwkaart erbij na 6/7 weken ongelooflijk) en ik als grof vuil aan de kant ben gezet. Ze heeft ook mijn ex schoonzus op een feestje horen zeggen dat het mijn schuld is dat we uit elkaar waren. Ik maakte teveel geld op, gaf hem geen aandacht (gek hè, als je gekleineerd wordt) maar er wordt niet gezegd dat mijn ex eerder is vreemdgegaan (heb ik ook nooit los kunnen laten) en aan de drugs (speed) heeft gezeten (heb het idee dat hij nu gestopt is, omdat hij normaal doet (geen veranderlijk gedrag )en er ook meer is v d kinderen o.a met oudergesprekken enz.) en zelfs agressief is geweest en onze oudste zijn iPad en iphone een aantal jaren geleden kapot heeft gegooid. En mijn middelste heeft helaas eens gezien dat hij aan het snuiven was, goed voorbeeld) Mijn moeder zegt 2 vechten 2 schuld, maar hij is jammer genoeg de laatste jaren zo veranderd door die troep. Maar zijn moeder (Dec. 2021 overleden na een kort ziekbed) daar deed mijn ex nooit iets verkeerd bij. Nee dat doet onze … niet meer. En als iemand zei dat onze kinderen op mij leken zei ze altijd nee dat is net onze …. nou dat deed mijn moeder niet.En ja het is beter zo, heb meer rust. Niet helemaal waar want mijn oudste van 18 met ASS maakt spullen stuk in mijn nieuwe (huur)woning en ik moet met ieder klein iets rekening houden. Bijv. als er vriendinnen komen van mijn dochters of bezoek voor mij, dan moet ik hem voorbereiden anders flipt hij. Hij ziet geen gevolgen van dingen. Hij moet gewoon weg bij mij en de meiden pas dan krijg ik rust. Hij gaat bijna nooit naar zijn vader die in Oosterbeek woont (1.08 min. verderop) Hij heeft niet de structuur die hij nodig zou moeten hebben. Heeft een eigen bedrijfje maar daar is hij maar een aantal dagen in de week mee bezig. En hij zoekt als hij zich verveeld aandacht bij mijn dochters of loopt onrustig rond hier. En als je dan iets vraagt over een factuur dan ontploft hij, want dat is al betaald. En ik weet daar niks van. Afgelopen zaterdag werd mijn moeder 70. Ze heeft in Nov 2021 een hersenbloeding gehad. Daar een evenwichtsstoornis aan over gehouden. En is 5 weken geleden van de trap gevallen. Dubbele polsbreuk en schouderbreuk, dus zou ik mijn moeder die van 13u-17.00u feest gaf en daarna met ons ging eten helpen nadat ik onze jongste bij de manege had afgezet. Heb hem dat iedere dag herhaald als moeder. En gezegd ga op tijd naar bed want ik wek jou, maar ik ga na de manege direct naar oma om te helpen. (Als ik terug zou komen is er weer 1,5u voorbij als ik op hem moet wachten. Dus heb hem 3x gewekt, zijn wekker hoorde ik. Ja ik ben wakker. Vervolgens is hij weer in slaap gevallen. Heb hem geappt dat als hij klaar was, dat ik hem ophaalde en we pizza bij de Italiaan gingen halen. Nou de kram een hele scheldpartij via de app. Toen ben ik vroeg op de avond even naar huis gereden om iets te gaan halen voor mam (ook om even te checken uiteraard, mijn gevoel zei al als er maar niets stuk is. Beneden lagen de tulpen blaadjes over de grond. Een Volkswagenbusje kapot (van mijn dochter gekregen voor kerst) schaaltje snoep lag om over de grond verspreid. Wasmand van de trap gegooid (beschadiging onder de leuning en schakelaar stuk en kapje kapot. Ben naar mijn slaapkamer gegaan (mijn jongste heeft sinds 2 weken een slot, omdat haar schleich stal en paarden ook al eens zijn omgegooid. Maar wat ik aantrof op mijn slaapkamer was niet normaal. Wasmanden omgegooid mijn nachtkastje op zijn kop en alles eruit, rolgordijn verkreukeld en kleine beschadiging. O ja beneden was de deur kapot getrapt (groot gat erin). Vrijdagochtend stond ik op het punt naar de huisarts te gaan. Wilde wegrijden en zag mijn jongste huilend naar buiten komen op sokken. Dat haar broer haar buiten had gesloten. Want moest ze maar niet zo schreeuwen. Ik gewacht tot ze naar school fietste (zag haar tranen nog ocherm). Ze was het eerste uur vrij, dus huisarts gebeld, afspraak verzet dit was onmacht (superfijn dat begrip) Zie ik binnen dat mijn zoon de blaadjes met Duitse woordjes uit de snelhechter heeft gescheurd en over de grond heeft verspreid. Dat was de druppel.
Ik kan niet meer normaal tegen mijn zoon doen. Ben er helemaal klaar mee. Hij moet omdat hij 18 is naar de WMO bellen voor hulp, dat was afgesproken maar hij vertikt het. Hij moet hier weg, anders hebben ik en de meiden geen leven. Bij de vader is geen optie want het is niet zijn huis (zegt hij). Tja geen lasten alleen de lusten kon ook niet omgaan met onze zoon is mede daardoor ook weggevlucht, durf eigenlijk mijn verhaal niet te doen bij de gemeente, omdat veilig thuis al eerder is ingeschakeld en ze toen dreigde mijn meiden weg te halen. Of mijn zoon naar de crisisopvang of de meiden weg. (Dat was na agressie na de scheiding en het overlijden van oma en de hersenbloeding van de andere oma) Uiteindelijk een gesprek gehad (hadden wij gevraagd omdat er niet eens was gesproken met onze zoon) toen bleek dat hij boos en verdrietig was, hij wilde niet weg in onze oude woning. Afgesproken dat hij af en toen bij mijn ouders sliep (dat ging daar altijd goed) maar nu kan dat niet i.v.m breuken van mijn moeder. En bij zijn vader maar dat is maar 2x gebeurd incl. afgelopen vrijdag. Maar dan gaat mijn ex niet in gesprek wat hij wel zou doen en gaat proberen die hulpverlener te bellen (maar die is er op zaterdag niet) maar nee dan gaat hij kozijnen zetten bij zijn nieuwe chick.En wordt mijn zoon wakker door het boren. Over 2 weken staat er een gesprek met cjg (gemeente) en veilig thuis. (Monitoren) en mijn zou niet alles zeggen en wil eerst die hulpverlener met onze zoon gaan bellen. (Bang dat ze de meiden uit huis gaan plaatsen, want hij is 18 zucht, was dit maar enkele jaren eerder gebeurd) maar ik wil een stabiele moeder zijn en trek het zo niet lang meer. Mijn energie is op. De bloedspiegel was niet goed van de medicatie v d chron. Dus moet i.p.v 1x per 2 weken nu 1x per week een injectie zetten. Ik werk 3 dagen en ga niet gerust werken als ik weet dat mijn zoon ook wakker is als de meiden opstaan)hij meent de vaderrol over te nemen of vraagt aandacht (vooral bij de jongste) maar die wil dat helemaal niet meer, dat geknuffel enz. En pakt als ze boos wordt (als hij niet haar aandacht krijgt ) haar laptop af of gsm. Dus nee heb niet bepaald rust. Een heel verhaal maar moest het even kwijt….Het is soms net een kleuter mijn zoon dan belt hij op naar mijn werk dat hij honger heeft, of vorige week was ik vergeten sokken op te vouwen (lag een stapel maar niet gesorteerd) ook dan bent hij op en kom ik thuis en liggen alle sokken door de woonkamer. Dat is toch wel erg als je niet even zelfstandig er 2 dezelfde kunt
uitzoeken. Maar wel een ticket boeken naar Turkije vorige zomer (zijn vriend was al daar met die ouders hebben een eigen woning daar) Soms snap ik niks van mijn kind.
Ik ben na je vraag gestopt met lezen. De tirade erna voegt niet veel toe.
Gemiddeld duurt het 3 jaar voor een scheiding verwerkt is volgens psychologen en andere professionals ongeacht of je die zelf geïnitieerd hebt of het je overkomen is.
Je zwabberende gevoel is dus heel normaal.
Hoort erbij, schrijf je ergernissen, pijn en frustraties op en/of doe iets creatiefs of sportiefs met je emoties of ga lekker uithuilen, desnoods bij een prof. Het wordt na verloop van tijd wel stabieler. Wonden likken en weer verder gaan, en maak nog iets moois van de rest van je leven.
het klinkt alsof je gewoon nog heel veel te verwerken hebt en behoorlijk wat op je bord hebt. Heb je daar wat hulp bij? Gesprekken met de praktijkondersteuner van de huisarts zouden je kunnen helpen het een en ander van die dingen te verwerken. Het kan ook helpen om je gedachten wat meer op een rij te krijgen. Je bericht leest alsof je dingen niet meer goed van elkaar kunt scheiden (wat helemaal niet gek is in deze situatie) en daar kan je je behoorlijk overweldigd door gaan voelen.
Overigens klinkt het alsof je zoon ook behoorlijk wat te verstouwen heeft. In je bericht lees ik veel onbegrip over zijn gedrag en bepaalde dingen (agressie en dingen stuk maken) zijn natuurlijk niet te accepteren maar zijn wel te verklaren vanuit zijn ASS en deze grote veranderingen in zijn leven. Misschien kunnen jij en hem daar ook wel wat ondersteuning bij gebruiken: heb jullie goede psychoeduatie gehad? En wat ondersteuning voor hoe je in deze fase van zijn leven en in deze vrij recente scheiding daarmee om kunt gaan. Ook voor hem is het niet niks.
Ysenda schreef op 05-02-2023 om 08:51:
Ik ben na je vraag gestopt met lezen. De tirade erna voegt niet veel toe.
Gemiddeld duurt het 3 jaar voor een scheiding verwerkt is volgens psychologen en andere professionals ongeacht of je die zelf geïnitieerd hebt of het je overkomen is.
Je zwabberende gevoel is dus heel normaal.
Dank je wel, Madee en Kaatjecatoo. Ik ben idd al in gesprek met een praktijkondersteuner (zij is net nieuw, maar een hele fijne vrouw). Inderdaad heb het een beetje van de hak op de tak geschreven mijn verhaal. Maar het is een opluchting dat ik het even van me af kon schrijven. En men hoeft het niet te lezen, het lucht me gewoon op Ysenda, dan kun je het wel een tirade vinden, maar ik ben het kwijt.
Sorry je zal het best goed bedoelen verder, maar kwam een beetje anders over!
ka2003 schreef op 05-02-2023 om 10:14:
Sorry je zal het best goed bedoelen verder, maar kwam een beetje anders over!
Nou het leest een beetje alsof er een kraan openging en niet meer dicht. Vergeet niet dat niemand je hier kent en ik kon ook niet veel van de spraakwaterval maken, het is erg onsamenhangend opgeschreven.
Maar je vraag staat in de titel en daar werd op gereageerd met een eerlijk antwoord dat je ook van mij krijgt: ja dat is normaal.
Je schrijft: dan ben ik het kwijt.
Alleen dan krijg je reacties op een discussieforum. Als je dat niet wilt, heb ik een tip voor je.
Ik ben ruim 9 jaar geleden gescheiden. Ik heb 3 jaar met regelmaat mijn hoofd geleegd in een word document op mijn laptop.
Daarin gaf ik mezelf toestemming te zijn wie ik voelde dat ik was op dat moment. Ik heb niet alles beschreven, bang dat de kinderen het ooit zouden lezen en dat wilde ik ze niet aandoen. Wel wat het met mij gedaan heeft.
Na 3 jaar was ik uitgeschreven. Maar emotioneel gezien ben ik nog niet klaar; zelfs na ruim 9 jaar nog niet.
Maar dat verwacht ik niet meer van mezelf. Een trauma, verdriet kun je nl niet uitwissen en dat hoeft ook niet.
Ik heb geen nieuwe partner, wel iemand op afstand ( letterlijk), maar of dat ooit meer wordt weet ik niet.
Jij bent pas een jaar onderweg. Zoals Ysenda schrijft: gemiddeld duurt dat 3 jaar en ik denk ook: dat des te langer je relatie was, je daar jaren bij op kunt tellen. Ik begrijp ook vaak niet hoe mensen zo snel weer verder gaan.
Toen ik ging scheiden en dat antwoord in een ander topic hier op het forum las van Ysenda, dat het zeker 3 jaar duurde, was ik gerustgesteld. Ik was niet gek of geobsedeerd, het gaat gewoon zo. Vandaar dat ik 3 jaar ben gaan schrijven. Ik ben nog altijd blij met die reactie, die toendertijd niet eens voor mij was.
Je reageert ook nog als een gewond dier. Eigenlijk geldt zo'n reactie voor je ex, niet voor een forummer die ondanks de lap tekst ( want dat was het gewoon echt) toch een feitelijk enig juist antwoord aan je geeft.
Ja het is normaal, je hebt zo te horen nog veel te verwerken en neem daar ook je tijd voor. Ik hoop dat de POH voldoende kan helpen. Als dat niet zo is, erken dat op tijd en laat ze je advies geven naar een plek waar je beter tot je recht komt.
Onthoud ook dat je dit mee blijft zeulen in je rugzak. Alleen met dit verschil, dat je de stenen er zo in kunt gooien of netter kunt stapelen. Het gewicht blijft hetzelfde, maar het wordt draagbaarder.
Bedankt Max je hebt gelijk, had ook al mijn excuses aan geboden aan Ysenda! Goede tip van dat Word document.
Maar nogmaals dank voor de andere reacties, ook van jou Ysenda! Ben gewoon even een emotionele vrouw momenteel, die alles nu zwaarder opneemt.
Heb ook zorgen om mijn zoon met ASS. Ik heb gewoon nooit rust. Het is weer wachten op het volgende. Hoe kan ik ooit rust krijgen in mijn nieuwe (huur) woning als er al zoveel stuk gemaakt is. Ik kom gewoon niet toe aan bepaalde dingen door mijn zoon. Maar dat kan ik alleen maar delen. Mijn familie, waaronder mijn zusje wilde ook dat ze me kon helpen maar kunnen niets. (Wel toen ik in Juni in het ziekenhuis heb gelegen 1 week uiteraard) Ik ga nooit relax de deur uit om te gaan werken. Of een feestje of wat dan ook, moet altijd rekening houden met de oudste. Omdat hij heel onvoorspelbaar kan zijn. Begeleid wonen is de de beste optie, maar dan moet hij hulp aanvaarden en zelf bellen naar de hulpverlener, want hij is 18. Maar hij heeft niks nodig volgens hem en gaat niet bij die (in zijn ogen ) “gekken” zitten.Hij is gewoon altijd negatief, egoïstisch en bepalend.Denk dat dat ook zorgt voor sterkere emoties die mede hierdoor dan hoger oplopen. En waar ik en mijn meiden last van hebben.
Het ís ook zwaar. En de eerste die zegt dat scheiden zo snel gebeurt tegenwoordig of dat scheiden de makkelijkste weg is, of dat kinderen beter af zijn zonder scheiding, heeft het niet begrepen.
Één stap tegelijk. Niet te ver vooruit kijken en elke emotie die je voelt gecontroleerd toestaan. Dan bedoel ik bijvoorbeeld: als je voelt dat de tranen je hoog zitten: huil. Als e voelt dat je wilt schreeuwen: ga naar het strand/bos en schreeuw.
Maar dan gecontroleerd en daarmee bedoel ik: geef het de kans er te zijn, maar zeg na bv 10 minuten: en nu verder.
Je zit nog in je rouwproces vd scheiding en dat is niet meer dan normaal zoals mijn voorgangers al schreven. Je bericht lijkt inderdaad als een waterval van frustratie en emoties, veel en onsamenhangend. Goed idee van Max om deze emoties regelmatig van je af te schrijven, het zal opluchting geven.
Jouw zoon heeft natuurlijk ook frustraties en emoties over de scheiding van zijn ouders. Als je al beseft hoe moeilijk dit rouw-/verwerkingsproces voor jou is, maakt dat je mss ook beter kunt begrijpen hoe moeilijk het voor jouw zoon met ASS dan wel niet moet zijn?! Hij heeft professionele hulp nodig bij dit verwerkingsproces lijkt mij, maar lastig dat hij dit zelf niet kan inzien, maar past dit niet ook bij ASS?
Ik zou, als ik jou was, dit zsm bespreekbaar maken bij POH en vragen wat de mogelijkheden zijn vwb hulp inschakelen als hij dit zelf niet kan of wil. Je kunt wel denken dat begeleid wonen de enige oplossing is, maar dat zal niet zo snel gebeuren en helpt hem ook niet de oorzaak van zijn gedrag aan te pakken, dit kan nl ook als hij nog thuis woont.
Het is een lastige positie voor jou, want er zijn ook andere kinderen bij betrokken die elk ook weer hun eigen verwerkingsproces hebben.
Is de POH helemaal op de hoogte van hetgeen er nu speelt thuis en de ernst daarvan?
Dit gaat helemaal niet over die scheiding. Je moet een urgent probleem direct aanpakken en dat is het probleem met je zoon. Wat je beschrijft is een huiselijk geweld situatie. Je schrijft dat eerder is gezegd: "Of mijn zoon naar de crisisopvang of de meiden weg." Dat is toen kennelijk niet gebeurd maar de situatie is ook niet verbeterd. Hij zoekt geen hulp en terroriseert het gezin. Ik denk dat je duidelijk stelling moet gaan nemen: dit kan niet langer, zijn problematiek is niet te hanteren, je kunt je andere kinderen niet tegen hem beschermen en hij moet eruit. Dat betekent dat je de politie moet gaan bellen als hij agressief wordt of zaken heeft vernield en dat je de crisisdienst moet gaan bellen als hij ontregeld is. Je kunt niet afwachten tot je zoon zelf actie onderneemt want die heeft daar helemaal geen belang bij, vindt hij. Is er al een veiligheidsplan opgesteld? Wat staat daarin?
Je schrijft ook:
"Over 2 weken staat er een gesprek met cjg (gemeente) en veilig thuis. (Monitoren) en mijn zou niet alles zeggen en wil eerst die hulpverlener met onze zoon gaan bellen."
Ik weet niet wat hier staat. Wie zou niet alles zeggen? Wie wil met wie bellen? En er is kennelijk wel een hulpverlener betrokken? Ik denk op basis van wat je hier schrijft, dat je in dat gesprek grote risico's loopt, zowel als je je mond houdt en de problematiek probeert te verhullen maar ook als je wel open kaart speelt. Toch zou ik kiezen voor dat laatste, een radicale vlucht naar voren, namelijk klip en klaar op tafel leggen tegenover Veilig Thuis dat er sprake is van huiselijk geweld en dat ze je moeten helpen hem uit huis te krijgen omdat er geen realistische kans is op verbetering van de situatie als hij niet meer/andere begeleiding/hulpverlening accepteert en je hem daar nou eenmaal niet toe kunt dwingen. De grens is meer dan bereikt en er moet een manier gevonden worden om je andere kinderen te beschermen: via vader, de crisisopvang of via de juridische weg (huisverbod)? Dat klinkt makkelijker dan het is. Het is waarschijnlijk niet zo één twee drie gepiept om hem eruit te krijgen. Maar ik denk wel dat je moet laten zien dat je het probleem helder hebt en serieus neemt want als je daar zo leegloopt als je hier doet, zullen ze concluderen dat je het probleem niet helder genoeg ziet, dat je geen grip hebt op de situatie en dat je geen regie en verantwoordelijkheid neemt. Dus word wakker en concentreer je op dit acute probleem. Die hele stroom klachten over je ex ... ik snap dat je gefrustreerd bent dat hij alles uit zijn handen heeft laten vallen maar het helpt je helemaal níks bij het oplossen van dit enorm serieuze probleem. Accepteer dat je er alleen voor staat en dat jíj het moet aanpakken en wel nú en schuif al het andere naar de achtergrond. Het is niet anders. Misschien kunnen de professionals je ex wel bewegen tot meer betrokkenheid, naar je zoon of naar jullie dochters? Dat is niet in te schatten. Maar als vader gewoon afhaakt, moet het maar zonder hem worden aangepakt en moet je zoon desnoods de crisisopvang in. Zo te lezen is dit al veel te ver gekomen.
Er staan twee noodkreten in het verhaal!
Eerste is de scheiding. Verschillende forummers hebben al antwoord hierop gegeven. Dat gaat een poos duren, Max heeft een hele goede tip gegeven met het Worddocument.
Maar mijns inziens heeft Omnik gelijk: het gaat niet over de scheiding of in ieder geval niet als hoofdprobleem.
Het hoofdprobleem is het gedrag van je oudste zoon.
Hoe rot het ook is, je moet nu even je boosheid naar je ex laten voor wat het is. Of in ieder geval alleen maar opschrijven in zo'n word document.
Maar richt je op het grote probleem gedrag van je oudste zoon!.
Hij heeft ASS en er zijn voor hem ook grote veranderingen. Maar dit gedrag kán gewoon weg niet.
Haal de problemen uit elkaar.. ik zou nooit zo leeglopen over je ex bij hulpverleners. Probeer hoe moeilijk het is om niet woest te zijn over je ex hem toch erbuiten te houden. Zeg alleen maar dat hij niet bereid is mee te denken over de hele moeilijke situatie waarin jullie nu zitten. Het is ook zijn kind! dat hij daar niets mee wil dat zegt ook wat.
Jij hebt nú hulp nodig ivm thuis situatie, dit kan geen uitstel meer hebben. Je raakt alleen maar meer gestrest en overspannen als je hier geen hulp bij krijgt.
Veel sterkte
Eens met Leene, die scheiding lijkt me niet het grootste probleem en je kunt je ex niet veranderen. Wel zit je met een zoon die je huis terroriseert en het voor jou en je dochters onveilig maakt. Zijn gedrag is NIET normaal en NIET acceptabel, ook niet als je autisme hebt. Dat hij dat zelf niet inziet, is jammer en verdrietig, maar je mag best eisen stellen aan zijn gedrag thuis. Als hij geen hulp wil, dan moet je hulp inroepen om jouw veiligheid en die van je dochters te waarborgen. En als dat politie/crisisdienst bellen inhoudt, dan is dat zo. Dan leert je zoon hopelijk dat er aan bepaald gedrag consequenties zitten, ook als je autisme of andere problemen hebt.
Dank je wel, voor jullie reacties! Jullie hebben gelijk! Ik bedoelde mijn ex, die gaf aan dat ik beter niet alles kon vertellen tijdens het gesprek met het CJG en veilig thuis, anders dreigen ze dadelijk weer om te meiden uit huis te halen. En hij wilde eerst proberen de hulpverlener met hem te gaan bellen. (Maar het duurt te lang en het gaat ben ik bang toch niet gebeuren. ) Ook komen er rekeningen binnen die oplopen. Maar die hij in zijn ogen niet hoeft te betalen. Voorbeeld te laat bij de tandarts. Gevolg rekening die toch betaald moet worden. Zoon scheurt hem kapot en zegt die hoef ik niet te betalen. Dan had de tandarts maar meer tijd in moeten plannen. Ook met andere rekeningen, die hij wel heeft betaald maar bijv. te laat en de extra incassokosten die vertikt hij om te betalen. Hij ziet geen gevolgen. Maar zo kan ik nog een A4 schrijven, dit kan zo niet langer. Als je als moeder s’ochtends niet rustig naar je werk kan, dat is niet gezond. Mijn ex die zegt, het zal bij mij zover niet komen, hier maakt hij geen spullen stuk. Heb gezegd dan komt hij naar jou, dan is het opgelost. Nee dat kan niet want het is niet mijn huis. Maar de meiden geven aan dat papa heeft aangegeven dat ze daar mogen komen wonen als ze dat willen. (Willen ze niet i.v.m vriendinnen/school etc.) Dat zegt genoeg en onze zoon mag dat niet, want het is niet zijn huis. Die is ook mede hierdoor weggevlucht, omdat hij er niet mee om kon gaan.