Redelijk of onredelijk
Hoi allemaal, ik zou graag wat willen delen om meer inzicht/advies te krijgen over mijn (mogelijk onterechte) gevoelens.
Mijn vriend en ik zijn nu bijna 3 jaar samen en wonen ook inmiddels samen. Beiden gescheiden en beiden (ieder) 2 kinderen in de leeftijd van 5-9 jaar.
Natuurlijk hebben we allebei ons rugzakje. Mijn vriend is, door bedrog in zijn vorige relatie, behoorlijk beschadigd en argwanend. Daarnaast is hij ook een type die erg graag de controle heeft, ik noem hem daarom ook vaak ‘de baas’. Ik heb voor zijn argwaan vaak alle begrip gehad, maar het heeft ook voor enorm veel spanningen gezorgd. Zo moest ik van baan wisselen omdat ik in 1 kantoor zat met een mannelijke collega. Hij checkt(e) mijn telefoon regelmatig en dit heeft vaak voor enorme ruzies gezorgd. Nu heb ik niks te verbergen, maar als je gaat zoeken dan vind je altijd wel iets wat je niet helemaal aanstaat of wat je enorm opblaast (als je je onzeker voelt) maar wat eigenlijk helemaal niks is. Andersom kan ik met de hand op mijn hart zeggen dat ik van nature niet slecht van vertrouwen ben. Ik heb voor deze relatie een hele lange relatie (15 jaar) gehad. En mijn ex en ik vertrouwden elkaar eigenlijk blind. Er was in ieder geval geen sprake van enorme jaloezie o.i.d. Maar door de gebeurtenissen tussen mijn vriend en mij ben ik ook andersom argwanend geworden. Ik wijd dit aan zijn gedrag; als je mij niet vertrouwt, kan ik jou ook niet vertrouwen toch? Je gaat toch dat gedrag overnemen. Ik weet dat je altijd dicht bij jezelf moet blijven, maar ik kan uit ervaring nu wel zeggen dat dat makkelijker gezegd is als gedaan. Ik vind ook dat ik gegronde redenen heb voor dit ‘wantrouwen’. Zijn ex is prominent aanwezig in ons leven. Er gaat geen dag voorbij dat ik ermee word geconfronteerd. Zelfs als we 2 weken op vakantie zijn, is er letterlijk elke dag contact tussen hem en zijn ex. Ik zie de appjes voorbij vliegen als zijn telefoon op de tafel ligt, en dat is altijd al zo geweest. Alles natuurlijk onder het mom van ‘voor/over de kinderen’. Als ik er dan naar vraag en hij laat de gesprekken lezen dan gaat het ook altijd over de kinderen maar ook over de grootste onzin voor de kinderen; zoals of er een drinkfles bij ons ligt (dat was tijdens onze vakantie!). En of er genoeg sokken bij ons liggen (tijdens een eerdere vakantie). Ik moet bijna lachen nu ik dit schrijf. Dat gaat toch best ver? Het lijkt wel alsof je dan aan het zoeken bent naar smoesjes om contact te hebben. En eerlijk is eerlijk, het komt veelal van haar vandaan, niet van hem. Maar hij reageert er wel op en gaat er volop in mee dus zij kan dr gang gaan. Zijn ex heeft ook inmiddels alweer een paar jaar een relatie en die nieuwe man lijkt het allemaal prima te vinden (zegt mijn gevoel). Maar ik vind het eigenlijk niet normaal. Los van dat ze -omdat ze een co-ouderschap hebben- veel contact met elkaar moeten hebben over de kinderen, is dit ‘de hele dag door contact’ toch niet nodig? Daarnaast zien ze elkaar ook vaak nog 3-4 keer per week en geloof me, dan wordt ook nog van alles besproken en zitten ze 10-20 minuten bij elkaar, zij ook bij ons als ze de kinderen komt brengen. Ze is niet weg te krijgen en dat irriteert me. laatst kwam ze naar boven lopen toen ik in bad zat met de deur open, maar hier zo meer over. Om even terug te komen op het contact, er zijn enorm veel/genoeg momenten om de nodige dingen met elkaar te bespreken, waarom dan die constante appjes (en belletjes; ja die zijn er ook)? Zijn ex en ik kunnen opzich prima door 1 deur overigens, los van dat ik het heel vervelend vind hoe zij zich opstelt (ik vind haar een enorme aandachtsvrager), doen we wel normaal tegen elkaar en gaat het verder prima. Maar over over het naar boven lopen terwijl ik in bad zat. Dit gebeurde dus gewoon omdat ze zich zo vreselijk vrij voelt. Ze doet maar, en trekt gerust de kasten van de kinderen open. Ik vind dit respectloos, het is niet haar huis, het is mijn huis. Zo zijn er nog een aantal incidenten geweest die mij echt woedend maakte. Ik heb dit heel duidelijk tegen mijn vriend gezegd; dit gebeurt echt niet meer. Dit leidde tot hele ruzies want hij vindt het allemaal niet zo erg. Hoe bazig hij tegen mij doet, zo’n mietje is hij naar haar toe. Hij wil
alle confrontaties mijden. Omwille van de kinderen… tja… en zij is gewoon zo, krijg ik dan te horen. Het heeft me maanden gekost om hem het met haar te laten bespreken dat dit niet meer gebeurt. Hij stond hier absoluut niet achter… en dat terwijl ik van baan bent gewisseld voor zijn gemoedsrust he. Ik zou het met alle liefde zelf met haar opnemen want ik ben ook niet op mn bekkie gevallen, maar dat hebben we voor zijn gemoedsrust maar niet gedaan. Hij was bang voor escalaties. Sjonge… dus uiteindelijk heeft hij zn broek van zn knieën opgehaald en heeft het tegen haar gezegd. Sindsdien is het niet meer gebeurd maar ik houd mn hart vast, want ze voelt zich nog steeds veel te vrij, en hij geeft haar alle vrijheid.
In een notendop mijn verhaal 
wat moet ik
hiermee?
Alles wat je vertelt vind ik ontzettend ongezond klinken: zijn jaloezie, dat je erdoor van baan moest wisselen (!? echt waar?), maar ook dat je zijn gedrag overneem. Zijn ex is te aanwezig, maar jullie (man en jij) houden elkaar in een soort wurggreep. Het lijkt me voer voor een relatietherapeut. Dat hij bedrogen is door zijn ex is geen excuus (en geen reden) voor zijn controlerend gedrag. Er zijn zo veel mannen die bedrogen zijn geweest en gewoon hun wonden likken en verder gaan, hopend dat de volgende partner zich beter zal gedragen en vooral dat ze beter kiezen.
Stap eruit (het gedrag, niet noodzakelijk de relatie) voordat jullie allebei stikken.
Sterkte
Sini
Wow wat een verhaal. Ik ben het grotendeels met Sinilind eens: ik vind het vooral van de zotte dat je van baan wisselt omdat je vriend bang is voor te intens contact (alsof je nu niet meer vreemd kan gaan) dat had ik al nooit gedaan.
Dat jij wantrouwend naar hem toe gaat doen snap ik ook niet. Je voelt zelf hoe vervelend dat steeds is, dus ga je het ook maar doen?
Hoe vind hij het trouwens dat je hem 'baas' noemt? Ik zou het heel naar vinden als dit de normale gang van zaken is. Ik denk dat je meer bij jezelf moet blijven en je niet zo laten aansturen enerzijds en anderzijds niet zo moeilijk doen over het contact met zijn ex. Dat klinkt helemaal niet alsof er iets speelt waar jij jaloers op zou moeten zijn. Wel is het goed om je grenzen af te bakenen. Dat zij zo maar de kasten opentrekt bij jouw kinderen (die van haarzelf kan ik me nog voorstellen) is echt heel gek.
Wat ik ook heel bijzonder vind is dat je spreekt over 'het is mijn huis'. Is het niet net zo goed het huis van je vriend en jullie beider kinderen?
Waarom laat je je trouwens verder zo koeioneren door je vriend?
Klinkt als een groot drama. Ik zou terug gaan latten of hem helemaal uit je leven bannen.
Klinkt idd niet heel gezond zo. Iemand dwingen van baan te veranderen is best wel extreem.
Mijn eerste reactie: wegwezen. Maar goed, een relatietherapeut is misschien ook nog een idee. Al kreeg ik het na de eerste paar regels van je bericht zo Spaans benauwd dat die gedachte niet bij me op was gekomen
Eens met de voorgangers. Allemaal rode vlaggen. Ik denk ook dat je een stuk beter af bent zonder hem op basis van wat ik nu van je lees.
Vind je je relatie nog wel leuk?
Voel je je op je gemak en prettig bij hem in de buurt?
Je lijkt het trouwens wel erg op zijn ex te gooien, maar tja, je hebt een relatie met je partner (en niet met zijn ex), dus het is aan jou en aan hem, om jullie gedrag zo aan te passen dat jij gelukkig bent met hem en hij met jou. Dat is niet aan zijn ex. Die kan jij niet veranderen, en die kan je partner niet veranderen. Je partner kan wel zijn eigen gedrag veranderen, als hij dat wil.
Heel extreem en veel rode vlaggen. Van baan wisselen omdat je naast een man zit?! Die is niet goed wijs joh.
Ik weet niet eens naast wie mijn man in de pauze zit (hij is docent). Boeit me ook niet. Op mijn werk hebben we een kantoortuin zonder vaste plekken. Maar ik hoef echt niet aan te komen met dat ik van mijn partner niet naast of tegenover een man mag zitten.
Verder vind ik dat je die ex best mag aanspreken als ze over jouw grenzen gaat.
Het is jouw huis, niet dat van haar, dan hoeft ze zich ook niet zo te gedragen. Ze zal nog wel niet hebben meebetaald aan de huur/hypotheek.
De hele dag door appen over de kinderen is ook niet nodig. Dat doen mijn man en ik niet eens terwijl we getrouwd zijn.
Je druk maken over of er genoeg sokken zijn...wauw, als dat toch eens het grootste probleem in je leven is...
Is er ook nog iets wel leuk aan deze man? Het klinkt echt ontzettend ongezond allemaal.
ArianneH schreef op 25-08-2022 om 22:36:
Eens met de voorgangers. Allemaal rode vlaggen. Ik denk ook dat je een stuk beter af bent zonder hem op basis van wat ik nu van je lees.
Vind je je relatie nog wel leuk?
Voel je je op je gemak en prettig bij hem in de buurt?
Je lijkt het trouwens wel erg op zijn ex te gooien, maar tja, je hebt een relatie met je partner (en niet met zijn ex), dus het is aan jou en aan hem, om jullie gedrag zo aan te passen dat jij gelukkig bent met hem en hij met jou. Dat is niet aan zijn ex. Die kan jij niet veranderen, en die kan je partner niet veranderen. Je partner kan wel zijn eigen gedrag veranderen, als hij dat wil.
Eens, lees nog eens het laatste gedeelte over van de post van Arianne. Je man kiest niet!
Hij is wantrouwend ivm verleden, dat kan maar moet hij zelf aan werken. Niet jou een andere baan laten zoeken. En inderdaad wat Arianne schrijft, je bent boos op de ex van je man. Maar hij is degene die voor jou moet kiezen en dat niet met zijn hele hart lijkt te doen. Laat die ex een irritant figuur wezen, hij laat toe dat ze over alle grenzen heengaat.
Hij geeft jou grenzen ( baan wisselen) en gaat vervolgens ook nog eens over jou grenzen heen: namelijk telefoon controleren.
Ik vind dit heel erg fout klinken allemaal.
Waarom heb je een relatie met hem en wat zegt dat over jouzelf? Is er ook iets leuk aan hem?
Het klinkt alsof hij en zn ex nog veel van elkaar houden. Kan het zo zijn dat zij niet vreemd is gegaan maar hij? of dat geen van beide vreemd gegaan is maar zij zijn controledwang niet meer trok?
Dat controlerende en argwanenende, dat kan inderdaad projectie zijn: hij verdenkt jou van dingen die hij zelf doet of wil doen. Of het kan een manier zijn om jou afhankelijk te maken (beperken sociale contacten / vriendschappen, beperken carriere en financiele onafhankelijkheid, etc.). Je noemt "alleen maar" dat je van baan moest wisselen omdat dat datgene is waarbij je een mislukte poging hebt gedaan om je te verzetten, maar ik denk eigenlijk dat er wel meer dingen zijn die jij hebt moeten opgeven door zijn controlerende gedrag, alleen dat dit "kleinere" dingen zijn waarover je niet met hem in discussie bent gegaan.
Dat jij wantrouwend naar hem toe doet, klinkt alsof het in jullie relatie ontbreekt aan een goede basis om te discussiëren. Het lukt niet om te discussiëren over wat het effect is van zijn gedrag op jou. Bij eerdere discussies luisterde hij zo slecht naar jouw behoeftes, wensen en grenzen dat je - duidelijk tegen je zin in - je baan (!) en je telefoon hebt moeten opgeven. Dat jij zijn gedrag overneemt, is misschien jouw manier om zijn controlerende gedrag aan de kaak te stellen binnen "argumentatiekaders" die hij eerder heeft gebruikt en die daarom "legitiem" zijn.
Om te discussiëren is er een basis nodig dat je beide geeft om elkaars behoeftes en gevoelens. Ik denk dat dat bij jullie ontbreekt; dat hij niet geeft om jouw behoeftes, wensen en gevoelens. Hij bedenkt eenzijdig welke gevoelens "legitiem" zijn om te hebben (o.a. "wantrouwen") en jij neemt dat over.
Dat wil niet zeggen dat jouw wantrouwen daarom onterecht is. Mensen die veel wantrouwen hebben naar anderen - zoals je partner - zijn vaak niet te vertrouwen.
Pff dit lijkt op een relatie van een vriendin van mij. Zijn ex is bazig, hij laat zijn oortjes hangen naar die ex maar is bazig naar mijn vriendin.
hoe lang zat er tussen hun scheiding en dat jullie elkaar ontmoetten? t lijkt er niet op dat ze los van elkaar zijn
Bedankt voor jullie reacties! Ik ben het met jullie eens dat er veel rode vlaggen zijn. En dit echt moet veranderen, linksom of rechtsom.
Los van dit en de problemen die het in onze relatie geeft, houden we wel erg veel van elkaar, hebben we het ook echt heel leuk vaak en zijn we allebei echt (oprecht) van plan om eraan te werken. We kunnen er ook vaak goed over praten alleen vervallen we vroeg of laat weer terug in de verwijt-modus. En dat heeft te maken met de enorme impact die dit alles heeft gehad. Meer bij mij dan bij hem, hij kan er beter mee omgaan en leeft meer van dag tot dag, terwijl ik blijf hangen in oud zeer (wat voor mij weer actueel word bij elke ruzie of discussie. Ik ben de olifant hierin en dat is denk bij vrouwen vaker zo). Zijn dominante instelling is hierin voor mij leidend, hij reageert naar mijn inziens vaak te defensief en houdt enorm vast aan zijn zichzelf, zodat ik het gevoel krijg dat ik, en mijn gevoelens, niet belangrijk (genoeg) zijn. Daarentegen ben ik zelf ook vaak fel en reageer ik niet altijd vanuit mijn verstand maar meer vanuit mijn emotie waardoor we te lang blijven hangen in de woede. Ik denk zeker dat therapie een oplossing kan zijn, of dat we het in ieder geval moeten proberen. Dit heb ik ook meerdere keren aangegeven, alleen wil hij dit niet. Hij heeft therapie gehad met zijn ex; dat heeft niks uitgehaald dus het vertrouwen hierin is er niet. Vooralsnog proberen we elke keer weer afspraken te maken en weten we van elkaar echt wel wat niet fijn is, alleen lijkt het steeds maar niet te werken. Als dit zo doorgaat dan is therapie voor mij het laatste redmiddel. En als zijn keuze is hierin niet mee te gaan, dan is dat zo.
De relatie tussen hem en zijn ex gaat niet veranderen, dat weten we allebei. Het dagelijkse contact tussen hun wordt ook niet minder. Beiden vinden ze dit prettig en ik zal hiermee om moeten leren gaan, al blijf ik het onnodig vinden, maar dat is heel persoonlijk. Er zijn enorm veel mensen die nog extreem veel contact hebben met hun exen en er zijn er ook zat die dit niet hebben en er geen behoefte aan hebben (of er nou wel of geen ruzie is). Uiteraard zijn hier wel grenzen aan voor mij, en die zal ik ook altijd blijven aangeven.
Of er nog gevoelens zijn tussen hem en zijn ex, en waarom het zo enorm belangrijk is om het contact perfect te houden, daar kan ik mn vinger niet op leggen. Feit dat zij ook alweer een tijdje een relatie en trouwplannen heeft stemt me ook niet perse rustig. Dat weerhield haar er (met gezamenlijk kinderen) ook niet van om trouw te blijven. Ze is ook een type dat veel aandacht vraagt en nodig heeft, bij iedereen, niet alleen bij haar ex/mijn vriend.
WoW, wat een verhaal en hoeveel rode vlaggen heb je gemist?!
Waarom laat je hem zo de controle nemen eigenlijk, was het de laatste vrijgezelle man op aarde? Hij eist dat je een andere baan zoekt, omdat je een kantoorruimte met een man deelt, serieus? Ik zou keihard in de lach schieten als mijn partner dit van mij zou eisen en hem daarna keihard de laan uitsturen! En jouw telefoon controleren? Waarom laat je dit allemaal gebeuren, je geeft hem ook complete macht op deze manier.
Zijn wantrouwen en onzekerheid is ZIJN probleem, laat het dan ook bij hem en ga er vooral niet in mee! Zo ook vwb zijn ex, want ik snap dat het aan hem is om haar te zeggen dat ze moet stoppen met dagelijkse appjes die totaal onzinnig zijn.
Wat zij in jullie huis doet, zoals bijv de kast opentrekken of naar de badkamer komen terwijl jij in bad zit, daar kun je toch zelf meteen wat van zeggen? Waarom zou alleen hij dit mogen doen, het is jullie huis namelijk, dus is het net zo goed aan jou om hier iets van te zeggen.
Ga dus je eigen grenzen trekken en bewaken ipv hem zo de controle te geven en kom meer op voor jezelf! Andere code op je telefoon, dat checken is nu gewoon klaar! En als hierdoor de pleuris uitbreekt dan zou ik ervoor kiezen of hem de deur te wijzen en evt weer te gaan latten of de relatie te verbreken, want zijn gedrag zie ik zo snel niet veranderen.
Van wie is het huis eigenlijk? Denk ajb ook aan je kinderen, want zij krijgen hier meer van mee dan je denkt!
Onze posts hebben elkaar gekruist zie ik.
Je legt de schuld voor zijn gedrag nogal bij jezelf en bagatelliseert zijn gedrag in je laatste post, maar besef je wel hoe verschrikkelijk fout en infantiel het was van jou te eisen een andere baan te zoeken? Natuurlijk hou je van hem en zullen jullie ook leuke momenten hebben, duh! Neemt niet weg dat zijn manipulerend gedrag gezond is en wegen de leuke momenten nog wel op tegen dat extreme gedrag? Denk het niet, anders zou je hier geen topic over openen, toch? Dus niet meer bagatelliseren, want je doet jezelf en je kinderen hier écht mee tekort!