Rechten vader

...

Kindbehartiger of maayschappelijk werk ofzo inschakelen. Kind is evenveel van jou als van haar en er is vaak echt wel meer omgang te regelen!!!

Martijn

Ik neem aan dat je niet eindeloos vrij kunt nemen.
Ik weet niet waarom je nu (en/of tijdens de scheiding) niet voor co-ouderschap wilde gaan. Als 'werk' daarvoor de reden is, dan heb je een lastige klus bij de moeder laten liggen, namelijk: hoe combineer ik werk en zorg? Tenzij je moeder financieel gezien helemaal hebt vrijgesteld.
Het lijkt nu een beetje alsof je wel de krenten uit de pap wil (leuke dingen), maar de zwaarste zorg ben je ontlopen. Dat geeft je niet zoveel krediet.
Aan de andere kant: de alleenstaande moeder die het allemaal redt, dat geeft je ex-vrouw ook een bepaalde status, waar ze niet zo graag van af wil zien, blijkbaar. Het kan ook zijn dat ze bang is dat er dan andere financiële afspraken moeten komen.
Je zoon is nu 7. Mijn gedachte zou zijn om met hem 1 keer per week iets te gaan doen, iets wt je op je neemt. Dat kan zwemles zijn, het kan ook een sport zijn. Die sport hoef je neit samen te doen, maar jij neemt de zorg daarvoor op je. Dus jij haalt en brengt hem, koopt de benodigde spullen, brengt hem naar wedstrijden als dat aan de orde is etc. etc. Dus dat je je focus neit richt op 'tijd' maar op 'activiteit'.
Als het niet wekelijks kan zou je ook andere grotere activiteiten kunnen bedenken, die een week duren. Zeilen, mountainbiken, kamperen, survivalen etc.
Het hoeft ook geen sport te zijn. Kan ook muziek, toneel, lezen, musea etc.etc. zijn.
Kern is: richt je wens niet op tijd, maar op activiteit. Dan wordt de vraag aan je vrouw: ik wil graag met hem naar ....... en ik wil dat op me nemen, ook de organisatie en de kosten.

Tsjor

...

Ik zou ervoor vechten. Jullie zoon is evenveel van jou als van de moeder. Ook een goede tip is regel een telefoon voor je zoon. Dan kunnen jullie bellen en whatsappen. Dat komt niet in de plaats van elkaar zien maar zorgt wel voor heel veel extra plezier samen

Slimme zet maar niet heus

https://www.nporadio1.nl/onderzoek/24423-jeugdzorg-overspoelt-door-vechtscheidingen

Kun je doen. Voor je kind gaan vechten. Toevallig net op de radio geweest wat een overlast dat geeft voor (ex)gezinnen en kinderen, en ook de 'hulpverlening'. Ga je 'vechten' krijg je te maken met de 'hulpverlening' die over het algemeen zaken meer escaleert dat helpt oplossen. Daar kun je jaren mee onderweg zijn en het leven van iedereen frustreren.

Ik denk dat het enige is inderdaad tijd zo aanbieden dat het voor moeder en zoon goed past in hun leven. Ga je dwingen, dan heb je het pleit verloren.
Grote frustratie maar het is niet anders.

De Kinderombudsman heeft een publicatie waarin de dramatisch slechte resultaten van jeugdzorg bij 'vechtscheidingen'. Met vechtscheidingen bedoelt men over het algemeen voortdurend getouwtrek, in het dagelijks leven en via juridische procedures, over de omgangsregeling.

Er moet ook nog een aflevering van Een Vandaag zijn met een vader die piloot is en op de kamer van zijn kind die ook een beperkte omgangsregeling heeft, staat een wand vol mappen met dossiers van de rechtzaken die hij met zijn exvrouw over hun kind aan het voeren is en gevoerd heeft. En dan beweren ouders dat kinderen dat willen, dat zij als ouders vechten voor hun kinderen.

Ook op de website van Villa Pinedo kun je nogal wat kinderleed vinden in dit kader.

Het is moeilijke materie.
Het beste advies is denk ik toch: wees blij met wat je als omgang wel hebt en doe je best om de omgang uit te breiden in onderling overleg waarbij je zorgt dat het aanbod voordelig is voor alle partijen.

Bied inderdaad aan om mee te gaan naar een sport. En als je vind dat je daar zelf te weinig aan hebt (hoezo? gaat het daarom?) kijk of je het kunt laten aansluiten met bij jou eten of zo. Voor of na de sport of de muziekles of het zwemmen.

Maak er geen gehark van, waarbij je meent dat onder jou voorwaarden de zaak wel uitgebreid kan worden terwijl je exvrouw, maar ook je kind, er niets tot weinig aan heeft en je voorstel botst met de rest van hun planning. Stel je daar ook van op de hoogte. Probeer mee te veren met het gezin waarin je zoon opgroeit.

Realiseer je, hoeveel 'rechten' je ook meent te hebben of je 'meent' in 'het belang' te zijn van je kind, je bent afhankelijk van de goodwill van moeder. Tegenstand ga je verliezen en kun je het voor iedereen een heel stuk onleefbaarder maken door justitie en jeugdbescherming in te schakelen.

...

Ik schrijf nergens dat je er een vechtscheiding van moet maken. Wel dat je voor je kind moet vechten. Zoals een goede ouder hoort te doen.

Tja

Het is nogal een verschil of je de primaire verzorger bent van je kind of niet. Dan heb je meer of minder invloed.

Je kunt wel eens een primaire reactie hebben, 'vecht voor je kind', maar ik denk dat je niet weet waar je het over hebt.

Wat een goede ouder hoort te doen?

Ik lees dat ts nadenkt over de situatie en hier wat adviezen krijgt van mensen die meedenken. Daar mag hij mee doen wat hij wil. Vechten voor je kind omdat dat zo hoort bij goede ouders in niet erg duidelijk en concreet.

...

Dat primaire ouderverhaal is zo achterhaald. T zijn allebei de ouders en als de ouders niet gescheiden zouden zijn zou vaderook elke dag zijn kind zien.

Vraag je ex om haar argumenten en schrijf een goed plan voor een bv kindbehartiger. Dat is mijn advies.

En probeer vaak te helpen op school!!!

Niet de kosten

Mag je je kind alleen extra meenemen als iets geld kost? Dat lijkt me wat merkwaardig. Muziekles doet zij al. Oke. Je kunt bijvoorbeeld een mountainbike, vishengel, etc. aanschaffen, zodat hij niet hoeft te zeggen' ik wil naar pappa'(ruzie), maar 'ik wil gaan vissen.'
Meehelpen op school vind ik ook een goed plan.
Moeder argumenten laten opschrijven vind ik een minder goed plan. Het zit meer op emoties (heb je zelf goede argumenten om je zoon te zien?), of ze moet jou negatief afschilderen. Bovendien heeft ze helaas al een ijzersterke troef in handen gekregen: de primaire verzorger en de hechting. ik wist niet dat die redenering nog bestand, 7 jaar geleden. Hij richt in elk geval schade aan in de vader-kind-relatie.
Een andere optie is: nu geen gevecht aangaan, maar bijvoorbeeld als je kind 12 is en naar de middelbare school gaat voorstellen dat de rollen omgedraaid worden: kind blijft bij jou en heeft een bezoekregeling met moeder. Tegen die tijd zal hij toch wel van de borstvoeding af zijn.

Tsjor

Relatie met moeder verbeteren

De route van de ‘rechten’ lijkt ook mij een doodlopende. Ik denk dat er twee mogelijke invalshoeken zijn. Je zou kunnen beginnen af en toe je waardering uit te spreken naar je ex, dat je blij bent met hoe ze het doet als moeder. Je hint er af en toe op dat het soms best pittig is. En als je dat een tijdje gedaan hebt, stel je voor haar eens af en toe iets uit handen te nemen. En dat doe je dan ook, ook als het van haar niet hoeft (!), je doet het graag! Dan kijk je of je daarna nog even kort wat met hem kunt gaan drinken. En op termijn kijk je of je hem direct uit school kunt halen en rond het eten terug kunt brengen en nog weer wat later eet ‘ie mee en als dat goed verloopt, kan hij misschien wel een nachtje slapen. Dit vraagt wat geduld maar het is ook een investering in je kind als je de band met zijn moeder van wrok en strijd ontdoet. De andere invalshoek is natuurlijk het belang van je kind: wat heb jij hem te bieden? Als jij laat zien je kind meerwaarde te bieden, zal moeder meer geneigd zijn mee te bewegen. Zijn er dingen die jij anders doet dan moeder, waar moeder misschien wel blij mee is dat zij ze niet hoeft. Bij ons bijvoorbeeld: ik ben van het ontspannen lummelen met de kinderen, vader is van de uitstapjes en de hobbyprojecten. Ik ben blij dat hij zo actief is met de kinderen, dan hoef ik ze niet zo veel aan te bieden. Misschien is er iets waar jij je voor kan inspannen, waarvan je weet dat je ex er geen zin in heeft. Ook op die manier kun je haar waardering winnen.

Een aloud spreekwoord luidt: je vangt meer vliegen met stroop dan met azijn. Een kind wil helemaal niet dat zijn ouders om hem vechten. En daar komt ‘voor’ je kind vechten in een scheiding vaak op neer. Doe geduldig en strategisch je best voor je kind, dat zal later meer indruk maken op hem maken dan de strijd aangaan met zijn moeder. Over een paar jaar wil hij trouwens waarschijnlijk veel openlijker dingen (niet) dan nu. Dat kan ook in jouw voordeel gaan werken.

@ Martijn

Misschien is de site van de Dwaze Vaders wat voor je.

Wens je veel sterkte.

Tja

Regelmatig zie je in het nieuws dat vrouwen minder verdienen dan mannen in dezelfde functie.

Maar wanneer het over kinderen gaat, dan is dit land echt achterlijk.
Wanneer je vrouw (inmiddels ex) zwanger is dan bepaalt alleen zij of jij een kind krijgt.
En wanneer jij co-ouderschap wilt, dan bepaalt zij of het er komt.
En alle hulpverleners zijn vrouwen die vanuit hun eigen scheidingsverleden en hun identiteit als vrouw oordelen.

Zonder vechten leg je je erbij neer en zal er nooit iets veranderen. Zouden vrouwen met de emancipatie in hun achterhoofd toch moeten toejuichen.

Je kunt praten als brugman, maar dat zal je niet helpen. Je kunt beter naar de rechter stappen en een uitgebreide omgangsregeling vragen.

AnneJ

Het is in het belang van moeder om zich zo onredelijk mogelijk op te stellen. Als jij gaat "vechten" om tot redelijkheid te komen, ben je (volgens AnneJ) dus de veroorzaker van escalatie.

Het betoog van AnneJ is eigenlijk dat jij er niet meer bij hoort. Je bent vader af.
Je mag je in allerlei bochten wringen om er op de voorwaarden van je ex nog iets aan te mogen doen.

De realiteit MC

Je kunt wel in sprookjes gaan denken omdat dat redelijk klinkt en natuurlijk zijn er ook genoeg ouders die wel weten om meestal de omgangsregeling met de kinderen goed te verdelen, maar heb je dit, onenigheid over de omgang dan heb je dit: onenigheid over de omgang. En degene die de meeste tijd voor de kinderen zorgt heeft daarin meer mogelijkheden om af te dwingen hoe dat gaat.
Oneerlijk maar wel de realiteit.
Het alternatief, door sommigen gewenst is de uitvoering van een rechterlijk bepaalde omgangsregeling afdwingen met de platte pet.
Komt je parnter de omgangsregeling niet na dan wordt een kind, met veel drama, gehaald en gebracht door de politie.
In uitzonderingsgevallen, de ene partner blijft weigeren, worden kinderen geplaatst bij de andere ouder. En soms wordt een ouder kapot gemaakt met dwangsommen.
En al die tijd hebben kinderen daar nogal last van, dus ja, wat wil je dan?
Sprookjes blijkbaar.

Bedankt voor de tips allemaal! Ik ga nog eens nadenken hoe of wat. Ik heb in iedergeval geen zin in ruzie met moeder.

Mc wat je zegt klopt helemaal! Dit land is wat dat betreft echt achterlijk. Zo zijn er vaders die in een nog wel veel ergere situatie zitten en heeft de moeder in dit geval gewoon de meeste macht. Onbegrijpelijk dat de wet zo werkt.

MC / Martijn

De wet werkt niet zo, maar dit is het gevolg van de eerdere afspraken die partners maken als er kinderen komen: vrouw gaat deeltijd werken / meer zorgen, mannen blijven grotendeels full-time werken.

Als de vader dan bij een scheiding in eens gaat vragen om meer zorgtijd is dat natuurlijk wel een verandering voor de kinderen. En daar zal dan niet snel in meegegaan worden.

Bij ons is de zorg destijds (inmiddels 13 jaar geleden, en met een kind van toen nog geen jaar) precies verdeeld als we hadden ten tijde van de relatie: 60% bij mij en 40 bij haar vader, dit vanwege zijn vele dienstreizen. Hij heeft toen ik zwanger was al bij zijn leidinggevende aangegeven dat hij wat minder ging werken en dat compenseerde op een andere dag. Inmiddels is ons kind zelf in staat om aan te geven waar ze is ivm sport en andere afspraken en is het perioden 50/50 (nu met corona waardoor geen sport) en andere perioden is het meer 75/25 vanwege de afstand naar haar vader. Maar contact tussen dochter en vader is er vrijwel dagelijks.

Zolang er alleen nog aan vrouwen gevraagd wordt zodra zij een zwangerschap melden: 'je gaat zeker minder werken?' dan en niet aan mannen zijn we er nog lang niet. Daar zit nog een belangrijk emancipatie punt voor mannen.

Flavia

Je verwoord precies de rare kronkel in dit land.

Kinderen zijn gewend elke dag vader te zien, maar na de scheiding wil moeder de kinderen voor haar alleen hebben, want plotseling kan vader volgens haar niet voor de kinderen zorgen. Maar die verandering is natuurlijk weer heel normaal voor de kinderen.

Of als je als vrouw ervoor kiest om voor de kinderen te zorgen dan loop je je pensioen mis. Daar kies je voor. Of nee, dan krijg je de helft van je man zijn pensioen kado. Dan zijn er weer andere regels.

Op de 1 of andere manier zijn vrouwen altijd zielig en moeten beschermd worden. Vrouwen "moeten" altijd minder gaan werken. Maar als er gescheiden wordt dan staan ze vooraan om minder te werken, want ze willen voor de kinderen zorgen.

Dat er veelvuldig contact is tussen jullie kind en vader is alleen maar door het feit dat jij dat toestaat en niets anders.

Ik had ook een 60-40 zorg voor de kids (ik 40). En in de tijd van de scheiding was ik werkloos, dus 100% zorg. Maar ik maakte geen schijn van kans.

En als er als man nog wel naar je geluisterd wordt heeft de vrouw nog de kaart van seksueel misbruik of mishandeling achter de hand.

Dat wordt na onderzoek natuurlijk als onzin verklaart en de vrouw krijgt daar natuurlijk ook geen straf voor. En men vindt dat ook heel normaal gedrag naar de kinderen toe.
Niet geschoten altijd mis. Maar in tussen zijn de kids wel alvast bij moeder geplaatst en wil de rechter daar geen verandering meer in maken.

Niet plotseling MC

In een deel van de gevallen is er sprake van een knelsituatie thuis vanwege psychische problematiek of niet verklaarde vormen van huiselijke dwang en geweld. In veel gevallen door mannen, maar ook soms door vrouwen.
Dat is een dilemma want je weet: kinderen krijgen een omgangsregeling met vader die zich niet weet te verhouden.
Maar uiteindelijk wordt het toch te gek en je hakt de knoop door. Dat is voor vader misschien plotseling, hij had het nooit verwacht, voor moeder is het de druppel en nu moet het maar over wezen, lang genoeg verdragen en verduurd.

En het tragische is: dat is in de meeste gevallen niet feitelijk en juridisch aantoonbaar zodat je er weinig aan hebt om dit voor de rechter te brengen.
Je kunt wel in je naiviteit daar de hulpverlening bij inschakelen, maar die gaan daar met subjectieve olifantenpoten doorheen en dan ben je nog niet geholpen.

En verder heb je inderdaad de ergernissen tijdens het huwelijk. Vader draagt alleen bij als het hem uitkomt en wil dat graag zo voortzetten na het huwelijk en moeder pikt dat niet meer.

als partner krijg jij ook de helft van het pensioen zoals tijdens het huwelijk opgebouwd van je ex. Dat maakt helemaal niet uit. Ik krijg idd de helft van hem, maar hij net zo goed de helft van mij. De helft die we opgebouwd hebben tijdens het huwelijk, niet van zijn en mijn hele pensioen.

Ook mannen die deeltijd gaan werken krijgen minder pensioen, niks man/vrouw verschil, dat is gewoon gelijk.

Het is niet dat ik mijn ex gunde dat hij voor onze dochter kon zorgen, dat was zijn volkomen terechte wens, ik ben niet meer of minder dan de vader. Onze gezamelijke advocaat heeft gewoon ons normale ritme opgeschreven.

Vrouwen 'moeten' wat mij betreft zeker niet minder gaan werken, maar de culturele norm in dit land is wel zo. Zoals ik al zei: van vrouwen wordt voetstoots aangenomen dat ze minder gaan werken, bij mannen is dat een zeldzaamheid dat het uberhaubt gevraagd wordt. Er wordt vaak voor gekozen omdat mannen meer 'verdienen'
Als vrouwen met kinderen full-time werken wordt regelmatig gevraagd: lukt dat wel met je gezin, die vraag krijgen mannen niet of nauwelijks. Als ik op dienstreis ging kreeg ik de vraag: red je man dat wel? of nog erger: Past je man nu op de kinderen? Hoezo, als moeder pas ik toch ook niet op de kinderen? Die vragen worden echt niet vaak aan mannen gesteld. Zo sterk is de culturele norm dat vrouwen het grootste deel van de zorgtaak opzich nemen.

Het zit niet in de wet, het zit in de cultuur. En daar valt voor mannen en vrouwen nog veel te winnen.

Cultuur

Het is zeker cultuur bepaald. En het helpt ook zeker als mannen werkuren laten vallen als er een kind komt, dan laten ze zien dat ze de zorg voor het kind serieus nemen. Bovendien weten ze dan ook vele beter wat die zorg allemaal inhoudt en hebben ze een betere band met hun kind.
Maar er zijn ook vrouwen voor wie kinderen een levensbehoefte zijn, waar ze nauwelijks afstand van kunnen doen, ook niet willen delen, en daarvoor alles uit de kast halen. zogenaamd voor het kind, maar ondertussen zien ze neit hoezeer ze de leefomgeving van het kind beschadigen.
Ik stelde eerder voor: 'Een andere optie is: nu geen gevecht aangaan, maar bijvoorbeeld als je kind 12 is en naar de middelbare school gaat voorstellen dat de rollen omgedraaid worden: kind blijft bij jou en heeft een bezoekregeling met moeder.'
Dat is nu in Nederland niet gebruikelijk, maar in andere landen wel. Zelfs al eerder: kind tot 5 jaar bij moeder, daarna bij vader (na de scheiding).
Stel dat beiden er niet uit komen, of inmiddels ver van elkaar wonen of zo, dan zou dat ook een mogelijkheid zijn: als het kind naar de middelbare school gaat worden de rollen omgedraaid: weekendregeling voor moeder, dagelijkse zorg voor vader.

Tsjor

Kan niet zomaar

Tsjor
De regeling omdraaien kan niet zomaar, ook al is kind 12jaar mag hij niet zelf beslissen. Ze mogen wel hun mening geven maar dat betekend niet dat een rechter dit zomaar toewijst vooral als je dan nog een moeder hebt die niet mee werkt.

Ik vind dat er bij scheiding gewoon co ouderschap gedaan moet worden tenzij er aantoonbare redenen zijn dat het niet kan! En dan bedoel ik niet vader of moeder werkt teveel maar meer als in redenen zoals huiselijk geweld of iets.
Vaders krijgen veel te weinig in dit land..

Discriminatie

Ja zo gaat het precies. Vrouwen zijn zielig en hebben het het hardst te verduren. En mannen zijn allemaal agressievelingen of steken geen poot uit.

Als een vrouw de scheiding aanvraagt dan kiest zij voor zichzelf en als de man hem aanvraagt laat hij zijn gezin in de steek.

Overigens heb ik jaren in de ziekenhuiswereld gewerkt. Toch een plek waar heel veel vrouwen parttime werken. Maar toen ik daar vroeg om minder uren te werken werd me daar toch een partij moeilijk over gedaan!

In mijn omgeving wordt ook heel wat af-gescheiden. Vaak hebben moeders de zorgrol opgeëist. Maar de vaderrol tijdens het huwelijk is niet meer die van 50 jaar geleden. Een vaderzorgdag in de week is heel normaal. In het weekend doen beide ouders de zorg. En vaak gaat het kind ook nog 1 of 2 dagen naar de opvang. Toch wordt daar tot op heden geen enkele rekening mee gehouden.

Ik vraag me af hoe een opgroeiende jongen een gevoel van eigenwaarde moet opbouwen na de scheiding in een situatie waarbij zijn voorbeeld (vader) als totaal overbodig en nutteloos wordt beschouwd.

In Belgie is co-ouderschap de standaard. In Nederland is de standaard discriminatie en kindermishandeling. Vraag me af wat het Europese hof daarvan vindt.

Pim

Nee, het kan niet zomaar en het is nu ook nog helemaal geen gemeengoed. Maar het zou wel wat veranderen als het wel gemeengoed werd: co-ouderschap of wisseling met 12 jaar. Dan heb je wat te kiezen.
Bij co-ouderschap zijn ouders meer aan elkaar verbonden, bijvoorbeeld vanwege woonplaats etc. Als iemand dat om een of andere reden niet wil, dan is er een alternatief: jonge jaren bij de ene ouder, puberjaren bij de andere ouder. De wisseling van basisschool naar middelbare school is dan het meest geëigende moment, omdat je dan opnieuw kunt kiezen waar het kind naar school gaat en dus ook gaat wonen. Het biedt ook een perspectief voor ouders. De ouder die nu 'alles voor het kind doet' weet dat het kind na een relatief korte periode niet meer in haar huis zal zijn. De ouder die op afstand is gezet weet dat het kind waarmee hij/zij leuke dingen doet in het weekend straks bij hem/haar in huis zal wonen en dat hij/zij dan verantwoordelijk zal zijn voor de dagelijkse opvoeding.
Het perspectief verandert en dus zou het niet gek zijn als zoiets meer gemeengoed zou worden.

Tsjor

Klopt

Het zou inderdaad een goed plan zijn tsjor maar of dit ooit ook zo gaat werken in de wet..... voorlopig in iedergeval niet. Dan is het iets wat beide ouders moeten overeenkomen.

MC wat er met zo’n opgroeiende jongen gaat gebeuren waarbij vader de minimale omgang krijgt (terwijl dit niet nodig is en kind in dit verhaal weet dat want vader woont dichtbij) is het volgende.
Hij gaat dit zijn moeder zeer kwalijk nemen!! Misschien niet nu maar zeker in de toekomst als hij volwassen of tiener is en terug kijkt op deze tijd. Ik heb het al bij veel mensen om ons heen zien gebeuren en nog maar niet te spreken over het zelfvertrouwen van deze kinderen. Kinderen willen loyaal zijn naar beide ouders waardoor zij dingen niet durven uit te spreken. Bijv kind wil meer naar vader maar is bang moeder te kwetsen of andersom.

Een vriend van ons inmiddels volwassen is ook opgegroeit in een gescheiden gezin. Mocht niet naar vader en daarnaast heeft hij nooit geen cent van de alimentatie gezien. Hij heeft overal hard voor moeten werken (kleding, school, eten). Moeder heeft ook letterlijk aan hem toegegeven al het geld aan zichzelf te hebben besteed. Conclusie vriend heeft geen contact meer met moeder en na 10jaar zijn vader niet te hebben gezien nu een goede band met hem maar wel nog steeds beschadigd door zijn kindertijd.

Mensen aub regel het goed voor de kinderen en zet niet jezelf op de 1e plek! Sommige ouders hebben geen idee wat voor schade ze aanrichten.

'Ik vraag me af hoe een opgroeiende jongen een gevoel van eigenwaarde moet opbouwen na de scheiding in een situatie waarbij zijn voorbeeld (vader) als totaal overbodig en nutteloos wordt beschouwd."

Dit is niet alleen voor jongens het geval. Meisjes hebben ook hun vader nodig als voorbeeld. Net zoals jongens hun moeder ook als voorbeeld moeten hebben.

Ik zit in het kamp: je relatie is over maar je blijft samen ouders met evenveel rechten en plichten waarbij de betrokken kinderen alleen rechten hebben.

klopt als een bus

Klopt als een bus Pim,
Ik maak het op dit moment mee.
Maar tegelijkertijd moeten kinderen wel onherstelbaar beschadigd zijn, voordat er naar vaders wordt gekeken als optie.
Dan moet de hele hulpverlening al zijn trajectjes hebben ingezet (zodat ze er niets meer aan kunnen verdienen) en de politie moeders adres uit hun hoofd kennen. En al die tijd wordt je als vader niet betrokken, want je bent een buitenstaander.

Is een leuk idee voor ouders Tsor, maar niet voor kinderen. Stel je voor dat ouders niet in dezelfde wonen. Dan moet het kind alles opgeven en naar de andere ouder gaan. En het werkt ook niet zo dat je een kind plotseling aan de andere ouder kan "plakken".
Je bent ouder door te investeren in je kind. Er te kunnen zijn wanneer de pleisters geplakt moeten worden. Dat kun je niet opeens herstellen. Ouderverstoting is voor het leven.
Daarom is "vechten" ook eigenlijk de enige mogelijkheid als je je kind niet wilt verliezen. Je kunt niet zeggen "het kind komt later vanzelf wel een keer bij me aankloppen". Dan is het kind niet meer dan een bekende vreemde en jij als vader ook.

Hmm

Wisselen vanaf twaalf jaar is een systeemoplossing, dat lijkt me in de meeste gevallen slecht voor het kind uitpakken. Kinderen moeten toch een thuis hebben? Ik ben geen voorstander (meer) van co-ouderschap. Dat verhuizen de hele tijd kan niet goed zijn voor een kind. Mijn ideale oplossing zou zijn wonen bij de moeder (die in het overgrote deel van de gevallen altijd al de meeste zorgtaken had) en dan een of twee keer per week bij vader eten of wat leuks doen en om de week het weekend bij vader. En de ouders wonen bij elkaar in de buurt zodat kind steeds makkelijker naar vader kan als dat hem uitkomt.

Zonnehoed

'Wisselen vanaf twaalf jaar is een systeemoplossing, dat lijkt me in de meeste gevallen slecht voor het kind uitpakken.'
Hoe kun je dat nu zeggen als het nog niet uitgeprobeerd is? Tenminste niet in onproblematische situaties.
Er zijn ook 'veel' situaties, waarin alleenstaande moeders problemen hebben: nu nog 17% leeft in armoede, dus de kinderen ook. Met andere woorden: financieel gezien kunnen ze niet voor hun kinderen zorgen. En ik hoor/lees ook nogal wat verhalen van alleenstaande moeders die hun hele leven op de schouders van hun kinderen hebben gelegd, waarbij soms zelfs een symbiotische relatie lijkt te zijn ontstaan en het kind niet meer losgelaten kan worden.
Armoede van alleenstaande moeders beschouwen we als een maatschappelijk probleem; en de problematiek van de ik-leef-voor-mijn-kinderen alleenstaande ouder is eigenlijk nog niet als probleem benoemd; terwijl kinderen er wel onder lijden.

Een nog idealere situatie is wat een vriendin van mij heeft gedaan: kinderen wisselen om de twee weken en niet tegelijk. Dus zoon gaat naar vader, moeder bij dochter. Dan dochter naar vader (moeder week vrij). Dan zoon naar moeder, dochter blijft bij vader. Dan dochter naar moeder (vader week vrij). Voordeel: kinderen wisselen slechts om de twee weken. Maar je moet wel een beetje in de buurt van de school wonen als je dit zo wil doen. Het grootste voordeel bleek te zijn dat elke ouder een week alleen met het kind had, terwijl de kinderen elkaar toch de helft van de tijd zagen, dus alle broer-zus dingen konden gewoon doorgaan.

Tsjor

Oke, nu snap ik het

Nu snap ik waarom er in NL steeds minder kinderen worden geboren, minder wordt getrouwd, minder gezinnen worden gesticht. Kortom Nederlandse Volk is aan het stagneren omdat mensen geen familie willen. Je bent pas familie tot dat jij overlijdt omdat er misschien wat te halen valt.

Lees jullie teksten hierboven hoe complex en ingewikkleld alle regels, wetten beleid en instanties hebben gemaakt om het je zo moeilijk mogelijk te maken voordat je aan kinderen begint überhaupt een vast relatie!! Mannen hebben niks meer te zeggen noch in te brengen en veel vrouwen (moeders) bepalen en hebben de macht.

Ze maken je van alles uit en je moet ervoor "vechten" want anders heb je al bij verstek verloren noemen ze dat binnen de juridische begrippen. Ik heb mijn kinderen in ieder geval aangeraden om zo veel mogelijk te genieten van het leven, alles eruit te halen wat er in zit en ook op geattendeerd dat ze niet aan kids of een vast relatie moeten beginnen wat onder gemeenschap van goederen heet. Een groot ellende is dat wanneer je je de sjaak bent. En vooral als dat Va-der heet. Ze vreten je op en lopen over lijken. Je moraal, norm, waarde en beleefdheid doet er niet meer toe. Eerlijk, ik heb denk aan zelfmoord wanneer zij het huis en volledige ouderschap over kinderen krijgt. Zo midden op straat met een spandoek incl reden tekst omdat je er niet meer toe doet terwijl je voor heel je leven alles op alles hebt gezet voor een mooi levensopbouw samen. Vaders willen graag delen maar van huis en kids blijf je af als je ZELF weg wilt gaan en GEKOZEN hebt voor scheiding. Ik ben benieuwd.