Ratio en gevoel/emoties in de knoop, tips?

Mijn hemel

Wat een hork, die man!

Ik denk dat je nu teveel van je zelf eist. Het is nog zo kort en vers, dat moet je gewoon ook nog eens bij kunnen benen. En je ex (al officieel?) was daar al veel verder mee dan jij. Hij kon blijkbaar niet wachten tot de kust veilig was.

Ik sta niet in jouw schoenen, dus ik kan je niet vertellen hoe je je nu moet voelen. Wat je misschien kunt probéren, is jezelf toestaan dat je verdrietig, boos en in de war bent en een arm om je heen wilt. Ga daar eerst eens doorheen. Niet leuk, maar ik denk noodzakelijk. Als dat is gelukt, ga dan eens denken aan loslaten. Daar mag je ook de tijd voor nemen. Er zijn mensen die nooit los kunnen laten, maar te snel loslaten is ook niet gezond denk ik. Jouw ex is geen goed voorbeeld van wat gezond is.

De kunst is om de kinderen zo min mogelijk te belasten. Is er iemand waar je van weet dat je er bij terecht kunt? Geef eerlijk aan dat je moet praten, omdat het niet goed gaat. Gooi het er maar direct in. Daar is misschien moed voor nodig, maar het lijkt me voor nu de hoogste tijd om te doen.

poeh snel hoor

Jeetje dat is snel gegaan inderdaad. Ik kreeg een scheidingsmelding in de zomer (ook out of the blue) en hij had géén ander (zei hij) heeft nog een week thuis geslapen maar kwam iedere nacht later thuis (ivm werk zei hij, dit zou kunnen maar ik geloofde het niet meer) dus na een week gezegd dat hij zijn spullen kon pakken en hij is bij een vriend gaan wonen en drie weken later bij zijn nieuwe vriendin ingetrokken (die hij dus al wel had, hij had gewoon al jaren gezocht naar een nieuwe en toen er eindelijk iemand toehapte wist hij niet hoe snel hij kon gaan). Achteraf kon ik alle puzzelstukjes in elkaar leggen, maar op het moment zelf niet.
Ik heb me die maanden na de scheiding op mijn vriendinnen gestort en ik kon in mijn huis blijven wonen, dus de verandering was niet zo heel erg. Er kwam ook wel een soort opluchting, nu was ik alleen zonder hem, maar daarvoor was ik eigenlijk alleen met hem (hij was vaak weg, fysiek, of stortte zich op een hobby waardoor hij ook niet bereikbaar was)
Ik zou stoppen met de WIJ modus, jullie zijn geen wij meer, hij gedraagt zich ook niet meer zo, hij verwacht dat jij net zo blij bent als hij is, maar dat is natuurlijk niet zo, jouw leven staat op zijn kop en hij is gewoon doorgeschoven naar de volgende partner, je bent gewoon ingeruild.
Ik zou hem een brief schrijven (je hoeft hem niet te versturen) waarin je hem vertelt wat hij je aangedaan heeft, dat hij zich NU al niet aan de afspraken houdt en heel egoïstisch bezig is, ikke,ikke,ikke, als hij maar blij is, roze wolk, plaat voor zijn kop.

Loslaten zal je langzaam aan gaan lukken. Zorg dat je leuke dingen kan gaan doen met je vriendinnen (ik ging in het begin niet graag met andere koppels om, vond dat te confronterend om te zien) maar vrouwen alleen, dat ging prima. Ben op een nieuwe sport gegaan en ben daarnaast ook leuke activiteiten met de kinderen gaan ondernemen, kamers veranderen, nieuw nestje maken.
En ik ben een dagboek bij gaan houden, met een speciale afdeling "petalk", soms zat ik namelijk in een hele positieve flow en de dag erop niet meer, dus de keren dat ik me zo goed voelde ben ik dat gaan opschrijven in mijn dagboek (gewoon een bestandje op de computer) en op slechte dagen kon ik er dan in lezen. Nu lees ik het nog wel eens terug en zie dat ik al zo veel verder ben, het heeft me echt geholpen.

Dus Mixedup, langzaam aan zal het beter gaan, de man die je had is er niet meer, hij is veranderd in een egoïstisch exemplaar waar je maar beter zonder kan. (zo hielp het mij)

Sterkte! xxx

Praat!

Lieve MixedUp, geef je zelf veel, veel meer tijd. Natuurlijk doet zo'n verse wond verrot veel pijn. Heb je iemand om mee te praten? Een goede vriendin, familielid, een praktijkondersteuner of coach/psycholoog? Dat lijkt me geen overbodige luxe.

En verder mag je natuurlijk altijd je verhaal hier neerschrijven.

Een tip: denk eens na waar je vroeger, voor je huwelijk, blij van werd. Een hobby, een activiteit. Ga dat weer doen. Ontdek weer wie jij bent, op jezelf (zonder ex). Dat is vast een leuk mens!

Oh Mixedup

Even een dikke knuffel {{{{Mixedup}}}
Natuurlijk doet het pijn, zelfs fysiek. Dit grijpt zo ontzettend diep in!
Geef jezelf meer tijd, en de ruimte, om te voelen hoe diep precies. Je moet het aangaan, wegstoppen heeft geen zin, als het al zou kunnen. Als ik het gevoel dat ik zou verzuipen of stikken ging ik bij mijn zus en zwager logeren. Dan wist ik dat ik geen gekke dingen zou doen... Je hebt anderen nodig om op te leunen nu. Als je die niet in je omgeving hebt, dan kan dat ook de praktijkondersteuner zijn, zoals Anca ook al zegt. Of laat je door de huisarts door verwijzen naar een coach/psycholoog. Ik weet niet of je gelovig bent, maar ook bij kerkgenootschappen kun je vaak terecht.

Wat mij geholpen heeft is het besef dat ook de diepste put een bodem heeft, en dat die enorm heftige buien ook weer over waaien. Het wordt vanzelf ook weer minder erg. 's Avonds had ik het vaak heel moeilijk, maar na een nacht slapen was het wolkendek echt weer minder dik. En de kinderen, die hielpen me er doorheen. Blijf fysiek actief, liefst buiten. Laat je hoofd leegwapperen op het strand (kun je met dit weer ook heerlijk even de longen uit je lijf gillen, er is toch geen hond om je horen). Schaf een boksbal aan of ga op de sportschool iets explosiefs doen.

Wat je nu voelt is normaal, en je komt er weer doorheen. Maar het zal nog wel even duren. Maar je kunt het, echt.

Verjaardag

Van harte gefeliciteerd met je verjaardag, weet dat er mensen aan je denken. Ook al kennen we elkaar niet. Ik hoop heel erg voor je dat je onder de omstandigheden, toch nog een paar leuke/‘rustige’ momenten hebt vandaag. Dikke knuffel

Praten, schrijven en lezen

Wat heftig jouw verhaal!! Ik en ook bij een psycholoog geweest en heb daarnaast alle boeken over liefdesverdriet en rouwverwerking verslonden. Toen aan de meer 'zelfkennis' of - ontwikkelingsboeken. Jan Geutz, Eckhart Tolle. En tijd tijd tijd. Laat het toe om je rot en verraden te voelen. Jan Geutz heeft daar een fijne meditatie over op zijn site. Heel veel sterkte, het is een hel, het vuur dooft wel, maar duurt een tijd.

Ik voel

met je mee.
Ik loop nu ongeveer 2 jaar met zulke gevoelens.
Bij mij ging het ook heel abrupt, maar meer dankzij mijn ex schoonfamilie.
Die had teveel invloed op haar helaas.
Hierdoor zelfs op straat belandt, het Leger des Heils en later op kamers.
Ook ik blijf het lastig vinden en als ik er dan over begon tegen vrienden/familie dan vond men dat ik zelfmedelijden had of MOEST ik mij er overheen zetten.

Nu zijn mijn ex en ik wel verplicht contact te onderhoud ivm onze dochter van 3.
Dit gaat gelukkig redelijk, geen ruzie en soms toch een lach samen, ondanks alle ellende afgelopen 2 jaar.

Mijn gevoelens heb ik vorig jaar verteld nadat ik signalen kreeg.
Mij opeens weer schat noemen, beginnen over samen op vakantie gaan en vertellen over haar eenzaamheid.
Hierdoor klapte ze dicht en werd ik enorm op afstand gehouden, alsof ik een gevaar voor haar was.

Hierdoor heb ik het gevoel dat onze reis nog niet te einde is en stille hoop dat het goedkomt. Stille hoop....want ik zeg er niets meer over, maar in mijn hart voel ik het wel nog.

Ik hoop voor jou dat je niet te lang in de knoop blijft zitten, want je voelt je letterlijk gebroken als het te lang duurt.

Herkenbaar..

Beste Mixedup,

Ik herken de onwerkelijkheid en de machteloosheid die de haast van je ex teweegbrengt..
Mijn (bijna) ex heeft me 6 weken geleden gezegd dat ze verliefd is op een ander, na drie weken twijfel toch aan relatietherapie begonnen, na 2 weken bij 3e sessie (afgelopen donderdag) wilde ze toch nog vol gaan om ons huwelijk te redden, afgelopen maandag stond de klok ineens op nee toch niet en zo snel mogelijk uit elkaar, dinsdag misschien tijdelijk uit elkaar en vandaag is ze al huisjes aan het zoeken...

Al met al ben ik aan het heen en weer schieten in emotie en wordt helemaal duizelig van de snelheid waarmee het nu allemaal gaat terwijl we nooit ruzie hadden en nog steeds niet... Na 19 jaar samen te zijn.. Ze liep kennelijk al een paar jaar voor in de twijfel maar heeftmij daar nooit in meegenomen..

Een dikke knuffel voor je.. Echt advies heb ik niet. Zit helaas nog in het eerste stukje van de achtbaan..

Familyman

Heel veel sterkte.

Mixed up

Jeetje. Wat zal je rot voelen ja. Ik voel met je mee. Ongelooflijk hoe het kan gaan.

Ik hoop

dat je onthoudt dat niemand jouw plek als moeder kan innemen. Jij betekent heel iets anders voor de kinderen dan zij ooit zal zijn. En dat hij hiervoor heeft gekozen en jou hiermee in deze situatie heeft gedwongen, alles zegt over hem en hoe hij blijkbaar in het leven staat, normen en waarden die hij erop na houdt. Het is ontzettend bizar en pijnlijk om mee te moeten maken dat de persoon die je het meest vertrouwde, echt dacht te kennen, opeens niet meer te vertrouwen is en een soort vreemde voor je wordt.
Sterk zijn, ademen, doorgaan, het wordt beter.