Problemen met twee gezinsbegeleiders na scheiding
ik heb een vraag: heeft iemand ervaring met twee gezinsbegeleiders na scheiding? Mijn ex wilde niet dat we dezelfde gezinsbegeleider hadden. En zoals altijd heeft hij zijn zin gekregen. Ik ben het hier niet mee eens. Maar wel akkoord gegaan. In eerste instantie heel fijn. Want ik kon gewoon mijn verhaal doen zonder dat er zo'n kritische tante alles wat je zegt in twijfel trekt, want ja, vader zegt wat anders.
Maar nu ligt er een raadsonderzoek waarbij de begeleider van mijn ex ook over mij schrijft. Hij heeft het over het trauma van moeder en dat moeder traumabehandeling nodig heeft en de gezamenlijke trauma's die vader en moeder hebben opgedaan.
Nu kom ik uit een relatie van langdurig psychisch geweld met af en toe ook fysiek geweld. Geloof me, er was helemaal niks gezamenlijks aan. In tegendeel het was een ongelooflijk eenzame relatie, waarin hij mij volledig isoleerde en bijvoorbeeld verdriet na een miskraam al reden was om me bij mijn keel te grijpen en tegen de muur te duwen.
Als ik het verslag van mijn ex lees kan ik me voorstellen dat die begeleider denkt dat er gezamenlijke trauma's waren. Zo beweert mijn ex dat ik een zwangerschapsafbreking heb gehad vanwege melanoom kanker. Ik heb nooit melanoom kanker gehad! Ook heeft hij het over hoe moeilijk we het samen hebben gehad met meerdere miskramen. Hij was er maar van een op de hoogte, hij weet niet hoe ik het kindje heb genoemd en waar ik het heb begraven. Zover reikte zijn interesse niet. De andere miskraam weet hij alleen van doordat ik dat bij de verloskundige heb verteld toen ik zwanger was van onze zoon.
Maar zijn begeleider schrijft hierover alsof hij mij kent en schrijft ook over die gezamenlijkheid.
Nu moeten we van de raad een systeem onderzoek. Ik ben als de dood dat ik met hem in gesprek moet of in zo'n gezinshuis. Ik weet hoe hij is. Mooi weer spelen met de hulpverlener erbij en later afstraffen, desnoods via de kinderen. Maar altijd als niemand kijkt.
Dit heeft ertoe geleid dat ik eigenlijk niet wil dat er nog informatie wordt gedeeld met zijn begeleider. Maar er is een gezamenlijk dossier van de kinderen.
Ik heb niet het gevoel dat ik nog met mijn begeleider kan praten als jij zich die informatie toe-eigend en van uit de informatie die hij van mijn ex heeft deelt met bijvoorbeeld de raad.
Ik heb een klacht tegen hem ingediend, maar kreeg al meteen de waarschuwing van zijn manager dat in 90 %van de gevallen de hulpverlener in het gelijk wordt gesteld. Als ik weiger dat er nog langer info met hem gedeeld wordt ben ik bang dat dat zich tegen mij keert. Dan is mijn ex degene die goed meewerkt en ik de foute vechtouder.
Hebben anderen ook ervaring met twee van die gezinsbegeleiders/opvoedondersteuners? Ik zou graag wat houvast hebben, maar kan er niks over vinden.
Beste LVN, ik denk dat de forumdeelnemers wat meer voorinformatie nodig hebben. Is de echtscheiding er al door, of loopt die procedure nog? Of is het misschien zo dat je niet getrouwd was?
Hoe ben je aan die gezinsbegeleiders gekomen en van wat voor soort instantie zijn die? En wat doet de Raad voor de kinderbescherming in dit verhaal? Is er sprake van een ondertoezichtstelling? Is er sprake van een onderzoek van de Raad dat door de rechtbank is bevolen in het kader van een lopende juridische procedure? Iets meer uitleg lijkt me een goed idee.
ah sorry,
Ja ik ben gescheiden. 2,5 jaar geleden ben ik weggevlucht nadat hij onze dochter had mishandeld. Sindsdien zijn allerlei hulpverlenende instanties betrokken inclusief veilig thuis. Maar omdat er niet aan waarheidsvinding wordt gedaan en onze verhalen zo uiteenlopend zijn. Liep dit op niks uit. Nu hebben we vanuit jeugdformaat wel allebei dus een gezinsbegeleider/opvoedondersteuner. Normaal heb je er 1, die bij allebei over de vloer komt. En kan je dus jouw kant van het verhaal geven. Maar nu dus niet. Er is (nog) geen ots en dus geen voogd. Maar vanwege de traumaklachten van mijn dochter en de problemen in communicatie tussen mijn ex en mij (hier komt expartner geweld om de hoek kijken) wel een raadsonderzoek. Alleen is nu in het advies van de raad het verslag van zijn opvoedondersteuner leidend. Die het schrijft alsof hij ons beiden kent, wat dus niet zo is. En conclusies trekt over mij en ons, gebaseerd op mijn ex.
Ze zetten wel alles in hetzelfde dossier, maar schrijven hun eigen bevindingen. Mijn opvoedondersteuner heeft alles keurig vanuit mij geschreven. Die van hem niet.
Maar hierdoor is een heel eenzijdig beeld ontstaan.
Ik heb absoluut geen ervaring, maar ik zou hier jouw eigen ondersteuner aan het werk zetten. Want die ziet toch hopelijk ook wel dat het dossier/rapport zoals dat er nu ligt niet klopt. En dus kan ook de conclusie en het advies niet kloppen. Dat zou toch als werknemer alleen al mijn eer te na zijn. Dus zet haar (hem?) aan het werk.
En misschien kun je zelf een klacht indienen bij de raad over de gang van zaken. Ik zou in ieder geval niet zomaar akkoord gaan met dit stuk.
Heb je destijds aangifte gedaan van mishandeling van je kind? Zo niet, ik weet niet of dat na zoveel tijd nog kan, maar ik zou dat denk ik wel proberen alsnog voor elkaar te krijgen. Ik denk dat een aangifte jouw positie kan versterken.
Heel veel sterkte, lijkt me een vreselijk moeilijke situatie. Hopelijk krijg je nog goede adviezen van mensen die er meer kaas van gegeten hebben (zoals Temet, zij heeft een juridische achtergrond).
Ik heb hier gelukkig geen ervaring mee, maar het feit dat zijn begeleider dingen schrijft die feitelijk onjuist zijn, bijvoorbeeld over kankerdiagnoses en miskramen (ik vind het nogal wat), daar zou ik absoluut een correctie op doen. Niet alleen naar jouw begeleider, maar ook naar die van hem of iemand die daarboven staat.
Ik zou het dan houden bij feiten en de gevolgen ervan.
Als ik het goed begrijp is het rapport en de vertekening die daar in zit eigenlijk een gepasseerd station. Want er is al een beslissing op genomen, namelijk: "Nu moeten we van de raad een systeem onderzoek."
Als dat inderdaad aan de hand is, zou ik mijn aandacht richten op dát onderzoek en de les van het rapport meenemen in de toekomst, in het onderzoek. Want ik neem aan dat dat onderzoek niet vrijwillig is en je er niet onderuit komt om eraan mee te werken. Het is dus belangrijk om daar heel helder in te gaan zitten en je energie niet te verspillen aan zaken die je niet meer kunt terugdraaien.
Wat ik uit jouw verhaal naar boven haal
1) Je schrijft: ik ben als de dood dat ik met hem in gesprek moet.
2) Hij leidt mensen om de tuin
3) Er komen verzinsels van hem in omloop als feiten
4) Er is een verleden van fysieke en mentale mishandeling
Dat laatste maar eerst: is dat gedocumenteerd? Heeft hij dat erkend? Is er aangifte gedaan? Staat daar iets over op schrift? Heb je er ooit hulp voor gezocht? Ben je er ooit voor bij de huisarts geweest? Ik denk dat het goed zou zijn als je dit kon objectiveren. Probeer ergens een dossier van een professionele instantie op te diepen waar het in genoteerd staat. Heeft hij ooit in een mail erkend dat hij zijn handen niet kon thuishouden: print het uit. Zorg dat er een dossier ligt: wat is er wanneer gebeurd.
Dan de verzinsels: Kanker verzinnen is toch wel next level, zou je zeggen! Ik zou aan die (nieuwe) onderzoekers heel duidelijk maar ook heel kalm aangeven: dat stuk van die rapporteur staat vol onwaarheden. Je hebt géén kanker gehad. Je hebt één miskraam gehad. Je weet niet waar hij dat trauma vandaan haalt. Daarmee is dat stuk een blessing in disquise: je ex liegt, bedriegt en manipuleert de boel. Als mensen vervolgens jouw geloofwaardigheid in twijfel trekken ("Waarom zou hij liegen?") is het zaak om heel rustig te blijven ("Ik weet natuurlijk niet waarom hij dat doet. Ik weet alleen dat hij verschillende dingen zegt die niet kloppen. Ik kijk daar ook van op. Het zijn ook geen kleine dingen! Ik vind het nogal wat om te lezen dat ik kanker heb gehad terwijl dat niet zo is. Dat baart me ook zorgen, eerlijk gezegd, dat hij dat soort dingen zegt.") Ga niet heel diep in op de dingen die hij heeft gezegd, ga je niet verantwoorden, geen lange verhalen houden over hoe het wél zat. Zeg gewoon: heel veel klopt niet en daar maak ik me zorgen over. Als ze je niet geloven, vraag je je huisarts om hulp. Kan die verklaren dat jij géén kanker hebt gehad en maar één miskraam? Het is absurd maar je moet iets.
Dat hij mensen misleidt en dat je met hem in gesprek moet: als duidelijk wordt dat hij dingen heeft verzonnen over jou, is al de eerste twijfel gezaaid over zijn geloofwaardigheid. Als je in gesprek met hem zou moeten, zou ik in ieder geval aangeven: ik ga niet één op één met hem in gesprek. Daar heb ik geen goede ervaringen mee. Gezien wat we met elkaar hebben meegemaakt, is dat echt geen goed idee. Een gesprek wat je met hem voert waar iemand bij zit, moet je heel goed voorbereiden. Je weet hoe hij is, wat hem triggert. Je moet zorgen dat je zelf heel rustig en kalm blijft, geen emoties laten zien, eerder zelfs een beetje achterover leunen. Je kunt hem dan bijvoorbeeld vragen: "Ik keek ervan op in dat rapport te lezen dat ik kanker heb gehad. Je weet dat dat niet zo is. Wat is daar nou misgegaan?" Of je zegt: "Ik weet dat je van dochter houdt maar je weet dat er ook problemen zijn. We zijn immers uit elkaar gegaan omdat je je zelfbeheersing tegenover haar niet kon bewaren. Hoe is dat nu? Hoe kijk jij daar nu tegenaan?" Of je legt het huisartsendossier op tafel waarin staat dat jij voor de mishandeling op consult bent geweest. De kunst is om hem uit de tent te lokken. Er zullen dingen zijn waar hij niet over wil praten, die onder het tapijt moeten blijven, die hij zal willen ontkennen of tegenspreken. Als het in zo'n gesprek niet lukt om zijn slechte gedrag onder het tapijt te vegen, zal hij daar 'opgewonden van raken'. En het klinkt gek maar dat wíl je. Je wil dat hij het probleemgedrag laat zien in aanwezigheid van degenen die jullie situatie moeten beoordelen. Je zult hem dus als het ware moeten triggeren, terwijl je zelf heel kalm en neutraal blijft. Je zult moeten laten zien dat hij getriggerd wordt door in feite 'hele gewone' dingen, door de waarheid, de werkelijkheid, een hele gewone vraag naar bepaald gedrag of een probleem dat jullie samen voor kind moeten oplossen, normale twijfels over iets. Op die manier kun je zo'n ontmoeting ensceneren om de informatie die ze niet zomaar zullen geloven als je het vertelt aan het licht te laten komen. Action speaks louder than words.
Het is niet gemakkelijk! Het vraagt veel strategisch denken en handelen en zelfbeheersing en wat branie. Het zou heel fijn zijn als je met iemand kon voorbespreken hoe je dit het best kunt spelen. Heb je zo iemand in je omgeving? Een vriend of vriendin of familielid?
En intussen zou ik het ook niet zo gek vinden om oriënterend juridisch advies te vragen. Wat voor rechten heb je als ouder in zo'n onderzoek? Wat kun je met dit soort onwaarheden? Daar heb ik helemaal geen verstand van. Misschien kan iemand anders je daar meer over vertellen.