Praten over scheiding van m’n broer met zijn kids
Hoi allemaal,
mijn broer en zijn vrouw gaan uit elkaar. Ze zijn niet getrouwd maar hebben wel samen 2 kids van 16 en 17 en een huis. Dat huis is verkocht en binnenkort gaan ze het de kids vertellen.
mijn broer en zijn ex zijn beiden geen praters en voor ons familie, is het lastig om ons nichtje en neefje hierover te spreken, ze slaan gelijk dicht.
als we mijn broer of de ex schoonzus/dochter er over spreken zeggen ze steevast dat die er redelijk goed ondergaan, gezien de situatie. Maar als dat zo was, dan zouden ze er toch ook makkelijker over moeten kunnen praten?
Mijn vraag is, hebben jullie tips om een ingang te vinden bij onze nicht en neef, we zien elkaar allemaal wekelijks bij ‘oma’, daar tafelen we samen, maar ook individueel zien ooms en tantes en neven en nichten elkaar wel regelmatig. Aan mogelijkheden geen gebrek gelukkig 🙂.
Dus het huis is al verkocht en de kinderen weten a nog niet dat hun ouders gaan scheiden en b dat ze moeten gaan verhuizen en c uberhaubt waarheen ze dan gaan verhuizen?
En dan? Dan willen jullie vertellen hoe erg jullie het vinden? Of hebben dat ze problemen vertellen waar jullie je dan over kunnen buigen? Je kunt mensen toch ook gewoon respecteren in wie ze zijn? De kinderen zijn 16 en 17, de ouders handelen het blijkbaar op een voor hen goede manier af. Mocht alles bekend worden (ook vreemd dat de kinderen het nu nog niet weten) dan zou ik vragen of ik kan helpen met de verhuizing. Al doende is het soms gemakkelijker praten dan aan tafel als iedereen luistert.
Tsjor
Als die kinderen het nu nog niet weten is het nogal logisch dat ze er niet over praten, en daarnaast hebben jullie er geen recht op om van wie ook te horen wat ze ergens van vinden. Willen mensen praten dan is het prima om een luisterend oor te bieden, maar als mensen dat niet willen dan respecteer je dat gewoon. het is niet aan jullie om te beoordelen wat de beste manier is om ergens mee om te gaan, of te bepalen of mensen ergens wel of geen last van hebben. Laat die mensen met rust, volwassenen en kinderen, tenzij ze duidelijk ergens om vragen.
Het enige wat je kan doen is die nicht en neef duidelijk maken dat ze altijd bij jullie terecht kunnen als dat erens voor nodig is.
Verder niet aan trekken.
Ik snap dat je het goed bedoelt maar voor nu is de wetenschap dat jullie bereid zijn om te helpen genoeg denk ik!
'Het enige wat je kan doen is die nicht en neef duidelijk maken dat ze altijd bij jullie terecht kunnen als dat erens voor nodig is.'
Voorzichtig hiermee, want daarmee geef je als boodschap af: jij bent zielig, jij hebt hulp nodig; en ik ben de helpende, ik kan dat. Kinderen hebben vaak juist last van dit soort goedbedoelde 'hulp', waardoor zij problemen moeten gaan ervaren, waarvan ze nog niet wisten dat die er zouden kunnen komen.
Houd het hooguit bij praktische dingen, zoals de inrichting van het nieuwe huis of de verhuizing zelf.
Tsjor
De kinderen weten toch nog van niks? Wat valt er te praten dan? Als ze het wel weten straks zou ik nog steeds het initiatief bij hen laten. Ze hoeven niet met familieleden over hun problemen / zorgen te praten.
op die leeftijd hebben ze daar meestal hun vrienden met dezelfde ervaring voor.
Dank voor jullie reacties, erg verhelderend. De kids weten dat ouders uit elkaar gaan maar nog niet dat het huis verkocht is, maar dat komt snel.
Als naasten wil je kinderen gewoon helpen en behoeden van pijn. Het is idd niet onze verantwoordelijkheid. Toch willen we er gewoon zijn voor ze. Dat klinkt dan wel als de beste manier.
nogmaals 🙏
Ik moet dan denken aan het liedje van Maarten van Roozendaal: 'Red mij niet'. https://genius.com/Maarten-van-roozendaal-red-mij-niet-lyrics
Mensen die willen helpen maken jou tot hulpeloze. En dat is naar. Maar 16/17 jarigen kun je wel een keer laten merken wat jij daar nou van vindt, van die scheiding etc. en waar jij dan moeite mee hebt, of blij mee bent of wat dan ook. Dit gaat niet over verantwoordelijkheden, maar over relaties, vrijheid, persoonlijkheden, tijd, ontwikkeling, eerlijkheid etc.
Tsjor
De uitspraak “Mensen die willen helpen maken jou tot hulpeloze” getuigt wat mij betreft van een wat al te grondstellige levenshouding en een hoogst eigenaardig mens- en maatschappijbeeld. Zelfs een vogel is tenslotte niet per definitie ‘een vogel voor de kat’; laat staan een mens. Die kan toch zo veel rollen op zich nemen. – Over “relaties, vrijheid, persoonlijkheden, tijd, ontwikkeling, eerlijkheid etc.” gesproken! – En als de afgelopen decennia van liberaal beleid al iets duidelijk hebben gemaakt, dan is het wel het utopische karakter van de liberale dogmatiek.
Geen idee hoe Maarten van Roozendaal zijn lied ‘Red mij niet’ precies heeft bedoeld. Valt een atheïstisch paal en perk willen stellen aan godsdienstige zendingsdrang automatisch samen met het adagium “een ieder voor zich en geen God voor ons allen”? Wie zou denken van wel permitteert zich uiteraard een zeer vluchtige en bedenkelijke gedachtekronkel.
Rode krullenbol: drie relevante vindplaatsen:
1. toen mijn vader overleed ging ik dezelfde dag naar school. Bij (t late) binnenkomst werd er alleen gevraagd aan de klas om even te bidden, daarna ging ik in het bankje zitten en ging de les verder. Later zag ik dat school de hele rouwverwerkingsfabriek open trok als er iets was rondom een kind. Ik ben zo blij dat ik dat niet heb hoeven meemaken: ik kon zelf mijn eigen tempo kiezen en zelf bepalen wat ik wel of niet erg vond. Ik kreeg gelukkig geen 'redders' om mij heen.
2. in de missiologie heb ik dit al geleerd: als je hulp wil geven aan landen geef je meteen ook de boodschap af dat die landen het niet goed kunnen en dus ook niet goed doen. Of zoals Claus ook een Afrikaanse leider adviseerde: zeg dat ze (westerse landen) hun geld kunnen houden.
3. rondom de scheiding. Mijn kinderen hadden meer last van volwassenen die hen wilden 'helpen' dan van de scheiding zelf, want die volwassenen kwamen hen vertellen dat het erg was, terwijl hun ervaring anders was.
Dat wil niet zeggen dat je de ander laat barsten. Je kunt een ander nabij zijn, zonder dat je de ander tot hulpbehoevende verklaart. Ik noemde al: hulp bij de eventuele verhuizing. Dat is praktisch, concreet, je weet op voorhand dat het een hele klus is, en wellicht heb je dan ook nog tijd om te praten.
Tsjor
tsjor schreef op 03-09-2023 om 17:54:
Rode krullenbol: drie relevante vindplaatsen:
1. toen mijn vader overleed ging ik dezelfde dag naar school. Bij (t late) binnenkomst werd er alleen gevraagd aan de klas om even te bidden, daarna ging ik in het bankje zitten en ging de les verder. Later zag ik dat school de hele rouwverwerkingsfabriek open trok als er iets was rondom een kind. Ik ben zo blij dat ik dat niet heb hoeven meemaken: ik kon zelf mijn eigen tempo kiezen en zelf bepalen wat ik wel of niet erg vond. Ik kreeg gelukkig geen 'redders' om mij heen.
2. in de missiologie heb ik dit al geleerd: als je hulp wil geven aan landen geef je meteen ook de boodschap af dat die landen het niet goed kunnen en dus ook niet goed doen. Of zoals Claus ook een Afrikaanse leider adviseerde: zeg dat ze (westerse landen) hun geld kunnen houden.
3. rondom de scheiding. Mijn kinderen hadden meer last van volwassenen die hen wilden 'helpen' dan van de scheiding zelf, want die volwassenen kwamen hen vertellen dat het erg was, terwijl hun ervaring anders was.
Dat wil niet zeggen dat je de ander laat barsten. Je kunt een ander nabij zijn, zonder dat je de ander tot hulpbehoevende verklaart. Ik noemde al: hulp bij de eventuele verhuizing. Dat is praktisch, concreet, je weet op voorhand dat het een hele klus is, en wellicht heb je dan ook nog tijd om te praten.
Tsjor
Ik ben het niet altijd met je eens Tsjor, maar hier wel. Sta klaar voor anderen, maar dring hulp niet op. Het gaat er immers niet om dat je zelf een goed gevoel hebt of dat die ander het verdriet op de volgens jou juiste manier aanpakt, maar dat je mensen zelf hun pad laat vinden en ze daarbij waar nodig ondersteunt. Dat wil niet zeggen dat je geen pannetje soep mag brengen bij iemand die net weduwe is geworden, dat moet je vooral doen; maar wel dat je dus niet iemand gaat dwingen over het verdriet te praten als die ander daar helemaal geen zin in heeft - of juist eisen dat die ander er nou maar eens klaar mee moet zijn…
tsjor schreef op 03-09-2023 om 17:54:
Rode krullenbol: drie relevante vindplaatsen:
1. toen mijn vader overleed ging ik dezelfde dag naar school. Bij (t late) binnenkomst werd er alleen gevraagd aan de klas om even te bidden, daarna ging ik in het bankje zitten en ging de les verder. Later zag ik dat school de hele rouwverwerkingsfabriek open trok als er iets was rondom een kind. Ik ben zo blij dat ik dat niet heb hoeven meemaken: ik kon zelf mijn eigen tempo kiezen en zelf bepalen wat ik wel of niet erg vond. Ik kreeg gelukkig geen 'redders' om mij heen.
2. in de missiologie heb ik dit al geleerd: als je hulp wil geven aan landen geef je meteen ook de boodschap af dat die landen het niet goed kunnen en dus ook niet goed doen. Of zoals Claus ook een Afrikaanse leider adviseerde: zeg dat ze (westerse landen) hun geld kunnen houden.
3. rondom de scheiding. Mijn kinderen hadden meer last van volwassenen die hen wilden 'helpen' dan van de scheiding zelf, want die volwassenen kwamen hen vertellen dat het erg was, terwijl hun ervaring anders was.
Dat wil niet zeggen dat je de ander laat barsten. Je kunt een ander nabij zijn, zonder dat je de ander tot hulpbehoevende verklaart. Ik noemde al: hulp bij de eventuele verhuizing. Dat is praktisch, concreet, je weet op voorhand dat het een hele klus is, en wellicht heb je dan ook nog tijd om te praten.
Tsjor
Je mist mijn punt: in dit soort kwesties kun je maar beter alleen voor jezelf spreken. Je medemens kan er namelijk heel anders over denken!
ik vind het juist net heel goed als je tegen de tieners zou zeggen; wat een vervelende situatie ook voor jullie als kinderen (want het is in de meeste gevallen lastig voor een kind als ouders gaan scheiden). Mocht ik iets voor je kunnen betekenen of wil je er een keer over praten weet dat de deur altijd voor je open staat. Dan laat je merken dat ze altijd bij jullie terecht kunnen. Nu kunnen ze ook denken dat niemand er aandacht voor heeft.