Pluspapa

Jeetje.... persoonlijk zou ik echt kiezen om weer apart te gaan wonen. Dat is niet de handdoek in de ring gooien, dat is kiezen voor rust. Rust in jouw liefdesleven, maar nog belangrijker rust in het leven van je kinderen. Nu accepteren ze nog heel veel, maar nog even en het worden pubers. Dat is vragen om herrie in huis als een van de volwassenen geen idee heeft dat zijn/haar aanpak niet werkt.

Dus geef duidelijk aan je vriend aan dat je ziet dat hij moeite heeft met het zijn van een stiefvader en dat je daarom ervoor kiest om weer te gaan latten.

Dit is inderdaad niet veilig voor je kinderen.

Wat vind de biologische vader van dd kinderen hier allemaal van ? 

Bolmieke schreef op 13-12-2021 om 09:35:

k maak er luie kinderen van volgens hem. Nochtans: stofzuigen, vaat legen, elke ochtend hun bed maken, hond buiten laten, laatste die zich wast maakt de douche netjes, kamers proper houden, helpen met de was,… ze doen het allemaal en vragen vaak of ze bij iets kunnen helpen.

Je kinderen doen veel te veel! En waarom lukt het niet om met je vriend te praten waarom hij zich zo lelijk over je kinderen uitlaat? Aan mij zou hij een slechte hebben, mijn kinderen staan altijd op 1.

Hoezo teveel?

Hier helpen de kinderen 3, 4 en 10 ook in het huishouden. Daar krijgen ze niks van. 

Je vriend probeert veel te veel zijn stempel op de opvoeding van jouw kinderen te drukken en dat is niet correct.
Ik krijg ook de indruk dat je vriend je kinderen moeilijk verdraagt terwijl het me juist heel aangename en behulpzame kinderen lijken.
Probeer je kinderen te beschermen tegen zijn onverdraagzame strengheid en stel het niet uit tot wanneer ze in de puberteit komen. Aan een tiener krijg je bijvoorbeeld echt niet meer uitgelegd dat zijn ipad in het midden van een filmpje of spelletje plots stopt omdat zijn uur schermtijd er op zit. 
Neem zeker ook terug de tijd om samen met je kinderen leuke dingen te doen zonder je vriend erbij. Zowel jij als de kinderen hebben dat echt nodig.

"Ik heb ook de indruk dat alle leuke dingen die ik vroeger deed met mijn kinderen weggevallen zijn. Samen eens een filmpje kijken is zeldzaam geworden, een uitstap,… Ik heb de indruk dat ik hen op bepaalde vlakken in de steek laat… Soms ben ik blij voor mijn kinderen wanneer ze terug naar hun eigen papa kunnen zodat ze minder druk voelen om perfect te zijn hier bij ons thuis"

Dit klinkt toch echt niet als je kinderen op de eerste plaats zetten hoor. 

Maar als iemand lelijke dingen over mijn kinderen zou zeggen ook al krijgen die kinderen daar niets van mee dan zou ik toch wel heel boos worden hoor. 

Streng(er) zijn lijkt mij het punt niet. Naar mijn mening mag een nieuwe partner ook corrigeren op gedrag als de kinderen even uit de bocht vliegen. Daarbij dient zo’n nieuwe partner wel jou opvoed regels en stijl te volgen vind ik. 
Wat eraan schort bij jou partner is dat hij onduidelijk (en dus in enige mate onveilig) is. Tenminste, als ik jou berichten zo eens lees. Als voorbeeld: dan houden ze zich aan de schermtijd en spelen ze rustig op hun kamer, is het wéér niet goed. Daar zou ik echt een punt van maken. 
En verder raad ik je aan regelmatig alleen-tijd met de kinderen te claimen. Dat kan samen een filmpje kijken zijn, maar ook met z’n drietjes naar familie of een speeltuin of een pretpark, dus zonder jouw vriend. Een lieve en begripvolle partner gaat daar soepel mee om en gaat iets voor zichzelf regelen om te doen. 

MillieK schreef op 13-12-2021 om 11:25:

[..]

Af en toe babbel ik er wel over met de biologische vader. We zijn beiden advocaten en staan samen nog in de zaak. Komen goed overeen. Waar ik sterk sta in mijn beroep sta ik blijkbaar zwak tegenover mijn vriend.

De papa komt ook wel overeen met mijn vriend. Soms overleggen ze ook wat betreft de kinderen. De papa is zich bewust dat mijn vriend strenger is, de papa is zelf ook strenger, maar natuurlijk niet op vlak van zeggen ‘dit is niet goed en dat is niet…’ Zelf houdt hij er zich nog buiten omdat hij ook merkt dat de kinderen graag bij mijn vriend zijn. Hij zegt ook dat de moment dat er iets wordt gezegd rechtstreeks naar de kinderen toe dat niet ok is, zoals afkraken ofzo, vertrouwen wegnemen, kleineren,… dan gaat hij zich niet inhouden zegt hij. Aangezien het nu puur tegenover mij is, vindt de papa dat hij hier niet kan in tussenkomen. Snap ik ergens wel en ik zou het ook niet willen. Het zou ook raar zijn.

Het voortdurende commentaar van je vriend vind ik afkraken. Het kan het vertrouwen langzaam maar zeker wegnemen en de kinderen kunnen het ervaren als kleineren. 
Het verbaasd me een beetje dat je dat zelf niet ziet, alhoewel je wel degelijk nattigheid voelt, aangezien je dit topic hebt geopend. Ik vind echt dat je in moet grijpen. 

"Ze lijken wel altijd iets fout te doen. Op alle vlak: schools, hobby’s, zelfs als mijn zoontje Lego bouwt komt er commentaar, speelt mijn dochter te lang op haar kamer, dan komt er commentaar… Ook vindt hij dat ik ze te weinig laat klussen. Ik maak er luie kinderen van volgens hem. Nochtans: stofzuigen, vaat legen, elke ochtend hun bed maken, hond buiten laten, laatste die zich wast maakt de douche netjes, kamers proper houden, helpen met de was,… ze doen het allemaal en vragen vaak of ze bij iets kunnen helpen.
Het is gewoon altijd iets en ikzelf heb voortdurend stress als mijn gastjes er zijn omdat ik bang ben dat er weer iets fout gaat zijn. Mijn dochter is soms verlegen tegenover anderen, ook daar komt commentaar op… Er is voortdurend commentaar op heb als persoon. Ikzelf voel me als moeder serieus gefaald. Ik heb ook de indruk dat alle leuke dingen die ik vroeger deed met mijn kinderen weggevallen zijn. Samen eens een filmpje kijken is zeldzaam geworden, een uitstap,… Ik heb de indruk dat ik hen op bepaalde vlakken in de steek laat… Soms ben ik blij voor mijn kinderen wanneer ze terug naar hun eigen papa kunnen zodat ze minder druk voelen om perfect te zijn hier bij ons thuis."

Misschien voel je je in de verdediging gedwongen met de opmerking dat je je kinderen niet op nummer 1 zet. Maar lees zelf bovenstaand stukje nog eens door, dat is echt niet mis wat je daar schrijft. En ook al zegt je vriend dit niet rechtstreeks tegen je kinderen, die voelen natuurlijk heus wel dat hij niet zo enthousiast over ze is. Het zou zomaar kunnen dat ze jouw vriend lopen te pleasen om positieve aandacht te krijgen, en dat jij dat verwart met dat ze gek op hem zijn. 

Daarnaast zet je ook jezelf niet op nummer 1. Je hebt voortdurend stress, krijgt voortdurend commentaar, voelt je gefaald als moeder, durft (?) geen exclusieve aandacht aan je kinderen te geven en bent blij dat naar hun vader kunnen omdat ze (en jij?) dan minder druk voelt om perfect te zijn in huis. Misschien zie je het zelf niet zo scherp omdat je midden in de situatie zit, of omdat jullie al veel hebben opgebouwd en je daardoor denkt dat je niet meer terug kunt, maar deze situatie is voor zowel je kinderen als voor jouzelf niet goed. Wat is er zo leuk aan die man dat je je dit allemaal laat gebeuren? Ik zou heel snel afknappen van een man die zo negatief over mijn kinderen zou zijn.