Oudste wilt geen co-ouderschap meer
Ik probeer het kort te houden...er speelt zoveel qua gevoel maar ik zal proberen t goed op te schrijven.
Situatie: ex en ik zijn ruim een jaar uit elkaar, co-ouderschap draait iets langer dan n jaar. De kinderen wisselen 1x in de week. Er speelt veel tussen de kinderen en mijn ex; veel conflicten, gedoe. ze komen vaak gefrustreerd en moe bij me terug. Ex is hier lastig over te spreken, geeft aan dat t allemaal wel meevalt en als ik doorga op wat ik bij de kinderen zie en waar ik me zorgen over maak dan zegt hij dat ik dan maar niet had weg moeten gaan. Hij is geen slechte vader en houdt zielsveel van ze , maar emotioneel en qua evenwichtigheid / voorspelbaarheid biedt hij ze echt te weinig. Oudste is 14 en geeft al n tijd aan dat ze in 2 huizen wonen lastig vindt, maar de laatste weken geeft ze steeds meer aan niet te willen wisselen en liever bij mij te willen wonen. Dit vindt ze ingewikkeld , zeker gezien ex haar vorige week heeft gezegd dat hij niet wilde scheiden en veel last heeft. Ik ga met ex samen in gesprek met een hulpverlener over 2 weken want ik maak me grote zorgen. Aan jullie: wat kan / moet ik doen? Ik zie nu met lede ogen aan dat t misloopt, het lukt me niet ex hier goed over te spreken en ik zie 2 kinderen die in toenemende mate ongelukkig zijn en beiden steeds liever bij mij willen zijn.
Misschien heeft je oudste iets aan een buddy van Villa Pinedo:
Villa Pinedo - Voor kinderen met gescheiden ouders
Daar kan ze haar verhaal kwijt zonder dat jij of vader daar verder van horen. En verder: misschien nu eerst maar even dat gesprek met die hulpverlener afwachten. Mochten jullie er niet uitkomen dan is inzet van een kindbehartiger misschien ook nog wel zinnig:
Home - Beroepsorganisatie Kindbehartiger - ook dat is dan weer vooral voor je dochter.
Komen jullie er ook na verschillende hulpverlening echt niet uit, dan kan je uiteindelijk bij de rechter ook om beëindiging van dat co-ouderschap vragen. Dat kan je dochter trouwens zelf ook, via de zogenaamde 'informele rechtsingang' :
Kan ik als minderjarige zelf naar de rechter stappen? | Rijksoverheid.nl
Maar zelf zou ik het niet zo heel netjes vinden om je dochter de kastanjes uit het vuur te laten halen, dus dan zou ik zelf een wijziging verzoeken van de regeling die eerder door de rechter is vastgelegd. Dochter zal in die procedure dan ook nog apart een gesprek met de rechter kunnen hebben om daar haar zegje te doen.
Dus: eerst hulpverlening afwachten en proberen een oplossing te vinden. Hou dit ook allemaal goed bij (als in: bewaar de correspondentie, inclusief mails en appjes). Mocht het allemaal tot niets leiden, dan naar de rechter (en dan kan je laten zien dat allerlei hulpverlening al geprobeerd is, zodat die rechter dat dan niet meer hoeft voor te stellen).
Wat geeft je oudste aan als reden? Kun je haar helpen om daar beter mee om te gaan? Heeft je dochter anders wat aan een coach/buddy om beter om te gaan met de situatie?
Persoonlijk (helaas heel wat verhalen dichtbij meegemaakt en gehoord) ben ik geen voorstander om een co-ouderschap te stoppen. Natuurlijk zijn er altijd mogelijke redenen om het wel te doen, maar dan is het in mijn ogen een laatste redmiddel.
Daarom denk ik dat het goed is om eerst hulp in te zetten voor de kinderen zodat ze beter kunnen omgaan met de situatie. Het blijft immers hun vader en daarbij komt dat het voor kinderen goed is om te leren omgaan met een lastige situatie. Zeker omdat je aangeeft dat vader geen slechte vader is.
Daarom zou ik inzetten op hulp hoe de kinderen hiermee kunnen omgaan i.p.v. het kind weghalen uit een lastige situatie, door het co-ouderschap te stoppen. Bij het gesprek dat gepland is zou ik ook aangegeven dat je wil dat de co-ouderschap voor alle partijen goed werkt en dat jij daarbij wil helpen. Wellicht maakt dat vader wat meer toegankelijk om een open gesprek te voeren over wat de kinderen aangeven dat het probleem is bij hem.
Ik zou wel in eerste instantie proberen er tussenuit te stappen. Twee ouders die bekvechten over hoe een kind zich voelt, dat wordt niks. Zeker niet omdat vader zijn slachtofferschap van de scheiding in de strijd gooit. Ik zou er dus bij die hulpverlener op aandringen dat die vader en kind(eren) hierbij gaat begeleiden of dat daar andere hulp bij komt. Omdat je het heel belangrijk vindt dat ze een goede band hebben en omdat je beseft dat je geen neutrale partij bent.
Als daar niks uitkomt, zou ik de gemeente bellen voor opvoedondersteuning. Die gaan dan hopelijk proberen vader erbij te betrekken en dan hoop je dat dat wel wat wordt. Zo niet, dan kijk je of er nog andere mogelijkheden zijn om die steun te genereren. Als je zo een aantal dingen geprobeerd hebt (dossier hebt opgebouwd) kun je proberen om allereerst informeel te verschuiven. Eerst beginnen met tijdelijk aanpassen en dan zien hoe het loopt. Je kunt altijd nog de juridische weg inslaan. Echte beslissingen, dat zou ik bij een veertienjarige ook liever als ouder op me nemen dan het kind naar voren te schuiven.
Als je het idee hebt dat de problemen vooral te maken hebben met wat er tussen jullie nog aan oud zeer zit, kun je het ook over een heel andere boeg gooien. Ik heb wel eens van een al jaren gescheiden koppel gehoord dat ze naar aanleiding van serieuze problemen met hun kind alsnog ‘relatiegesprekken’ gingen doen om als exen beter met de problematiek van kind om te gaan. Zoiets zou ook nog een optie zijn, als je denkt dat op de een of andere manier zijn frustratie en machteloosheid over jou in de relatie met zijn kinderen tot uitdrukking komt. Want dan kun je naar voren stappen en die frustratie alsnog incasseren en hopelijk samen doorwerken. Dat is natuurlijk wel afhankelijk van eerdere ervaringen met deze man. Als hij erg dwingend is, is dit waarschijnlijk niet zo zinvol.
Mija schreef op 22-06-2022 om 10:48:
Ik zou wel in eerste instantie proberen er tussenuit te stappen. Twee ouders die bekvechten over hoe een kind zich voelt, dat wordt niks. Zeker niet omdat vader zijn slachtofferschap van de scheiding in de strijd gooit. Ik zou er dus bij die hulpverlener op aandringen dat die vader en kind(eren) hierbij gaat begeleiden of dat daar andere hulp bij komt. Omdat je het heel belangrijk vindt dat ze een goede band hebben en omdat je beseft dat je geen neutrale partij bent.
Als daar niks uitkomt, zou ik de gemeente bellen voor opvoedondersteuning. Die gaan dan hopelijk proberen vader erbij te betrekken en dan hoop je dat dat wel wat wordt. Zo niet, dan kijk je of er nog andere mogelijkheden zijn om die steun te genereren. Als je zo een aantal dingen geprobeerd hebt (dossier hebt opgebouwd) kun je proberen om allereerst informeel te verschuiven. Eerst beginnen met tijdelijk aanpassen en dan zien hoe het loopt. Je kunt altijd nog de juridische weg inslaan. Echte beslissingen, dat zou ik bij een veertienjarige ook liever als ouder op me nemen dan het kind naar voren te schuiven.
Als je het idee hebt dat de problemen vooral te maken hebben met wat er tussen jullie nog aan oud zeer zit, kun je het ook over een heel andere boeg gooien. Ik heb wel eens van een al jaren gescheiden koppel gehoord dat ze naar aanleiding van serieuze problemen met hun kind alsnog ‘relatiegesprekken’ gingen doen om als exen beter met de problematiek van kind om te gaan. Zoiets zou ook nog een optie zijn, als je denkt dat op de een of andere manier zijn frustratie en machteloosheid over jou in de relatie met zijn kinderen tot uitdrukking komt. Want dan kun je naar voren stappen en die frustratie alsnog incasseren en hopelijk samen doorwerken. Dat is natuurlijk wel afhankelijk van eerdere ervaringen met deze man. Als hij erg dwingend is, is dit waarschijnlijk niet zo zinvol.
Bedankt voor je reactie. Deze hulpverlener kan inderdaad ook 'relatiegesprekken' voeren bij gescheiden mensen. Ik denk dat dit mogelijk zou kunnen werken, tegelijk merk ik ook dat hij vast blijft zitten ; mij de schuld geeft van alles en zichzelf als slachtoffer ziet. Ik heb hem deze hulpverlener al eerder aangeraden voor zichzelf en t negatieve patroon die ontstaat tussen hem en de kinderen ; dit erkende hij wel, zei ook wel dat t nodig was maar hij heeft de stappen niet genomen.
Fruitijsje schreef op 22-06-2022 om 09:39:
Wat geeft je oudste aan als reden? Kun je haar helpen om daar beter mee om te gaan? Heeft je dochter anders wat aan een coach/buddy om beter om te gaan met de situatie?
Persoonlijk (helaas heel wat verhalen dichtbij meegemaakt en gehoord) ben ik geen voorstander om een co-ouderschap te stoppen. Natuurlijk zijn er altijd mogelijke redenen om het wel te doen, maar dan is het in mijn ogen een laatste redmiddel.
Daarom denk ik dat het goed is om eerst hulp in te zetten voor de kinderen zodat ze beter kunnen omgaan met de situatie. Het blijft immers hun vader en daarbij komt dat het voor kinderen goed is om te leren omgaan met een lastige situatie. Zeker omdat je aangeeft dat vader geen slechte vader is.
Daarom zou ik inzetten op hulp hoe de kinderen hiermee kunnen omgaan i.p.v. het kind weghalen uit een lastige situatie, door het co-ouderschap te stoppen. Bij het gesprek dat gepland is zou ik ook aangegeven dat je wil dat de co-ouderschap voor alle partijen goed werkt en dat jij daarbij wil helpen. Wellicht maakt dat vader wat meer toegankelijk om een open gesprek te voeren over wat de kinderen aangeven dat het probleem is bij hem.
Oudste geeft vooral aan dat haar vader z'n eigen behoeftes voorop zet, hij niet alleen kan zijn dus zij t gevoel heeft hem te moeten vermaken als ze er is, ze is een puber die zelf dingen wilt doen en krijgt daar de kans niet. Hun vader heeft al jaren problemen met mijn oudste; hier hebben we in de relatie veel gesprekken over gehad maar hij legde t probleem vnl bij haar (ook al toen ze nog n kleuter was). Dat het nu misgaat is vreselijk maar ook te verwachten. Ik wil echt niet dat er geen co-ouderschap meer is, maar een kind dat elke week daar ongelukkig heengaat en ook zo weer terugkomt is echt heftig.
Temet schreef op 22-06-2022 om 08:20:
Misschien heeft je oudste iets aan een buddy van Villa Pinedo:
Maar zelf zou ik het niet zo heel netjes vinden om je dochter de kastanjes uit het vuur te laten halen, dus dan zou ik zelf een wijziging verzoeken van de regeling die eerder door de rechter is vastgelegd. Dochter zal in die procedure dan ook nog apart een gesprek met de rechter kunnen hebben om daar haar zegje te doen.
Dus: eerst hulpverlening afwachten en proberen een oplossing te vinden. Hou dit ook allemaal goed bij (als in: bewaar de correspondentie, inclusief mails en appjes). Mocht het allemaal tot niets leiden, dan naar de rechter (en dan kan je laten zien dat allerlei hulpverlening al geprobeerd is, zodat die rechter dat dan niet meer hoeft voor te stellen).
Ik denk dat we t beiden nooit zo ver zouden laten komen dat we onze dochter in een positie plaatsen dat ze bij de rechter moet zeggen waar ze wilt wonen. Vandaar ook nu de inzet van gesprekken ed. Het zit alleen best vast. Dochter wil zelf nu niks qua buddy ed. Ze gaat wel naar een psycholoog dus dat is fijn
Yeps schreef op 23-06-2022 om 15:00:
[..]
Bedankt voor je reactie. Deze hulpverlener kan inderdaad ook 'relatiegesprekken' voeren bij gescheiden mensen. Ik denk dat dit mogelijk zou kunnen werken, tegelijk merk ik ook dat hij vast blijft zitten ; mij de schuld geeft van alles en zichzelf als slachtoffer ziet. Ik heb hem deze hulpverlener al eerder aangeraden voor zichzelf en t negatieve patroon die ontstaat tussen hem en de kinderen ; dit erkende hij wel, zei ook wel dat t nodig was maar hij heeft de stappen niet genomen.
Dat is dan het uitgangspunt. Daarom heb je die hulp toch ook nodig? Omdat hij daarin blijft hangen?
Je kan bij de intake expliciet maken dat jij die gesprekken wil omdat jullie in ‘schuld toebedelen’ blijven hangen en omdat je ziet dat dit bijdraagt aan de problematische situatie met jullie kinderen. Het doel is dan uit het schuld-denken te komen. Lijkt me een heldere en reële opdracht voor een begeleider van relatiegesprekken na scheiding. Als er na x keer geen schot in zit, leg je dat ook op tafel. En wat nu?
Mija schreef op 23-06-2022 om 15:58:
[..]
Dat is dan het uitgangspunt. Daarom heb je die hulp toch ook nodig? Omdat hij daarin blijft hangen?
Je kan bij de intake expliciet maken dat jij die gesprekken wil omdat jullie in ‘schuld toebedelen’ blijven hangen en omdat je ziet dat dit bijdraagt aan de problematische situatie met jullie kinderen. Het doel is dan uit het schuld-denken te komen. Lijkt me een heldere en reële opdracht voor een begeleider van relatiegesprekken na scheiding. Als er na x keer geen schot in zit, leg je dat ook op tafel. En wat nu?
Ja klopt. Dit is zeker een goede aanpak. Ik merk dat hij mij de schuld geeft en ik mezelf verdedig...zelfde cirkeltje, Schiet niet op
http://www.anaguia.nl/
Zoek een mediator die ook kinderen betrekt. Dat heeft ons,en onze kinderen destijds heel goed geholpen. Bovenstaande vrouw is heel goed, maar als dat niet in jouw buurt is heeft ze misschien tips waar je wel terecht kunt.
Yeps schreef op 23-06-2022 om 15:03:
[..]
Oudste geeft vooral aan dat haar vader z'n eigen behoeftes voorop zet, hij niet alleen kan zijn dus zij t gevoel heeft hem te moeten vermaken als ze er is, ze is een puber die zelf dingen wilt doen en krijgt daar de kans niet. Hun vader heeft al jaren problemen met mijn oudste; hier hebben we in de relatie veel gesprekken over gehad maar hij legde t probleem vnl bij haar (ook al toen ze nog n kleuter was). Dat het nu misgaat is vreselijk maar ook te verwachten. Ik wil echt niet dat er geen co-ouderschap meer is, maar een kind dat elke week daar ongelukkig heengaat en ook zo weer terugkomt is echt heftig.
Ja, dat is vervelend (ik weet hoe het is), heftig vind ik wel een heel sterk woord. Dat jij het als heftig benoemt geeft bij mij een gevoel van "Alarm", alarm bij jou thuis over hoe jij erin staat. Wees daar dus heel voorzichtig mee en maak het niet groter dan het is. Het is namelijk allemaal helemaal niet zo heftig. Heftig is kindermishandeling of seksueel misbruik, niet een kind dat een wat moeilijkere relatie heeft met 1 van haar ouders.
Het is natuurlijk ook zo dat jullie oudste heel goed weet hoe ze jou kan bespelen om haar zin te krijgen. Verlies dat niet uit het oog. Als jullie nog met elkaar getrouwd waren geweest had ze ook moeten leren omgaan met haar vader. Daarom zou ik echt ervoor zorgen dat zij handvatten heeft hoe zij ermee om moet gaan. Geef aan dat je altijd bereid bent om te adviseren en naar haar wil luisteren.
Het zou namelijk ook best wel kunnen dat het allemaal wel meevalt en dat je kind het veel groter maakt dan het in werkelijkheid is en dat ze jullie aan het uitproberen is. Daar heeft ze de leeftijd voor.
Fruitijsje schreef op 24-06-2022 om 07:07:
[..]
Het is namelijk allemaal helemaal niet zo heftig. Heftig is kindermishandeling of seksueel misbruik, niet een kind dat een wat moeilijkere relatie heeft met 1 van haar ouders.
Het is natuurlijk ook zo dat jullie oudste heel goed weet hoe ze jou kan bespelen om haar zin te krijgen. Verlies dat niet uit het oog. Als jullie nog met elkaar getrouwd waren geweest had ze ook moeten leren omgaan met haar vader. Daarom zou ik echt ervoor zorgen dat zij handvatten heeft hoe zij ermee om moet gaan. Geef aan dat je altijd bereid bent om te adviseren en naar haar wil luisteren.
Het zou namelijk ook best wel kunnen dat het allemaal wel meevalt en dat je kind het veel groter maakt dan het in werkelijkheid is en dat ze jullie aan het uitproberen is. Daar heeft ze de leeftijd voor.
Ik vind het bagatelliserend om te zeggen dat het per definitie alleen heftig kan zijn als er sprake is van seksueel misbruik of kindermishandeling.
Het is een lastige situatie want idealiter leer je je kinderen inderdaad omgaan met minder ideale omstandigheden. Ze komen in het leven wel vaker situaties tegen dat ze niet gezien en gehoord worden en het is belangrijk te leren daar doorheen te navigeren. Je wil ze meegeven: je zit niet vast, je hebt opties. Liefst benut je de samenbindende opties eerst maar uiteindelijk is er een keus om wat afstand te creëren in relaties die slecht voor je zijn of ze zelfs te verbreken.
Het is voor ons niet goed te zeggen of en hoe ongezond deze relatie voor dochter is, alleen op basis van wat hier staat. Maar als vader inderdaad zijn slachtofferschap van de scheiding inbrengt (die indruk krijg ik uit de OP) om te voorkomen dat dochter afstand van hem neemt, vind ik dat persoonlijk best heftig voor een kind. Er wordt dan een beroep op je gedaan om de vermeende fouten van je moeder goed te maken en je wordt te verstaan gegeven dat kiezen voor jezelf betekent dat hij daar (opnieuw) slachtoffer van wordt. Voor een veertienjarige lijkt me dat toch een aardig verscheurende situatie. Ik denk dat er alle reden is voor de ouders om met elkaar in gesprek te gaan. Om op zijn minst te proberen hun eigen oud zeer op te ruimen, zodat de dochter het niet hoeft te doen.
Mija schreef op 24-06-2022 om 10:54:
[..]
Ik vind het bagatelliserend om te zeggen dat het per definitie alleen heftig kan zijn als er sprake is van seksueel misbruik of kindermishandeling.
Het is een lastige situatie want idealiter leer je je kinderen inderdaad omgaan met minder ideale omstandigheden. Ze komen in het leven wel vaker situaties tegen dat ze niet gezien en gehoord worden en het is belangrijk te leren daar doorheen te navigeren. Je wil ze meegeven: je zit niet vast, je hebt opties. Liefst benut je de samenbindende opties eerst maar uiteindelijk is er een keus om wat afstand te creëren in relaties die slecht voor je zijn of ze zelfs te verbreken.
Het is voor ons niet goed te zeggen of en hoe ongezond deze relatie voor dochter is, alleen op basis van wat hier staat. Maar als vader inderdaad zijn slachtofferschap van de scheiding inbrengt (die indruk krijg ik uit de OP) om te voorkomen dat dochter afstand van hem neemt, vind ik dat persoonlijk best heftig voor een kind. Er wordt dan een beroep op je gedaan om de vermeende fouten van je moeder goed te maken en je wordt te verstaan gegeven dat kiezen voor jezelf betekent dat hij daar (opnieuw) slachtoffer van wordt. Voor een veertienjarige lijkt me dat toch een aardig verscheurende situatie. Ik denk dat er alle reden is voor de ouders om met elkaar in gesprek te gaan. Om op zijn minst te proberen hun eigen oud zeer op te ruimen, zodat de dochter het niet hoeft te doen.
Tja, dat jij dat bagatelliserend vind, dat mag. Ik vind door het als "heftig" te bestempelen dat je het probleem heel groot maakt, terwijl er misschien niets aan de hand is. Veel kinderen van de leeftijd van de oudste kunnen heel goed een drama maken van kleine dingen. Eerst goed kijken naar wat er werkelijk aan de hand is lijkt mij daarom heel belangrijk.
TS neemt de woorden van haar dochter als waar aan en de woorden van ex als onzin (tenminste zo komt het bij mij over). Daarmee loop je als ouder een heel groot risico. Om een goed beeld te krijgen zou je een objectieve kijk op de zaak moeten kunnen werpen en dat is lastig, gezien het feit dat ouders gescheiden zijn. Wat daarin wel zou kunnen helpen is bedenken wat je zou doen als je nog 1 gezin zou vormen. Zou je dan vader en dochter uit elkaar houden, of zou je proberen om vader en dochter een manier te laten vinden om met elkaar om te gaan?
Dus bagatelliseren? Misschien, maar ik denk dat je de situatie gewoon niet groter moet maken dan hij is: vader en dochter die het lastig vinden om met elkaar om te gaan. Dochter heeft er geen zin in en ziet een makkelijke uitweg: ik ga bij moeder wonen. Wat nu als het tussen moeder en dochter ineens een stuk minder gaat? Gaat ze dan weer bij vader wonen? Gaat ze dan bij een vriendin wonen?
Kortom, ja er moet iets aan worden gedaan, maar een verandering van gedeelde zorgtaken naar zorgtaken voor voornamelijk moeder lijkt mij echt de laatste oplossing en zeker niet de eerste.
Fruitijsje schreef op 24-06-2022 om 11:41:
[..]
Kortom, ja er moet iets aan worden gedaan, maar een verandering van gedeelde zorgtaken naar zorgtaken voor voornamelijk moeder lijkt mij echt de laatste oplossing en zeker niet de eerste.
TO geeft aan dat dit al een lange voorgeschiedenis heeft. Ook tijdens het huwelijk al. Dat de puberteit dit verhevigt, ligt voor de hand maar dat het zomaar een puberhysterie is, ligt in dat licht mijns inziens niet zo voor de hand. Dat dat niet onmiddellijk aanleiding is om het co-ouderschap te beëindigen, daar zijn we het over eens. Daar heb ik ook helemaal niet voor gepleit.
Maar het is heel goed dat TO de kwestie vanuit verschillende perspectieven bekijkt! Dus zeker ook vanuit de mogelijkheid dat het deels berust op onevenwichtigheid van dochter. Dat kan zeker meespelen in de puberteit natuurlijk.
@Fruitijsje: ik snap je zorgen en je mening... tegelijkertijd doe je aannames die erg kort door de bocht zijn.. dat dochter drama maakt van de kleinste dingen, dat dochter er geen zin in heeft, dat ik de dingen die dochter zeg voor waar aanneem en alles wat m'n ex zegt niet. Deze aannames kloppen niet. Ik heb de neiging deze dingen te gaan weerleggen maar doe ik niet. Je stelt er nl geen vragen over dus ik heb t idee dat je je mening over hoe ik t nu aanpak toch al gevormd heb.
Ik kan veel meer met de nuances van Mija. Het laatste wat ik wil is stoppen van t co ouderschap. Maar ik wil ook niet mijn kind zo ongelukkig zien omdat dingen echt niet goed lopen. Dat is ook de reden dat we met iemand gaan praten die ons verder kan helpen en hopelijk met mijn ex een stuk systemisch werk gaat doen. Zoals gezegd heeft dit al n geschiedenis van n jaar of 10 waarin ik regelmatig hem heb aangegeven dat ik me zorgen maakte over zijn houding naar de kinderen en dat hij naar mijn idee begeleiding hiervoor nodig had. Dit heeft hij nooit gedaan omdat t wat hem betreft bij de kinderen lag en niet bij hem. Ik hoop nu de meiden beiden uitspreken t lastig met hun vader te vinden dat hij wel n draai gaat maken en hiervoor hulp accepteert.
Dat het al zo lang speelt, al sinds de kinderen heel klein waren, is natuurlijk (helaas) een reden om niet al te optimistisch te zijn. Het zit dus niet in de scheiding. Het was daarvoor al aan de hand. Het kan zijn dat hij slecht heeft kunnen omgaan met de scheiding maar kennelijk is dat niet het startpunt. Is er een tijd geweest dat hij wel wederkerig in relatie was met de kinderen, met jou?
Ik zou op zijn minst in het achterhoofd houden dat er structureel iets bij hem speelt en dat hij dat niet nu ineens gaat kunnen veranderen. Daarom zou ik ook over dit traject proberen heen te kijken en bedenken wat je volgende stap kan zijn, als dit niet werkt.