Ouders van jonge kinderen scheiden te snel

Mijn tante is 50 jaar getrouwd geweest. Gebleven omwille van de kinderen, toen uiteindelijk omwille van de kleinkinderen en uiteindelijk is ze gegaan. Tuurlijk was ik in shock. Ik zag ze immers als een mooi stel, die al dik 50 jaar getrouwd waren.

Maar ik heb uiteraard ook niet gezien hoe het uiteindelijk in het echt eraantoe ging. Ze is na 50 jaar uiteindelijk gegaan, heeft nog anderhalf jaar geleefd... en dan denk ik... tjeetje... wat heb je nog kort je nieuwe leven kunnen leiden.

Had ze die anderhalf jaar dan nog beter kunnen blijven/had ze veel eerder weg moeten gaan.... tja, lastig allemaal... een ieder beleefd het op zijn/haar eigen manier en handelt op eigen wijze. Daar kan niemand verder wat over zeggen.

algemene uitspraken

Weet je we kunnen hier gewoon algemene uitspraken blijven doen (soms dan nog wel genuanceerd met "in mijn omgeving"). Ik geloof niet dat enig tegengeluid effect heeft. Ik heb eigenlijk al spijt dat ik me in deze discussie gemengd heb.
Jullie hebben vast gelijk. Mensen scheiden te snel, communiceren te weinig, hebben onrealistische beeld van na de scheiding en proberen te weinig de relatie te redden. En ze doen daar uiteindelijk de kinderen mee tekort. Behalve dan die paar die echt een reden hadden.
Misschien moeten we mogelijkheden om te gaan scheiden weer beperken. Dat je bij de rechter moet aantonen dat je echt niet meer wil en alles hebt geprobeerd. En dat je anders geen toestemming krijgt. Zoiets?

Frustratietolerantie

Ik denk dat scheiden met jonge kinderen neerkomt op een gebrek aan goede strategieën om met frustraties om te gaan in combinatie met de gangbare zelfontplooiingsideologie. Ik bedoel dat niet eens afkeurend naar ex, al vond en vind ik het op een bepaalde manier nog altijd onvolwassen. Als je ongelukkig bent, niet je draai kunt vinden in deze maatschappij, voel je je een loser. Je faalt en mislukt. Je hoort het op alle fronten voor elkaar te hebben en je eigen geluk te creëren. Wij waren en zijn beide nogal zoekend, onzeker van aard. Maar we wilden graag meedoen, van betekenis zijn. We wilden ook graag ‘gewoon’ een relatie, ‘gewoon’ een gezin, maar ervoeren onszelf (ik denk ook terecht) als ‘ongewone’ mensen. Dat betekent dat je gaat schipperen. Dingen gaan niet vanzelf, voelen niet vanzelfsprekend. Je herkent je vaak niet in wat je ziet. Maar je probeert je aan te passen om de gewone volwassen dingen te doen: werk, huishouden, relatie en dan ook kinderen erbij.

Tijdens de zwangerschap en na de geboorte van ons eerste kind, waar we echt allebei naar verlangden en zielsveel van hielden, raakte de boel, vooral bij ex, dramatisch uit balans. De ruimte om ‘jezelf te ontplooien’ neemt in die periode natuurlijk af, al is het maar voor je gevoel. En hij had denk ik het gevoel dat hij nog nergens was en nog zover moest komen. Ik gaf hem heel veel ruimte voor opleidingen en projecten maar hij voelde zich toch enorm beklemd, onze tweede wilden we ook echt allebei. Daar heb ik me achteraf toch wel eens schuldig over gevoeld omdat ik eigenlijk wel voelde dat het helemaal niet goed zat. Maar er zijn dan allerlei redenen om je ogen daarvoor te sluiten en jezelf te sussen: tropenjaren, volhouden, komt wel goed. Maar het kwam dus niet goed.

Ik denk dat temperamentvolle mensen het moeilijker hebben om frustraties te verdragen. Ik zie het bij een van mijn kinderen ook. Dan heb je gewoon een klus. Onze generatie is nog opgevoed door ouders wiens temperament door externe factoren werd begrensd. Daar werd in hun jeugd nauwelijks specifiek op opgevoed, alleen verboden, bestraft, begrensd. Dat was in de opvoeding van hun kinderen, van ons dus, totaal niet meer bruikbaar. Ik denk dat pas nu het bewustzijn echt begint door te dringen dat (steeds meer) kinderen hulp nodig hebben bij het hanteren van moeilijke emoties. Nu wordt dat nog in de probleemhoek gestopt maar ik waag me aan de voorspelling dat dit in toenemende mate normaal zal worden gevonden. Omdat de steeds complexer wordende wereld bij ‘iedereen’ om betere copingstrategieen vraagt.

Volwassenheid is niet meer zo eenvoudig. Doen wat van je verwacht wordt is al lang niet meer genoeg om een goed gevoel over jezelf te kunnen hebben, trots op jezelf te kunnen zijn. Ik vind het niet zo verrassend dat er in een van de overgangsfasen naar volwassenheid, die van beginnend ouderschap, vaak ongelukken gebeuren.

Groet,
Jo Hanna

Nou ja Alkes

Ik heb geloof ik hetzelfde gevoel. Ik vroeg me ook al af waarom ik me in dit draadje gemengd had. Maar dan andersom dan jij denk ik.

In de zin dat je hier niet over de algemeenheid kunt spreken omdat iedereen zich meteen aangevallen voelt. Van sommige posts kan ik dat heel goed snappen, die lijken ook ronduit aanvallend. Maar ook de wat genuanceerdere opmerkingen worden weg gezet want scheiden als je niet meer gelukkig bent is beter dan bij elkaar blijven. Ook voor de kinderen die dan niet het voorbeeld van de slechte relatie krijgen.

En mijn eigen aandeel

Ik realiseer me ook heel goed dat ik de dynamiek die ik nu schets bij ex niet doorzag. Ik begreep niet dat zijn frustraties hem boven het hoofd groeiden en ik sprak hem de steeds op zijn ‘slechte gedrag’ (agressie) en verantwoordelijkheid aan. Ik snap dat ook van mezelf heel goed: ik probeerde de boel beheersbaar te houden. Maar met dat soort overlevingsinstinct (oordelen!) verbreek je in feite wel het echte, intieme contact, waarbij je je veilig en gesteund voelt door elkaar. Achteraf begrijp ik daarom wel dat het in de loop van drie/vier jaar helemaal fout ging en zie ik dat ik daar ook zeker zelf mijn aandeel in heb gehad.

Groet,
Jo Hanna

O.t. Advertentie

...ik krijg nu tussen de posts door een advertentie in beeld van iemand die vlot en voordelig de scheiding wil regelen. 25 jaar ervaring.

Ik denk

dat velen mijn posts totaal verkeerd interpreteren. Ik zeg helemaal niet dat iedereen bij elkaar moet blijven.

Ik vraag me wel af waaróm zoveel mensen vreemdgaan, elkaar bedonderen, het ergens anders nemen wanneer het in de eigen relatie even niet lekker loopt. Daar zit een fundamentele ontevredenheid achter en ook de mentaliteit van het overal recht op denken te hebben.

Het leven moet op ieder moment leuk zijn. Door het verregaande individualisme gaat ieder individu voor het eigen geluk. Wat je ermee aanricht is van ondergeschikt belang.

Die mentaliteit valt mij zo op tegenwoordig en dat vind ik erg triest om te zien. Ik hoop dat het ons bespaart blijft. Volgens mij heb ik nergens gezegd dat ik 100% zeker weet dat het ons niet gebeurt?

Alkes

Ik moet eigenlijk wel lachen om jouw cynische post. Het is het cynisme wat me vaak bekruipt als ik naar politiek kijk: beleid maken op basis van opvattingen in plaats van op de werkelijkheid.

Dit draadje draait om een waarde waar eigenlijk niemand tegen kan zijn: kinderen verdienen het dat ouders hun belangen en welzijn heel zwaar (mee)tellen. Je kunt dan twee kanten op: vertellen wat dat voor het gedrag van ouders moet betekenen en dat dwingend voorschrijven: jouw wetsvoorstel. En de vraag stellen hoe het komt dat die waarde kennelijk vaker sterk onder druk staat en kijken hoe je als samenleving en als individu kan handelen op een manier dat die waarde meer recht kan worden gedaan. Ik denk dat oordelen heel gemakkelijk is en ook degenen die het wel lukt een goed gevoel geeft (wat van mij mag trouwens). Het inzicht ontwikkelen dat niet iedereen hetzelfde is of ooit kan worden en dat de maatschappelijke dynamiek lang niet bij alle persoonlijkheden ‘het beste naar bovenhaalt’ is een veel lastiger exercitie die ook niet per se tot ondubbelzinnig positief resultaat leidt. In mijn ogen is dat wel ‘echter’ dan hameren op ‘ wat zou moeten’.

Ik voel in dit draadje overigens wel de ruimte om vanuit mijn perspectief een bijdrage te leveren. Ik hoef ook niet per se mensen te overtuigen. Ik deel gewoon mijn visie en ik hoop dat zo in het geheel van bijdragen wat herkenning en nuance ontstaat. Het is ook maar een manier om er tegenaan te kijken, eigenlijk een soort gebruiksvoorwerp. Het kan ook anders.

Groet,
Jo Hanna

Kaaskopje

"Binnen de eerste huwelijksjaren uit elkaar gegroeid zijn, vind ik dubieus. Hoe komt die grote omslag dan? "

De essentie van uit elkaar groeien is juist dat dat geleidelijk, als een soort sluipmoordenaar, gaat. Mensen kunnen veranderen, op een gegeven moment is degene die Bart je op de bank zit niet meer dezelfde als waar je me getrouwd was. En/of jijzelf niet meer

skik

Lanza

'Ik vraag me wel af waaróm zoveel mensen vreemdgaan, elkaar bedonderen, het ergens anders nemen wanneer het in de eigen relatie even niet lekker loopt. Daar zit een fundamentele ontevredenheid achter en ook de mentaliteit van het overal recht op denken te hebben.
Het leven moet op ieder moment leuk zijn.'

Je vraagt het je helemaal niet af. Je geeft namelijk zelf meteen een antwoord. Dat dat antwoord lang niet altijd juist is, weiger je in te zien.

Skik

Uit elkaar groeien gaat langzaam en soms ongemerkt. Niet binnen een paar jaar toch? Als je binnen een paar jaar niets meer van elkaar begrijpt en daardoor niet verder kunt, was de basis al twijfelachtig, lijkt mij. Ik voeg maar weer toe dat ik het niet over zieke toestanden heb als mishandeling.

Dat vraag

ik me dus ook af. Uit elkaar groeien kan, maar dat is een langzaam proces. Je kunt niet het ene jaar ervoor kiezen voor een kind te gaan en twee jaar later volledig uit elkaar gegroeid zijn.

En als dat wel kan, dan is dat het moment om eraan te gaan werken. Wie weet kun je met wat aandacht voor elkaar weer bij elkaar komen. Ik begrijp ook nooit hoe dat werkt. Mijn man en ik zijn al bijna 14 jaar bij elkaar en we zin allebei gegroeid, deels heel verschillende kanten op en deels dezelfde kant op. In het ene kunnen we elkaar vinden, bij het ander blijven we betrokken en nieuwsgierig naar elkaars ontwikkeling, dat kan toch ook?

Knurf

Daar heb je toch vriendinnen voor?===

Besef dan wel dat dat een luxe is. Niet iedereen heeft die, of heeft vriendinnen waar je dit soort zaken mee kunt bespreken. Waarom denk je dat een forum als dit bestaansrecht heeft?

Kaaskopje

Ik ben van mening dat je juist wel snel uit elkaar kunt groeien. Neem bijvoorbeeld het krijgen van een kind met een handicap of een andere onvoorziene gebeurtenis. Hoe je daar als ouders mee omgaat, kan de band versterken of je juist pijlsnel uit elkaar drijven. Als één van de twee het niet kan accepteren en zijn/haar verdriet gaat wegzuipen in de kroeg en vervolgens kijkt of hij/zij met een ander wél een gezond kind kan krijgen, is er wat mij betreft niks meer te redden aan de relatie.
En dat heeft dus niks te maken met 'had je met die vent/vrouw maar geen kind moeten krijgen' of 'je wist toch hoe hij/zij was toen je met hem/haar trouwde'.
Overigens, Pennestreek, natuurlijk zijn mijn ervaringen met opa geen maatstaf voor een huwelijk in de vorige eeuw. Maar doe niet net of het allemaal halleluja was, die lange huwelijken.

Niet accepteren

, dat is het nu juist. De mens lijkt niet meer in staat te accepteren dat het leven soms ronduit kut is. Je wil niet weten wat mijn man en ik de laatste jaren te verduren hebben gehad, maar wij zijn vrij nuchtere types en vinden steun bij elkaar. Daarbij accepteren we dat we nu even door een pittige fase gaan met twee kleine kinderen en een hoop tegenslagen (ziekte, overlijden).

Dat is een heel andere manier van omgaan met moeilijkheden dan dat ik om me heen zie. Ergens wel jammer dat mensen het ergens anders zoeken en vervolgens vaak weer in dezelfde valkuil stappen. Je neemt jezelf immers weer mee in de volgende relatie.

Alleen de kinderen zijn de dupe, daarvoor vind ik het echt wel zeer triest.

Dymo

Dat doe ik toch ook niet? Ik zeg juist dat ik mijn hele leven getuige ben geweest van een minder geslaagd huwelijk. En ik weet van vrienden van vroeger en nu dat er veel van dit soort ouderparen zijn.

Jo Hanna

dank voor jouw bijdragen. Je kunt prachtig beschouwend schrijven.

Het is jammer dat een onderwerp als dit zo gevoelig ligt en dat het bijna onmogelijk is om je niet persoonlijk aangesproken te voelen. Als je het zelf niet hebt meegemaakt dan heb je wel iemand in je naaste omgeving die gescheiden is. En dat maakt dat je er hoe dan ook persoonlijk bij betrokken bent.

Ik denk wel dat de komende generatie een nog eens verhoogd risico loopt. Via de sociale media wordt een schijnwereld geschapen waarin alles en iedereen perfect is en waarin geen tegenslag en ellende bestaat. Dan wordt het toch een stuk lastiger om daar in het echte leven mee te dealen. Ik realiseer me dat ik als curlingouder mijn kinderen ook opzadel met dat onvermogen. Ze wonen nog thuis, toch maar weer eens extra mijn best doen om niet alle hobbels en bobbels voor ze glad te willen strijken. We doen al erg ons best om ze verantwoordelijkheidsgevoel bij te brengen en ze te betrekken bij het huishouden, maar dat gaat niet zonder slag of stoot, het zijn tenslotte pubers .

Lanza

ooit gedacht dat een relatie niet gelijk aan kinderen begint?
Onze dochter kwam pas na 16! jaar. En mijn ex had het idee dat een kind ons bij elkaar zou brengen. Helaas had hij voor de scheidingsmelding (nou ja niet helemaal eerlijk dat had hij wel, een maand ervoor) niet eerder over zijn gevoelens gesproken.

Dus terwijl ik in de overtuiging was dat hij net als ik aan onze relatie werkte, hij aan een heel andere relatie aan het werken was.

In 16 jaar kun je behoorlijk uit elkaar groeien hoor, en dan nog met jonge kinderen scheiden.

Lanza

ik ben wel benieuwd naar jouw antwoord op de vraag van just-me in #94? Ik had dezelfde vraag namelijk.

Flavia

"Onze dochter kwam pas na 16! jaar. En mijn ex had het idee dat een kind ons bij elkaar zou brengen."

Dat is een red flag van heb-ik-jou-daar.

klopt, maar dan moet dat wel uitgesproken worden anders kun je de vlag niet eens zien!

toevoeging

die uitspraak deed hij pas jaren na de scheiding. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.

En dochter is het beste kadootje dat ik heb gekregen uit die relatie, denk niet dat ik anders ooit een kind had gekregen.

Flavia

Wij waren ook ongeveer zolang bij elkaar maar ik (we) maakte(n) me (ons) meer zorgen of we de schok wel zouden overleven

Lanza #108

Het lijkt of je vind dat het je eigen verdienste is hoe jullie het redden. Dat is het niet.
Het is zo gecompliceerd, iedereen is anders, iedere situatie en ieders achtergrond is anders. Zoals jullie het doen zo had ik het ook gewild maar zo liep het niet.

Why the F**K?

Lanza, waarom wil je zo graag antwoord op jouw vraag hebben? Wat brengt het jou? En als je dan eindelijk het antwoord weet, wat dan? Ga psychologie studeren ofzo. Of een taart bakken.

Watervrouw

Nee, zo makkelijk kom je er niet vanaf. Het is wel degelijk voor een groot deel eigen verdienste. Jij hebt die man gekozen, jij hebt de helft van de relatie voor je rekening genomen.

Ik begrijp dat het emotioneel aantrekkelijk is om de schuld aan externe factoren te geven maar dat betekent nog niet dat het terecht is. Sommige mensen scheiden 3 keer, anderen nooit.

Pennestreek

in #85 zeg je:
"En mijn opa en oma waren tot op de dag dat opa stierf, de dag dat ze 55 jaar getrouwd waren, nog stapelverliefd op elkaar. Jouw voorbeelden zijn ook niet de maat der dingen he?!"
Daar reageerde ik op.

Dy = dymo

te snel gedrukt

Kijk dat bedoel ik

Wat Flavia beschrijft: haar ex had dus twijfels maar deelde die niet voordat het feitelijk al te laat was.
Daar vind ik echt wel iets van. Je kunt ongelukkig zijn, je twijfels hebben. En dat is iets dat iedereen kan gebeuren. Maar als je daar alleen mee rond blijft lopen en het pas meldt als jij er al uit bent dat een scheiding de enige optie is, dan heb je jezelf en je partner een serieuze kans ontnomen om aan de relatie te werken. Dan kan de ander ook niet het eigen aandeel aanpakken en jijzelf ook niet.

Dan nog het idee van eigen verdienste als de relatie moeilijkheden overleeft. Zonder zelfgenoegzaam te willen zijn, denk ik dat ook daar iets inzit. Natuurlijk niet voor iedere situatie, dat snap ik ook.
Maar wederzijds (!) investeren in de relatie, inzet om elkaar te blijven begrijpen, elkaar dingen te gunnen, de liefde levend te houden of weer op te laten vlammen lijkt me wel belangrijk. Bij degenen die niet scheiden komt het ook niet vanzelf.
Ik realiseer me ook goed dat je het niet om kunt keren. Het is zeker niet zo dat bij iedere relatie die sneuvelt dat de inspanning achterwege is gebleven.