Ots dreiging
Ik ben al 9 jaar weg bij mijn ex, nooit getrouwd geweest, wel 3 kinderen gekregen (Ik ben 3 jaar met hem geweest). In de zwangerschap van mijn 3de ben ik bij mijn ex weggegaan. Ik heb nu 8 jaar een vast relatie met mijn huidige partner (en mijn ex accepteert hem nog steeds niet) met wie ik samen woon en de kinderen wonen bij ons. Het contact met mijn ex is altijd waardeloos geweest. Hij heeft de kinderen 1 x in de 2 weken in het weekend en betaald 13 euro per kind allimentatie per maand (door de rechter bepaald omdat hij geen draagkracht heeft door schulden). Dit loopt redelijk, dus daar maak ik verder maar geen punt van. Mijn probleem is meer dat hij zich nooit bemoeid met de opvoeding van de kinderen buiten zijn eigen weekenden om (kan niks bespreken met hem, handeld niet in belang van de kinderen, komt niet opdagen op afspraken, geeft geen toestemming voor hulpverlening voor school e.d. en heeft zelfs nog nooit een schoolrapport van de kinderen bekeken en me oudste zit nu in de brugklas, en zo kan ik nog een heel lijstje afgaan) en nu zelfs alles tegenwerkt. Hij heeft me een tijdje geleden aangegeven bij de politie en bij veilig thuis, omdat ik de kinderen zou mishandelen en verwaarlozen, ik vermoed uit wraak omdat ik commentaar had op de vele vrouwen met wie hij relaties aangaat, omdat hij de kinderen meteen in zijn relaties betrekt en de kinderen belast worden met alle vrouwen die komen en gaan. Deze hele zaak is doorgezet naar de RvK (Raad van Kinderbescherming) en het afgelopen jaar hebben wij (in vrijwillig kader) een gezincoach gehad. Ik heb me met mijn gezin ruim anderhalf jaar opengesteld om te bewijzen dat ze een goede en veilige thuissituatie hebben bij mij. Mijn partner en ik hebben overal aan meegewerkt, hebben diverse trajecten ingezet voor het welzijn van de kinderen, zijn overal geweest om onze inzet te tonen en onze coach zag dat het goed ging, op het contact met mijn ex na. Maar aangezien mijn ex niet meewerkt, geen toestemming verleent, niet meer wilt communiceren met mij (zelfs niet digitaal in een groep) en door blijft hameren op leugens over dat ik niet goed ben voor de kinderen en er toezicht moet komen, zag de coach geen andere optie dan ons op te schalen bij de RvK. Vandaag heb ik het conceptverslag binnen gekregen die naar de rechtbank verstuurd gaat worden voor aanvraag van OTS. Ik ben compleet radeloos nu, ik vecht al zolang voor het welzijn van mijn kinderen en nu worden ze straks weer belast met zorgen die niet voor hun zouden moeten zijn. Ik voel me zo machteloos, vedrietig en boos, het is zo oneerlijk. Weet iemand of er nog een andere weg/kans is waarop dit tot een goed einde kan komen, zonder dat de kinderen hier in belast worden en zonder OTS?
Ps sorry voor het lange verhaal
Wees sowieso niet te open; geef antwoord op de vragen die ze stellen maar geen extra info die weer vragen oproepen.
Zie het hele gebeuren als ’een truukje’ van je ex om jou op de kast te jagen door dmv OTS een stok in hoenderhok te gooien en te zien hoe jij hapt. Hap niet, voel niet de behoefte om in de verdediging te schieten alsof jij de ellende hebt veroorzaakt.
Rapport coach spreekt voor zich.
Bedankt voor de tip flanagan ik zal het onthouden
Lastige situatie. Er zijn al veel goede dingen gezegd. Ik had een paar associaties met eigen ervaringen en wil daar iets over vertellen. Misschien heb je er wat aan.
Ik heb ook een ex met eigenaardigheden en ik ben al heel erg lang geleden opgehouden in gesprek te gaan over zaken die in mijn ogen niet goed lopen. Toch kun je er niet altijd onderuit om 'iets' te doen. Ik heb enkele jaren geleden eens (anoniem) Veilig Thuis gebeld omdat er sprake was van geweld. Zij zeiden ze me klip en klaar dat ik verantwoordelijk ben voor de veiligheid van mijn kinderen, en dat als ik beoordeel dat die serieus in het geding is, ook bij vader, ik daarnaar moet handelen. Ik heb dat ook nog met een hulpverlener doorgesproken. En toen heb ik vader laten weten dat de omgangsregeling voorlopig was opgeschort en dat hij eea in gang moest zetten voordat die weer op gang kon komen. Lang geleden had ik ook al eens zoiets bij de hand. Toen zijn er advocaten bij betrokken geweest. Als ik zulke dingen doe, doe ik dat nooit impulsief of op eigen houtje. Ik vraag advies van wie als deskundigen beschouwd worden. Ik bouw een dossier op en handel pas als ik voldoende onderbouwing en back up heb.
Ik zie in jouw verhaal een risico in jouw stellingname dat je de kinderen 'altijd naar hem zult laten gaan'. Je zit als alleenstaand ouder (m/v) met een onverantwoordelijke ex (m/v) in een spagaat: als je de kinderen weghoudt ben je een valse ex en moeten instanties inspringen. En als je de kinderen niet beschermt tegen de andere ouder, ben je zwak, faal je en moeten instanties ook inspringen. De enige manier waarop je daar (met ook een dosis geluk) doorheen kunt zwijnen is door de instanties stap voor stap en op een zakelijke, rationele manier mee te nemen in je handelen.
Daarover: Ik kwam ongeveer een jaar geleden ook in de positie terecht dat jeugdzorgpersoon vond dat er alleen een oplossing voor de problemen van zoon zou kunnen komen als vader en ik beter zouden communiceren. Ik weet allang dat die communicatie uit de boekjes er niet inzit met mijn ex. Maar, je kunt niet weigeren want dan ben jíj degene die niet meewerkt. Ik heb toen voor een soort 'gecontroleerde mislukking' gekozen. Ik wist dat het niks zou worden maar de jeugdzorgpersoon moest dat kennelijk zelf ook nog bewezen zien. Dat is dus een soort toneelstukje waarbij ik evengoed dan nog verstandelijk/oprecht de optie openhoud: en als blijkt dat ik ernaast zit, dat het wél kan, dan is dat mooi meegenomen. Maar het gebeurde natuurlijk niet. Sindsdien heeft de jeugdzorgpersoon nog wel eens laten vallen dat de communicatie eigenlijk beter zou moeten zijn bla bla. Maar ik zeg dan dat ik mijn energie maar één keer kan besteden, dat het emoties in de situatie brengt bij alle partijen die niet helpen, dat de redelijk beleefde afstandelijkheid wellicht niet ideaal is maar wel het hoogst haalbare. Dat heeft de jeugdzorgpersoon tot nu toe geaccepteerd. Waarschijnlijk ook omdat ik daadwerkelijk mijn energie op een andere manier in het welzijn van kind heb gestopt en dat ook wat oplevert. Ik weet wel dat dit garantie tot aan de deur is. Ik wil helemaal niet beweren dat dit dé oplossing is die altijd werkt, al was het alleen maar omdat je dat resultaat als ouder helemaal niet zo sterk kunt beïnvloeden als je zou willen: dat is ook precies waarom je die hulpverleners erbij hebt betrokken! Mijn werkhypothese is dat zo iemand tegen zichzelf moet kunnen zeggen dat hij zijn verantwoordelijkheid heeft genomen, er alles aan heeft gedaan om de situatie van het kind te verbeteren. Dat gevoel moet jij ze dus op de een of andere manier zien te 'geven': er zit verbetering in, ze doen iets goeds. Als dat niet lukt, zullen ze ook interventies gaan voorstellen, afvinken uit 'de boekjes' waarvan ze eigenlijk weten dat het niks wordt. Maar omdat het nou eenmaal zo hoort én omdat dat gedaan moet zijn voordat ze kunnen opschalen, doen ze het toch. Ik heb inmiddels wel door dat 'onze' persoon dat laatste liever niet doet trouwens: die is blij als je hem wat 'geeft' om als succesje te noteren. Dat maakt het ook wel moeilijk om de juiste hulp te krijgen want je kunt op sommige momenten beter niet zeggen hoe problematisch de situatie is. Aandringen van mijn kant op (duurdere) hulp, heeft hier ook wel eens geleid tot opnieuw aandringen van zijn kant op 'betere communicatie met vader'. Ik heb mijn keutel toen heel snel ingetrokken. Maar als het niet lukt om genoeg succesjes te noteren, gaan ze zich in de situatie vastbijten en krijg je te maken met drang en dwang. De enige kans die je hebt bij 'dit soort mensen' is zelf al je illusies los te laten over ideaal ouderschap met je ex én over ideale hulpverleners die de problemen van je kind gaan oplossen. En dan nog is er geen garantie dat het goed zal gaan. In jouw situatie is die advocaat dus écht wel belangrijk!
Bot gezegd: Jouw probleem is niet de communicatie met je ex. Jouw probleem is dat je nog steeds verwachtingen hebt van de communicatie met je ex en dat dat jou in de weg staat om op een strategische manier los te laten wat losgelaten kan worden én om te handelen naar bevinden. Je blijft jezelf en het 'oke kunnen zijn' van het leven van jouw kinderen afhankelijk maken van het verbeteren van het gedrag van een ex waar niks goeds van zal komen. Dat communiceer je dan ook in taal en handelen naar de hulpverlening: ik ben machteloos, kan hier niks aan doen, het ligt aan vader. En dat doet vader ook. En dan voelen zij zich geroepen jullie te overrulen.
Je zit al in het schip met de jeugdzorg/hulpverlening maar ik denk wel dat jullie er gunstig voorstaan. Het is fijn dat de rapporten zo ondubbelzinnig aanwijzen waar de kansen liggen voor het verbeteren van de situatie van je kind: bij jullie. Jullie hebben steeds een actieve houding gehad. Dat ze met jullie aan de slag gaan, kun je opvatten als een kans om jouw positie en zelfvertrouwen ten opzichte van je ex te versterken. JIJ gaat de situatie van je kind versterken. Wat je ex ook doet of laat, jij gaat die hulpverleners vragen om tools aan te reiken die jij, zonder je ex, kan inzetten om verbetering te bewerkstelligen. En als je ex dwars gaat liggen, zet je erop in om die kracht te neutraliseren, er omheen te werken, zo goed en zo kwaad als dat gaat. De dwarsliggerij moet zoveel mogelijk doodvallen, geen kans krijgen om chaos te veroorzaken. Je moet hem natuurlijk als persoon niet zwartmaken, toon niet teveel negatieve emoties, maar je kunt er wel in de analyse op wijzen dat zijn gedrag geen positieve bijdrage is, dat weten zij ook al, en dat je hulp wil om, gegeven dat feit, toch de situatie voor je kind te verbeteren. Jij hebt ex niet nodig. Jij kan zélf doen wat nodig is. Hou op met zaken van ex te verwachten en leer om hem heen te werken, te negeren en te begrenzen waar nodig en mogelijk. Dit is deels heel oprecht en ook deels een toneelstukje: je meent het, je gaat het echt dóen. En natuurlijk is de praktijk zeer weerbarstig maar dat laat je ze alleen zien als dat jou strategisch van pas komt. Ik zeg, nogmaals, niet dat dit gegarandeerd zal werken en juridisch advies lijkt me in dit stadium ook zeker geen overbodige luxe. Maar het biedt volgens mij wel een kans.
En als nu lijkt alsof de situatie hier ideaal is en ik heel sterk en altijd zelfverzekerd: dat is niet zo 
. Het is gewoon roeien met de riemen die we hebben.
Succes! Het komt vast goed.
1) Oja, laat een ander altijd uitspreken, ook al ben je het er niet mee eens. Als de ander uitgesproken is, kan je het weerleggen.
2) Daarnaast is iemand die veel aan het woord is, sneller in staat om zichzelf te verspreken. Verspreken kan averechts uitpakken. Voorkom dat je zelf veel aan het woord bent. Zo behoudt je overzicht op wat jezelf met anderen deelt.
3) Waarschuw ook je partner; als hij jou onderbreekt , of jij hem, komt dat bedenkelijk over. Laat mensen uitspreken, zo toon je respect. Dat heeft de beslissende partij graag.
Normaal is dit hierboven gesneden koek. Maar tijdens stressvolle besprekingen kan je dit vergeten en sla je jezelf achteraf voor het hoofd.
PS.Succes voor tegen die tijd. Door de Corona zal dit ook wel op zich laten wachten, wat jou weer stress kan bezorgen. Dus blijf lief voor elkaar want je hebt elkaar straks nodig.
Omnik, wat een helder verhaal, maar het laat ook zien hoe complex het allemaal is. Geen sinecure!
Ik pak drie punten uit je verhaal:
1. 'Als ik zulke dingen doe, doe ik dat nooit impulsief of op eigen houtje.
Ik vraag advies van wie als deskundigen beschouwd worden. Ik bouw een
dossier op en handel pas als ik voldoende onderbouwing en back up heb.' Dat is ook altijd mijn strategie geweest: als ik echt denk dat het niet kan dat de kinderen naar ex gaan, dan moet dat niet mijn eigen individuele beslissing zijn, maar dan moeten andere instanties zich daarover buigen. Ik wil ook niet dat mijn ex zomaar over de omgang van de kinderen met mij kan beslissen. Daarom is het zinnetje 'ik zal ze nooit bij mijn ex weghouden' ook zo'n valkuil: alsof je ervan uitgaat dat jij daarover gaat. Dat is niet zo. Terecht dat Temet daarop wijst.
2. 'Ik heb toen voor een soort 'gecontroleerde mislukking' gekozen. Ik wist
dat het niks zou worden maar de jeugdzorgpersoon moest dat kennelijk
zelf ook nog bewezen zien.' Heel helder. Voor jezelf is het al een uitgemaakte zaak dat iets niet werkt, maar als je verwikkeld bent geraakt in de instanties moeten de instanties hun eigen observaties kunnen doen en hun eigen conclusies kunnen trekken. Dat betekent dat je tijdens dat proces vooral begeleider van je begeleider wordt: jij levert simpele informatie op over hoe het gaat, wat je doet, hoe je dingen probeert en wat wel of niet lukt. Dan kijk je wat voor conclusies zij daaraan verbinden. Dat zullen niet meteen jouw conclusies zijn, zij hebben niet al die jaren ervaring met het omgaan met de ander. Dring je eigen conclusies niet op, maar praat, geef informatie en luister goed op welke lijn zij zitten. Ongetwijfeld komen ze uit bij jouw conclusies: deze man is alleen maar aan het saboteren. Dat kost even tijd en die conclusie moeten ze echt zelf trekken, die hoef je hen niet elke keer opnieuw aan te leveren. Ze weten al hoe jij daarover denkt.
Er is een miniem kleine kans, dat ze iets vinden, waar jij wat aan kunt doen, zodat een goede omgang wel op gang komt. Maar ook die miniem kleine kans is de moeite waard, want dat zou natuurlijk het mooiste zijn. Stel je voor, je ex wil best wel een goede vader zijn en denkt dat ook te zijn op zijn manier, maar jij werkt als een lap op een rode stier. Zodra jij in beeld komt flipt hij. Dan wordt de vraag: hoe haal je die rode lap weg? En hoe bouw jij het vertrouwen op dat hij op zijn manier een goede vader kan zijn, zonder dat je je met hem gaat bemoeien?
3. 'Wat je ex ook doet of laat, jij gaat die hulpverleners vragen om tools
aan te reiken die jij, zonder je ex, kan inzetten om verbetering te
bewerkstelligen.' Precies dat, focus op jezelf. Ook al ben je op voorhand ervan overtuigd, dat er niets is waar jij je nog in kunt verbeteren. Beschouw het als een mogelijkheid om nieuwe inzichten te krijgen, dingen opnieuw te proberen, een andere houding te krijgen, anders om te gaan.
Een heel helder verhaal Omnik, met dank.
Tsjor
In aanvulling op de tips van Tsjor en Omnik nog dit. Wees tegenover het hulpverlenersvolkje duidelijk en betrouwbaar in je afspraken. Ben je bijvoorbeeld een keer verhinderd, geef dat dan tijdig en duidelijk door en maak meteen een nieuwe afspraak. Dat laat zien dat je meewerkt. Mensen die zonder bericht niet komen opdagen en strategisch post niet ontvangen of op de meest onhandige momenten ineens corona-achtige klachten ontwikkelen hebben op een gegeven moment geen krediet meer.
Doe je contacten met jeugdzorgers en/of hulpverleners voor zover mogelijk via e-mail of Whatsapp en maak regelmatig backups. Voor het geval dat, want als het een of andere traject op enig moment verzandt denkt iedereen dat het aan de ander ligt en is het handig als je terug kunt halen wie wanneer wat heeft gezegd.
Groeten,
Temet
Ik zat ooit in een soortgelijke situatie,pijnlijke scheiding,moddergooien in mijn richting,niet communiceren,uiteindelijk OTS,wat al heel snel leidde naar het uit de ouderlijke macht zetten van vader,en alleen nog maar onder toezicht een halfjaarlijks bezoek,waar hij voor bedankte.Het gaat om de kinderen,niet om de ouders.meewerken en meebuigen is nu het enige wat je kunt doen
Sonja, heeft de Raad vd Kinderbescherming aan de rechter voorgelegd dat het gezag van vader beëindigd moest worden, of heb je zelf een verzoek tot eenhoofdig gezag gedaan?
Groeten,
Temet
Overigens, eens in het half jaar ongang met de kinderen onder begeleiding is wel extreem weinig, dat doet vermoeden dat dingen behoorlijk ernstig zijn ontspoord. Bij TS is het natuurlijk ook allemaal niet heel gezellig, maar ik krijg uit haar postings nu niet de indruk dat vader er zo'n bende van maakt dat er uiteindelijk zulk minimaal contact met de kinderen uit zal rollen.
Groeten,
Temet
De raad van kinderbescherming heeft dit aan gevraagd,en je hebt idd gelijk,een alcoholistische junk kan lang naar de buitenwereld de perfecte vader uithangen,maar zakt vanzelf een keer door het ijs.
Of ouders 'door de mand' vallen is nog maar de vraag. Het is een ondoorzichtig proces waarin je geluk kunt hebben of pech, maar in elk geval heb je energievretend gedoe. Zo niet erger. Men beoordeelt namelijk uit de losse pols hoewel de pagina's met vinkjes indrukwekkend zijn.
Het is subjectief.
Ik zou zo spoedig mogelijk een advocaat inschakelen. Je denkt vanuit een rationeel oogpunt, maar de praktijk laat zien dat deze instanties graag naar bewijs toe redeneren en feiten en meningen door elkaar halen. Echt, geloof me, schakel een advocaat in. Google op internet. Feiner Advocaten in Rotterdam is zo'n praktijk, maar als je zoekt op internet (advocaat+veilig thuis o.i.d.) vind je nog meer.
Nieves, een oud maar bekend probleem: het gaat nu om civiel recht, niet om strafrecht. Dat betekent dat het niet gaat om 'waarheid, 'feiten' en redeneringen. Dat is vaak een valkuil: mensen denken dat ze een OTS kunnen voorkomen door met harde bewijzen aan te komen zetten en denken dat rechters dan op basis van het vaststellen van de waarheid een uitspraak doen. Bij strafrecht is dat wel zo, bij familierecht (civiel recht) niet.
Dan gaat het eerder om 'zorgen' en wat er moet gebeuren om die 'zorgen' weg te nemen en kinderen te beschermen.
Tsjor
en ja, zorgen zijn er altijd, zeker als je 'binnenkomt' via de hulpverlening, de school of de wijkagent. De mogelijkheden voor langjarige bemoeienis en rechtzaken zijn dan ook legio en onuitputtelijk.
En schadelijk.
Temet schreef op 24-04-2021 om 10:01:
In aanvulling op de tips van Tsjor en Omnik nog dit. Wees tegenover het hulpverlenersvolkje duidelijk en betrouwbaar in je afspraken. Ben je bijvoorbeeld een keer verhinderd, geef dat dan tijdig en duidelijk door en maak meteen een nieuwe afspraak. Dat laat zien dat je meewerkt. Mensen die zonder bericht niet komen opdagen en strategisch post niet ontvangen of op de meest onhandige momenten ineens corona-achtige klachten ontwikkelen hebben op een gegeven moment geen krediet meer.
Doe je contacten met jeugdzorgers en/of hulpverleners voor zover mogelijk via e-mail of Whatsapp en maak regelmatig backups. Voor het geval dat, want als het een of andere traject op enig moment verzandt denkt iedereen dat het aan de ander ligt en is het handig als je terug kunt halen wie wanneer wat heeft gezegd.
Groeten,
Temet
En dan nog kunnen ze jou verwijten niet mee te werken, maar documenteer je dat goed, liefst met emails of anderszins berichten, dan kun je dat in elk geval bij de rechter pareren en het patroon aangeven.
Men probeerde mij direct in de schoenen te wrijven dat ik de hulpverlening probeerde te ontwijken terwijl ik een afspraak had dat hulpverleningscontacten op vrijdag plaatsvonden om mijn kansen op werk goed te houden als alleenstaande ouder die vanwege reorganisatie een (goede) flexbaan had. Dat was voor mij voorwaarde geweest. Echter, ik kon echt wel eens afzeggen maar niet als ik een spreekuur had met de hoogleraar, dat doe je niet kort vooraf. Zeker niet omdat ik de urgentie daarvan, van het ingelastte gesprek, dat de komende zorgmelding besprak, toen nog niet doorhad.
Een keer had ik een begrafenis waardoor ik af moest zeggen.
In zo'n rapport zeggen ze dan wel dat je 'ontwijkt' of iets dergelijks maar niet waarom je niet op zo'n tijdstip kon afspreken of komen. Ze laten dan gewoon essentiele informatie weg. Een vorm van liegen.
Zelf komen ze op het verkeerde adres, bij vader als ze bij moeder moeten zijn, ze nodigen vader met autisme volstrekt stupide uit zodat hij het niet weet te vinden, ze komen niet opdagen zonder reden en met reden van ziekte.
Ze proberen je te pakken als je zelf vooraf je onmogelijkheden aangeeft. Om je in het nauw te krijgen. Het is een volstrekt niet integer systeem bedoelt om aan te tonen dat jij als ouder faalt en zij jou moeten helpen om de kinderen veilig te houden.