Opvoeding/tijd met de kinderen - versus vrijheid
Mijn man en ik gaan scheiden. Het liep al langere tijd niet niet lekker. Ik heb er alles aan gedaan om het toch te laten slagen. Mijn vertrouwen is wederom beschaamd.
Het voelt als rouwen om je gezin, geliefde etc terwijl die er nog wel zijn. Ik ben ontroostbaar.
Ik wil het volgende bespreekbaar maken en oh wat vind ik dat lastig. Een omgangsregeling of co-ouderschap. Ik ben nu zo boos en teleurgesteld dat ik mijn ex gun om zich ook zo te voelen.
Volledig kinderen bij mij (met nuances om het weekend), al voel ik echt dat dat niet goed voor mij is. Ik ben erg aan mijn vrijheid gehecht.
De kinderen volledig naar mijn ex, dat hij voelt en ervaart hoe intensief en dat het niet onbezorgd is zonder mij. Plus weinig vrijheid. Ik veel vrijheid (om nieuw leven op te bouwen) Al komt er tzt een nieuwe vrouw in zijn leven en in mijn leven een man.
Co-ouderschap (veel onderling overleggen etc), dan heeft mijn ex zijn vrijheid en ik ook. Ik wil niet dat mijn ex het beste van beide werelden krijgt.
Het andere is; ik zie er zo tegenop, ook met een paar dagen en avonden in de week om “alleen te eten met de jongens” etc.
Het is natuurlijk het beste om te kijken wat het beste voor de kids is. Ik heb ook echt zo mijn gevoel, zo heb ik het niet voor me gezien. Om het niet te delen. Ik vind het zoveel leuker samen. Nu zie ik bijv. ook niet dat we samen verjaardag van de jongens samen vieren maar apart. Ik wil niet samen met mijn ex in 1 ruimte zijn.
Heb je tips / inzichten kort en lang termijn voor mij?
Alsjeblieft heb geen oordeel of veroordeel niet wat ik stuur of voel. Ik weet niet hoe ik nu verder moet.
Ga eens
Op de stoel van de kinderen zitten, en bedenk dan wat het beste voor hen is.
Een omgangsregeling is er niet voor de ouders, maar voor de kinderen.
Sterkte.
Eens
Helemaal eens met sinbads vrouw. Kijk naar wat het beste voor de kinderen is. Kijk ook of dat haalbaar is. Ga praten met je werk of dingen haalbaar zijn, bijvoorbeeld de week dat de kids er zijn wat minder werken en de week dat de kids er niet zijn iets meer werken ofzo. Zo val je op de dagen dat ze er niet zijn ook niet in een gat.
Eens met bovenstaande
Jij hebt nu, begrijpelijk, zoveel pijn dat je het liefst je partner wil kwetsen, en dat je de situatie op jezelf betrekt: wat wil ik, wat is voor mij het fijnst. Nogmaals, dat snap ik. Maar het gaat hier om de kinderen en wat voor hen het beste is. Als jij en je man er niet uit komen met het beste belang van jullie kinderen voor over, dan raad ik aan om iemand in te schakelen die daarbij kan helpen.
Voor jezelf komt nu een periode van rouw, om het verlies van je gezin, en van de toekomst zoals je die voor je zag. Dat is ontzettend heftig en ik hoop dat je mensen hebt die je daarbij kunnen steunen.
Sterkte!
Co-ouderschap
Als beide ouders capabel zijn zou ik altijd kiezen voor zoveel mogelijk 50/50. Wij hebben nooit week om week gehad, maar vaste doordeweekse dagen en een roulerend weekend (plus woensdag). Vrijheid is een recht dat je opgeeft als je kinderen krijgt, dus het belang van de kinderen zou voorop moeten staan. Pubers vanaf een jaar of 15 zou je enige inspraak kunnen geven in de dagen en/of verdeling.
tja
Ik ben het eens met bovenstaande reacties: jullie moeten doen wat voor de kinderen goed is. En daarbij je ego opzij zetten. Het gaat om hen
Daarbij: je kunt iemand niet dwingen tot zorg. Als je ex zegt: "bekijk het maar, ik wil de kinderen niet of alleen een nacht in de veertien dagen" dan komt het toch op jou neer. Er is geen zorgplicht (anders dan financieel en dan nog niet voor oppas in jouw tijd) in Nederland
Begrijpelijke reactie
maar niet de juiste. Maar dat weet je zelf ook wel. Het kostte mij destijds enorm veel moeite, maar inheb ingezet op 50-50. Zó vreselijk oneerlijk, man wilde weg en zorgde er dan ook nog eens voor dat ik de kinderen de helft van de tijd kwijtraakte. Nachtmerries en slapeloze nachten had in ervan. Maar het was wel in het belang van de kinderen. En hij is een fantastische vader, dus ook daar geen reden om een andere verdeling na te streven.
In onze zoektocht naar een mediator vonden wij er een die echt begeleidde vanuit het belang van de kinderen. Zij wilde de kinderen ook regelmatig spreken. Wij hebben uiteindelijk voor een andere mediator gekozen omdat er ook een bedrijf in het plaatje zat en daarvoor heb je echt kennis en kunde nodig. Maar zij heeft ons wel wat tips gegeven waar we wat aan hadden over bijvoorbeeld de communicatie met de kinderen.
Ik weet niet hoe oud jouw kinderen zijn, maar met (jonge) pubers is zo iemand wel een aanrader.
Geen co-ouderschap
Co-ouderschap is volgens mij niet in het belang van de kinderen. Constant heen en weer reizen met al je spullen lijkt mij ondoenlijk en ontwrichtend. Ik vind wel dat kinderen hun beide ouders vaak moeten kunnen zien. Dus een thuisbasis waar de kinderen wonen en hun spullen hebben, en dan bijvoorbeeld om het weekend en een of twee avonden in de week naar de andere ouder. Afhankelijk van hun leeftijd kan dat met of zonder overnachting zijn, of bijvoorbeeld alleen samen eten of iets anders samen doen.
Voorstellen om je kinderen naar je ex te doen om zelf de vrijheid te hebben om een nieuw leven op te bouwen vind ik echt bizar. Het gaat er natuurlijk niet om hoe je je ex het meest kunt dwarszitten, maar om wat het beste voor de kinderen is.
Anemone
Wie zegt dat kinderen heen en weer moeten met hun spullen? Als je bij elkaar in de buurt woont en ze hebben in beide huizen voldoende kleding, dan hoeven alleen eventueel schoolboeken heen en weer. Wij hebben er geen ervaring mee opgedaan omdat de scheiding niet door ging, maar de kinderen leek week op - week af het fijnste. Dan heb je een redelijk lange tijd aaneengesloten bij iedere ouder.
Bizar.
Maar ook eerlijk. Als je het als moeder echt niet ziet zitten om veel tijd alleen te zijn met de kinderen omdat je dat niet aankan? Lichamelijk en/of geestelijk niet?
Het is maar net hoe oud de kinderen zijn, hoe ver jullie uit elkaar gaan wonen en wat ieder wil. Rustig overleggen, misschien vindt je ex het geen probleem als de jongens, in verhouding, meer bij hem zijn?
Tuurlijk wel co-ouderschap
Daar hebben kinderen recht op.
Zij kiezen er niet voor dat de ouders gaan scheiden. Zij kiezen er niet voor om een ouder in hun dagelijks leven te moeten missen. De ouders die gaan scheiden moeten de offers brengen, in het belang van de kinderen.
Pennestreek
Je hebt gelijk, als er genoeg spullen zijn hoef je niet zoveel te verhuizen. Ik ken veel kinderen die het vervelend vinden/vonden om steeds heen en weer te verhuizen, en zich daardoor nergens thuis voelen. Uit loyaliteit met beide ouders durfden ze dat niet bespreekbaar te maken. Maar er zullen vast ook andere ervaringen zijn.
Wil40
Als de moeder het niet ziet zitten of niet aankan is het logisch om te kijken of de kinderen meer naar de vader kunnen. Maar ik las dat TO overweegt om de kinderen naar haar ex te doen, om zelf de vrijheid te hebben om een nieuw leven op te bouwen.
Anemone
co-ouderschap moet je faciliteren als ouder. Dus veel spullen dubbel en vooral dicht bij elkaar blijven wonen. Dan is co-ouderschap (met halve weken om en om) prima te doen voor de kinderen - weet ik uit inmiddels 10 jaar ervaring-
Anemone.
TS: "Het andere is; ik zie er zo tegenop, ook met een paar dagen en avonden in de week om “alleen te eten met de jongens” etc."
Meestal is het eenzaam als de kinderen bij hun vader zijn toch? Ik lees dat Anoniem de dagelijkse gang van zaken niet graag alleen doet. Maar dat kan ze anders bedoelen of ik begrijp het verkeerd.
Meer vrijheid willen lijkt me idd geen goede reden om de kinderen meer bij hun vader te laten, maar soms is dat misschien het beste voor iedereen. Idd, omdat moeder het niet aankan.
Blijf bij elkaar in de buurt wonen
Waar je ook voor kiest zorg er in ieder geval voor dat jullie dicht bij elkaar in de buurt blijven wonen. Hoe ouder de kinderen worden, hoe belangrijker en vooral praktischer dat is.
Ik vind het ook wel apart dat je zo met je eigen vrijheid bezig bent. Lijkt me dat je bij co-ouderschap nog behoorlijk veel vrijheid hebt. Hier weekendregeling en dat is best zwaar in veel opzichten.
Overigens, je noemt dat je bij co-ouderschap veel moet overleggen maar ik ken een situatie waarbij er amper tot geen overleg is maar die best harmonieus verloopt en dat na een vechtscheiding, kan dus ook.
Ook gescheiden
Beste Anoniem,
Ik heb jouw gevoelens nooit gehad (man straffen), maar ik begrijp waar ze vandaan komen. Accepteer je gevoelens, maar handel er alsjeblieft niet naar. Probeer het belang van de kinderen voorop te zetten. Co-ouderschap is niet voor niets de norm, voor de meeste kinderen is het het beste als ze volop contact met beide ouders houden. Het biedt je een week drukte en gezelligheid met je kinderen en daarna een week voor jezelf, waain je kunt ontspannen, je eigen ding doen, en zoveel of zo weinig kunt werken als jij wilt. Ik vind het zelf en heel fijne regeling. Ik geniet van de week met kinderen en net zo hard van de week zonder kinderen.
Geef jezelf de ruimte om te verwerken
Volgens mij probeer je keuzes te maken die je nog niet kunt maken. Je bent emotioneel nog teveel ondersteboven en hebt je nog niet de tijd gegund om je toekomstbeelden bij te stellen. Daardoor raken op zichzelf volkomen begrijpelijke en natuurlijke emoties vermengd met verstrekkende beslissingen die grote consequenties hebben voor jouzelf en je kinderen.
Wat ik lees in jouw bericht is dat jij nog geen ruimte hebt gevoeld om je een beeld te vormen van alleenstaand ouderschap op een manier die bij jou zou kunnen passen. Het is overduidelijk dat jij niet had willen scheiden en dat je je verraden en in de steek gelaten voelt. Jij hebt je gericht op 'erdoorheen komen' en dat is door je ex getorpedeerd. Je zult dit eerst moeten incasseren en jezelf de tijd moeten geven om deze werkelijkheid te accepteren en mentaal en emotioneel van koers te veranderen. Het vermengen van je boosheid op je ex en je angst voor de toekomst in de afweging voor een omgangsregeling is geen goed idee. Je zult jezelf de ruimte moeten gunnen eerst wat rust en kracht terug te vinden om je leven, met je kinderen, op een weloverwogen manier opnieuw in te vullen. Het is volkomen logisch dat je hiervoor wat tijd nodig hebt.
Voor de duidelijkheid: als jij jezelf kent en weet dat je ruimte en vrijheid nodig hebt om je leven vorm te geven, is dat een heel reële behoefte. Daar moet je zeker rekening mee houden in je afwegingen. Co-ouderschap lijkt mij dan het meest voordehandliggende uitgangspunt. Dat middelt de behoeften van jou als individu en de verantwoordelijkheid die je op je hebt genomen als ouder voor beide ouders het meest optimaal uit. En voor de kinderen betekent het evenveel contact met beide ouders. En ja, dat vraagt in een ander opzicht weer veel van je omdat je moet kunnen afstemmen met de andere ouder. Ook die afweging moet je in rust kunnen maken, niet vanuit hoogoplopende emoties.
Wat mij wel op de vraag brengt: wat is de insteek van je ex? Laat die het helemaal aan jou over of heeft die zelf al wensen ingebracht? Is het formele proces al gestart of is het allemaal nog vers en zijn dit 'alleen nog maar' gedachten die in jouw hoofd rondspoken?
Ik zou zeggen: vertraag de afwikkeling van het scheidingsproces engiszins en ga naar de huisarts en/of regel zelf wat gesprekken met een coach of therapeut. Gun jezelf tot rust te komen, je emoties te verwerken en dit op een rijtje te krijgen voordat je daadwerkelijk stappen zet en beslissingen neemt.
Groet,
Jo Hanna