Oppassen

Dit is simpel

Ik vind dat hij een oppas moet zoeken of moeder moet zeggen dat het niet kan. Ik vind niet dat hij structureel een beroep kan doen op jou(w vrije dag).

Groet,
Jo Hanna

Met de kanttekening

Jo Hanna heeft gelijk, hij kan dit niet maken, maar naar die jongen kun je eigenlijk ook niet maken dat het lijkt of je geen trek in hem hebt en daarom maar een oppas inschakelt. Dan zou je dus het huis uit moeten want anders komt het helemaal rot over.
Vader moet maar tegen zijn baas zeggen dat hij niet kan. Hij komt er mooi vanaf zo.

Lastig, oppas regelen als er al een volwassene thuis is

Vader weet denk ik ook wel dat het niet netjes is naar zijn vriendin maar hij kan het met zijn exvrouw niet eens worden. Dat vriendin dan voor de eer bedankt om daar 'last' van te hebben legt het probleem weer terug bij vader, die het vervolgens niet kan oplossen. Hoe dan? exvrouw doet wat zij wil. Vader kan wel een oppas inhuren als hij moet werken maar dat is toch ook weer geen postzegel als vriendin dan wel thuis is. En bovendien heeft hij zijn kind nu toch vaker dan in de omgangsregeling afgesproken is en mogelijk vind hij dat wel een verworvenheid. En kind de deur uit naar oma of opa is blijkbaar ook geen mogelijkheid. Kortom, nieuw gezin en het kind is de hete aardappel. En dat gaat de vriendin ook nog moeilijk doen. Weinig solidair.

Dan denk ik, ja, wel heerlijk als je ook eens vrij bent, maar ik ben blij dat ik toch de kinderen verder nagenoeg alleen heb opgevoed. Ik zou me niet prettig voelen met dit soort dilemma's. Ik had al een oppas nodig toen ex nog bij ons woonde, maar dat kun je dan niet maken met een volwassene die toch thuis is, dus dat was echt bochten wringen. Toch werk afzeggen, kinderen kunnen wel of niet naar vrienden of familie, want mijn ex kon het echt niet.

ach...

een jongen van 11. Daar heb je toch geen werk aan? Je kunt toch grotendeels je eigen gang gaan?

Aan de andere kant

Jouw kinderen zijn ook wel eens alleen met je vriend, denk ik?

hoe vaak nog

Ik zou aan je vriend vragen hoe vaak hij nog op die zaterdagen moet werken.
Als dat nog 2 of 3x is zou ik het zo laten maar heel duidelijk met hem afspreken dat jij niet de oppas bent voor zijn zoon en dat het in de toekomst anders geregeld moet worden.

Als het blijvend is zou ik gelijk aangeven dat hij nog 3 weken de tijd heeft om het anders te regelen dat je in geval van nood zeker wil oppassen maar niet structureel.

En als het mogelijk is financieel een weekend weg boeken alleen of met vriendinnen in zo'n weekend.

Wat is de vraag?

Is de vraag dat er iemand de hele dag bij hem moet zijn en verantwoordelijkheid voor hem moet dragen (oppas) of is de vraag of de jongen in het huis van vader en TS kan verblijven? Als het dat laatste is vind ik de situatie wel wat genuanceerder. Maar evengoed vind ik dat TS de beschikking moet hebben over haar eigen tijd. Dat hebben vader en moeder ook. Die gaan gewoon werken. TS moet ook haar eigen keuzes moeten maken wat ze met haar tijd doet. Dat er in huis een kind aanwezig is op je vrije dag, zonder de dringende noodzaak daar je eigen bezigheden aan aan te passen, vind ik iets anders. Ik zou dat zelf wel jammer vinden, dat heb ik met mijn eigen kinderen soms ook al. Maar dat vind ik toch in het algemeen wel een recht van een kind, om in beginsel welkom te zijn in het huis van de ouder.

Groet,
Jo Hanna

Bonusmoeder

Je maakt een denkfout. Jij hebt een conflict met je partner, niet met de ex. Hij kiest ervoor deze verantwoordelijkheid op zich te nemen. Daar zal hij zijn redenen voor hebben, die goed of slecht kunnen zijn maar in feite jouw zaak niet. Maar vervolgens schuift hij de verantwoordelijkheid op jouw bordje. En pas daar begint jouw zeggenschap. Hoe hij het met zijn ex doet, is niet jouw pakkie aan.

Groet,
Jo Hanna

Het is de verantwoordelijkheid

van je vriend, want hij heeft deze weekenden toegezegd, dan moet hij er ook zijn, of zorgen voor oppas. Ik zou echt hard weigeren als ik jou was. Het is van de zotte dat hij eerst toezegt en vervolgens doodleuk werk aanneemt. Ik zou er absoluut niet in meegaan en lekker op die dag iets voor jezelf doen, dagje sauna of iets dergelijks.

Hij klinkt niet als een leuke vader trouwens. Zo weinig voor zijn kind willen zorgen en als hij er dan een keer is, gaat hij aan het werk

Omgekeerd

Het vervelendste lijkt mij de geirriteerde reactie van je vriend.

Vind hij het echt onzin dat jij er geen zin in hebt?
Helpt het dan als je hem vraagt wat hij ervan zou vinden als jij hem om de week zou zeggen: pas op zondag maar op mijn kind(eren). En niet zeuren dat je er geen zin in hebt of andere dingen te doen hebt!

Het kan ook zijn dat hij zo geïrriteerd reageert omdat hij zich helemaal klem voelt zitten. Het zou goed zijn te vragen waarom hij geïrriteerd reageert. En dat het jou vrije tijd kost. En een keer is niet erg, of in ‘zijn’ weekenden vind je het niet erg, maar nu gaat hij over jouw grenzen heen en gebruikt hij jou als veredelde oppas voor zijn problemen met zijn ex. Dat voelt niet goed.
Betaalt hij jouw vrije dagen (kan je die bijkopen? Check dan voor de grap eens wat het jou kost om vrije dagen bij te kopen, dan kan je hem uitleggen wat het jou kost.

Sterkte ermee.

afspraken

Gewoon zorgen dat je alle weekenden wat afspraken hebt staan. En dat gewoon melden zonder eventuele oplossingen te gaan aandragen.

Ja maar

HAAR kinderen zijn de hele week bij haar - en bij haar vriend. Als hij in het weekend werkt, neem ik aan dat hij die week dan een doordeweeksedag vrij is, mogelijk dus een dag dat zij zelf wel werkt. Dan 'past' hij toch op haar kinderen?

Dat lijkt me iets om eerst helder te krijgen, voordat haar wordt aangeraden om gewoon weg te zijn in zo'n weekend. Het zou niet erg eerlijk zijn om wel je vriend alleen met je eigen kinderen te laten, maar niet het omgekeerde te willen.

Dan is hij straks die doordeweekse dag ook weg. Gezellig dan.

Arme kind, niemand wil hem

Jouw kinderen maken gebruik van zijn vader. Waarom is hij dan teveel?
En die fantastische vader heeft geen tijd voor zijn eigen leg en legt het bij jou neer en jij wil ook niet ( snap gerust waarom maar in een gezin heb je toch altijd fulltime kinderen?). Het zouden voor mij aftrekpunten zijn, het gedrag naar zijn kind; echte afknapper.

vertikt

Je moet het wel 'normaal brengen,' natuurlijk. Zeggen dat je het vertikt vind ik niet zo aardig. Wel uitleggen dat je die dag voor jezelf hebt. Natuurlijk kan je best wel eens die jongen opvangen, maar als hij altijd komt kan jij nooit plannen buitenshuis maken, je kan net die dag even bijtanken.

Eigenlijk is het juist fijn dat het kind elke week z'n vader ziet ipv om de week. Hij is elf. Ik vind 1 weekend per 14 dagen erg mager om een band te behouden.
Maargoed, dit gaat om 'de laatste weken' dat de vader moet werken. Is dit tijdelijk? Dan zou ik er niet moeilijk over doen. De vader wordt hier als de kwaaie pier afgeschilderd, maar wie weet heeft hij geen keuze en MOET hij werken anders is hij z'n baan kwijt. Dit hoeft geen 'keuze' te zijn. Daarbij vadert hij 5 dagen in de week mee over drie andere kinderen. Hij doet niet niks Aftrekpunten vind ik wel een idioot iets om je partner mee te bestempelen (kunnen zijn bedprestaties dit dan weer compenseren? Ik vind dit raar klinken).

De enige voor wie ik dit zielig vindt is die jongen, wat een gehannes en strijd. Ik hoop dat hij niet niets van mee krijgt. Als het niet op te lossen is kan jij af en toe oppas voor hem zoeken, overleg dit met je vriend. Ik denk ook dat hij zich klem voelt zitten.

Oneigenlijke argumenten

Mijn kinderen weten ook dat ik het nodig heb een weekend alleen te zijn en dat ze niet zonder overleg kunnen thuisblijven van hun vader. Jullie draaien het om, alsof hier nee tegen zeggen betekent dat je een negatief oordeel velt over het kind. Waarom zou dat? TS heeft gewoon behoefte aan eigen en/of alleen-tijd. Moet ze zich daar schuldig over voelen? Wat mij betreft niet.

En wat betreft die keuze: werken heeft voor sommigen een heel bijzondere positie. Vinden jullie echt dat je, als moet werken, andere verantwoordelijkheden zonder pardon uit je handen kunt laten vallen in de veronderstelling dat je partner, die vrij is, het zonder morren oppakt? Partner van TS kiest ervoor een niet-afgesproken omgangsdag te laten voortkabbelen. Hij kiest ervoor op die dag een werk-verplichting aan te gaan. Wat zou hij moeten doen als hij geen partner had? Dan zou hij een oplossing moeten zoeken. Dat moet hij nu ook doen. Hij kan zijn partner vragen of ze onderdeel kan zijn van die oplossing maar als ze dat niet kan of wil, moet hij iets anders verzinnen.

Sommigen veronderstellen dat het een geven en nemen situatie is. Maar waar lezen jullie dat die partner TS doordeweek verantwoordelijkheden uit handen neemt mbt de kinderen van TS? Ik lees dat nergens. Alleen aanwezig zijn is niet verplichtend. Op een kind passen in afwezigheid van de ouder is dat wel. Ik vind dat hier appels met peren worden vergeleken.

Ik hou intussen de mogelijkheid open dat het conflict niet zozeer gaat over of TS bij het kind thuis wil zijn maar dat ze via deze omweg probeert af te dwingen dat hij zijn ex-vrouw de wacht aanzegt. Dat is een heel ander type conflict. Als je praktische problemen en verwijten en oordelen door elkaar gaat gooien, worden meningsverschillen gauw manipulatief en onoplosbaar.

Groet,
Jo Hanna

Vergelijking met kerngezin gaat mank

Magda, ik denk dat je vanuit het perspectief van het intacte kerngezin geen goed beeld hebt van alleenstaand ouderschap, al dan niet binnen een samengesteld gezin. Op dit forum kun je vele verhalen lezen over het (niet-)functioneren van samengestelde gezinnen, en dat de ervaring leert dat het in verreweg de meeste gevallen het best werkt om de verantwoordelijkheden voor de eigen kinderen juist níet teveel te delen met de nieuwe partner. Dat betekent dan ook dat je nog altijd grotendeels alleen de verantwoordelijkheid draagt voor je kinderen, ook al woon je samen met een nieuwe partner. Het alleen dragen van verantwoordelijkheden voor kinderen is tamelijk vermoeiend, om niet te zeggen uitputtend. Dat vraagt dat je ook goed voor jezelf zorgt. Mensen zijn geen gebruiksvoorwerpen. Ze zijn levende wezens.

Die fantastische vader wil volgens mij echt wel het beste voor zijn kind. Dat de uitvoering mank gaat, is duidelijk. Maar als zijn kind hem niks kon schelen, belde hij die moeder en zei hij: "Hou het jong maar, wat moet ik ermee? Het is &%$^# niet eens mijn dag!" Dat doet hij niet. Hij wil juist niet 'van zoon af' en doet een beroep op zijn lief om zorg te dragen voor zijn kind terwijl hij moet werken. Daar is op zichzelf niks mis mee. Als ouder draag je ook zorg als je de verantwoordelijkheid expliciet overdraagt aan een ander. Dat doen we allemaal iedere dag, met school, opvang, oppas etc. Ik zie daar op zichzelf het probleem niet van. Maar omdat een mens dus geen gebruiksvoorwerp is, zal hij haar dat toch moeten vrágen en kan hij het niet eisen.

En om dat toch even wel een parallel te trekken met een kerngezin: als je wel in een kerngezin samenleeft, ga je over het aangaan van werkverplichtingen en de consequenties daarvan toch ook in overleg? Dat duw je de ander toch ook niet zomaar door de strot?

Groet,
Jo Hanna

Eens met

Johanna. Ik vind dat erg raar gedrag. Hij wil de omgangsregeling trouwens terug hebben naar eens in de veertien dagen staat er, dus nee ik vind het geen betrokken en leuke vader. Nu hij er wel een periode elk weekend is, gaat hij doodleuk aan het werk.

Sowieso vind ik eens in de veertien dagen je kind zien maar treurig. De meeste ouders die ik ken missen hun kind al als het een weekend gaat logeren, laat staan als ze het amper zien. Maar het schijnt normaal gedrag te zijn na een scheiding, denk niet dat ik het ooit ga begrijpen, laat staan dat ik er begrip voor heb, of zo iemand nog een leuke ouder zou noemen.

Ik ben alleenstaand ouder hoor

Ik vind het erg sneu voor het kind; nog steeds.