Onverwachts uit elkaar na +13 jaar (2 jonge kinderen)
Hoi allemaal,
De laatste dagen heb ik veel verhalen op dit forum gelezen. Door het plaatsen van mijn eigen verhaal hoop ik ook wat meer duidelijk voor mijzelf te krijgen.
Mijn man vertelde mij eind vorige week geheel uit het niets dat hij niet meer verder met mij wil. Hij ziet ons niet samen oud worden, houdt nog wel van me, maar gewoon niet meer op 'die' manier. Wij zijn inmiddels alweer +13 jaar samen, pas 2 jaar getrouwd en hebben twee kindjes van 1,5 en 8 jaar.
We hebben circa 6 jaar nog geleden in relatietherapie gezeten aangezien hij het toen ook niet meer zag zitten. We hebben toen beiden besloten om én ervoor te gaan met zijn tweeën, hebben we inmiddels samen een huis gekocht, zijn we gaan trouwen (hij heeft het zelf gevraagd) én ook nog eens opnieuw geprobeerd voor een tweede kindje (middels klinieken en alles), wat na een tijdje ook gelukt is. Een tijdje daarvoor hebben we ook al eens een gesprek gehad waar hij dit opeens aankondigde, en toen hebben we er ook al voor besloten om ervoor te gaan.
Nu was het anders. Het is wel klaar voor hem en ik ben inmiddels ook tot de realisatie gekomen dat ik dit niet verdien (die wispelturigheid). En ik mis óók heel veel dingen bij hem.. Ik heb de laatste dagen (en nog steeds) compleet alle emoties gehad. Van onbegrip, verdriet, naar boosheid, alleen maar huilen etc. Bij het schrijven van dit bericht is het meer boos..
We werken allebei. Ik 3 dagen en hij fulltime (waarvan 1 dag thuis). Hij is regelmatig voor zijn werk weg (komende tijd niet). Daarnaast heb ik ook nog eens mijn eigen bedrijf, waar ik een aparte kamer voor nodig heb. Ik ben tot de realisatie gekomen dat ik niet nog meer dagen wil gaan werken met een jong kindje en eigen eenmanszaak die ik niet zomaar wil opgeven. We hebben een koophuis die we niet zouden kunnen aanhouden.
Het is voor mij allemaal nog heel erg nieuw. Hij geeft me wel de tijd "om aan het idee te wennen", voordat we iets van stappen ondernemen maar hij ligt blijkbaar een heel jaar voor met deze gedachtes. Ik weet niet goed wat de volgende stap is. Ik ben nooit alleen geweest en denk dat dit mij het ergst beangstigd. Ik lees veel over "voor jezelf denken", maar ik ben juist altijd diegene die voor mensen zorgt, niet voor zichzelf. Dat is ook gelijk mijn valkuil - maar aan de andere kant; hij geeft het op, dan mag hij ook meer bijdragen, toch?
[1] "Ik heb de laatste dagen (en nog steeds) compleet alle emoties gehad. Van onbegrip, verdriet, naar boosheid, alleen maar huilen etc. Bij het schrijven van dit bericht is het meer boos..
[2] We werken allebei. Ik 3 dagen en hij fulltime (waarvan 1 dag thuis). Hij is regelmatig voor zijn werk weg (komende tijd niet). Daarnaast heb ik ook nog eens mijn eigen bedrijf, waar ik een aparte kamer voor nodig heb. Ik ben tot de realisatie gekomen dat ik niet nog meer dagen wil gaan werken met een jong kindje en eigen eenmanszaak die ik niet zomaar wil opgeven. We hebben een koophuis die we niet zouden kunnen aanhouden.
[3] Het is voor mij allemaal nog heel erg nieuw. Hij geeft me wel de tijd "om aan het idee te wennen", voordat we iets van stappen ondernemen maar hij ligt blijkbaar een heel jaar voor met deze gedachtes. Ik weet niet goed wat de volgende stap is. Ik ben nooit alleen geweest en denk dat dit mij het ergst beangstigd. Ik lees veel over "voor jezelf denken", maar ik ben juist altijd diegene die voor mensen zorgt, niet voor zichzelf.
[4] Dat is ook gelijk mijn valkuil - maar aan de andere kant; hij geeft het op, dan mag hij ook meer bijdragen, toch?"
[1] Wat naar dat je in deze situatie terechtgekomen bent. Ik zou zeggen, geen overhaaste beslissingen nemen. Het is normaal dat je alle emoties doormaakt en heen en weer gaat.
[2] Tja, dan moet je je uitgavepatroon aanpassen. Als er geen twee salarissen meer zijn in één huis, dan moet je de tering naar de nering zetten. En niet meer dagen willen werken is prinsessengedrag, als je niet kan rondkomen van drie dagen werken en je eigen bedrijf, dan moet je meer gaan werken. Zou je het normaal vinden als je man zegt dat hij ook drie dagen wil gaan werken? Waar komt dan de rest van het benodigde geld vandaan?
[3] Alle mensen op dit forum die over hun scheidingen vertellen en vragen stellen hebben in jouw schuitje gezeten. Dus stel je vragen en mensen helpen je. Mij lijkt dat je eerst maar even moet wennen aan het idee en met hem praten over de toekomst. De financiën, het ouderschapsplan, hoe gaan jullie de weken verdelen, en nee dat is idealiter niet een weekend per twee weken naar de vader en de rest bij de moeder, maar 50/50.
[4] hij geeft het op, dan mag hij ook meer bijdragen, toch?"Wat bedoel je hiermee? Jij hebt recht op alimentatie, omdat je niet meer wil werken moet hij jou betalen in de vorm van alimentatie? Omdat hij weg wil, moet hij boeten? Bepaal jij hoe vaak hij de kinderen krijgt?
Kortom, genoeg om over na te denken, maar denk ook aan jezelf, want op een gegeven moment doet je man dat ook en heeft hij niet meer jouw belang maar zijn eigen belang voor ogen.
Veel sterkte.
Jullie relatie is al langer niet stabiel. Hij heeft twee keer eerder aangegeven deze relatie niet meer te willen. Jullie hebben therapie gehad dus er alles aan gedaan maar soms is dat niet genoeg. En je ziet wel vaker dat mensen aan iets groots (zoals een kind, huwelijk of verbouwing) beginnen om een slechte relatie een positieve impuls te geven.
Jullie moeten proberen samen de zaken nu te regelen. Je kunt niet minder willen werken als dat gewoon noodzakelijk is om goed rond te komen. Dat is ook niet in het belang van je kinderen. Een hoger inkomen zorgt juist voor betere perspectieven op bijvoorbeeld woonruimte.
En nee je partner hoeft en gaat niet extra bijdragen omdat hij de beslissing heeft genomen. Probeer ook zeker geen financiële afhankelijkheid te creëren. Dat geeft alleen maar problemen in de toekomst. Co ouderschap is tegenwoordig gangbaar en het meest eerlijk. Dan heb je beiden evenveel kosten. En kinderen hebben recht op beide ouders (niet een weekendarrangement die soms eens opduikt). Partneralimentatie is tegenwoordig steeds meer een uitzondering (en niet meer van deze tijd).
Als ik je verhaal zo lee verbaast het me ook dat je het 'onverwachts' noemt. Je beschrijft al diverse malen dat duidelijk was dat er iets niet helemaal goed zat. Jullie hebben heel erg je best gedaan om met andere impulsen de relatie kracht en inhoud te geven: trouwen, woning, een kindje met medische aanloop. Het kan zijn dat je vooral bang bent voor het alleen zijn en alleen verantwoordelijkheid dragen.
Vanaf nu stap voor stap gaan kijken naar de praktische aspecten. Jullie kunnen beiden de woning niet overnemen zeg je. Is dat zo? Is ' birdnesting' dan wellicht een optie, al is het maar voor de eerste periode?
Er zijn al goede dingen gezegd over je keuze rond het inkomen. Je wil nu graag dat alles hetzelfde blijft, maar dat zal niet zo zijn. Dus bedenk waar je de veranderingsmogelijkheden ziet.
Je wil hem de schuld geven, maar degene die de knoop doorhakt en de scheiding aanzegt is niet de schuldige. Er is geen sprake meer van 'schuldige' in de echtscheidingsprocedure. Je bent geen slachtoffer en hij is geen wrede dader. Je bent een volwassen vrouw in een relatie die niet goed blijkt te zijn, omdat die niet gedragen wordt door je partner. Je kunt een ander niet dwingen om een relatie aan te gaan met jou.
Jullie zorgen zijn nu hetzelfde: de woning, de kinderen, inkomen. Als het kan zou je daar ook als volwassen mensen over kunnen praten en nadenken om tot oplossingen te komen. Eventueel in een mediationtraject, maar zorg dan wel dat je een mediator hebt die verstand heeft van familierechtelijke zaken (advocaat) en financiën in verband met je eigen bedrijf.
Tsjor
Waar komt dat 'geheel uit het niets' vandaan? je beschrijft eigenlijk meerdere crisesmomenten in jullie relatie, dat is dan toch niet zo verbazend?
Of leek alles juist goed te gaan op dat moment?
Kan het zijn dat hij een ander heeft?
wat een verschrikkelijke nare situatie zit je nu in. De rollercoaster aan emoties is heel normaal. Heel herkenbaar ook. Zelf heb ik vandaag de scheidingspapieren getekend, dus ben al iets verder in het proces. Maar die verschillende emoties zijn bij mij ook erg aanwezig.
Onze eerste stap was hoe gaan we het regelen voor de kinderen. Co ouderschap 50/50 vonden wij voor de kinderen het beste. Daarnaast natuurlijk het financiële gedeelte en wonen. Gelukkig werk ik genoeg om mijn eigen broek op te houden en dat raad ik jou ook aan. Wees niet financieel afhankelijk van je ex en ga meer werken, dat maakt misschien het woonvraagstuk ook een stuk makkelijker. Zelf kan ik hierdoor mijn ex uitkopen en in het huis blijven, en dat scheelt zoveel stress en onzekerheid.
Veel sterkte!
Het scheelt jou veel stress, maar bij een 50/50-verdeling zal de andere ouder ook goede woonruimte moeten vinden, dus dan ligt daar de stress. Wat ik bedoel is: bij echtscheiding met kinderen moet je niet alleen aan je eigen belangen denken, maar ook bedenken dat het voor de kinderen belangrijk is dat de andere ouder ook een goede leefsituatie krijgt waarmee hij/zij een toekomst kan opbouwen. In die zin moet je, juist rond het echtscheidingsmoment, dus beide situaties voor ogen houden.
Tsjor
tsjor schreef op 12-07-2024 om 08:20:
Het scheelt jou veel stress, maar bij een 50/50-verdeling zal de andere ouder ook goede woonruimte moeten vinden, dus dan ligt daar de stress. Wat ik bedoel is: bij echtscheiding met kinderen moet je niet alleen aan je eigen belangen denken, maar ook bedenken dat het voor de kinderen belangrijk is dat de andere ouder ook een goede leefsituatie krijgt waarmee hij/zij een toekomst kan opbouwen. In die zin moet je, juist rond het echtscheidingsmoment, dus beide situaties voor ogen houden.
Tsjor
Er zal toch altijd een ouder zijn die andere woonruimte moet zoeken bij een scheiding. In het geval van Emmeline33 moet de vader op zoek naar een ander huis. Als een huis verkocht moet worden, dan moeten beide ouders elders gaan wonen, dus nog meer stress.
Daarom moet je aan beide belangen denken. Dat wil niet zeggen dat je een huis moet verkopen. Tsjor
De beste scheidingen die ik ken zijn die waarbij mensen over hun onderlinge en eigen problemen heen stappen. Niet blijven hangen in boosheid vanwege een affaire of andere problemen tijdens de relatie. Die is voorbij en het is zinloos daar over te blijven praten. Ook heb je niets meer te zeggen over nieuwe partners of hoe iemand zijn leven inricht.
Je moet het belang van de kinderen voorop stellen. Die willen beide ouders kunnen zien. En dan moet je elkaar ook wat gunnen over en weer. Daarbij moet je niet je eigen belang uit het oog verliezen. Maar 1 ouder die in een riante villa zit terwijl de ander totaal geen mogelijkheden heeft is in niemands belang en uiteindelijk schadelijk voor de kinderen.
En belangrijke tip! Probeer financiële afhankelijkheid van elkaar echt te voorkomen. Liever co ouderschap, ga extra werken of vraag je ouders of financieel adviseur om hulp. Voorkom alimentatie of jaren later nog zaken moeten verrekenen. Soms zijn er creatieve oplossingen mogelijk om een huis te behouden. En anders moet het verkocht zodat beiden een nieuwe start kunnen maken. Financiële verwevenheid is de grootste oorzaak voor ruzie!
Eens. Tenzij de financiële afspraken gebaseerd zijn op objectieve berekeningen. Maar dat wordt vaak belemmerd doordat er nu met behoeftelijstjes wordt gewerkt en niet met een objectief vast te stellen norm.
Tsjor
Bij ons geeft het ons beide stressverlichting dat ik in het huis kan blijven. Wij wilden graag dat de kinderen in hun vertrouwde huis kunnen blijven, dat naast de ingrijpende scheiding niet ook hun thuis weg is. Ex kan het huis niet betalen, ik gelukkig wel. En hij heeft straks gelukkig wel een eigen plek om te wonen.
Ik denk dat dit een goed moment is om aan individuele therapie te beginnen. Als je altijd in relaties hebt gezeten, zul je misschien minder tijd gehad hebben om jezelf goed te leren kennen. Dat is best confronterend en met de juiste therapeut kun je dat verder ontdekken. Je kunt ook overwegen om je scheiding te bespreken met een huisarts of maatschappelijk hulpverleners. Die kunnen soms ook bemiddelen en een scheiding voorkomen. Bij ons in de stad noemen ze dat het wijkteam (dat zijn maatschappelijk hulpverleners) en daar kun je eigenlijk je verhaal kwijt en met ze sparren over wat voor hulp in jouw situatie passend is.