Onrustige geest

Zoals zo vaak Houtplank

zit je verwachtingspatroon je in de weg, heb ik het gevoel. Je verwacht gewoon dat je te snel en te ‘smooth’ weer over kunt gaat tot je normale leven en je oude zelf kunt zijn. Je hebt net een flinke ingreep in je leven gehad en dan heb je tijd nodig om daar van ahw te herstellen. Kortom: verwacht niet van jezelf dat alles in de kortste keren back to normal is.

Tijd voor een beetje zelfcompassie

Inderdaad. Je mag een scheiding èn willen èn uit het lood zijn. Je mag vreselijk trots en blij zijn om de relatie van zoon èn hem missen. Jij bent sowieso niet op je best als het lucht uit is dus ik zou zeker naar je vader gaan maar je mag best een paar weken sippen. Ik denk ook dat je hoofd ineens tijd over heeft. Je hebt je piekermachine heel lang op je relatie kunnen richten en nu kan je dat loslaten. Dat gaat niet zo maar lijkt me. Komt goed. Het was de goede keus deze relatiebreuk maar dat maakt het niet minder verdrietig.

dit

Juist hoe je je nu voelt was misschien de reden dat je zo getwijfeld hebt de afgelopen jaren om de knoop door te hakken? De leegte van de eenzaamheid die in een relatie, hoe vervelend die ook was, werd opgevuld door samenzijn met een ander.
Maar... dit hoort er gewoon bij. Dit een fase en zal overgaan. Je berichten ademen zo'n sfeer uit van dat het meteen geweldig (of een beetje beter) moet gaan maar dat is niet realistisch.
Ook al is het door jou geëntameerd, een scheiding doet pijn. Alleen zijn is een uitdaging als je jaren mensen om je heen hebt gehad. Dat is logisch, dat is ook wennen en het de tijd geven om te berusten. Totdat je weer gaat ontdekken dat eenzaamheid eigenlijk een vorm van verveling is en je die zelf kunt weren. Maar eerst: voelen en rouwen. En veel denken totdat je erachter komt dat dat alleen maar onrustiger maakt. Misschien eens gaan mediteren in plaats van actie gericht naar oplossingen zoeken?

een doel zoeken

Je hebt een paar jaar op een bepaalde manier geleefd en dat is nu afgelopen. Dan val je in een gat en moet je een nieuwe weg zoeken en vinden. Een doel, noem jij het.

Als je een relatie verbreekt heb je te maken met rouw. Vlak dat niet uit, neem het serieus.

Zo'n gat in je leven heeft tijd nodig om opnieuw gevuld te worden. Misschien met een nieuwe hobby. Iets waar je eerder niet aan toe bent gekomen. Maar geef het tijd! Op dit moment ben je nog volop in de rouw om dat gat. En dat gat kun je niet in één keer even snel dichten.

Wat jij nodig hebt: tijd om dit te verwerken. Het is geen boek dat je dicht slaat, weg zet en dan een nieuw boek pakt.

Op dit moment is jouw doel je studie en je raamkozijn.
Gaan sporten en die kerstkoekjes bakken. Het hoeft echt niet altijd groots en meeslepend te zijn
En morgen zie je weer verder.

Sterkte en geduld toegewenst!

Maak het klein

met de doelen die je ‘moet’ hebben. Het hoeft niet groots en meeslepend te zijn. Vanaf een afstand naar jouw situatie kijkend zou ik zeggen: houd het vooral bij je eigen leven van nu. Bijvoorbeeld
- doel 1: rust vinden voor jezelf, jezelf weer worden
- doel 2: balans in de relaties met je dierbaren
- doel 3: studie afronden eventueel in een wat langere tijd als je dan niet met je studiepunten in de problemen komt.

Nog vergeten

Die doelen hoeven niet vorige week al verwezenlijkt zijn. Ook niet morgen. Neem je tijd en probeer staande te blijven in je leven. Mss is dat bij nader inzien wel het belangrijkste doel.

Houtplank

Even over sporten en andere doelen. December met zijn 398 verplichtingen is daarvoor een slechte maand. Ik zit op zich in een rustige flow qua leven maar ik sport ook al 3 weken nauwelijks, terwijl ik normaal wel twee of drie keer in de week iets doe. Ik denk al - en nogmaals ik heb niet de sores die jij nu hebt - ok, januari is echt weer goed begin voor van alles. En zo voelt januari ook echt, de dagen worden - weliswaar heel langzaam - weer langer. Uitzicht op de lente.
Ik denk wel dat het voor jou weer schakelen is om te bedenken wat je wilt en wat je niet wilt, maar verwacht niet van je zelf dat je in deze tijd van het jaar daar echt toe komt.

Doel

Dat herken ik, geen doel meer hebben. Ik ben al bijna drie jaar gescheiden en nog steeds denk ik regelmatig, waar doe ik het eigenlijk voor? Geen kinderen meer om voor te zorgen, geen man meer om voor te strijden. En helemaal rond deze dagen waarin je wordt doodgegooid met 'kerst, de gezelligste tijd van het jaar' vind ik het knap lastig om alleen te zijn (wetende dat ex de kinderen heeft). Houtplankje, je begint maar net weer aan die fase. Het is gewoon knap waardeloos.

Strijd als doel?

Een man/relatie om voor te strijden als doel. Auw, dat klinkt echt afschuwelijk. Als dat je relatie is, zijn jullie beiden veel beter af zonder man!

Oei Anca

Wat een aanmatigende reactie.. misschien is mijn openingszin onhandig geweest. Ik hield zielsveel van mijn vriend en wou zo graag dat de relatie zou werken dat ik mezelf een beetje kwijtgeraakt ben. Meer niet. Minder ook niet. Het is niet waardrloos zoals je lijkt te insinueren, maar het heeft niet gewerkt.
Houtplank

Het gat in jezelf

... wordt groter in deze kerstperiode. Allereerst omdat het nu echt zo is; eerder was je bezig met alles regelen en organiseren en wachten en hopen en bedenken hoe het nu zou moeten gaan. Nu is het zover, en heb je al die ‘afleidende’ gedachtes niet meer. Dat maakt misschien al dat je de rouw harder voelt.

Ik voel met je mee, (niet door relatie gedoe overigens), maar vlak echt de impact van deze periode niet uit. Donkere dagen, waarin ik mezelf al snel een legbatterijkip voel, die geen echt daglicht heeft maar alleen kunstlicht. Plus al die hysterisch blije mensen in reclames en films die stralend en opgepoetst van hun kerstdis genieten. Noem mij maar de ‘grinch’ van kerst, maar ik trek het momenteel ook slecht en daar kom ik niet tegen op ‘Gemindfulnessed’

Is het een idee om te beginnen met de goedkeuring van jezelf? Je mág verdrietig en piekerig zijn. Als de hond maar voldoende uitgelaten wordt, en het kind en jij genoeg te eten krijgen, is dat echt even genoeg. Omarm die kuil in de bank waar je even inzit, koester het dekentje dat je over jezelf heen legt en - het is even niet meer dan dit. Is het plan om je vader met kerst te bezoeken nu nog een goede? Geen idee, maar ben eerlijk naar jezelf.

Sterkte. Er is genoeg te zeggen over hoe je weer in actie komt, projecten op gaat starten enz . Maar Dat Hoeft Niet Nu al.

Biebel

Over naar mijn vader voor de Kerst. Dat heb ik me afgevraagd en heb een paar keer op het punt gestaan om het af te zeggen. Maar ik doe het wel, voor hem. Hij is 81, niet echt gezond meer, en woont ver weg (in Polen, en hij overwintert in Zuid Portugal al een aantal jaren). Mocht er iets met hem gebeuren in de komende maanden zou ik het me niet vergeven om niet te zijn gegaan. Dus ik ga, voornamelijk voor hem. Hij heeft voor mij en zoon een aparte accomodatie geboekt, ik kan me eventueel terugtrekken.
Ik weet niet of ik echt verdrietig ben over de relatie dat ten einde is gekomen. De relatie zoals het was op hrt laatst mis ik niet echt, de relatie zoals het had kunnen zijn wel. Ik begin wel iets van woede jegens ex-vriend te voelen. Wat we hadden had zo goed kunnen zijn mits hij in staat was geweest om serieus aan zichzelf te werken en te accepteren dat ADD echt een enorme probleem was waar aan gewerkt moedt worden in plaats om het te bagateliseren en te zeggen dat het mreviel en dat hij niet van etiketjes hield. Ook het gemak waarbij ex-vriend zich mijn hulp (inclusief financieel) liet aanleunen om vervolgens bits te merken dat ik controlerend was. Ik moet waken dat ik niet verbitterd word.
Maar goed. Het is inderdaad geen makkelijk moment zo met de feestdagen. Gisteravond was er zoals ieder jaar een diner samen met mijn ex en de kinderen om hun verjaardagen te vieren en voor het eerst was de vriendinnetje van mijn zoon er ook. En toen we het restaurant verlieten om naar huis te gaan liep zoon omarmt met vriendin, exman hand in hand met zijn vrouw en dochter met haar vriend. Ik ging naar huis alleen als enige. Het was echt enorm slikken, ook kwam mijn dochter na een poosje naast me lopen.
Ik weet niet hoe mijn leven eruit gaat zien over 2, 3 jaar. Ik geloof dat het makkelijker zou zijn als ik 10 jaar jonger was. Maar ik word morgen (..) 54 jaar en ergens vind ik het doodeng dat mijn toekomst op deze leeftijd zo onzeker is. Ik had gehoopt samen met ex vriend oud te worden en dat gaat niet gebeuren. Ik vind het idee van compleet alleen oud worden niet leuk, aan de andere kand is het laatste wat ik wil een nieuwe relatie, ik ben echt te ingedeukt gekomrn uit deze, het gaat lang duren voordat (als ik) ik weer een beetje vertrouwen kan opbouwen, ook in mijn eigen beoordelingsvermogen. Ik heb in deze relatie echt alles aan waarschuwingen genegeerd en ben er pats boem ingedoken. Dat neem.ik mezelf wel kwalijk.
Veel stof om over na te denken dus. Maar goed, morgenmiddag loop ik in de portugese zon en het zal vast leuk zijn als ik er eenmal ben.
Houtplank

Rauwe rouw

Wat je beschrijft is rouw. Rouw bestaat uit verschillende emoties. Boosheid is daar één van en daar zit je nu in.

En dan zit je met het idee van oud worden. Natuurlijk is het wel zo prettig om op onze leeftijd lekker gesettled te zitten met een man en een mooie tweede levenshelft. Helaas, het is nou eenmaal niet zo. Dit is niet zoals je het je had voorgesteld. Zeker als je om je heen kinderen en exen ziet die niet single zijn. Feestdagen en single zijn, is een nare combinatie.

En toch, he... Geef het tijd. Zeg nooit nooit want nooit duurt een leven lang. Geef het véél tijd.

Heb je al eens gedacht aan professionele hulp, iemand die je helpt je gevoelens en gedachten op een rijtje te krijgen? Dat heeft mij de eerste jaren na mijn scheiding erg geholpen. Ik herkende de boosheid naar mijn ex, ik herkende het zelfverwijt dat jij ook hebt, soms is het handig om er een professionele hulpverlener (bijv. praktijkondersteuner huisarts) bij te hebben.

Ik wens je heerlijke dagen toe in Portugal!

Houtplank

Liefde kan op elke leeftijd komen.
Mijn vader heeft zijn huidige vriendin op zijn 70e gekregen, inmiddels zijn ze 75 en 81 en erg gelukkig samen.

Een relatie is om samen gelukkig te zijn, niet om 1 van beiden gelukkig te maken ook als jij zelf die ene bent.

@ Houtplankje

Stel je zelf als doel om jezelf eens goed te leren kennen. Ik begrijp niet waarom jij je vriend van alles verwijt. Je vriend was en is zo als je hem jaren geleden al op dit forum hebt omschreven. Je werd door velen gewaarschuwd om niet samen te gaan wonen en toch sloeg je deze adviezen in de wind. Hoe komt het dat buitenstaanders jouw situatie beter hebben kunnen overzien dan jijzelf? Van fouten kun je leren, maar niet als je niet begrijpt waar jij zelf de fout in bent gegaan. Hoe heb je kunnen denken dat je een ander zou kunnen veranderen?

Je kunt pas gelukkig worden met een ander als je gelukkig bent met jezelf. En als je gelukkig bent met jezelf dan heb je niet zo'n haast om je te binden aan een partner die niet goed bij je past. Geduld is een schone zaak.

Wat hierboven al werd geadviseerd, ga hulp zoeken.

Alvast gefeliciteerd met je verjaardag en geniet van je vakantie.

Liefde

Als bij Flavia. Liefde kan op elke leeftijd komen. Mijn moeder was 60, haar vriend bijna 70. Hun relatie bestaat in 2020 twintig jaren. Rijden tweewekelijks 180 km om een weekend bij elkaar te zijn. Ja echt. Hij 89, zij bijna 80. Het geheim: ze waren dolverliefd maar besloten niet samen te gaan wonen. Hielden allebei hun eigen familie en kinderen in ere. Maar delen ook heel veel intussen en bellen elke avond met elkaar. Onze kinderen hadden en hebben een geweldige opa gekregen terwijl mijn vader allang overleden was.
Maar kom eerst tot jezelf beste Houtplank. Mijn moeder was vijf jaar weduwe voordat deze verliefdheid zich aandiende.

lente

Raamkozijnen kan je beter in de lente schilderen (aan de buitenkant, van binnen maakt niet uit). Ik vind dat je goed bezig bent; je zoekt gezelschap op en beweegt. Je komt eruit. Doel is zorgen dat je overeind blijft. Je kan dit ook doen door op te ruimen, je huis op te knappen, gezond eten, op tijd naar bed, in een dagboekje schrijven, jezelf verwennen.
Dit heeft allemaal tijd nodig. Het is heel normaal hoe je je voelt.
Er even uit zal je vast goed doen.

Jo (en anderen)

Ik verwijt dingen aan mijn ex-vriend, ja, maar ook aan mezelf. Als ik gewoon kon denken “wat een k... hij verdient me niet en good riddance” was het niet zo pijnlijk. Ik ben de laatste jaar van onze relatie in therapie geweest he, dat heeft een grote rol gespeeld in mijn uiteindelijke beslissing om te breken. Ik zag wel dat hij me niet kon bieden wat ik nodig heb (denk nodig te hebben). Zijn eigen leven rust op losse zand, en ik geloof dat hij zelf in betere tijden altijd zo geleefd heeft. Hij zei een keer “ik hou van het meanderen”... tja, ik niet zo.
Het doet er eigenlijk niet zo toe, want het is voorbij. Het is geloof ik Brigitte Bardot die een keer in een interview zei “Met mits en maar en als zou je heel Parijs in een fles kunnen stoppen”...
ik heb een soort innerlijke onrust waardoor ik vaak buiten mezelf een doel stel, misschien omdat echt bezig met mezelf zijn te moeilijk en pijnlijk is... Het zou kunnen.
Houtplankje

De opsomming

Een opsomming van minnen maken is zo menselijk; ik betrap mij er zelf ook wel eens op. En dan praat ik mijzelf toe niet alles op één hoop te gooien als ‘ dat kan er ook nog wel bij’ of ‘ gevolg van want als het niet uit was, liep ik hier niet alleen’.

Ik probeer het apart te zien. Zo heeft dochter nu ook een vriend waarbij ze ieder weekend is. Normaal zou ik die sprong naar een leven na de puberteit, als jong volwassenen, toejuichen. Alleen herken ik de eenzaamheid en zijn de weekenden zoveel confronterender dan mij lief is. Maar dat had ook gebeurd als ze als student op kamers was gaan wonen; het loslaten hoort er nu bij en het komt nu alleen wat ongelukkig uit.

En strijd in familie is ook iets waar ik nooit aan gedacht had, het werkt best overrompelend. Afleiding helpt, maar ‘wegvlucht-gedrag’ niet. Ik heb geleerd hoe ik ook zonder gezelschap, vooral veel waardering en liefde voor mijzelf kan voelen.
Je verstoppen in allerlei klusjes, is uitstel van acceptatie.

Kijk niet naar leegtes, maar naar de wijze waarop je jezelf weet te herpakken.

De vakantie in Portugal kan best fijn uitpakken; even de sfeer van thuis en het gemis vergeten zoals je tijdens een vakantie niet aan thuis of je verplichtingen hoeft te denken. Geniet van de wandelingen langs de kust of over steile straatjes etc.
Misschien kan je met je zoon een boottocht maken.

Zie het wat minder somber in en lees over evt interessante musea aldaar of probeer tijdens kerst wat Portugees te leren spreken, iets wat door Portugezen altijd gewaardeerd wordt.
Heb vertrouwen dat je over die zorgen heen kan groeien. Gooi ze alleen niet op één hoop.

Tip voor je verjaardag

En gefeliciteerd met je verjaardag. Als je niet weet wat je die dag kan gaan doen, ga dan naar Leiden en doe de kunst-route. Echt een aanrader!
In het centrum staan her en der gedichten en kunst op de muren gekalkt. Daar ben je zo een dag mee zoet. Eigenlijk wel fijn omdat dat alleen , en in je eigen tempo, te doen.

Flanagan

Ik zit morgen (mijn verjaardag dus) al in het vliegtuig, om 6.00 s ochtends (oei wel heel erg vroeg). Ik weet dat mijn vader een leuke visrestaurant heeft geboekt, zijn vrouw is ook op 23 december jarig, gek genoeg
Sini

Zalig

Ik zit sinds gisteren in de Algarve bij 20 graden en zon. Vanochtend vroeg met mijn vader en zijn vrouw naar de vismarkt om het Kerst diner te kopen, vanmiddag weer wandelen op het strand.
Ik begin tot rust te komen.
Houtplank

Fijn!

Hou dat vast en geniet ervan!
En nog gefeliciteerd natuurlijk! Dikke knuffel!

Zon!

Het is hier grijs en miezerig..
Fijne dagen in de Algarve.

Zon en strand

.... dat klinkt beter als dekentje en miezer regen. Goed van je, dat je daar al het mooie van kunt zien. Fijne kerst!

Rust

Ik ban vannacht teruggekomen. De absolute rust aldaar (met uitzondering van het golfen maar ook dit is een zen bezigheid) heeft me goed gedaan. De relatie is nu echt over im mijn hoofd. Ik ga het laatste dat me nog dagelijks bindt mer ex-vriend (de auto) verkopen. De auto dat ik er voor in de plaats zal kopen wil ik niet meer met hem delen.
Aanleiding is een incident voor dat ik wegging: doordat hij druk aan het nadenken was over een incident op zijn werk is hij zonder te kijken uit een parkingplek weggegeden en gebotst tegen iemand die in de naastgelegen parkingplek kwam. Er is extra schade aan de auto ontstaan en bovendien was het zijn schuld. De andere auto had geen schade (wonder boven wonder) maar als het wel zo was geweest was het gedaan met mijn 8 jaar schadevrij rijden. Ik wil dit soort risico's niet meer lopen door hem.
Het gaat nog een moeilijk moment zijn om hem dit te moeten vertellen, want het is natuurlijk vervelend dat hij zonder vervoermiddel zit om naar zijn werk te gaan. Maar ik wil zijn leven niet meer faciliteren.
Daarnaast ben ik geestelijk tot stilstaan gekomen. Het moeten luisteren naar de verhalen van mijn vader (81 jarige die graag naar zichzelf luistert) heeft mij "goed" gedaan. Ik weet inderdaad nog niet welke kant mijn leven gaat (nah ja, wel in de grote lijnen natuurlijk) maar het zal MIJN kant zijn. Ik wil niet meer leven zoals wenselijk is voor andere mensen. Ik merkte zelfs dat ik soms moeite had met 18 jarige zoon (is nu bezig met rijbewijs en heeft mij tijdens elke rit rtips gegeven over het rijden...) Ook daar heb ik moeite mee.
Maar goed. Het was een fijne vakantie, de zon op mijn huid was heerlijk, de kust van de Algarve is mooi en momenteel verlost van goedkope toerisme. Dus...
Houtplank
.

Auto

Is het geen optie de auto aan je ex-vriend te verkopen voor het bedrag van inruil?
Een wat vriendelijke oplossing zodat de boodschap er niet in knalt. Je hoeft niet met ruzie uit elkaar te gaan.

Welke richting?

Volgens mij weet niemand welke kant het leven van die persoon op gaat. Des te meer reden om te zorgen dat je je ‘goed’ voelt en trots bent op jezelf.

Zeker Flanagan

Ik ga het aanbieden. Ik weet ook dar hij het geld niet heeft en gaat zeggen dat de mooie dure vazen dat hij achter gelaten heeft als onderpand kunnen dienen....echter...die dienen ook al als onderpand voor het bedrag dat ik heb geleend heb om te verhuizen. Zo veel zijn ze ook niet waard.
Dus ik weet het niet hoor. Het is altijd zijn manier geweest: geld lenen van vrienden met als onderpand een kunstwerk dat hij geerfd heeft van zijn ouders. En dan hopen dat hij het terug kan betalen. Het werkt meestal niet. Kunstwerk wordt verkocht of bewaard door vrienden. Soms schelden ze hem.het bedrag kwijt. Ik ben het zo zat.
Houtplank