Omgangsregeling of uithuisplaatsing
Jarenlang ben ik, onder dreiging van uithuisplaatsing en een huisverbod voor mij, gedwongen mijn gedrag, opvoeding enz. aan te passen.
Ruim een jaar geleden kon ik niet verder met deze dwang enz., ben vertrokken, scheiding aangevraagd met een zeer beperkte omgangsregeling en afstand van mijn ouderlijk gezag.
Nu is er door de rechter bepaalt dat er wel een uitgebreide omgangsregeling moet zijn, dat de oudste bij mij moet wonen en het gezamenlijk gezag blijft bestaan. Op mijn verweer, met rapportages, dat ik geen geschikte ouder ben is niet ingegaan.
Hoe kan het dat Jeugdzorg bedreigingen enz. uit maar dat wanneer ik toegeef dat ze gelijk hebben deze niet meer relevant blijken?
De rechter
Dat kan omdat de rechter een zelfstandige beslissing neemt en daarin is de rapportage van jeugdzorg een advies aan de rechter.
Lastige situatie. Want ik begrijp dat als je deze beslissing van de rechter respecteert dat je nog niet van jeugdzorg af bent en ik weet ook niet hoe de relatie met je gezin verder is.
De rechter geeft je als het ware een kans en het is aan jou om die te grijpen.
Toch kan het voor jou ook goed uitpakken. Je houdt je rug recht en houdt bij jeugdzorg de boot af en zorgt zo goed als je kunt voor je kinderen.
Veel rechters weten wat een dramagedoe jeugdzorg kan zijn.
Zo niet, ga dan in zee met een gespecialiseerde advocaat en ga tegen deze uitspraak in beroep.
is dat ook wat de oudste wil?
Dan zou ik het gewoon een kans geven.
Maak er wat van
Doe je best en wees een goede vader voor zover je dat realistisch gezien kunt. Maar rek die grenzen wel zo ver mogelijk op, want kinderen kunnen er niets aan doen als er voor jou een grens ligt. Zoek oplossingen, waar mogelijk. En maak oplossingen waar je ze niet kunt vinden.
Blijkbaar zijn er mensen die wel zien dat je een goede vader bent of kunt zijn. Zet je eigen kompas uit, niet het kompas van je ex of het kompas van jeugdzorg, maar je eigen kompas en maak er het beste van.
Tsjor
Toelichting
Ik had dit topic geopend vanuit mijn verbazing dat Jeugdzorg met dreigementen van uithuisplaatsing mij/ons in een hoek gedreven heeft, nu ik er klaar mee ben en zie dat de ontstane situatie ook heel slecht is voor de kinderen en gevraagd heb de dreigementen uit te voeren zijn ze als een blad aan de boom omgedraaid en hebben ze het ineens over dat het in het belang van de kinderen is dat ze bij de ouders zijn. Dit komt niet alleen van de rechter maar ineens ook van de RvdK en Jeugdzorg.
Ik ben geen standaard vader en heb daar al eens iets over geschreven (https://www.ouders.nl/forum/echtscheiding-en-erna/is-omgang-tussen-vader-en-kinderen-noodzakelijk?page=4#comment-6915852), mijn band met de kinderen is nooit diep geweest en door een voorbeeld opvoeding heb ik flinke fouten gemaakt. Jeugdzorg heeft nooit dat stukje voorbeeld erbij gehaald maar mij altijd met de zweep in het gareel willen krijgen, ik begreep er zelf niets van en ben mij emotioneel steeds verder terug gaan trekken. Voor mij hoeft er helemaal geen omgang enz. te zijn, mijn beperkte voorstel was enkel t.b.v. de kinderen.
Jeugdzorg gaat geen voet meer aan de grond krijgen bij mij, hun dwangmiddelen zijn ze kwijt. De eerste keer dat ze het weer proberen mogen ze de kinderen meenemen van mij, de praktijk heeft al bewezen dat ze dit niet doen en dan zelf een groot probleem hebben. Het is ondertussen weken geleden dat ik iemand gezien of gesproken heb, ik zit nog steeds te wachten op de uitkomst van een overleg nadat ik een zgn. noodzakelijk traject moest volgen maar dit ondanks OTS geweigerd heb.
De oudste is 17, heeft fikse gedragsproblemen en wil niet bij mij maar ook niet bij zijn moeder wonen. Bij zijn moeder en de andere kinderen gaat het niet goed, omdat Jeugdzorg hem puntje bij paaltje niet uithuis wil plaatsen ben ik ineens goed genoeg. Eigenlijk zit ik er helemaal niet op te wachten maar heb afspraken met hem gemaakt en voorlopig gaat het prima.
Begrijp ik het goed
Is je oudste nu bij jou en gaat dat voorlopig prima? En ondertussen is er windstilte? Lijkt me goed om even op adem te kunnen komen.
Tsjor
Focus
Ik sluit me bij Tsjor aan. Probeer het gewoon. Je bent boos op Jeugdzorg en de rechter en dat is goed te snappen maar zolang je kind en jij in één huis wonen en het met elkaar kunnen doen, is het aan jullie. Focus dus op de relatie met je kind en probeer het rumoer van de buitenwereld wat buiten te sluiten. Je hebt eigenlijk niks meer te verliezen 
. Je kunt het al niet dus je kunt niet méér falen 
. Misschien verras je jezelf, als je het een beetje klein kunt houden. Voor je kind kan het heel waardevol zijn. Ik las in je andere draadje dat je op het werk wel je draai hebt gevonden. Daar voeg je kennelijk wel waarde toe. Hoe lukt het je daar om 'vrij' genoeg te blijven om dat te kunnen doen?
Groet, Jo Hanna
Tijd niet meer gekeken
Tsjor: De oudste woont nu bij mij, ik zie het meer dat ik een huisgenoot heb en wij hebben afspraken gemaakt zodat het voor beiden leefbaar is. JZ vond deze manier niet goed, ik zou volgens hen een grotere vaderrol in moeten nemen maar ik heb geen idee hoe dat moet en wat er nog nodig is. Zij wilden dat ik hiervoor een "cursus" volg, alle eerdere trajecten waren onzin en hebben meer problemen veroorzaakt dan opgelost en zodoende heb ik geweigerd waarop zij dreigden dat hij uithuis geplaatst zou worden. Zij zouden gaan overleggen maar nu 8 weken later hebben ze nog niets van zich laten horen.
De doordeweekse omgangsregeling met de anderen krijg ik niet van de grond doordat ik vaak pas om 18.30 uur thuis ben of een paar nachten helemaal niet, de rechter heeft JZ de opdracht gegeven om te helpen bij het zoeken naar een oplossing maar ook dit ligt al 8 weken stil. Ik heb er geen problemen mee, mijn ex doet er wel moeilijk over maar doordat ik haar nu door kan sturen naar JZ ervaar ik rust.
Jo Hanna: Ik accepteer de oudste vanuit een morele verplichting maar zie er weinig waardevols in, ik zal mij pas echt vrij voelen wanneer alles achter de rug is en echt kan doen wat ik zelf wil. Ik ben goed in mijn werk, heb veel vrijheid en ik vind het nog leuk ook.
huisgenoot
lijkt me prima bij een 17jarige. Wat valt daar nog op te voeden? Misschien vinden jullie elkaar als gelijke huisgenoten wel terug, als er niet meer zoveel van je verwacht wordt en je dat zelf ook niet meer doet.