Omgangsregeling aanpassen
Heee, ik ben even benieuwd naar jullie mening.
Twee kindjes van nu 2 en 5 jaar oud. Mijn ex was weinig in beeld toen de jongste 4 maanden was.
Toen de jongste 9 maanden was mijn ex en ik een omgangsregeling hebben afgesproken; 12 dagen bij mij en 2 bij hem (om het weekend) en in de vakanties 50/50.
Nu merk ik elke keer als de kinderen naar hun vader gaan ze niet willen, verdrietig zijn. Mijn ex is na de scheiding gaan wonen bij zijn ouders en verblijft in zijn weekenden altijd bij hen. Dit is op 2,5 uur rijden vanwaar ik woon. De kinderen rijden dus minimaal 5 uur om de week, mits er geen files zijn.
Het idee was dat mijn ex iets zou gaan zoeken voor zichzelf (de vraag blijft waar), maar hij geeft nu aan dat hij iets wil kopen (huren is weggegooid geld) en dat dit pas over 2 jaar kan. De oudste gaat op gegeven moment op een sport, hij is dan niet van plan om daarvoor op en neer te pendelen met de kids (wat ik ook niet zou willen!!) en met andere mogelijkheden te komen.
Ik wil nu eigenlijk aan hem voor gaan stellen om de omgang te veranderen; bijvoorbeeld om de week 1 zondag de kinderen ophalen maar dus niet meer bij hem slapen tenzij hij een keer dat wilt bijvoorbeeld.
Waar doe je goed aan in zo’n situatie? Ze hebben absoluut hun vader nodig maar ik merk dat de lange afstand ook op gaat breken. Ik ben benieuwd naar jullie mening.
Ik snap dat je kinderen het autorijden niet leuk vinden. Maar het lijkt mij nergens voor nodig om de omgang met Papa terug te brengen naar rondhangen op zondag bij jou in de buurt. Dat rondhangen is pas echt vervelend. Dat wordt een uitstapje en de Mc Donald met twee kinderen waarvan één pas 2 jaar is en waarschijnlijk een dutje doet overdag.
De sport voor je oudste moet nog gekozen worden. Dat kan toch ook door de week. Of oudste gaat er om de week heen.
Het belangrijkste lijkt mij het contact tussen kinderen en vader zo goed mogelijk houden.
Ik snap dat je het vervelend en verdrietig vindt dat vader niet betrokken is buiten zijn weekenden om. Maar dan is mijn advies toch 'koester wat hij wel geeft'. Dus zeker niet de omgang inperken. Kinderen en vader hebben recht op elkaar en met nog minder omgang wordt vader nog meer een 'vreemde', een soort oom waar je af en toe wat leuks mee doet. Dat kinderen even moeten landen bij aankomst is normaal. Als ze het daarna wel leuk vinden bij papa, is dat alleen maar fijn.
Op dit moment zal 'betrokkenheid van de vader' altijd via de moeder moeten lopen en het kan zijn dat vader niet veel zin heeft in veel contact met de moeder. Het kan ook zijn dat meer contact (via de moeder) hem ook steeds eraan herinnert dat de kinderen niet bij hem zijn. alsof je steeds de pleister van een wond trekt.
'Of hij over twee jaar een huis heeft is nog maar de vraag en de vraag is ook waar dat huis staat.' die vragen zijn ook te beantwoorden, bijvoorbeeld doordat Lizzy-5 zelf actief gaat meedenken en meezoeken naar een goede woning voor vader in haar omgeving. Persoonlijk snap ik de redenering wel: als je nu gaat huren heb je veel minder mogelijkheden om te sparen en dus ook om straks te kopen. Hij zal toch op de particuliere markt moeten huren vermoed ik, sociale huurwoningen voor een man alleen (zonder kinderen) liggen niet voor het oprapen.
Als duidelijk is dat het in het belang van de kinderen is dat zij contact met vader hebben en dat het voor vader belangrijk is een woning te hebben in de omgeving van de kinderen, dan is dat iets waarover Lizzy-5 kan nadenken hoe zij kan helpen om dit mogelijk te maken.
Tsjor
Ik zit er ook mee in mijn maag dat mijn zoontje van net twee geen goede band op kan bouwen omdat het voor hem een vrij groot contrast is om van geen contact weer twee dagen bij vader te moeten slapen. Mijn zoontje vertoont heftig gedrag op de opvang en thuis, hier wordt op verschillende zorg voor gedragen en meegedacht, onder andere door de opvang, fysio en mogelijk integrale vroeghulp. Vader heeft minder consequente aanpak waar samenwerking lastig is. Hij geeft zelf aan de kinderen eerder te vertroetelen omdat hij ze weinig ziet. Wat ik ergens begrijp.
Daarnaast zijn er eerder genoemde praktische redenen zoals kinderfeestjes waar mijn dochter niet naar toe kan omdat ze naar vader gaat en toch omdat hier haar leven plaatsvindt.
ik wil in alle opzichten meedenken met vader, maar hij blijft erbij dat hij niets weet mbt toekomstige woonplek.
Kun je ook eens een poging doen om creatief mee te denken hoe je de betrokkenheid en de kennis van vader dan kunt vergroten? Wat kun je doen aan zijn huisvestingsproblematiek bijvoorbeeld? Heb je enig idee over de periode van twee jaar hoe je die overbrugt? Ik lees alleen maar dat je vader nu aan het afrekenen bent op wat hij niet doet (en niet kan doen?), terwijl het grootste probleem is dat hij na de scheiding bij zijn ouders is gaan wonen om daarna weer een woning voor zichzelf te kunnen kopen (huren is echt een probleem). Blijkbaar heb jij in elk geval wel een woning?
Bijvoorbeeld: voor twee jaar een stacaravan in de buurt voor hem en de kinderen, eventueel ook voor jezelf. Of financieel gezien,w at kun je bijdragen? Of relaties aanspreken in de omgeving die wellicht een goed onderdak weten. Of zelf verhuizen. Er zijn veel onzinnige dingen te bedenken, maar wellicht ook zinnige dingen. Ik denk dat als je laat zien bereid te zijn mee te denken met vader in plaats van hem steeds af te rekenen op wat hij niet doet, en dat dan weer dreigen af te straffen problemen van de kinderen bij hem neer te leggen, zodat je straks oprecht en met droge ogen ervoor kunt zorgen dat de kinderen minder naar hem gaan. Jij bent ook verantwoordelijk voor het welzijn van je kinderen. Niet alleen aan de passieve, ontvangende kant, maar ook aan de actieve kant, waarin je medevormgever bent van de leefomgeving van je kinderen.
Dus stop met zeuren over de sportmogelijkheden van je kinderen (van 2 en 5) op dit moment (nu vader nog geen eigen woning heeft). Denk na over de echte problemen: hoe kun je ervoor zorgen dat vader en kinderen meer contact hebben met elkaar. Wat kun jij daaraan bijdragen?
Tsjor
tsjor schreef op 13-01-2024 om 09:45:
Kun je ook eens een poging doen om creatief mee te denken hoe je de betrokkenheid en de kennis van vader dan kunt vergroten? Wat kun je doen aan zijn huisvestingsproblematiek bijvoorbeeld? Heb je enig idee over de periode van twee jaar hoe je die overbrugt? Ik lees alleen maar dat je vader nu aan het afrekenen bent op wat hij niet doet (en niet kan doen?), terwijl het grootste probleem is dat hij na de scheiding bij zijn ouders is gaan wonen om daarna weer een woning voor zichzelf te kunnen kopen (huren is echt een probleem). Blijkbaar heb jij in elk geval wel een woning?
Bijvoorbeeld: voor twee jaar een stacaravan in de buurt voor hem en de kinderen, eventueel ook voor jezelf. Of financieel gezien,w at kun je bijdragen? Of relaties aanspreken in de omgeving die wellicht een goed onderdak weten. Of zelf verhuizen. Er zijn veel onzinnige dingen te bedenken, maar wellicht ook zinnige dingen. Ik denk dat als je laat zien bereid te zijn mee te denken met vader in plaats van hem steeds af te rekenen op wat hij niet doet, en dat dan weer dreigen af te straffen problemen van de kinderen bij hem neer te leggen, zodat je straks oprecht en met droge ogen ervoor kunt zorgen dat de kinderen minder naar hem gaan. Jij bent ook verantwoordelijk voor het welzijn van je kinderen. Niet alleen aan de passieve, ontvangende kant, maar ook aan de actieve kant, waarin je medevormgever bent van de leefomgeving van je kinderen.
Dus stop met zeuren over de sportmogelijkheden van je kinderen (van 2 en 5) op dit moment (nu vader nog geen eigen woning heeft). Denk na over de echte problemen: hoe kun je ervoor zorgen dat vader en kinderen meer contact hebben met elkaar. Wat kun jij daaraan bijdragen?
Tsjor
Ik vind dat in dit bericht nogal wat aannames staan. In het contact reken ik vader echt niet alleen maar af. Natuurlijk ben ik op dit forum ongenuanceerd en vertel ik jullie waar ik mee zit, in mijn ogen ivm het welbevinden van onze kinderen.
Nogmaals, hij wil niet in een stacaravan. Hij weet op dit namelijk moment niet waar hij wil gaan wonen, welke stad welke provincie… Hier denkt hij over na maar dit weet hij nog niet.
Ik zeur niet over sportmogelijkheden, ik zit ermee in mijn maag hoe de kids hun leven kunnen leiden icm het zien van hun vader. Ik was voorstander van co-ouderschap en wil vader letterlijk bij alles betrekken, hij wil dit zelf niet!
Ik heb een hele lange adem en denk dat menig man al veel eerder klaar met hem zou zijn geweest. Ik denk in alles mee, ik rijd hem tegemoet in de vakanties zodat hij niet 5 uur op 1 dag hoeft te rijden. Ik heb hem heel lang uit mezelf de kinderen video laten bellen omdat hij het zelf niet deed. Foto’s gestuurd, maar de betrokkenheid komt niet vanuit hem en ik ben niet verantwoordelijk voor zijn gedrag!
Ik breng elke keer een koffertje kleding mee zodat hij niet een hele kledingkast hoeft aan te schaffen. Vervolgens krijg ik commentaar dat de kinderen er niet uit zien en de vraag waar ik de alimentatie nou eigenlijk aan uitgeef. Terwijl er niets wordt gezegd over alle zorg die ik draag, daar wel opmerkingen over worden gemaakt. Zegt in mijn ogen genoeg over hoe kortzichtig mijn ex denkt (vindt kleding/er goed uitzien belangrijker dan dat de kinderen veilig, met zorg en liefdevol opgroeien. Wij hebben totaal andere ideeën over opvoeding en dat mag, er is geen goed of fout. Maar ik denk dat als er zoveel zorgen spelen mbt mijn jongste + praktische dingen omtrent organisatie van uitjes / toekomstige sport ik aan het nadenken ben hoe dit in goede banen te laten leiden… En daar graag hulp bij wil omdat ik er niet uitkom ivm een subjectieve mening.
Ik ga toch even terug naar je beginverhaal. Wat zijn dan de problemen die je beschrijft? Niet dat je ex niets wil.
"Nu merk ik elke keer als de kinderen naar hun vader gaan ze niet willen,
verdrietig zijn. "
"De oudste gaat op gegeven moment op een sport, hij is dan niet van plan om daarvoor op en neer te pendelen met de kids (wat ik ook niet zou willen!!) en met
andere mogelijkheden te komen. "
En dan is jouw conclusie: "Ik wil nu eigenlijk aan hem voor gaan stellen om de omgang te
veranderen; bijvoorbeeld om de week 1 zondag de kinderen ophalen maar
dus niet meer bij hem slapen tenzij hij een keer dat wilt bijvoorbeeld. "
Nogmaals: het tweede probleem is iets wat in de toekomst kan gaan spelen (over 2 jaar is de oudste pas 7), dus waarom zou je daar nu al een probleem van maken? Het eerste is iets wat vaker voorkomt, kinderen houden er niet van om verplaatst te worden, ook al is de afstand korter. Maar dat zijn dingen die overgaan als de andere ouder daar rustig en praktisch op reageert en niet meteen drastische conclusies aan verbindt.
De stacaravan bedoelde ik overigens niet als permanente woning.
Mogelijk vinden opa en oma het gezellig als de kinderen er zijn.
Wellicht wordt alles concreter en duidelijker als je ex een eigen woonplek heeft gevonden. Het kan ook zijn dat hij zich verder afkeert van jou en de kinderen, maar dan is dat ook duidelijk.
Tsjor
