Noodgedwongen samenwonen tijdens scheiding

Door je houding en verwachting aan te passen, duidelijk te zijn, de eer aan jezelf te houden, te zorgen dat je scheiding beter verloopt dan je huwelijk. 
Jij was al 1.5 jaar klaar, voor hem kwam het misschien onverwacht, dus hij staat misschien in vrijstaand.  Is het huis van jou?

Is het een koophuis? Of een huurhuis? Op wiens naam staat het huis?
Kun je zelf een ander huis zoeken voor jezelf en je dochters? 
Je weet al anderhalf jaar dat het niet goed gaat, zet een punt achter je huwelijk en dan verwacht je dat je man binnen no time een ander huis heeft ( in deze tijd! met grote woningnood). Man heeft het duidelijk niet zien aankomen dus ja ik ben niet verbaasd dat hij én boos is én nog niet een ander huis aan het zoeken is. Maar blijkbaar heb jij ook geen acties ondernomen.
Waarom moet je man uit huis eigenlijk??en niet jij?  Het gedrag van je man is niet leuk zacht uitgedrukt maar het komt op mij toch wel ietwat naief over hoe je gehandeld hebt, maar misschien mis ik dingen in het verhaal.
Wat Max zegt: probeer je houding aan te passen, je man was bij lange na niet zo ver. Tsja en verder zou ik zelf ook gaan zoeken naar andere huisvesting. Is het een idee om mediation te proberen? Om tot een 'goede' scheiding te komen.  En is er echt geen zolder/ ander kamertje waar je kunt slapen? Kunnen je kinderen tijdelijk op één kamer zodat er een kamer vrij komt voor één van jullie? 

Er heeft hier wel eens een draadje gelopen van een vrouw die ook de scheiding was gestart en met haar ex had afgesproken dat hij in de woning kon blijven tot hij wat anders had. Die man was er anderhalf jaar later nog. Want zij had wel haast, maar hij niet. 

Als je man door de scheiding is overvallen - en die kans is groot - is het helemaal niet raar dat hij pas na 5 maanden iets getekend heeft. Je mag al blij zijn dat hij iets getekend heeft. Kennelijk heeft hij verder nog altijd geen haast. Als jij wil dat hij vertrekt, dan moet je daar harde afspraken over maken, en als hij die niet nakomt of als je daar geen vertrouwen in hebt dan zal je bij de rechtbank een beslissing moeten vragen dat jij het alleengebruik van de echtelijke woning hebt. 

Als je hier niet heel snel uitkomt met je man, moet jij een eigen advocaat in de arm nemen om te regelen dat de woning, zoals jullie hebben besproken, aan jou wordt toebedeeld en dat jij hem uitkoopt, waarna hij vertrekt. Nogmaals: kennelijk heeft hij geen haast, dus de actie moet van jou komen. 

Girlsmom schreef op 01-03-2023 om 00:22:

is koophuis van ons beiden. Hij wil hier niet blijven wonen en zijn overeengekomen dat ik hier blijf en hem uitkoop.

Maar het uitkopen is dus nog niet gebeurd begrijp ik?
Waarom niet?
Waarom heb je hem nog niet uitgekocht en daarmee het huis en hypotheek op jouw naam gezet?

Ik zou inzetten op het zo snel mogelijk afhandelen van de scheiding, dus huis en hypotheek op jouw naam, hij uitgekocht etc. Maar wel zorgvuldig.
Hij zit blijkbaar in de boosheid/ontkenningsfase. Ik zou hem wel de tijd geven om ander onderdak te zoeken, maar wel een einddatum daar aan hangen. Maar ook kijken hoe jullie het thuis leefbaar kunnen houden. 

er wordt steeds maar makkelijk gedacht door mensen. "Ik ben al 1,5 jaar klaar met de relatie heb daar nooit iets van laten weten en op de dag dat ik mijn man zeg dat ik wil scheiden gaat hij maar direct aan de slag met het zoeken van een woning. O jee man reageert boos en heeft na 6 hele maanden nog geen woning wat een lakse man heb ik toch temeer reden dan we gaan scheiden."

Wat wil hij nu eigenlijk? Als jullie nu alleen maar op elkaar lopen te vitten dan moet hij daar toch ook weinig plezier uithalen lijkt me.
Samen in een bed, daar snap ik maar weinig van. De stellen die ik ken die uit elkaar gaan, daar gaat er toch echt steeds eentje weg, naar vrienden, in een gammel vakantiehuisje, in een appartement boven een winkel die verbouwd wordt etc, alles beter dan steeds samen in hetzelfde huis…
Ik zou nog liever op de bank slapen denk ik.

Het initiatief komt bij jou vandaan, dus zou ik ook verwachten dat jij stappen neemt om voorlopig elders te wonen. Als je hem uit kan kopen, heb je wellicht ook de middelen daarvoor. En zoals anderen ook vragen, ben je al bij de bank geweest voor de hypotheek?

Girlsmom schreef op 01-03-2023 om 00:22:

is koophuis van ons beiden. Hij wil hier niet blijven wonen en zijn overeengekomen dat ik hier blijf en hem uitkoop. Geen extra kamer nee. Meiden bij elkaar leggen liever niet, is zo al zwaar genoeg ze hebben hun rust nodig.

Ik zat in de knoop met mezelf en na anderhalf jaar met psycholoog voor mezelf en relatietherapie nadien kwam pas het besef dat de relatie het euvel was. We kunnen met momenten goed communiceren als hij niet over geemotioneerd is.

En kleine correctie uit je openingspost:

“Men Onze (!!) dochtertjes zien er ook zo vanaf.” 

Kleine realitycheck: ook voor jouw man is het moeilijk, niet enkel voor jou en JULLIE dochters! Je kunt nu eenmaal niet verwachten dat het enkel volgens jouw snelheid en regels gaat! Beetje empathie en begrip richting de vader van JULLIE kinderen zal je niet misstaan of is het voor jou ook prima als hij in een doos onder een brug gaat slapen?

Over geen slaapkamers over hebben.
Matras/luchtbed/vouwbed in de woonkamer? Bij toerbeurt? 

Marie111 schreef op 01-03-2023 om 17:29:

Over geen slaapkamers over hebben.
Matras/luchtbed/vouwbed in de woonkamer? Bij toerbeurt?

Tuurlijk, genoeg mogelijkheden te bedenken ipv naast elkaar in bed te stappen elke nacht 

'Na anderhalf jaar in de put te hebben gezeten met de conclusie dat deze relatie klaar was langs mijn kant. Besluit kwam hard aan bij de ex-man en tot op vandaag is het 1 grote strijd.'

Eerlijk gezegd: de conclusie dat jouw in-de-put-zitten komt door de relatie is wat kort-door-de-bocht. Dan zou er toch enig zelfinzicht bij moeten komen kijken. Je bent vanuit die conclusie snel naar 'besluit' gestapt. Ik denk dat er nog iets tussen zou hebben kunnen zitten, namelijk de vraag of jouw visie op de relatie gedeeld wordt door je man. Wellicht hebben jullie het daar in de relatietherapie over gehad, maar je zet het hier neer alsof het jouw eenzijdige conclusie en besluit was.

Bij dat besluit heb je blijkbaar niet ingecalculeerd dat er ook een vervolg moet komen in de vorm van een scheiding, dus ook een scheiding van wonen en een scheiding voor de kinderen.

Op dit moment lijkt het het beste als jullie een plek zoeken waar je dan de helft van de tijd alleen kunt wonen, zodat de ander dan de helft van de tijd alleen in het huis kan wonen en voor de kinderen kan zorgen (birdnesting).

Andere optie: je gaat naar de rechter, bedingt dat hij het huis moet verlaten en zet hem op straat (zie het advies van Temet).

Tsjor

Even voor mijn begrip: na 7 jaar een relatie zijn jullie getrouwd, en na een jaar was voor jou de koek op. Je hebt nog anderhalf jaar doorgemodderd en je hebt therapie gehad (en relatietherapie; ik vraag me af of je daarin serieus een poging hebt gedaan om de relatie weer vlot te trekken, of dat je daarin hebt toegestemd om maar tegen jezelf te kunnen zeggen dat je er alles aan hebt gedaan...) maar een half jaar geleden heb je hem gezegd dat je wilde scheiden. Wat voor hem blijkbaar onverwacht kwam en waar hij het niet mee eens was. Hij heeft toch binnen een half jaar al de papieren getekend (via mediator of advocaten?). En nu verwijt je hem dat hij verder geen actie onderneemt.

Ik ben het volledig met Tsjor eens. Dat jij in de put zit door de relatie lijkt mij sterk. Dat kan natuurlijk wel, maar naar mijn idee alleen als je man na het trouwen als een blad aan een boom is omgedraaid en losse handjes bleek te hebben of zo. Maar daar rep je niet over, nee, 'de koek was op'. Zomaar ineens. Maar je bent wel een jaar daarvoor getrouwd? Ik vind dat moeilijk te geloven eerlijk gezegd.

En dan heb je in sneltreinvaart die scheiding erdoor gejast (sneltreinvaart ja, een gemiddelde scheiding duurt een half jaar, eentje waarbij de een emotioneel zoveel sneller gaat dan de ander duurt over het algemeen een stuk langer omdat er ook nog een deel van de acceptatie en verwerking in die periode zit) en nu verwacht je dat je ex ook nog eens haast maakt om te vertrekken. Ik heb medelijden met je ex. Zijn hele leven staat op zijn kop, hij heeft waarschijnlijk al zijn energie nodig om overeind te blijven, en dan moet hij ook nog op zoek naar een andere woning.

Neem eens even gas terug. Geef hem de tijd en ruimte om aan het idee te wennen. Een half jaar is niks. Echt niet. Als hij je in de weg zit, ga dan zelf weg. En er is natuurlijk altijd een mouw te passen aan het bedprobleem. Jij kan een van de kinderen bij je in bed nemen en hij in het bed van kind. Of een matras op een van de kinderkamers. Of toch de kinderen samen. Ik sliep tot de middelbare school met mijn zus op de kamer, hartstikke gezellig.

Pennestreek schreef op 01-03-2023 om 20:39:

Even voor mijn begrip: na 7 jaar een relatie zijn jullie getrouwd, en na een jaar was voor jou de koek op. Je hebt nog anderhalf jaar doorgemodderd en je hebt therapie gehad (en relatietherapie; ik vraag me af of je daarin serieus een poging hebt gedaan om de relatie weer vlot te trekken, of dat je daarin hebt toegestemd om maar tegen jezelf te kunnen zeggen dat je er alles aan hebt gedaan...) maar een half jaar geleden heb je hem gezegd dat je wilde scheiden. Wat voor hem blijkbaar onverwacht kwam en waar hij het niet mee eens was. Hij heeft toch binnen een half jaar al de papieren getekend (via mediator of advocaten?). En nu verwijt je hem dat hij verder geen actie onderneemt.

Ik ben het volledig met Tsjor eens. Dat jij in de put zit door de relatie lijkt mij sterk. Dat kan natuurlijk wel, maar naar mijn idee alleen als je man na het trouwen als een blad aan een boom is omgedraaid en losse handjes bleek te hebben of zo. Maar daar rep je niet over, nee, 'de koek was op'. Zomaar ineens. Maar je bent wel een jaar daarvoor getrouwd? Ik vind dat moeilijk te geloven eerlijk gezegd.

En dan heb je in sneltreinvaart die scheiding erdoor gejast (sneltreinvaart ja, een gemiddelde scheiding duurt een half jaar, eentje waarbij de een emotioneel zoveel sneller gaat dan de ander duurt over het algemeen een stuk langer omdat er ook nog een deel van de acceptatie en verwerking in die periode zit) en nu verwacht je dat je ex ook nog eens haast maakt om te vertrekken. Ik heb medelijden met je ex. Zijn hele leven staat op zijn kop, hij heeft waarschijnlijk al zijn energie nodig om overeind te blijven, en dan moet hij ook nog op zoek naar een andere woning.

Neem eens even gas terug. Geef hem de tijd en ruimte om aan het idee te wennen. Een half jaar is niks. Echt niet. Als hij je in de weg zit, ga dan zelf weg. En er is natuurlijk altijd een mouw te passen aan het bedprobleem. Jij kan een van de kinderen bij je in bed nemen en hij in het bed van kind. Of een matras op een van de kinderkamers. Of toch de kinderen samen. Ik sliep tot de middelbare school met mijn zus op de kamer, hartstikke gezellig.

Helemaal eens. To je rent met oogkleppen richting de 'uitgang' .  Lijkt ook niet meer helemaal helder te kunnen denken, want hoe bestaat het dat je geen oplossing voor dat 'bedprobleem' kan vinden. De enige oplossing die jij ziet is ' man de deur uit en snel een beetje'  ik vraag me ook echt af of de relatie alleen het euvel is. In ieder geval is het dan toch ook hoe jij in de relatie hebt gestaan. Ik kan mij vergissen maar je vragen en reactie blinken nu niet uit in zelfinzicht. De reacties vallen je misschien rauw op  je dak. Maar ik zou nog eens heel diep bij jezelf te rade gaan. Anders vraag ik me af of deze scheiding wel de oplossing is waar jij blijkbaar op hoopt.