Nieuwe parter
Hallo, ik ben een alleenstaande moeder van 2 meisjes. Ze zijn 6 en bijna 8. We hebben een heel fijn en goed leven samen, ze zijn mijn leven. De vader is sinds een jaar wat meer in hun leven gelukkig. Ik heb in die 5 en half jaar dat ik alleen met ze ben 1 keer een relatie gehad van een jaar. Hele lieve man maar wel met problemen uit de vorige relatie, door mij zo slecht te behandelen en te controleren ben ik er toen mee gestopt. Diezelfde man is nu sinds een half jaar terug bij ons, heeft duidelijk aan zijn problemen gewerkt. Hij is altijd erg goed voor mijn kinderen maar is het alleen vaak niet eens met mijn opvoeding, ik ben er makkelijk met ze. Hij heeft pas erg geïrriteerd de tablet uit de handen van mijn oudste getrokken omdat ze niet naar mij luisterde en heeft toen de oudste hem pas sloeg wat natuurlijk ook niet mag, maar toen duwde Hij haar met veel kracht om als reactie en daarop volgend werd hij boos op mij. Ik heb hem weggestuurd en ben iets gaan doen met mijn kinderen. Ik zou het heel fijn vinden om te horen wat anderen ervan vinden.
Ik vind het behoorlijk brutaal als een kind van acht een andere volwassene slaat. Dat zou ik echt nooit gedurfd hebben. Ik zou dat ook niet meer netjes gaan uitleggen, want op die leeftijd hoort ze dat al lang te weten.
Een stiefouder mag een kind best aanspreken op ongewenst gedrag. Alleen niet de lijn van de opvoeding bepalen.
Daarbij is duwen en het gezag van moeder ondermijnen natuurlijk niet goed. Het gaat nu om 'ik heb zo veel voor jullie gedaan'. Dat is geen reden om daarna maar alles te mogen. Die dynamiek vind ik erg ongezond klinken; dat je 'recht' zou hebben op een relatie omdat je iemands huis verbouwt hebt.
Als je al iets wil bespreken over de opvoeding, dan doe je dat niet in het bijzijn van de kinderen, zelfs niet als je beide ouders van de betreffende kinderen bent.
Overigens een oprechte vraag; zouden jullie ook je relatie verbreken als je beiden ouders van de kinderen bent en er gebeurt een keer een incident waarbij je partner over de schreef gaat?
MamaE schreef op 20-03-2024 om 10:17:
Overigens een oprechte vraag; zouden jullie ook je relatie verbreken als je beiden ouders van de kinderen bent en er gebeurt een keer een incident waarbij je partner over de schreef gaat?
Dat is wel een totaal andere situatie, want in dat geval blijft die partner natuurlijk wel gewoon nog in het leven van het kind. Met het verbreken van de relatie schiet je dan dus weinig op qua beschermen van je kind
MamaE schreef op 20-03-2024 om 10:17:
Overigens een oprechte vraag; zouden jullie ook je relatie verbreken als je beiden ouders van de kinderen bent en er gebeurt een keer een incident waarbij je partner over de schreef gaat?
In mijn geval heb ik al te veel geestelijk en lichamelijk geweld door mijn ex/vader van de kinderen tegenover mij en de kinderen meegemaakt. Ook heb ik jarenlang geprobeerd om mijn ex met relatietherapie e.d. tot het inzicht te brengen dat slaan en kleineren echt niet kan. Hij veranderde niet en hij is nu, ruim 10 jaar na de scheiding, nog steeds niet veranderd, hoor ik van zijn ex-vriendinnen.
Bij een nieuwe partner heb ik echt 0,0 agressietolerantie. Stem verheffen is het maximum, boos worden mag, maar we gaan elkaar niet de grond instampen, letterlijk noch figuurlijk. Ik wil gewoon echt geen geweld meer, niet voor mij, en al helemaal niet voor mijn kinderen.
Dit is geen incident, dit heeft een geschiedenis. Een patroon. Hij heeft het al eerder gedaan en nu begint het weer. Hoezo zou je daar dan mee doorgaan en jezelf en de kinderen daaraan blootstellen in je eigen huis?
En ja, als dat de vader was zou ik hem ook niet in huis willen. Dan beter op afstand waar hij minder schade kan doen.
Ik vind geweld, zowel fysiek als geestelijk, ook niet oké, die indruk wil ik ook zeker niet wekken. Maar we zijn wel mensen. Wij zijn als ouders beiden wel eens over de schreef gegaan. Niet in de zin van fysiek geweld, wel verbaal. Ook tegen onze dochter. Wij zijn gelukkig wel beiden van mening dat dat niet oké is en in staat daar op te reflecteren en onze excuses aan te bieden.
MamaE schreef op 20-03-2024 om 10:45:
Wij zijn gelukkig wel beiden van mening dat dat niet oké is en in staat daar op te reflecteren en onze excuses aan te bieden.
En dan volgt hopelijk ook de volgende logische stap: gedrag aanpassen. Voortaan eerder herkennen wanneer je potje bijna overkookt en dan beter reageren (op tijd onderwerp veranderen, overdragen aan de andere ouder of weggaan uit de situatie). En dat doe jij volgens mij heel goed, MamaE.
Zo ga je constructief om met dit soort situaties.
Zonder reflectie, oprechte excuses en gedrag aanpassen is er wat mij betreftgeen toekomst. Dat geldt ook voor vaders en langdurige partners.
Als dit soort dingen stelselmatig voorkomen dan zou ik daar ook mijn bedenkingen bij hebben. Vooral het ondermijnen van de opvoeding en het gezag waar de kinderen bij zijn. Dat hoort ook niet als de kinderen van beiden zijn.
Maar ik denk wel dat een scheiding voor onze dochter ingrijpender zou zijn geweest dan dat het tussen dochter en mij, dochter en man of man en mij af en toe botst.
En ja, de dynamiek tussen mij en dochter is met momenten heel giftig geweest. Ik heb hele nare en ondermijnende dingen gezegd. Wat heel, heel erg fout en laag was en wat ik nooit had mogen doen. Maar als mijn man de stekker uit het huwelijk had getrokken, denk ik dat dat erger was geweest voor haar. Hij heeft het echter ook nooit goed gepraat.
Het ging wel over vergeving, genade, bereidwilligheid tot leren en nieuwe kansen.
Dat zou voor mij wél een hele harde voorwaarde zijn; ziet iemand in dat zijn/haar gedrag fout was, heeft diegene berouw en is diegene bereid om te leren.
Gezien het feit dat deze man steeds terugvalt in zijn ondermijnende gedrag, snap ik de keuze wel. Maar dan is het niet om één incident.
IMI-x2 schreef op 20-03-2024 om 10:59:
[..]
En dan volgt hopelijk ook de volgende logische stap: gedrag aanpassen. Voortaan eerder herkennen wanneer je potje bijna overkookt en dan beter reageren (op tijd onderwerp veranderen, overdragen aan de andere ouder of weggaan uit de situatie). En dat doe jij volgens mij heel goed, MamaE.
Zo ga je constructief om met dit soort situaties.
Zonder reflectie, oprechte excuses en gedrag aanpassen is er wat mij betreftgeen toekomst. Dat geldt ook voor vaders en langdurige partners.
Als ik het normaal had gevonden en geen spijt zou hebben gehad, had mijn man daar waarschijnlijk wel zijn conclusies aan verbonden. En terecht.
ja hij heeft er 7 maanden aan gewerkt het feit met vertrouwen en tegen mij zo gemeen doen, dat leek maanden een groot verschil. Opt kleine dingen na. Opvoeding heeft hij altijd mee willen bemoeien, zo gezegd volgens hem goed bedoeld maar heb ik altijd als vervelend en opdringerig ervaren. Ofja zo bracht hij het ook. Dit wad nu ook weer vaak het geval. Paar keer zeer geirriteerde situaties vabbuit hem naar de kinderen toe en bleef dan doorgaan regen mij over hoe ik het moest doen. We hadden hier al afspraken over dat hij tot een bepaalde hoogte kon bemoeien maar niet meer zo opdringerig. En de duw met de boosheid erachter nogmaals ging voor mij tever
Rode vlag, ondanks dat hij wellicht gelijk heeft dat je te makkelijk bent.
De opvoeding is aan jou, niet aan hem. Hij moet geen tablet uit haar handen trekken, laat staan haar duwen als ze hem slaat.