nieuwe gescheiden vader

virutele knuffel

Allereerst: wat ben je moedig om je zo kwetsbaar op te stellen!
Ik ben een moeder uit 1969, geen man dus, maar ik herken 100% van jouw gevoelens.
En ik was 36 toen ik ben gescheiden van de vader van mijn kinderen. Ook niet omdat ik het wilde. Ik voelde met zo als jij en ik heb een vreselijk domme fout gemaakt!!!
Mijn gedachte was 'wie zit er nou op mij te wachten, een moeder van 36 met twee kleine kinderen' en ik ben zo snel als ik weer een beetje toonbaar was op een datingsite gegaan.
Binnen 3 maanden had ik een relatie met een man die niet goed voor mij was. Geen fysiek geweld hoor, maar geen match. Maar leuk voor de kinderen en het plaatje was weer compleet. Wat ben ik ongelukkig geweest! Na een aantal jaar heb ik met heel veel verdriet en moeite een einde aan dat tweede huwelijk (want ja, weer getrouwd!) gemaakt en ben ik eindelijk een poosje alleen geweest. Eindelijk toegekomen aan mijn verdriet. Ben ik opgekrabbeld, ben ik therapie geweest en heb veel gepraat. En ben er achter gekomen dat ik de moeite waard ben!

Moraal: doe niets overhaast, je bent de moeite waard!!!! Zoek hulp, je bent al begonnen door je hier te melden, en ga er doorheen. Huil, huil, huil, wees lief voor jezelf en kijk in de spiegel. Benoem je goede eigenschappen en geloof in jezelf.
Ik ben nu 48 en heb sinds een jaar een fijne vriend, maar de onbevangenheid zal ik nooit meer hebben ben ik bang. Maar ik heb wel geleerd dat er HEEL veel mensen van onze leeftijd zijn in de zelfde situatie.
Dus wees niet bang. Ga helen en kies uiteindelijk iemand voor jou gaat!

Sterkte.

Daan

hoi 1970

Ik ben geen lotgenoot maar wil je toch een hart onder de riem steken.
Mijn tip is dat je probeert om goed tot rust te komen en ontspanningstechnieken uitprobeert of je op andere manieren probeert op jezelf en je eigen ontwikkeling te richten. En natuurlijk op je kinderen! Want hoe zwaar het voor jou is, ook je kinderen hebben jou, jullie nodig!

probeer even niet te veel aan de toekomst te denken. Probeer te blijven in het hier en nu. Het heeft geen zin je druk te maken of je ooit ng een nieuwe partner vindt. Het enige wat je daarmee bereikt is dat je veel te snel aan iets nieuws begint maar doordat je te graag wil, je te snel stort in iets nieuws. En je lichaam is verraderlijk: het kan dan als echte verliefdheid voelen maar het is een verliefdheid uit wanhoop en dat heeft geen stevige grond.

Het is supergoed dat jullie om de beurt bij de kinderen zijn in hun oude huis. Dat is zo goed voor de kinderen! Je kunt jezelf alvast op de borst kloppen dat jullie dat in deze lastige omstandigheden al heel goed doen!

veel sterkte met alles!

dank

dank voor jullie reactie, geeft toch een beetje steun in mn strijd mn kop boven water te houden. ik heb het gevoel in een enorm slechte achtbaan te zitten waar voorlopig nog geen eind aan komt, en ik heb echt de pest aan achtbanen!!
ik probeer mezelf overeind te houden, en zoveel mogelijk mn dagelijkse routine vast te houden, maar de verleiding is groot om te denken, FUCK IT!!!
vandaag met de kids ff naar de grote gele m geweest, dan zie je overal gezinnen, en denk je bij jezelf, looser!!
je denkt bijna dat het van je afstraalt daar heb je weer zo'n gescheiden vader...
je voelt je dan zo ongemakkelijk, voorheen deden we dat met z'n vieren nu met z'n drie'tjes, je gaat je bijna schamen dat je je huwelijk heb laten stranden...
weet dat het in mn eigen hoofd zit, maar toch...
ik weet dat ik qua verwerking nog een eind te gaan heb, en probeer alles per dag te bekijken, maar het valt echt niet mee, het is zwaar...

Van dag tot dag

Zeer herkenbaar allemaal, 1970. Ik ben 2 jaar geleden gescheiden; niet mijn keuze.
Ik herinner me dat ik me precies zo voelde als jij: Mijn ex had me bij het vuilnis gezet. Gelukkig kon ik dat gevoel redelijk snel loslaten, want ik weet dat ik van waarde ben en recht heb op respect en liefde.
Ik weet nog dat ik in die periode een keer in de bus zat, op de terugweg naar huis van mijn werk, en ik me heel kwetsbaar voelde. Het gevoel dat je partner er gewoon niet meer voor jou is, dat je alles alleen gaat doen met de kinderen (mijne zijn wel een stuk ouder) en altijd als 'alleenstaande' wordt gezien.

Bij ons was ook redelijk snel in kannen en kruiken hoe we 't gingen regelen, en dat hielp echt. Verder hielp het mij ook om gewoon de routine te blijven volgen van werken (werkte toen al 30 uur, nu 36). Ik heb me geen dag ziek gemeld, het gaf mij rust om de routine vast te houden. Ik kreeg ook veel steun van een aantal collega's, moet ik zeggen.

De eerste tijd is gewoon overleven. Je gaat door alle fases heen; ongeloof, verdriet, boosheid, teleurstelling.....In diverse volgordes, het komt en gaat.

Ik ben nu 2 jaar verder en ik heb mijn leven goed op de rit. Heb een ander huis gekocht, heb een beter salaris, geen financiële problemen en voel me doorgaans goed. Natuurlijk heb ik soms nog wel een dipje, maar dat is niet meer dan normaal na zo'n lange relatie (meer dan 25 jaar).

Aan een nieuwe relatie denk ik eigenlijk niet. Ik vind het prima hoe het nu gaat; 2 van mijn 3 kinderen wonen nu nog thuis, maar zullen binnen niet al te lange tijd op eigen benen staan. Ik heb een leuk sociaal netwerk en geniet van de rust en het geen rekening hoeven houden met een partner.
En stel dat ik ooit iemand ontmoet die ik de moeite waard vind, dan zie ik mezelf eerder een LAT relatie aangaan dan om weer samen in 1 huis te gaan wonen.

Als ik jou was, zou ik mezelf zeker anderhalf tot 2 jaar geven om in rustig vaarwater te komen en dan eens verder te kijken. Ik heb al heel wat gescheiden mensen meegemaakt die zich in een relatie stortten omdat ze niet alleen willen zijn; pakt eigenlijk nooit goed uit, zo'n rebound-relatie.

Ik wens je veel sterkte toe, het komt goed, maar 't duurt even....Je bent op de goede weg!

2 jaar

Beste 1970,
Een scheiding is altijd pijnlijk. Je leven staat op z'n kop en zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik lees dat jij nog wel door had willen gaan en dat maakt het extra moeilijk.... Ze zeggen dat het verwerken van een scheiding gemiddeld 2 jaar duurt. Ik hoop dat jullie de kracht hebben om de dingen goed te regelen en vooral respectvol naar elkaar te blijven. Hoe je na huwelijk zal zijn staat of valt met herstel. Verlies je eigenwaarde niet en ga voor je kinderen! Ik wens je veel kracht, liefde en wijsheid toe!

moederdag...

zo zeg, is dit ff een k.t dag,
aanstaande ex heeft met de kinderen opgehaald om bij mn schoonmoeder moeder dag te vieren, dat was confronterend zeg, onze eerste moeder dag als gescheiden gezin...
gister middag met de kinderen moeder dag kado'tjes wezen kopen, dat was al een heel ding, voor het eerst in 12 jaar geen kado voor mn vrouw kopen, pijnlijk!!!
ik heb toen de kinderen waren opgehaald eerst eens onbedaarlijk zitten huilen, ik werd overspoelt door zielepijn, wat een gruwelijk heftig rot gevoel...
denk dat ik zo maar ff een stuk ga hardlopen, frisse neus halen buiten, misschien dat ik er van opknap, maar het gevoel van een k.t dag zal nog wel ff blijven ben ik bang.
vanmiddag de kinderen weer ophalen om daarna naar eigen ouders te gaan, hoop dat ik me dan iets beter voel als dit.
voor alle lot genoten, sterkte vandaag...

Herkenbaar

Zo herkenbaar.. alleen dan als moeder zijnde..ook hier dit jaar alles voor " de eerste keer". Hier de modus....Papa wilde ons niet helpen met een moederdagcadeau. Ook confronterend. Aan de andere kant...de eerste moederdag waarop de kinderen het zelf doen omdat ze het zelf willen, en niet omdat ze worden meegenomen omdat ze mee moeten iets voor moederdag te kopen.. mijn meiden zijn 8 en 11..
Zoals jij je weet te verwoorden en hoe je erin staat....je komt er wel.

Kom

"ik heb toen de kinderen waren opgehaald eerst eens onbedaarlijk zitten huilen, ik werd overspoelt door zielepijn, wat een gruwelijk heftig rot gevoel..."

Kom, pak jezelf bij de kladden, want anders dan Plausibel zegt: "zoals jij je weet te verwoorden en hoe je erin staat..je komt er wel", krijg ik er het tegenovergestelde gevoel van.

Het is gewoon rot, je mag huilen en daarna grijp je jezelf bij de kladden en ben je even hard voor jezelf: ik vind dit rot, maar ik laat niet mijn dag verzieken. Ik kan 3 dingen doen:
1. Verzuipen in mijn gevoel en zwelgen in zelfmedelijden en dramatisch doen
2. Ik ga naar bos of strand en ga wat drinken en maak er wat van
3.of allebei gedoseerd: ik mag een uur huilen, daarna grijp ik mezelf in de kladden en ga naar het strand en zorg voor 1 neutraal moment.

Ik koos meestal voor 3. Gedoseerd verdriet en dan de schouders er weer onder. Jezelf zo laten gaan ontneemt je je kracht en juist dat heb je nodig.
Van het geld dat je bespaart met moederdag ga je lunchen op een standterras( bijvoorbeeld) en dan proost je met jezelf: omdat ik een rotdag heb maar er het beste van maak omdat ik het waard ben.
Punt. En daarna wordt het vanzelf weer morgen.

@klaasje

je hebt gelijk, je hebt gelijk.
na mn momentje heb ik mn hardloop schoenen aangetrokken en ben een uurtje gaan hardlopen, helpt mij enorm mn spanning uit mn lijf te krijgen. ik weet dat ik mezelf moet beet pakken, maar dat gaat soms iets beter dan vandaag...
ik probeer er ook gewoon het beste van te maken, soms lukt dat, het was gewoon een beetje confronterend vandaag...
bedankt voor je reactie, soms heb ik gewoon een schop onder mn kont nodig

Je bril

Je hoort nu bij de gewone mensen die een scheiding meemaken. Een ernstig ding, vooral ook voor de kinderen, maar helaas voor veel relaties, ruim een derde, een realiteit.

Je kijkt zelf nog met de bril van een tweetal en dat is natuurlijk ook een ideaal, zeker in het geval er kinderen zijn. Maar er zijn genoeg mensen gescheiden die jou ook zien hoor.

Ik was trots op mijn broer die met een paar kleine kinderen in zijn bus naar de camping kwam en tentjes op ging zetten en heerlijk van alles met ze samen deed in goede harmonie.

Je krijgt vaak wat makkelijker contact met andere alleenstaande ouders. Ik merkte dat vooral op de camping. Kwam ik 'onze' buschauffeur tegen die ook een weekendje met zijn kind kwam kamperen. Dat schept toch ook een band.

Nu zit je nog een beetje tussen hemel en aarde. Maar geef jezelf de kans en betrek jezelf bij anderen. Het is met alleenstaande ouders makkelijker om samen iets te organiseren dan met stellen.

Alleenstaande ouders kom je tegen op je werk, in de buurt, bij school. Stel je zelf er voor open.

Allemaal gewone mensen met kinderen.

1970

Ik vind het geweldig dat je ondanks alles gisteren moederdagkadootjes hebt gekocht samen met je kinderen. Volgens mij ben je een fantastische vader!

Zou bijna zeggen

Zo ken ik je weer maar ik ken je niet.

Het is zwaar, maar je zal merken dat je veel meer aankunt dan je denkt. Makkelijk? Nee. Zonder pijn? Nee. Zelfvertrouwen een deuk? Ja. Ga je er komen? Absoluut, blijf die renschoenen pakken. Petje af.

Die eerste tijd

Misschien is ouderalleen.nl iets voor je. Je kunt je verhaal kwijt, vindt daar mensen in dezelfde situatie. Ze organiseren uitjes met en zonder kinderen, waarbij je kunt aanhaken. Ik heb daar in de eerste periode na mijn scheiding best veel aan gehad.

Ik herken het zo... Ging ik een wandeling maken op zondagmiddag met mijn kinderen, dan zag ik overal complete gezinnen. Nu (12 jaar verder en weer 'compleet'), zie ik dat niet meer. Zie ik ook niet een alleenstaand ouder met zijn/haar kinderen... want ik let daar niet meer op. Maar ik weet nog wel hoe ik dat toentertijd ervoer... alsof iedereen mij met een soort medelijden bekeek. Maar ik was vooral veel bezig met hoe men mij zou zien... en ik was natuurlijk ook erg met mezelf bezig.

Ik heb ook gemerkt hoe sterk ik eigenlijk was. Want je moet natuurlijk wel... maar uiteindelijk red je het ook prima alleen. Als je dat idee hebt, kun je ook open staan voor meer. En dat moederdag... realiseer je dat het ook een keus is om daar gewicht aan te hangen.

Herkenbaar

Ik voel met jou mee; zelf een man en ondertussen bijna 4 jaar gescheiden na een huwelijk van 20 jaar, met 3 kinderen.

De laatste jaren van ons huwelijk gingen steil bergaf, maar mijn ex wilde er niet over communiceren en ik kon dus ook onze relatie niet redden.
Op een zekere avond zei ze me dat ze niet gelukkig was en dat ze wilde scheiden (maar ze wilde wel mijn huis...); dus dan maar in onderlinge toestemming gescheiden.
De dag dat ik het huis verliet, was de ongelukkigste dag van mijn leven en ik durf zeggen dat ik traantjes heb gelaten.
Op dat ogenblik was ik ook 47. Het eerste jaar was bijzonder moeilijk; mezelf wat herontdekt, leren leven met het feit dat ik mijn kinderen minder zag, een nieuwe hobby begonnen, wat leren kokkerellen, ..., en uiteindelijk beginnen daten (= een nieuwe wereld ging voor me open).

Twee jaar geleden - toen ik 49 was - een relatie begonnen met een lieve, fijne vrouw, die veel beter bij mij past dan mijn ex en waar ik omwille van kinderen langs beide zijden een LAT-relatie mee heb.
Wees dus niet ongerust, je geraakt heus nog wel aan een nieuwe partner; ook op onze leeftijd kan het vuur van de liefde nog hevig branden !

Sluit me erbij aan

Ik ben geen vader, maar een moeder. Bouwjaar 1966, sinds 6 jaar gescheiden. Ik ging weg, niet voor een ander maar omdat, zoals men zegt, de koek op was: we waren jong getrouwd en "uit elkaar gegroeid", met heel andere dingen bezig waren.
We hadden een kind thuis, een jongen van toen 10 jaar. Ons oudste was net het huis uit.
Het is moeilijk geweest. Alles wat je beschrijft, op plekken komen waar gezinnen zitten, alleen zijn en samen met je kind een cadeau voor de andere ouder kopen etc... Ik ben (achteraf is het wijsheid, wist ik toen wel) veel te snel in een nieuwe relatie gedoken, met een man die lief was maar ook net gescheiden en nog volop aan het verwerken.
Afin, het was een fout, ik was er absoluut niet aan toe, hij ook niet, en na 2 jaar is de relatie uitgegaan. Gelukkig woonden we niet samen.
Ga er van uit dat het moeilijk zal zijn, maar je bent geen loser. Als je beter kijkt bij de grote M zie je ook ouders alleen, en ouders samen die boos naar elkaar kijken. Tja.
Een paar tips voor de eerste maanden.
Je blijft in het huis, dat is het moeilijkste. Mijn ex-man is ook in ons huis gebleven, hij kon het betalen in zijn eentje, ik niet, dus de keuze was snel gemaakt. Maar hij heeft het moeilijk gevonden omdat alles ademde naar vroeger. Hij heeft uiteindelijk alles opnieuw ingericht, van slaapkamer geruild etc. Dit is een leuk project en dat kun je samen met je kinderen doen. Het hoeft niet veel te kosten, een paar potten verf en met de meubels schuiven.
Ontwikkel nieuwe rituelen met je kinderen: samen onkruid wieden en dan pannenkoeken bakken bij voorbeeld. Leuke dingen die je niet met je vrouw deed.
Ga op vakantie met je kinderen naar een eenouder-camping. Ik weet niet meer wat de naam van de organisatie is maar het helpt om te praten met mensen die in hetzelfde schuitje zitten.
Onderneem dingen buiten: voordeel is dat de mooie dagen er zijn, je kan makkelijker een dagje naar het strand of naar het bos.
Als je de kinderen niet hebt, doe leuke dingen voor jezelf in plaats van alleen thuis bij de televisie te zitten: biertje drinken met collega of naar de sportschool (ook goed voor de Brad Pitt figuur .
Nogmaals: het zal niet makkelijk zijn, het zal zelf enorm onwennig zijn. Maar uiteindelijk went het en wordt het echt leuk.
Ik ben inmiddels 6 jaar gescheiden en heb weer een relatie met een man die bij me past. Opnieuw verliefd worden en samenwonen is aan de ene kant geweldig en soms (nu nog steeds) doodeng.

Heel veel sterkte
Sinilind

lieve iedereen

@iedereen,
bedankt voor jullie lieve, wijze en opbeurende woorden en verhalen.
ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb, en ik ga hem zeker niet uit de weg, maar ik vind het nieuwe nu wel eel spannend en soms een beetje be-angstigend.
er is nog zoveel te regelen en af te handelen dat het soms niet meer te overzien is.gelukkig gaan we nog steeds goed met elkaar om, en laten we elkaar in waarde, het heeft geen zin om te gaan vechten om wie wat krijgt of meeneemt, vinden allebei dat dat ook tegenover de kinderen niet goed is, een vechtscheiding.
we proberen zo goed mogenlijk alles te regelen, voor elkaar maaar zeer zeker ook voor de kinderen, zodat die zo min mogenlijk beschadigd raken.
blijf een feit dat ik de toekomst soms een beetje somber inzie, de ene dag meer als de andere, maar ja, heel je toekomst inclusief plannen en verwachtingen liggen plotsklaps overhoop, zo onwerkelijk!!
vind het idee om alleen te gaan wonen wel heel eng hoor, heb gelukkig 3 dgn in de week en om het weekend mn kinderen ,maar toch voelt het alleen. vind het vooral lastig als de kinderen op bed liggen, niemand naast je op de bank om te vertellen hoe je dag was, of wat je hebt meegemaakt...
komt erop neer dat ik het idee om na mn scheiding en verwerking, het idee om alleen te blijven niet echt iets vind om naar uit te kijken, gebrek aan zelfvertrouwen denk ik...
eerst maar eens rustig alles op me af laten komen, 1dag tegelijk denk ik...

Zo herkenbaar

Helaas zit ik, niet mijn keuze, ook midden in een scheiding met een dochter van 8. Je verhaal is zo herkenbaar en ben af en toe helemaal radeloos.
Mijn partner heeft ook nog een ander, waardoor dit ook nog extra pijnlijk maakt.

Ik heb dus ook de antwoorden niet maar hoe stom het ook klinkt, ben ik niet de enige die mij dus zo voelt.

Nu was ik ook niet gelukkig tijdens onze relatie, maar voel me nu nog ongelukkiger. Er komt zoveel op je af en je moet het nog verwerken en al bezig zijn met de afhandeling en de toekomst. En dit met alle emoties die erbij komen.

Iets beter

Ik ben trouwens ook een vader, mocht dat niet duidelijk zijn. Nu de gesprekken vorderen, gaat het gelukkig iets beter
Duidelijk is nu wel dat we graag vrienden willen blijven omwille van onze dochter. Dat vind ik wel een prettige gedachte, ondanks dat het lastig blijft dat ze een ander heeft.
Gaat wel echt met ups en meer downs, maar uitzichtloos lijkt het nu niet meer.

Hoe gaat het bij jou 1970?

Er komt wel ineens heel veel op je af merk ik en emoties blijven onderdeel van het gehele proces.

Herkenbaar

Ik ben nu negen maanden single en ik loop echt tegen een muur op die leven heet. Ik wilde zo graag verder maar de ander had er allang een punt achter gezet, maar wachten op het juiste moment. Nu zit ik op kamers en voel me behoorlijk waardeloos. Tijd heelt niet alle wonden dus moet er maar mee leren leven denk ik.

Patric

Je bent pas 9 maanden gescheiden. Niet meer dan normaal dat je dan nog aan het verwerken bent.

T komt goed..echt

Ik ben ook zo een vader.
2 kids.
Jongen van 12 en meisje van 9.

Bij ons verliep t echt bizar
14 jaar samen..getrouwd.

Ex meerdere keren vreemdgegaan.
En ik?
Ik was gek...
Zo werd er op mij ingepraat.

Laatste keer probeerde ik t haar te vergeven,maar dat ging moeilijk,want ik had t gevoel dat ze weer iets aan t rommelen was...en ja dat was ook echt zo.

Dan krijg je dingen zoals...ik ben een vogel in een kooi.
Ik wil t allemaal alleen doen.
Mijzelf terug vinden.
Blablabla.

Afijn...begin vorig jaar gescheiden.
Te lang samengewoond nog.

Nu heeft ze een maand of 4 weer dikke verkering en praat over samen wonen waar mijn kids nog echt niet aan toe zijn.

Maar weet je.

Ik heb zwarte sneeuw gezien..heel erg.
Leugens en bedrog.

En nu...nu voel ik mij na ongeveer een jaar gescheiden helemaal weer mijzelf.

Trotse papa die zijn kids gemiddeld 4 keer per week ziet
Op mijn werk gaat t goed.
En ja...ook weer een relatie,maar wel rustig aan.

Ik ben gegroeid...herrezen...sterker geworden.

Ik weet wat ik wil en zeker wat ik niet NOOIT meer wil.

Er komt een dag dat je iets aan t doen bent en denkt...kijk mij dan..ik ben weer gelukkig.

Wees jezelf en blijf je authentieke ik.

😉

Goed zo Itsme78

Goed bezig Itsme78!
Knap dat je er nu zo instaat. Mijn partner heeft hetzelfde meegemaakt helaas, vreemdgaande vrouw (werd aan alle kanten ontkend), en hij werd en wordt nog steeds als gek verklaard door haar. Het lag allemaal aan hem. Hij weet nu hoe een relatie ook heel anders kan zijn. Enige nadeel is dat zijn kind van hem afgenomen is en hij zijn kind al ruim een jaar niet meer ziet. Heel verdrietig allemaal...

Maar bedenk je 1 ding, het ligt en lag niet aan jou! Nogmaals, goed bezig Itsme78! Jezelf blijven, hoe dan ook!

nog een vader (nieuw)

hier nog een vader, 2 kinderen beide nog heel jong. Zit in een achtbaan van emoties maar het verhaal van Patric is erg herkenbaar. Ook ik mis op dit moment toekomstbeeld en ben alleen maar verdrietig. Vooral voor hoe het er straks uitziet als mijn vrouw definitief het huis verlaat en ik de kinderen dagenlang niet ga zien
Zie uit naar de dag dat het verdriet minder is of weg

Ook zo'n vader nu...

Tja, ik ben ook zo'n vader nu... Sinds kort hebben we besloten om uit elkaar te gaan. Ik kan niet zeggen dat het bij ons als een verrassing komt. Na jaren aanmodderen: relatietherapie, beterschap beloven, er niet (niet tegelijk) voor gaan houdt het een keer op. De knoop is nu doorgehakt al blijft er twijfel of valse hoop.

De kinderen hebben we het nog niet verteld (12 en 17) wat het moeilijker maakt om het er samen over te hebben.

Ik schrijf dit nu redelijk "droog" op maar het doet zo'n zeer. Ik heb soms de neiging om te zwelgen in zelfmedelijden waar ik zelf dan weer van walg als ik naar mezelf kijk.
Bij vlagen wil ik tegen beter weten in toch vasthouden aan wat er was. En dat terwijl we zelf beiden al jaren niet gelukkig zijn. En als ik eerlijk ben denk ik ook niet dat we dat samen nog gaan worden. Dus rationeel weet ik het wel, emotioneel ben ik labiel. Zwalk van de ene naar de andere kant.
Ik kan er momenteel niet met mensen in mijn omgeving over praten omdat het zou kunnen dat het via via bij de kinderen terecht komt.

We hebben min of meer besloten dat mijn toekomstige ex met de kinderen in ons huis blijf wonen en ik wat anders ga zoeken wat groot genoeg is. Ook dat is lastig momenteel. Verdere afspraken moeten we vast gaan leggen. Via een mediator of zelf??? Geen idee!!

Ik voel een verlammende angst: onzekerheid, de toekomst van mijn kinderen en van mij, vinden zij hun draai in het leven, vind ik mijn draai in mijn toekomstige leven. Waar ga ik heen? Word ik nog wel gelukkig? Kortom: ik weet het gewoon soms niet meer... de bekende rollercoaster I guess maar ik mis de gordel wel...
En ja, er zijn zoveel echtscheiding per jaar... bij de buren maar mij overkomt dat niet...
Zijn er hier lotgenoten die zich er doorheen hebben geknokt?

Sterkte

Ik zit zelf midden in een langdurende nare scheiding. Waar ik in het begin perioden oprecht niet meer wist hoe ik verder moest, dacht aan het verdriet onderdoor te gaan, komen er nu langzaam ‘rustigere’ tijden. Gelukkig voel ik me niet. Maar wel weer steeds grotere perioden rustig, sterker en daarvoor ben ik al ontzettend dankbaar. Het is echt waar dat tijd veel doet. Ik ben er nog lang niet. Heb ook veel onzekerheden. Maar ik heb wel weer hoop op een leefbare toekomst.
Mensen die het zelf niet hebben meegemaakt, weten niet hoe heftig het is.
Ik wens je heel veel sterkte. Probeer een klein kringetje om je heel te verzamelen waar je steun bij vindt. Blijven ademen. En doorgaan...

...

Als ik het zo lees ben je aan het opbouwen dat geeft moed Amaryllis.
Wat ik nu voel heb ik niet eerder gevoeld, ook niet vergelijkbaar met de zoveelste crisis in het verleden wat ook niet bepaald lekker voelde.
Doorgaan en blijven ademen een andere keus is er niet.
Maar goed om te horen dat er hoop is.

Ik hoop voor je dat de rustige perioden overgaan in een groot geheel van rust.

Alles komt goed.

Alles komt goed..echt waar..de shit die ik heb meegemaakt..man man man.

En kijk mij nu...na 1 1/2 jaar.

Nieuw,herboren en zo wijze les verder.

Ik ben besodemietert en bedrogen..meerdere keren.

Zwarte sneeuw gezien.

Maar hey......ik ben zo blij dat ik gescheiden ben.

T had alleen niet zo hard gehoeven,maar ik heb er nu vrede mee.

En...blijf jezelf..je authentieke zelf en je zal zien dat t op een dag beter gaat.

Dan ga je bouwen aan jou nieuwe ik.

😉

Ik hoop het...

Dank je Itsme78.
Ik hoop dat je gelijk hebt...

Hetzelfde probleem

Zoals de topicstarter al zei. Zo voel ik me ook precies.
Vanaf woensdag te horen gekregen. Dat ze het allemaal niet ziet zitten. De koek is op zeg maar. Na 14 jaar lief en leed. Het hoge woord is er nog niet uit gekomen. Maar het komt erop neer. Dat ze er op dit moment. Niet aan kan werken. En dat we gewoon maar moeten kijken wat de toekomst brengt. Dus met andere woorden ik word in de wacht gezet. En moet maar afwachten. Maar ondertussen moet ik leven als een vrijgezel. Want ze wil niks van me weten. De angst om het mijn kinderen te zeggen 12 en 6 jaar. Breekt me helemaal. Net als het alleen zijn. Graag had ik graag gezien. Hoe het nu met de topicstarter is. Aangezien het al een jaar geleden is..