Nieuw leven opbouwen na uit elkaar gaan

moederziel

Dat is heel makkelijk; als ze er niet uitkomen in de zorgverdeling van de kinderen. Ik vermoed dat Mara de maximale zorg neemt op de kinderen en de vader een andere zorgregeling wenst. Maar ik zou in dat geval ook kiezen voor de rechter, de rechter kan dan ook de kinderen horen en rekening houden (hopelijk) met hun wensen.
Ik begrijp sowieso niet zo goed waarom het allemaal zolang moet duren. Helaas is Mara niet getrouwd, noch geregistreerd partnerschap. Hoewel ik dat nogal naïef vind (zeker als je kinderen hebt), maakt het de boedelverdeling wel makkelijk. Het huis staat op beider naam en Mara wil graag haar ex uitkopen. Dus bepaal de waarde via een makelaar en je weet hoeveel het je gaat kosten. Het spaargeld is wettelijk gezien een gevalletje helaas, pindakaas. Als samenwonenden wordt het spaargeld verdeeld zoals is ingelegd en ik begrijp dat het merendeel dan van hem is. Dus tenzij dit anders is vastgelegd in een samenlevingscontract, vist Mara hier gewoon achter het net. Dat doet pijn, maar die moet ze slikken. Ik zou zeggen; lees wat verhalen hier van dames op OO die na scheiding achterblijven met mega schulden die gemaakt zijn door de ex. Dan valt de situatie van Mara financieel gezien nog best wel mee.
Blijft inderdaad over de KA. Kom je er op korte termijn niet uit, dan zou ik het zo snel mogelijk voor de rechter brengen. Kan wel zijn dat de KA dan lager wordt dan Mara had gewenst, omdat de rechter meer zorg toewijst naar de vader....

Mutsje

Hoe kom je daar nou bij, dat de rechter meer zorg toekent aan de vader?

Aarbei / Persephone

Ja natuurlijk, kijk maar naar het probleem van het spaargeld. In gemeenschap van goederen hadden beiden het spaargeld verdeeld in 50%-50%. Nu heeft (uit mijn hoofd staat dit ergens in het draadje) Mara haar loon vooral in het huishouden gestopt en hij zijn loon in het spaargeld. Bij afwikkeling in goede relatie zou het eerlijk zijn om dat spaargeld dus gelijk te verdelen. Nu is er wettelijk niks geregeld en kan ze er wettelijk gezien geen aanspraak op maken. Je hebt bij samenwonen gewoon minder rechten. Zo kan (tenzij anders vermeld in samenleef contract) er ook geen aanspraak worden gemaakt op zijn pensioen. En als Mara een thuisblijf moeder was had ze wettelijk gezien geen recht op PA. Dus bij vechtscheidingen is er wettelijk veel minder geregeld bij samenwonen, dan bij trouwen of geregistreerd partnerschap. Dus ja, dit soort dingen niet van te voren regelen heeft consequenties.
Tenzij je inderdaad een goed contract hebt, maar daar is volgens mij bij Mara onduidelijkheid en interpretatie verschil over. Zelf zo'n contract opstellen is best lastig, omdat je gewoon soms niet bedenkt wat de uiteindelijke consequenties zijn. Als je trouwt of geregistreerd partnerschap aangaat is een deel in ieder geval wettelijk geregeld.
Persephone, ik weet niks. Maar volgens Moederziel is de berekening van KA een vast gegeven. Ik geef alleen maar aan dat KA berekening ook afhankelijk is van zorgverdeling. Mara laat in haar verhaal achterwegen wat de reden is van het verschil in KA.

Nou nee hoor Mutsje

Kinderalimentatie wordt bepaald aan de hand van draagkracht en kindbehoefte. Zorgverdeling heeft daar weinig mee te maken. Anders zou kinderalimentatie wel "zorgloon" heten, maar zo heet het niet.

Los daarvan: een rechter wijst geen zorg toe.

zelden hetzelfde

Over de vraag hoe het kan dat er ondanks de toepassing van trema-normen er een verschil is in de uitkomst van de kinderallimentatie, kan ik simpel zijn. Ze zijn nooit, of eigenlijk zelden, hetzelfde. Ondanks dat het zo duidelijk moet zijn. En advocaten zorgen daar zelf voor. Iedere advocaat zal voor zijn eigen client het meest voordelige rekenen. En ook de uitleg van de werking van wat er in een samenlevingscontract staat, ook dat is aan meerdere uitleggen onderhevig. Daar gaan die rechtzaken over! In mijn geval was daar onduidelijkheid over, in de scheiding van mijn vriend is daar al 6 jaar onduidelijkheid over en ik ken geen echtscheiding waar de strekking van wat er in huwelijkse voorwaarden of andere juridische afspraken rondom t verbreken van relaties verrekend moet worden niet op meerdere manieren uitgeleged wordt. Met daarbij totaal andere bedragen bij de wederzijdse partijen.
En Mara ik vrees dat je niets anders te doen staat dan met je advocaat naar de rechter gaan en daar het een en ander afdwingen qua afspraken. Het ziet er echt naar uit dat je expartner geen haast heeft, hij vind het wel allemaal best. Je wacht op de 'koninklijke weg' waarbij jullie het beide eens zullen zijn over hoe julle het af gaan wikkelen. Dat moment gaat nooit komen en zolang jij blijft wachten loopt jouw portemonee steeds verder leeg.
Herkenbaar, zo ging het bij mij ook. Dus ik snap je impasse heel goed. Je wil t niet verder kapot maken. Maar nu maak je jezelf en de kinderen kapot. Het is heel simpel; jullie laten een onafhankelijke derde besluiten hoe het financieel afgewikkeld moet worden. Ook je kinderen zullen dat begrijpen. Uiteindelijk kun je dan ook altijd KA afdwingen via bijv. het LBIO. Want als hij nu weigerachtig is, dan zal het niet onwaarschijnlijk zijn dat hij dat later ook is.

Persephone

Je hebt tegenwoordig het fenomeen zorgkorting. Bij meer dan 3 dagen zorg door de alimentatiebetaler wordt 40% in mindering gebracht op het te betalen bedrag. Snuggere types roepen dus dat ze 50/50 willen, hoeven dan weinig te betalen, en doen vervolgens een om het weekend regeling. Dan moet de ontvanger weer naar de rechter om het alimentatiebedrag aan te laten passen, want dat gaat niet automatisch.

Ja, precies Doenja

En verrekenen van uitkoop van het huis met KA lijkt me daarbij een aboslute no go. Al was het alleen maar omdat dan geld dat voor de kinderen bestemd is wordt verdeeld tussen de ex-partners, maar ook omdat je met alles wat je inlevert op KA ook ervoor zorgt dat je het nooit kunt opeisen via LBIO.

Mara, ik heb het eerder geschreven: stel een termijn. En als die termijn verstreken is, ga je afspraken afdwingen via de rechtbank. Het is verstandig om daarbij uit je hoofd te zetten dat je leven financieel zo ongeveer doorgaat zoals het was. Dat kan best zo zijn in sommige gevallen, maar de werkelijkheid is dat de meeste zorgende moeders slechter af zijn na een scheiding. Oneerlijk? Ja, zeker. Maar ook het logische gevolg van ik-werk-minder-dan-hij, voor de kinderen of anderszins. Ik vind daar overigens niets van (voordat iedereen hier over me heen valt) en binnen je relatie kan dat een logische en fijne keuze zijn. Maar bij een scheiding ben je gewoon in de meeste gevallen als deeltijdwerkende moeder het haasje.
En het klinkt heel flauw, maar het kan echt heel veel erger. Prijs jezelf gelukkig dat je perspectieven hebt en vergeet het concept 'rechtvaardigheid'.

Zorgkorting

En trap daar niet in, precies om wat Phryne schrijft. Mijn ex-partner heeft ook een zorgkorting op de KA die netjes bleef bestaan toen hij zijn huur opzegde en geen eigen woning meer had. Inmiddels heeft hij al bijna anderhalf jaar geen enkele zorg meer voor de kinderen, maar hij heeft wel zijn zorgkorting.
Spreek dus minimaal af dat de zorgkorting vervalt als de omgangsregeling wijzigt. Of nog beter: laat de zorgkorting links liggen om het hiervoorstaande te voorkomen.

Nog even

'En verrekenen van uitkoop van het huis met KA lijkt me daarbij een aboslute no go. Al was het alleen maar omdat dan geld dat voor de kinderen bestemd is wordt verdeeld tussen de ex-partners, maar ook omdat je met alles wat je inlevert op KA ook ervoor zorgt dat je het nooit kunt opeisen via LBIO.'
Je kunt ook redeneren dat het behoud van de woning belangrijk is voor de kinderen.
En als het verrekend is hoef je niets meer op te eisen bij het LBIO: het is al betaald.
Ik weet niet of het gunstig uitkomt, zo'n berekening. Maar het is een alternatieve mogelijkheid.

Tsjor

Meestal niet

Mediators en advocaten zijn niet zo geneigd om zaken tegen elkaar weg te strepen. Begrijpelijk, want het schept verwarring en de grond van bepaalde rechten en plichten is niet meer duidelijk wat toekomstige aanspraken ook onduidelijk maakt.
Het lijkt me voor zich spreken dat de kinderen van Mara graag in hun vertrouwde huis willen blijven wonen. Maar het uitkopen is het probleem ook niet, lees ik uit wat Mara schrijft.
KA moet gewoon worden betaald. Dat de ex van Mara niet wil overgaan tot betaling van een voorschot op (een deel van) de KA, lijkt op treiterij en dient geen enkel doel. Reden te meer om wat meer gas te gaan geven. Hij zal toch zijn financiële verplichtingen moeten nakomen. Blijkbaar moet hij daar wat steviger aan worden herinnerd.

Verrekenen

Verrekenen is heel onverstandig. Mocht Mara ooit in de bijstand komen, dan komt de sociale dienst gewoon verhalen bij ex ondanks die verrekening. Waarschijnlijk voelt hij zich ook in een hoek gedreven. Geen mogelijkheid om zelf een huis te kopen omdat zijn ex de boel traineert door het onderste uit de kan te halen. Hij moet bij de buurvrouw wonen, omdat zijn ex haar wintersport en luxe levensstijl niet wil opgeven. Ze heeft de kinderen al, en nu wil ze hem ook nog financieel uitkleden.
(Zou hij kunnen denken).

mutsje

Volgens mij klopt het niet, wat je schrijft.

Een samenlevingscontract staat eigenlijk gelijk aan huwelijkse voorwaarden. En voor beiden geldt dat keer goed over moet nadenken wat je wilt vastleggen. Je suggereert alsof gemeenschap van goederen de beste afspraak is, maar dat is natuurlijk niet automatisch zo. Er zijn massa's mensen die in hun huwelijkse voorwaarden (of samenlevingscontract) juist andere afspraken vastleggen. En dat kan buitengewoon verstandig zijn.

Wij hebben ook een samenlevingscontract. En er is ons door meerdere notarissen verzekerd dat we hiermee alles hebben geregeld wat we met een huwelijk ook hadden kunnen regelen. Het is allerminst 'naïef' om voor een contract te kiezen ipv een huwelijk of geregistreerd partnerschap.

Je kunt natuurlijk wel op enig moment in je leven constateren dat je beter andere afspraken had kunnen maken. Maar dat kan in het geval van een contract maar ook als je getrouwd bent.

Aardbei

Van alles is mogelijk, natuurlijk kun je een kontrakt maken dat hetzelfde is als een huwelijk. Maar voor Mara speelt een rol, dat ze nu geen PA krijgt. Daar kun je van alles over vinden, voor of tegenstander van zijn. Maar het maakt het voor haar lastiger om haar financiële situatie rond te krijgen en dat wringt dan nu met name rond de woning. Maar het wringt ook als haar ex dadelijk wel op vakantie kan en zij niet, of met buurvrouw naar een restaurant gaat en zij kan dat niet etc.

Tsjor

Pffffff

'Maar het wringt ook als haar ex dadelijk wel op vakantie kan en zij niet, of met buurvrouw naar een restaurant gaat en zij kan dat niet etc.'
Het kan aan mij liggen, maar ik vind dat je een zure ondertoon in je berichten legt. Best vals ook eigenlijk om je 'advies' hierop toe te spitsen na alles wat Mara heeft geschreven.

Voor Mara is de schok op alle fronten levensgroot. Eerst blijkt haar man vreemd te gaan met de buurvrouw en trekt bij haar in na de nodige leugens en ruzies. Niks ligt aan hem, alles aan Mara. Ook de zoons worden opzij geschoven, want pa is aan zijn 2e leven begonnen. Mara weet niet wat haar overkomt, probeert alles op de rit te krijgen en te houden en intussen ook voor haar zoons en zichzelf te zorgen. Dan moet het financiële nog worden afgehandeld en blijkt ze straks opnieuw aan het kortste eind te trekken.
Ik kan me haar deceptie heel goed voorstellen. Ze kent haar voormalig partner niet meer terug, ze is botweg belogen en bedrogen, ze heeft enorm veel verdriet en haar zoons ook, en moet nu een gevecht leveren om de zaken geregeld te krijgen. Ik begrijp heel goed dat ze er voor past om in de toekomst ook nog eens een flinke blijvende aderlating te doen vwb levenstijl. Zij heeft hier niet om gevraagd en haar kinderen ook niet.
Helaas wordt niemand beter van een scheiding. Maar steken onder water dat Mara niet mag klagen over verlies van de levensstandaard die ze jarenlang samen met haar ex-partner heeft opgebouwd, vind ik belachelijk. Haar ex-partner gedraagt zich als een onbetrouwbare zak hooi en ik geef Mara groot gelijk dat ze zoveel mogelijk eruit wil slepen. De helft is namelijk gewoon van haar. Het hele verhaal sucks tot en met.
En ja, ik weet dat maar weinig verlaten en bedrogen vrouwen en kinderen er eerlijk vanaf komen. Sucks nog steeds.

Moederziel

' maar ik vind dat je een zure ondertoon in je berichten legt. ' Ik constateer alleen maar. De situatie is zuur. Soms is het het beste om dat dan maar onder ogen te zien.
Het is dus geen steek onder water, maar een simpele constatering van hoe de kaarten nu liggen. Dat er problemen zijn over de financiele afspraken komt voor een deel ook, omdat er door Mara geen aanspraak gemaakt kan worden op PA en dat heeft weer te maken met het samenlevingskontrakt dat indertijd gesloten is. Daarom is Mara nu afhankelijk van goedwillendheid van ex en die goedwillendheid betoont hij niet, volgens Mara.
Ik snap dat je het niet wil horen en dat Mara het ook niet wil horen. En ik zie wat er dan gebeurt in de communicatie. Maar ik blijf toch maar even herhalen: als je de narigheid van Mara bevestigt en versterkt teruggeeft, help je haar dan? Is ze daardoor nu een stap verder gekomen, behalve dan dat ze blij is met alle begrip en bevestiging die ze krijgt?

Tsjor

Vechtscheiding

"ik geef Mara groot gelijk dat ze zoveel mogelijk eruit wil slepen. De helft is namelijk gewoon van haar. Het hele verhaal sucks tot en met."

Laten we Mara lekker opstoken tot het opzetten van een nog grotere vechtscheiding zeg. Als dit de manier is hoe Moederziel zelf gehandeld heeft begrijp ik wel dat haar ex de stekker overal uitgetrokken heeft maar nee dat mocht niet want ach die arme kinderen, hij had die emoties waarschijnlijk moeten kunnen loskoppelen. Dat sommige vrouwen de emoties van verlaten/bedrogen zijn niet hoeven los te koppelen van hoe de verdeling wettelijk geregeld is is natuurlijk niet nodig. Heerlijk die emancipatie!

Wanneer Mara onrecht aangedaan wordt en ex wil niet meewerken moet ze naar haar advocaat, die kost natuurlijk geld maar dat wilde Mara niet betalen. Als het door deze goedkoop duurkoop wordt moet ze niet zeuren.

Nee hoor

Geen paniek, hier geen vechtscheiding, maar een afgewikkeld geheel met een keurige gelijke verdeling. Behalve dan de zorg voor de kinderen, die ligt helaas eenzijdig bij mi omdat vaders het te druk heeft met zijn nieuwe leven.

Dat je boos en verlaten kunt zijn en toch tot een faire oplossing komt, willen sommige lezers hier dan weer niet horen. Het moet namelijk zwart-wit zijn: óf je schikt je en je moet niet 'zeuren' of je koerst zelf af op een vechtscheiding en dan is het eigen schuld, dikke bult dat je ex de stekker eruit trok. Bijzonder hoe een wanhopige vrouw hier wordt geframed als inhalig en zeurend.

Kijk jij zelf ook zo naar je ex-partner, "Vader"?

Moederziel

Naar mijn mening kan Mara op 2 manieren reageren.
Als slachtoffer van de hele situatie, boos dat het haar is overkomen en niet eerlijk vinden nu blijkt dat boel mogelijk niet eerlijk verdeeld kan worden want het samenlevingscontract is niet toereikend. De taal die jij spreekt is dan nogal op wraak belust; de boel moet "eerlijk" verdeeld worden, want er is haar al zoveel onrecht aangedaan, dus ze heeft het recht om er zoveel mogelijk uit te slepen. Dit is vragen om een vechtscheiding. De ex van Mara gaat namelijk uit van de wettelijke regelingen en samenlevingscontract en niet van emotionele argumenten.
Mara kan ook anders reageren; zichzelf eerst even voor de kop slaan dat ze kennelijk niet helemaal de boel op orde had (zoals ze dacht), maar vervolgens zich herpakken en vanuit haar eigen kracht gaan kijken wat er voor haar binnen de wettelijke kaders mogelijk is. Ze hoeft hierin niet op alles toe te geven, maar ze moet het zakelijk houden. Wat staat er in het samenlevingscontract, waar heeft ze wettelijk recht op en dan heel snel scheiden met opgeheven hoofd. En daarmee laten zien aan haar ex dat ze niet afhankelijk is van hem en het prima kan rooien zonder hem.
Het gaat er ook om wat ze haar kinderen wil laten zien in zo'n situatie; een sterke vrouw die ondanks tegenslagen doorzet en er iets van maakt met haar eigen kinderen of een boze vrouw die vindt dat haar onrecht is aangedaan en zich niet kan neerleggen bij de situatie.

Wraak?

Ik beschrijf hoe de beleving van Mara zal zijn: ze heeft al zoveel moeten inschikken en toegeven en dan nu ook nog financieel. Dat is een brug te ver. Ik schrijf nergens dat ze wraak moet nemen op haar ex-partner, dat ze er 'dus' alles uit moet slepen, ik schrijf alleen dat ik me levendig kan voorstellen hoe dit op haar inwerkt.
Ik weet niet wat de inhoud van het samenlevingscontract is. Uit wat Mara beschrijft ontstaat bij mij het beeld dat ze altijd alles hebben gedeeld. Dat zij daaruit concludeert dat bij uit elkaar gaan alles ook door de helft gaat, vind ik dus niet zo gek. De helt is toch van haar?

Ze laat aan haar kinderen zien dat als je verantwoordelijkheden aangaat, je deze ook nakomt. Ik begrijp werkelijk niet waarom Mara hier zo keihard wordt afgeserveerd als een bittere vrouw die de werkelijkheid niet onder ogen wil zien. Ik zie wel degelijk een 'een sterke vrouw die ondanks tegenslagen doorzet en er iets van maakt met haar eigen kinderen', maar dat betekent niet dat ze zich moet 'neerleggen bij de situatie'. De situatie is namelijk nog niet naar tevredenheid van beide ex-partners opgelost. En die verantwoordelijkheid hebben ze naar elkaar nog wel na te komen.

Oh...

En als ze echt wraak zou willen, zijn er legio ideeën te bedenken met de torteltjes achter de deur naast je. Maar dat is meer iets voor een ander draadje.

Moederziel

Jij schrijft zoveel mogelijk en dat komt anders over dan waar je recht op hebt, soms kan het zelfs verstandig zijn met iets minder tevreden.

Ik kan mij een kinderverhaaltje herinneren: Langs de sloot stond een grote boom en een rietstengel, de boom vroeg aan het riet waarom het altijd zo nederig boog voor de wind. Het riet wist geen antwoord. Bij een volgende storm boog het riet heel diep terwijl de boom trots bleef staan, toen het nog harder ging stormen knakte de boom. Toen de storm over was en het riet weer rechtop stond vroeg het verbaasd aan de boom waarom deze bleef liggen.

Ik kijk/keek inderdaad zo naar mijn ex maar door het lezen hier ga ik haar wel steeds meer respecteren. Ik ergerde mij kapot wanneer zij de door mij overgemaakte zorgkorting vanwege niet nagekomen omgangsregeling steevast terug stortte met de vermelding dat kinderen niet afkoopbaar zijn.

Zoveel mogelijk

Zoveel mogelijk is zoveel mogelijk. Jij begon over emancipatie, Vader van 3, nou hier is er nog een. De meeste vrouwen komen er na echtscheiding beroerder af dan hun ex-man. Volgens het CBS verliezen vrouwen gemiddeld 25% van hun koopkracht tegen gemiddeld 0,2% bij mannen.
Dus ja, ik wens Mara en alle andere vrouwen in scheiding toe dat ze zoveel mogelijk eruit slepen. De meeste vrouwen komen niet zo ver.

Moederziel, dat ligt aan de vrouwen zelf

Moederziel: "De meeste vrouwen komen er na echtscheiding beroerder af dan hun ex-man. Volgens het CBS verliezen vrouwen gemiddeld 25% van hun koopkracht tegen gemiddeld 0,2% bij mannen."

De belangrijkste reden is volgens mij dat vrouwen genoegen nemen met kleine baantjes, minder salaris en geen promotie/ontwikkeling. En zij vinden zichzelf belangrijker voor de kinderen dan de vader van hun kinderen.
Dat bedoel ik in het algemeen en zegt niets over Mara.

Het advies aan alle vrouwen om er zoveel mogelijk eruit te slepen vind ik tenenkrommend.
Ik ben gescheiden maar kan je verzekeren dat ik niet bij jouw 'alle vrouwen' hoor.

'zoveel mogelijk'

Volgens mij bedoelt Moederziel dat Mara niet voor minder dan fiftyfifty moet gaan. Dat zie ik zelf ook als zoveel mogelijk. Tenminste, zelf ben ik ook tijdens mijn scheiding gaan strijden voor een eerlijke verdeling, dus fiftyfifty en niet voor minder.
Hier probeerde mijn ex ook ineens een spaarrekening voor zichzelf te houden, we waren getrouwd op huwelijkse voorwaarden, de spaarrekening stond op ons beider namen, echter ooit was daar een bedrag van een erfenis op gezet. Wij waren dus gaan leven van al het andere geld wat er bij ons beiden binnenkwam (bij mij ook voldoende) en hadden die spaarrekening niet al te vaak aangesproken, want dat was voor noodgevallen. En toen ineens kreeg mijn ex het idee om die rekening voor zichzelf te houden omdat de erfenis in de huwelijkse voorwaarden alleen hem toekwam. Dat dat bedrag er inmiddels 15 jaar op stond en we al die tijd alles hadden gedeeld (ook van andere geldstromen) vond hij ineens niet meer van belang. Ik heb toen wel moeten praten als brugman. Die rekening was van ons samen, en ik zei hem ook, als ik dit van te voren had geweten dan had ik natuurlijk niet alleen lopen meesparen op 'zijn' rekening en was ik ook voor mezelf een spaarrekening begonnen.
Enfin, uiteindelijk ging hij akkoord met delen van het geld omdat dat werkelijk het eerlijkste was. Wat ik toen wel heb gedaan, in zijn bijzijn, is het geld direct naar mijn prive rekening overboeken, voordat hij zich zou bedenken een dag later.
Ik hoef niet meer dan mijn ex, maar wel mijn eerlijke deel.

Ik hoop dat Mara er in ieder geval een eerlijke fiftyfifty uit kan halen en dat ze het geld wat er bij scheidingsmelding was op een of andere manier heeft gedocumenteerd zodat het nog steeds eerlijk gedeeld kan worden.

Mijn ex ging van onze gezamelijke bankrekening ook ineens veel geld afschrijven, later kwam ik er achter dat er ook spullen voor zijn nieuwe vriendin van waren gekocht, niet subtiel, maar gewoon pinnen bij de juwelier, erg leuk om te lezen op de bankafschriften (NOT)

Emancipatie

Ik weet van de verschillen maar om daarmee alle vrouwen jouw advies te geven slaat nergens op. Een beter advies zou zijn de vrouwen te adviseren hun eigen broek op te houden, ook al voor een scheiding. Ik zit regelmatig in het buitenland (vooral Europa) en zie daar vrouwen werk doen waar de gemiddelde Nederlandse man zijn neus voor ophaalt laat staan de Nederlandse moeder, ik zie normaal begaafde vrouwen daar werk doen waar een Nederlandse vrouw de deur naartoe niet eens open doet.

De emancipatie hier is eenzijdig en alleen als het in het straatje uitkomt, dit ligt niet alleen aan de vrouwen maar ook aan onze cultuur, voorzieningen enz.

Mijn advocaat legde bij de alimentatie berekening uit dat het onderste bij mij niet uit de kan gehaald wordt om te voorkomen dat ik het niet meer volhoud of geen enkele motivatie meer heb. Mijn ex, kinderen en de staatskas zijn er veel meer bij gebaat als ik gemotiveerd ben en het volhoud.

Precies

‘Volgens mij bedoelt Moederziel dat Mara niet voor minder dan fiftyfifty moet gaan.‘

Precies dit bedoel ik, dankje Paula.
Maar voor sommigen hier is het uitgaan van gelijkheid en als vrouw geen genoegen willen nemen met minder dan je ex-man blijkbaar iets te veel van het goede.
Bespaar me alle preken over deeltijdmoeders en broek ophouden. Als je binnen je huwelijk/relatie gezamenlijk een verdeling afspreekt, vaart je partner daar net zo wel bij als jijzelf. Daarom reken je na beëindiging eerlijk en gelijk met elkaar af. Uitzonderingen leg je vast en bespreek je.
Idioot om tijdens de periode van het samenzijn uit te gaan van fiftyfifty - tot het mis gaat en dan opeens de centjes voor jezelf te willen houden. Zeker als je kinderen daar ook nog de dupe van zijn.
Daarom dames: haal er zoveel mogelijk uit. En gun de ander ook om er zoveel mogelijk uit te halen. Dat hoort bij de zorgplicht die je bent aangegaan toen je huwelijk/gezin startte.

En Vader

Je goedkope analyse van ‘de Nederlandse vrouw’ is gebaseerd op aannames. Ik ken ze gelukkig niet, zulke jaren ‘50 types.
Ik weet niet in welk achterland jij woont, maar in mijn omgeving zijn de Nederlandse vrouwen gewoon economisch zelfstandig of ze verdienen evenveel of (jazeker! het kan!) meer dan hun partner. Voor hen geldt precies hetzelfde advies.
Er zijn nog veel te veel vrouwen die zich na scheiding laten afschepen met meer zorg voor de kinderen en meer kosten dan hun ex-partner. En zo geldt de inkomensval net zo goed voor vrouwen die hun eigen broek al sinds jaar en dag ophouden.

Beste advies

‘Ik hoef niet meer dan mijn ex, maar wel mijn eerlijke deel.’

Bijzondere denkwijze idd

van die mannen die vinden dat ze gedurende het huwelijk meer geld hebben binnengebracht en daarom na scheiding ook recht hebben op meer. Zolang het in het huwelijk allemaal pais en vree is, is delen geen probleem en vinden ze het prima dat de vrouw meer doet met/voor kinderen en huishouden. Maar in geval van scheiding hebben vinden ze ineens dat er 'naar rato' verdeeld moet worden. Wonderlijk vind ik dat.

Toen ik in die situatie zat vond man ook dat wat hij had opgebouwd in zijn bedrijf 'dus' zijn geld was. Gelukkig zag de mediator dat anders, net zoals ik. Uiteindelijk werd alles dus netjes verdeeld. En uiteindelijk ging die scheiding niet door, dus was het niet eens nodig. De kleine erfenis die man onlangs ontving gaat op aan de vakantie, kunnen we daar in ieder geval nooit meer ruzie over krijgen .

Ben ineens benieuwd hoe columnist Paul (de huisman) de zaken geregeld heeft voor het geval zijn kostwinnende vrouw besluit dat ze liever ergens anders kamp opzet...