[Nieuw hier] Got a little lost

Tja

Dat vind ik dan geen erg verantwoordelijk gedrag, je huwelijk dan maar opgeven.
Hebben jullie de financiën wel al op een rijtje gezet? Riant wordt het dan zeker niet, op één (leraren)salaris kun je geen twee huizen betalen en 4 kinderen onderhouden, dus ze zal zelf ook moeten gaan werken. Dan lijkt me dat je dat ook eerst binnen het huwelijk kunt proberen. Scheiden kan altijd nog.

Daarnaast, jij gaat niet akkoord met een ‘klassieke’ regeling, dus ze zal haar 4 kinderen, die ze zo graag wilde, veel minder gaan zien. Realiseert ze zich dat?

Hebben jullie een mediator? Kan die nog een (bemiddelende) rol spelen? Haar overtuigen van het feit dat ze te snel gaat, stappen overslaat? Een goede mediator kan dat. Of familie/vrienden?

Dat ze zo vastbesloten is doet mij vermoeden dat ze al een vervanger voor jou klaar heeft staan, maar ik hoop dat ik dat verkeerd zie want dan heb he een heel andere situatie.

Niet realistisch dus

Ze wil van alles, maar zit niet dat het niet kan. Waarom de haast? Zie mijn laatste zin. Als ze niet iemand anders heeft en jullie elkaar de tent niet uitvechten is het verstandig de tijd te nemen om dongen goed te regelen. En ze moet zich realiseren dat haar kinderen ook een vader hebben, en dat die kinderen er recht op hebben een band en leven met hun vader te hebben. Ze zijn niet haar bezit. Een rechter gaat ook echt niet zomaar mee met zo’n regeling, zeker niet als de vader er niet mee instemt.

Verdeling van taken.

"Ze heeft het gevoel in haar eentje te draaien en de afgelopen 3 jaar niet gewerkt. Geen werk dus en tegelijk de zwaarste baan die er bestaat naar mijn mening. Ik zie echt wel hoe zwaar ze het heeft en hoe onwijs goed ze dat oppakt. In het laatste zit denk ik ook grotendeels de kink: wat voeg ik toe/wat laat ze me toevoegen..."

Wilde je vrouw deze verdeling zelf ook? Niet werken en alleen moederen? Wat jij toevoegde was heel duidelijk, werken om 6 monden te voeden.
Welke vrouw van 32 jaar, met 4 jonge kinderen, getrouwd met hardwerkende man wil er nu scheiden? Is ze al bezig om werk te vinden en opvang te regelen voor jullie kinderen of ga jij 2 huishoudens onderhouden de komende 20 jaar? Je vrouw is de "prinses op de erwt", in mijn ogen.
Sorry, hoe meer jij schrijft, des te meer mijn verbazing over jullie situatie. Jullie huwelijk is niet meer te repareren volgens haar, er zit voor jou niets anders op dan nog redelijk uit dit huwelijk te stappen in de hoop je kinderen te blijven zien. Een nieuwe woning voor jou. Blijft zij in de huidige woning? Kan ze dat betalen en waarvan?

Birdnesting

Met vier zulke jonge kinderen gaan slepen vind ik echt sneu voor alle partijen. Kun je voor de eerste paar jaar niet inzetten op birdnesting? Dit betekent dat de kinderen in het ouderlijk huis blijven. De ouders wonen hier om de beurt. Beide ouders hebben naast de ouderlijke woning nog een ander woonadres.

Samen

Dus ze werkt niet en jij werkt wel om
het grote gezin te onderhouden. Zij wilde een groot gezin maar heeft blijkbaar niet doorgehad wat het inhoud om als thuisbkijfmoeder een gezin draaiende te houden zeker als je ieder jaar een kind op de wereld zet. De kids gaan nog niet maar school dus ja dan ben je de hele dag thuis met je kinderen. Wat had ze gedacht dat jij 5 dagen per week werkte je ook nog eens vroeg thuis kan zijn om de kinderen te verzorgen? Of ze in de ochtend klaar kan maken voor de dag? Ik neem aan dat in het weekend de taken meer verdeeld worden? Ik zou eens voorstellen aan haar om allebei water bij de wijn te doen zelf ook weer te gaan werken zodat jij minder kan gaan werken. Zo is gedeeld ouderschap ook meer mogelijk en loop jij niet leeg op de alimentatie.

Forumdeelnemers uithoren

Aagje "Miriam, dus als dat bij jou zo is dat er geen weg terug is als je een besluit neemt, dan hoeft dat bij iemand anders niet zo te zijn. Het kan best zo zijn, maar vanaf hier kunnen we niet inschatten "
Dat kunnen we met de informatie die we hebben gekregen wel inschatten. Het is namelijk gewoon gezegd: zij wil een eind aan het huwelijk.
Ik deed een poging om inzicht te geven in het waarom daarvan, maar kennelijk is zelfs dat voor jullie niet genoeg om je te weerhouden van speculaties of het stellen van indringende vragen.
Het klopt hoor: niet iedereen is zoals ik.
Maar dat geldt ook voor jou. Niet iedereen is zoals jij.
Bovendien wil niet iedereen zijn complete ziel en zaligheid op een forum kwijt.
Doe het met de informatie die je krijgt en neem die voor waar aan.

realist blijven

Alex "Ze wil standaard 1 weekend per 2 weken waarop ik aangaf dat ik de kinderen minimaal één keer in de week wil zien."
Feitelijk vraag je haar daarmee om jou het feest (het weekend) te geven, terwijl zij zelf de werkdagen doet. Een complete voortzetting van het principe waar ze juist zo'n moeite mee had.

Nee, jij alle weekenden en zij alle werkdagen is geen realistische of eerlijke verdeling.

Wat je baan betreft: zoek een andere. Dat kan wel meteen beginnen. Zoek een andere in de buurt en een appartement ook in de buurt zodat je kunt profiteren van de werkuren in het onderwijs waar je sommige dagen later begint en sommige dagen eerder weg kunt, terwijl er bovendien veel vakantiedagen zijn.
Daarmee kun je een ouderschapsplan maken waarmee je niet uitsluitend op de weekenden bent aangewezen.

Anticipeer erop dat zij ook weer kan gaan werken.

Ter informatie

Dames, misschien hebben jullie het gemist, maar dat 3e kindje werd een tweeling. Daarmee werd alles anders dan iedereen verwacht had.
Je kunt dat wel een ongelukje noemen.

Duhuh Miriam

Dat de bijna-ex de scheiding had ingezet had ik ook gelezen. En volgens mij ieder ander hier ook wel.

Het ging om iets anders, namelijk de vraag of de bijna-ex van Alex onwrikbaar de scheiding wilde of dat er misschien nog gesprek mogelijk zou zijn om van de ingeslagen weg af te komen. Om te kijken of er bij nader inzien gekeken kon worden of het huwelijk reparabel zou kunnen zijn.
Jij gooide er meteen in dat dit vast niet zo zou zijn omdat jij dat ook niet zou doen. Anderen nuanceerden dat. Niet omdat ze zeker wisten dat het wel zo zou zijn, of dat ze dachten dat bijna-ex is zoals zij zelf (en jij weet niet hoe ik ben en over mezelf had ik niets gezegd). Maar omdat het bij zulke ingrijpende situaties de moeite waard lijkt om te kijken of er ergens nog ruimte is voor gesprek en er heel misschien wel een doorstart mogelijk zou kunnen zijn. En omdat niet iedereen vanuit onwrikbare situaties denkt zoals jij.

Maar goed, jij had zo maar gelijk. Blij mee?

Lijmpoging

Mijn vrouw gaat weer werken (0,5fte) en toch onderschat ze alles bij elkaar opgeteld denk ik.
Tot dusver kan ze niet in het huidige huis blijven wonen uit financiële reden.

Ik zal een laatste poging ondernemen om ervoor te zorgen dat de kinderen niet de dupe worden.
Mijn voorstel zal zijn dat ik een studio om de hoek van mijn werk huur waar ik doordeweeks zal verblijven. In het weekend ben ik dan thuis waarbij ik dan twijfel tussen:
- één weekend per twee weken + één dag mee eten oid
- één weekend per twee weken
- elk weekend

Laat ik het een simulatie noemen onder voorwaarde dat we nu niet gelijk gaan scheiden.
M. heeft dan het voordeel in het huidige huis te kunnen blijven incl complete inboedel, ik krijg wat rust, etc.
Misschien is het het proberen waard en dan geraken we niet beiden vrijwel blut.
Van de reiskosten die ik bespaar bekostig ik de studio.

Ik ben echt niet heilig, maar wil wel nog wat proberen om te redden wat er te redden valt.

Hebben jullie nog suggesties?

P.s.: echt onwijs bedankt voor het meedenken en alle suggesties tot dusver: het zorgt ervoor dat ik niet alleen maar jankend op de bank zit als de kinderen slapen en M. buiten de deur is.

Haar rust?

Goed idee Alex. Is het misschien mogelijk om af en toe haar een dag of wat rust te geven? Dat jij de kinderen doet (desnoods met hulp van opa en oma) en dat zij dan even weg kan om bij te slapen etc.?

@M Lavell

Sta ik zeer zeker voor open, ik zal de suggestie neerleggen.

Wat ik me afvraag ...

Zou er misschien sprake kunnen zijn van een verwaarloosde postnatale depressie? Of het verlichten van depressieve gevoelens door middel van zwangerschappen?

@rode krullenbol

postnatale depressie: heb ik eerder geopperd. M. is zeer duidelijk veranderd sinds de kids er zijn dat voor mij gedeeltelijk verklaarbaar is.
Viel niet in goede aarde om het maar subtiel te zeggen.

Wat ik me afvraag

RK, was die vraag ook in je opgekomen als het om 2 kinderen in 2 jaar zou gaan? Of 3 in 3 jaar?
Waar ligt de grens om van deze situatie het gevoel te hebben dat het mogelijk om een ongezonde zucht naar zwangerschap of een hebberige zucht naar een groot gezin zou gaan?

aanvulling

Bij een komende scheiding ga ik M. zelf niet zo hard missen om eerlijk te zijn. Het gaat mij om de kids.

Sterker ...

Die vraag was eveneens in me opgekomen bij (slechts) één kind. Het maakt - als het goed is - standaard onderdeel uit van de medische zorg voor vrouwen.

Onderwijs

Als jij in het onderwijs werkt, liggen de banen dichterbij huis dan niet voor het oprapen?
Ik begin je vrouw wel te begrijpen, vier kleine kinderen in je eentje opvoeden is zwaar. Maar realiseert ze zich wel dat ze na de scheiding er echt helemaal alleen voorstaat? Nu kom jij ‘s avonds nog met een goedgevulde portemonnee thuis, dat valt dan weg. Jij bent er dan ‘s avonds niet als zij wil sporten of naar vriendinnen wil. Moet ze oppas inhuren.

En waar gaat zij een nieuw huis van betalen?
Iemand schreef het al: prinsessengedrag. Trouwen en kinderen krijgen is niet altijd maar goede tijden. Ook in slechte tijden zou je moeten proberen het met elkaar uit te houden. Of wil ze in de bijstand? Of verwacht ze dat jij alles blijft betalen? Partneralimentatie is maar een paar jaar.

Ze gaat parttime werken, zeg je. Heeft ze al een baan? Een alleenstaande moeder van vier kinderen onder de vier zou bij mij als werkgever niet hoog op mijn verlanglijstje staan. Als ik andere kandidaten heb zou ik die eerder aannemen.

Ik zou er toch op aandringen een heel goed en open gesprek te hebben waarin jij aangeeft dat je begrijpt dat je haar een beetje in de steek hebt gelaten met de verzorging, dat je op zoek gaat naar een baan dichterbij huis, dan maar zonder bonus. Die bonus die je misschien je huwelijk kost. Liever iets minder geld en meer tijd met het gezin. En dat jullie dan de zorgtaken beter gaan verdelen en dat moet ze dan ook wel toelaten.

Misschien kun je alle tips en bespiegelingen waar je wat aan hebt verzamelen en ze gebruiken bij het gesprek.

Hoe is het met jou?

Uit je eerste bericht viel me deze zin op "" het feit dat ik 4 kinderen heel erg leuk, maar ook zeker heel zwaar en lastig vind. Zik heeft dat veel minder behalve dat ze het zeer lastig vindt dat ik af en toe keihard verzuip"
Daarin schilder je haar als stabiele vrouw terwijl jij het bent die af en toe door de vloer zakt van het grote gezin.
Ook in #42 geef je aan dat je rust wil "M. heeft dan het voordeel in het huidige huis te kunnen blijven incl complete inboedel, ik krijg wat rust, etc."

Wist je dat postnatale depressie ook bij mannen voorkomt?
https://www.rtlnieuws.nl/lifestyle/relatie/artikel/4696321/postnatale-depressie-bij-mannen-het-bestaat-hormonen

Alex "Bij een komende scheiding ga ik M. zelf niet zo hard missen om eerlijk te zijn."
Als dat de realiteit is dan zou je je moeten concentreren op een leefbare omgang met elkaar na het huwelijk.

Misschien is het een idee om een coach of relatiecoach te zoeken. Niet per se om de boel weer te lijmen, maar om manieren te vinden om beter rekening te houden met elkaar. Dat rekening houden met komt nu eenmaal niet meer zo natuurlijk als je elkaar niet zo hard meer mist. Maar het is wel nodig om tot goed ouderschap na het huwelijk te komen.

@Alex

Je schrijft: "Bij een komende scheiding ga ik M. zelf niet zo hard missen om eerlijk te zijn. Het gaat mij om de kids."

Besef je hoe wrang deze woorden zullen uitpakken indien je partner inderdaad depressief is en een eind aan haar leven maakt zodra de scheiding haar niet de verlossing biedt die zij zoekt?

Dat gaat vast lukken

Adelaide "Als jij in het onderwijs werkt, liggen de banen dichterbij huis dan niet voor het oprapen?"
Bijna wel. Vrouw is ook leerkracht. Ze gaat 0,5 fte werken schreef Alex al.
En ja, die baan zal ze vast wel vinden.

Jumping to conclusions

Rk, jij gaat wel heel snel. Je waant haar al dood terwijl niet eens duidelijk is dat ze ziek is.
Wat Alex met je bericht moet is bovendien volstrekt onduidelijk.

Ik vind het een heel triest verhaal

Het staat bol van de niet waargemaakte verwachtingen, en er is een oplossing gevonden die alleen maar meer problemen zal veroorzaken en waar de kinderen hoe dan ook de dupe van gaan worden.

Alex, ga samen met je vrouw langs de huisarts en doe allebei je verhaal. En ga op zoek naar een coach, zoals M Lavell al schreef. Jullie hadden geen idee waar je aan begon met die kinderen, er kwam een onverwachte tweeling en alle plannen en goede bedoelingen ten spijt pakt alles anders uit dan verwacht. Daar moeten jullie mee leren dealen, en met de teleurstelling in elkaar. Dat kan. Jullie zijn geen van beiden perfect, maar dat gaat echt niet beter worden met een scheiding. Ik zie anders alleen maar verliezers hier. Een coach kan je op veel vlakken helpen. Hoe organiseer je een gezin met 4 kinderen onder de 4? Hoe zorg je dat beiden kunnen werken (voor de rust en de persoonlijke ontwikkeling en de financiën). Hoe zorg je dat je als zakelijke partners de 'bv' kunt runnen, en ook nog samen emotionele partners kunt zijn.

Het zal een flinke investering vergen in tijd, aandacht, aanpassing (andere baan, minder werken, meer zorgen, zorg uitbesteden), wat voor elkaar over hebben, compromissen sluiten. Maar ik kan me echt niet voorstellen dat je zo veel van elkaar houdt dat je binnen no-time 3 kinderen wil (oké, het werden er 4) en dan ook in no-time weer uit elkaar wil. Jullie hielden van elkaar. Dat gevoel kan echt weer terug komen. Maar vooral belangrijk is dat jullie leren verwachtingen uit te spreken, en samen te kijken hoe je voor beiden die verwachtingen waar kunt maken. Wat je allebei nodig hebt, en wat je van elkaar nodig hebt. Volgens mij is dat ook een voorwaarde om goed uit elkaar te gaan.

Weet je, het leven brengt je nooit wat je ervan verwacht. De kunst is om dat te accepteren en dan te kijken welke nieuwe en andere wegen er voor je open liggen. En daarbij helpt het als je een beetje objectief naar jezelf kunt kijken, open staat voor de ander en naar de ander luistert (daar is een externe partij echt heel prettig bij trouwens!) en als je flexibel kunt zijn.

toevoeging

@rode krullenbol: "Besef je hoe wrang deze woorden zullen uitpakken..."
-Ja, ik weet het helaas Ben zelf verre van perfect

@M Lavell: ik werk voor een specifieke doelgroep, grotendeels gerelateerd aan een stadsomgeving, dit in tegenstelling tot het rurale gebied waar ik nu woon.

Wat een toestand!

Ik las jouw verhaal en de reacties zo eens door en heb natuurlijk alleen kant gelezen, niet van M., dus dat kleurt het verhaal wel eenzijdig in, maar ik krijg er toch een gevoel van onrechtvaardigheid bij. Maar ook dat er behoorlijk wat is gaan rammelen.

Om achterstevoren te beginnen: je gaat M. niet zo heel erg missen, zeg je. Kortom, de liefde is van jouw kant ook bekoeld en zelfs gedoofd? Als jullie er allebei zo in zitten wordt een reparatieplan natuurlijk trekken aan een dood paard, maar het kan ook zijn dat de problemen het gevoel van liefde afgevlakt hebben, maar dat het niet dood ís.

Mijn man leest hier ook mee, maar hij weet hoe het geweest is, dus zullen mijn opmerkingen geen verrassing zijn. In de periode van de kleine kinderen en puberteit kon je spreken van de beruchte tropenjaren. We hadden veel ruzie door meningsverschillen over hoe je het een en ander aan moest pakken. Ik ben strenger en om eerlijk te zijn had ik altijd het gevoel dat ik de vuile klusjes op moest knappen. Ik denk ook begrepen te hebben wat daar achter stak, hij was bang om in ongenade te vallen bij de kinderen, dus bleef liever op de vlakte. De kinderen zijn inmiddels ruim volwassen en wat de band tussen de kinderen en mij en tussen man is naar mijn gevoel gelijk, dus dat ik de strengere rol had heeft niet het effect gehad waar hij bang voor was, maar ja, dat is achteraf gepraat. Als we het er over hebben met andere mensen bijvoorbeeld, dan zegt man lachend dat het af en toe niet best was en dat ik zijn koffertje meermalen figuurlijk bij de deur heb gezet en dat is waar. Ik was het vaak erg beu. Wat mij op een gegeven moment geholpen heeft, is de vraag hoe ik de latere toekomst voor me zag, als de kinderen het huis uit zouden zijn en daardoor ontdekte ik dat het beu-zijn echt om het gedoe met de kinderen draaide. Een toekomst met ons samen zag er best positief uit. Ik adviseer vanuit deze ervaring daarom vaak om daar eens goed bij stil te staan. Is je man/vrouw echt het probleem of 'alleen' de situatie?

Ik lees dat er al een heleboel besproken is. Al lezende voort heb ik ook de indruk dat M. totaal niet overziet waar ze zichzelf en de kinderen en (rot gezegd) in mindere mate belangrijk jóu in stort. Totaal niet. Ze trekt het nu al amper, laat staan als ze alleen is. Waarom is als ze werkt opeens wel opvang mogelijk en nu niet? Waarom werk jij vijf dagen en niet vier, of zelfs 3?

Is M al een keer in de gelegenheid geweest om eens echt bij te komen. Een paar dagen dus?

Hoe heet het als M. de stad in gaat? Pas jij op of ben je gewoon aanwezig? Waarna zij alle troep op mag ruimen en jij weer leuke dingen gaat doen?

Zie jij al het werk wat ze doet? Echt dus en niet omdat je dat hoort te zeggen? Mijn man zag het pas goed toen ik een weekje in het buitenland zat met een vriendin. Hij was afgepeigerd rond 10 uur. Voor die week vroeg hij zich hardop af waar ik in vredesnaam moe van werd als ik niet werkte en alleen maar thuis was met de kinderen. Ik had wel bewondering voor wat hij die week gedaan had. Hij was in zijn eentje met ze naar een dierentuin gegaan, was onderweg per ongeluk in een verkeerde trein gestapt ook nog, maar dat maakte het verhaal des te smakelijker. Hij is ook met ze gaan fietsen, dus hij heeft echt zijn best gedaan.

Ik oordeel niet over dat jullie zo kort op elkaar 'zoveel' kinderen hebben gekregen, het had mij ook kunnen gebeuren als de natuur wat soepeler had meegewerkt, maar daardoor dringt de vraag zich wel aan mij op waar in die periode het dan zo mis is gegaan. En ook of er sprake is van dat M. momenteel wat labiel is. Teveel hormonen, teveel vermoeidheid, teveel alleen, inderdaad... wie weet postnatale depressie, tekorten aan noodzakelijke stoffen in het lichaam... er kan van alles zijn wat een grote invloed heeft op haar denken en functioneren. Een postnatale depressie kan tot véle jaren later nog invloed hebben als het niet wordt behandeld, dat is niet te onderschatten. En als ik de leeftijden zie lig ik al zwetend en oververmoeid op de bank, laat staan als je het echt moet doen. Ik oordeel dus niet over het aantal kinderen, ook niet dat ze zo kort op elkaar geboren zijn, maar... hoe hebben jullie in vredesnaam gedacht dat je dit aan kon als het rolpatroon al was zoals het was? Waarom dacht M. na nummer drie dat nummer vier er ook nog wel bij zou passen? Waarom ging jij daarin mee? Wat was voor haar het moment dat ze besloot dat het zo niet langer kon blijven doorgaan?

Latten.

Apart wonen en eerst eens kijken hoe de toekomst verder loopt. Je vrouw weer aan het werk en beide ervaren hoe het is om niet meer samen in één huis te leven, zonder direct dramatische gevolgen voor iedereen. Misschien staat je vrouw over een tijdje meer open voor hulp en kan ze het idee dat ze de opvoeding "alleen" moet doen iets meer loslaten. Kinderopvang, oppas en jij die taken oppakken kan een grote verandering brengen in haar gedrag.
Misschien ook in jouw gedrag. Als jij er het weekend bent zal ze ook moeten leren wat meer los te laten. Zelf wat leuks te gaan doen, de kinderen aan jou overlaten. Natuurlijk kan je dat prima.
Veel samen praten, overleggen hoe je beide de toekomst ziet, vooral voor jullie kinderen. Nu is het zwaar en dat zal ook zo blijven. Het is ook maar net hoe je samen daar tegen aan kijkt. Vier kinderen samen, hopelijk allemaal gezond, een rijk bezit. Maar niet makkelijk, een scheiding gaat de situatie niet vereenvoudigen.

"tijdelijk" latten

Om eerlijk te zijn vrees ik dat dat alleen maar uitstel van executie is.

Makkelijk

Alex, toegeven dat je zelf verre van perfect bent kan leuk klinken, als in dat je zelfinzicht hebt en de 'schuld' niet alleen bij de ander legt, maar pas op dat je het niet gebruikt als makkelijke uitweg. Ik ben niet perfect, dus verwacht ook maar niets/niet veel van mij... Je bent een volwassen man, met 4 kleine kinderen waar je verantwoordelijk voor bent. Bij die verantwoordelijkheid hoort ook dat je jezelf ten volle inspant om goed voor ze te zorgen. En tenzij er sprake is van (fysiek en geestelijk) misbruik zijn kinderen er echt nooit beter van geworden als hun ouders zijn gescheiden.

Laat je vrouw hier eens lezen in de rubriek Echtscheiding en erna. Over al het gedoe over grote en kleine dingen die je tegenkomt als je bent gescheiden. Als jullie uit elkaar zijn hebben jullie al helemaal niets meer te zeggen over hoe het bij de ander gaat. Je kunt niet bijsturen, je hebt geen invloed. Normale gesprekken over alledaagse dingen, opvoeding en dergelijke, zijn uitermate moeilijk, omdat je veel meer tegenover elkaar staat. Je bent niet meer één team. En geloof me, dat is heel moeilijk. En heel vaak zitten de kinderen er dan tussen. En zelfs al wil ze deze scheiding om 'van jou af te zijn', ze raakt je niet kwijt. Je blijft de vader van haar kinderen en dus zal ze tot in lengte van jaren met jou te maken hebben. Dan kun je er maar beter een gezellig huwelijk van maken als dat nog tot de mogelijkheden behoort lijkt mij...

Één tip

Probeer in de proefperiode de situatie te benaderen zoals jij hem graag zou willen zien.
Dus als jij de kinderen graag nog een keer door de week ziet, ga dan voor de variant van om het weekend en eenmaal per week thuis zijn.

Dat geeft voor iedereen het beste beeld.

Ik vermoed overigens dat het je vrouw nog zwaar gaat tegenvallen.

Ze kan jullie huis ook niet aanhouden als ze 50% gaat werken?