Niet aanvaard worden
Ik heb al 3,5 jaar een relatie met een man en van in het begin werkte 1 van zijn dochters tegen. (18-20 jaar) Wat ik ook zei tegen hem, het maakte niet uit. Ik heb veel geslikt, tot het voor mij een jaar geleden echt genoeg was. De bom is toen gebarsten wat de sfeer zeker niet verbeterd heeft. Ze komen enkel als ze iets nodig hebben en verder zie ik ze niet. Of dat mij dan slecht uitkomt doet er niet toe. Mijn plannen vakken dan in het water. Met mij, mijn kinderen en onze gevoelens wordt geen rekening gehouden. Als er hen eens iets gevraagd wordt, hebben ze wel een excuus en elk excuus is geldig. Ik zie hem graag, maar deze situatie weegt enorm op mij. Ik durf er ook niet veel meer tegen vrienden over te zeggen, omdat ik bang ben dat ze mij een zeur gaan vinden. Ik stel me wel de vraag hoe groot de liefde is als mijn gevoelens niet tellen en hij geen moeite kan doen. Ik weet dat ik hier geen oplossingen kan vinden, maar ik wil mijn hart eens luchten. Ik heb het gevoel dat deze relatie zal blijven duren zolang ik het blijf slikken, de vraag is hoelang ik het nog aankan. Al ruim 2 jaar denk ik dat het einde in zicht is. Mijn kinderen verliezen natuurlijk ook een hele familie wanneer deze relatie eindigt, wat er natuurlijk voor zorgt dat ik nog meer vast sta. Zij hebben al veel meegemaakt en ik kan hen dat niet aandoen. Voor mezelf had ik de handdoek misschien wel al in de ring gegooid. De ene moment zijn we gelukkig, maar vele andere momenten ween ik in mijn eentje.
Hoe oud zijn jouw kinderen? Woon je samen met je vriend?
Je begint over de problemen die er zijn met zijn kinderen, maar aan het einde van het bericht lijk je vooral ook problemen te hebben met je vriend zelf.
Je geeft aan dat de kinderen van je vriend over jou en je kinderen heen walsen, maar je bent ook bezorgd dat jouw kinderen een hele familie gaan missen als de relatie stuk loopt.
Dus waar zit de knoop voor jou?
Tsjor
Het eerste anderhalf jaar wouden zijn kinderen niets met ons doen en elk excuus (vooral: maar bij mama moeten we al mee op vakantie, in het weekend tijd doorbrengen, ... , geef jij ons aub vrijheid dat we kunnen doen waar we zin in hebben ) was geldig, dus ik zag ze niet. Enkel als ik zelf eens tot daar ging en ze er waren, maar ook dan was er geen tijd en waren ze snel weg). Na anderhalf jaar gingen we samen wonen en de jongste wou dat niet (mijn vriend zijn huis was te duur voor hem alleen en mijn huis had genoeg slaapkamers en alle luxe- de mama heeft papa bedrogen, dus ook daar ben ik niet de spelbreker geweest), de oudste was op kot, die heeft ook tegen gewerkt maar minder. Het jaar dat ze hier gewoond heeft, was steeds met een lang gezicht, niets helpen en kort van stof. Gekke, als ik alleen was met haar, dan was ze vriendelijk, maar met haar vader steeds nors. Na bijna een jaar ben ik uitgevlogen tegen mijn vriend omdat ik het beu was dat ze niets deed en hij daar niets aan deed. Zijn oudste is dan heel onbeleefd en onrespectvol geweest tegen mij (per toeval was ze er eens) en een maand hebben ze mij genegeerd. Dan zijn we gestart met therapie, omdat ik het niet aankon hoe zijn kinderen mochten beslissen over mijn leven en mijn meisjes (tieners) niets te zeggen hadden. De therapeute heeft op een gegeven moment tegen mij gezegd dat hij de problemen niet wil zien en er dus ook niets aan wil doen. Ik moest wel leren mijn grenzen trekken (niet meer hun meid zijn zonder ook maar enige dankbaarheid te krijgen en op mijn strepen staan zodat afspraken die wij nakomen niet in het water vallen omdat zijn dochters plots beslissen op te dagen). Mijn grote probleem is dat ik vaak mijn frustraties opkrop en ik ontplof bij de laatste druppel. Wanneer er weer eens iets was, heb ik gevraagd om terug alleen te gaan wonen (ik heb dat eerst met de therapeute overlegd). Dan plots kon hij met zijn kinderen praten en is hij dus niet verhuisd. Het ging wat beter en ik ben ook met de oudste naar de therapeute geweest en we hebben wat dingen kunnen uitpraten. Probleem is dat de jongste een stoorzender blijft en zo telkens haar zus meetrekt. Ze is heel beïnvloedbaar door haar moeder en zowel familie als vrienden zeggen mij dat ze daar zeker opgestookt zal worden tegen mij. Problemen starten ook vaak telefonisch wanneer ze bij haar moeder is. Mijn vriend wil dit niet geloven. Vermits ik zijn dochters maar 1 keer om de 2 maanden ofzo even zie, blijven dat vreemden. Dat maakt ook dat het elke keer moeilijk is. Mijn vriend durft hen niet te verplichten om om de 2 weken eens een avond of namiddag tijd te laten maken voor ons, wat maakt dat ik besef dat de situatie niet zal verbeteren. Het grootste probleem ligt dus bij mijn vriend zijn gedrag en zijn dochter die daar van profiteert. Ik ben daar echter heel ongelukkig van, want ik had graag een band gehad met mijn stiefkinderen. Soms vraag ik me af wat ik gedaan zou hebben als ik geen kinderen had. Zij zien mijn vriend graag en hebben een goede band met zijn familie. Ik denk soms dat ik de relatie dan al lang verbroken zou hebben, dat ik gekozen zou hebben voor de korte, felle pijn (want ik zie hem graag), ipv nu een constante kwelling.
waarom wil je zoveel met zijn kinderen te maken hebben?
gr Angela
Ik wil niet dat die er constant zijn, maar ik wil ze wel kennen, die horen erbij. Nu heb ik er enkel de nadelen van, geen voordelen. Als ik ook leuke momenten met hen kan hebben, vind ik het minder erg dat ik mij opzij moet plaatsen wanneer ze hun papa voor iets nodig hebben (vaak om te helpen voor schoolwerk, voordien chauffeur als ze s nachts weggingen).
Dus, je komt het leven in als de kinderen al volwassenen zijn en verwacht dan nog een rol als stiefmoeder te kunnen gaan spelen.
Ik denk dat zij terecht daar niet op zitten te wachten. Verplicht elke 2 weken langs komen? Ik zag mijn ouders op die leeftijd ook niet meer dan 1* per maand. Mijn zoon ziet zijn vader ook minder, krijgt zijn eigen leven dat is normaal. Dat doen jouw stiefkinderen ook.
De kern is: waarom zou je zoveel energie steken in henzelf of jouw handelen ten opzichte van hen? Je zou beter tijd kunnen steken in hun vader oftewel jouw partner: hoe willen jullie je eigen levens samen vormgeven, welke praktische invloed hebben de diverse kinderen (die van jou en die van hem) op het dagelijks leven en wat regel je daarvoor. En als belangrijkste: hij voedt zijn kinderen op, jij die van jezelf. Je steunt elkaar in die processen (als hij troubles met zijn kinderen heeft kun je samen overleggen, je kunt hem misschien iets uit handen nemen wat jij succesvoller met zijn kinderen kunt doen dan hijzelf, maar ook andersom).
Maar zijn kinderen hoeven niet iets 'leuks' met jou te doen opdat jij 'voordelen' hebt in plaats van nadelen. Het lullige van ouder zijn is toch echt dat je vooral zaken regelt. En als hij veel voor hen regelt en daardoor minder tijd met jou doorbrengt heeft dat niets met hen te maken, maar iets met hem. En hoe jij en hij daarmee omgaan.
Maar laat die kinderen erbuiten, denk ik echt...
gr Angela
Als ik het goed begrijp gaat het om 2 kinderen die niks met jou te maken willen hebben maar wel hun vader nodig hebben en dan geen rekening met jou houden.
Hoe vaak komt dat voor? Waarom zouden de kinderen rekening met jou moeten houden? Het is aan je vriend om aan zijn kinderen door te geven of hij kan of niet.
en ik denk dat het vooral belangrijk is om je niet zo op te winden. Kinderen kunnen soms zo zijn. Jouw kinderen wonen bij jullie zijn kinderen niet. Jullie contact is niet goed en daarom bespreken ze het niet met jou. Bepaal nou eerst eens hoe vaak dit nou voorkomt en of dat wel echt teveel is
Vader is bij TS ingetrokken en kinderen van vader zijn dan 'te gast' en niet dankbaar.
Lastige situatie want je gaat vader er niet zo maar uitzetten maar soms zou dat wel de oplossing kunnen zijn, zodat vader alleen met zijn kinderen kan zijn waar zij blijkbaar behoefte aan hebben, anders komen ze niet.
Dus je zegt eerst: 'Met mij, mijn kinderen en onze gevoelens wordt geen rekening gehouden'.
En later zeg je dat je het jouw kinderen niet aan kan doen ze die hele familie weer af te nemen.
Ook opvallend: het enige moment waarop vriend dus wel moeite doet om je tegemoet te komen was toen er een bepaalde dreiging was dat hij weer ergens anders moest gaan wonen... En dat is financieel en praktisch niet zo handig.
Vertel: wat is er zo leuk aan jouw vriend?
De kinderen waren nog niet meerderjarig toen we een relatie kregen en ik heb ze alle vrijheid gegeven die ze nodig hadden. Ik stond klaar voor hen, maar ook mij kennen ze enkel als ze iets nodig hebben. Ik wil hen gewoon wat leren kennen, zodat we geen vreemden zijn. Als er iets met hun vader gebeurt, moeten we kunnen praten en overeen komen. Als ik ze nooit zie, gaat dat niet. Daarom dat ik nu wel stilaan wil dat ze om de 2 weken iets komen eten. Dan zien we elkaar toch eens. Ze studeren nog allebei, dus vind ik het logisch dat ze wel nog komen naar hun geldschieter. Dit is slechts tijdelijk uiteraard
Op deze leeftijd gaan ze hun eigen gang. Het is niet handig om dan nog van alles van die kinderen te verwachten. Dat wordt een teleurstelling. Lekker laten gaan zou ik zeggen. Geef ze de gelegenheid om op eigen termen met hun vader, en met jou, om te gaan, niet op jou termen.
Dat gaat niet lukken. Jij wil dat 2 studerende, volwassen dochters een keer in de twee weken bij jullie komen eten. Verplicht zodat jij deze meiden beter leert kennen. Dat wordt vast geen succes.
Waarom niet een keer bij een van de twee in de woonplaats samen een kop koffie ergens gaan drinken op een terras? Dat je aangeeft dat je ze graag wat beter leert kennen dat is prima. Veel vrijblijvender en zonder hun vader erbij. Geen verplichte nummers.
Debbeke schreef op 24-05-2021 om 19:35:
De kinderen waren nog niet meerderjarig toen we een relatie kregen en ik heb ze alle vrijheid gegeven die ze nodig hadden. Ik stond klaar voor hen, maar ook mij kennen ze enkel als ze iets nodig hebben. Ik wil hen gewoon wat leren kennen, zodat we geen vreemden zijn. Als er iets met hun vader gebeurt, moeten we kunnen praten en overeen komen. Als ik ze nooit zie, gaat dat niet. Daarom dat ik nu wel stilaan wil dat ze om de 2 weken iets komen eten. Dan zien we elkaar toch eens. Ze studeren nog allebei, dus vind ik het logisch dat ze wel nog komen naar hun geldschieter. Dit is slechts tijdelijk uiteraard
Het komt op mij niet oprecht over. Ik heb niet de indruk dat je ze wil leren kennen. Eerder dat je onrustig bent dat ze iets met hun vader hebben waar jij niet tussen komt. Die jonge vrouwen zijn zijn dochters en helemaal niks van jou. Jij zegt dat je een fijne relatie met ze wil wil maar intussen praat je heel dwingend over hoe dat er dan uit zou moeten zien. Je hebt een negatief oordeel over ze, maakt ze zwart: die opmerking over ‘hun geldschieter’ valt bij mij helemaal verkeerd. Jij gaat niet over die meiden en zij hebben een relatie met hun vader waar jij in principe buiten staat. Als je daar niet in kunt berusten, zou ik heel snel stoppen met die relatie want je maakt jezelf en alle anderen gek met al je eisen.
Bij de rest van de familie, zijn mama, broer, zussen en die hun gezinnen zijn we superzware onthaald. Wij hebben geen familie, dus voor mijn meisjes was het heel leuk om neefjes en nichtjes te hebben. Ik vind dus wel dat ik heb heb meegesleurd in deze situatie. Het probleem is ook vooral met de jongste, minder met de oudste, die leefde al haar eigen leven voor ik haar heb leerde kennen (ik vermoed door door de scheiding, geen thuis meer gekozen, maar vrienden tot familie veranderd). Na ons gesprek, heeft die ook toegegeven dat ze van de situatie misbruik heeft gemaakt en doet soms wel eens moeite. Mijn vriend kan heel lief zijn en zorgzaam, maar als het over zijn jongste gaat, loop ik vaak tegen een muur. Zij manipuleert haar vader en geeft hem schuldgevoelens, is ook echt gemeen naar hem en zo krijgt ze telkens wat ze wil. Toen de bom ontploft is, heeft hij 1 keer mee zijn mama gesproken en die heeft mij gesteund. Ik wil dat hij het ook eens inziet en voor ons nieuwe gezin het beste wil.
alarmbellen:
Mijn vriend kan heel lief zijn en zorgzaam, maar als het over zijn jongste gaat, loop ik vaak tegen een muur. Zij manipuleert haar vader en geeft hem schuldgevoelens, is ook echt gemeen naar hem en zo krijgt ze telkens wat ze wil. Toen de bom ontploft is, heeft hij 1 keer mee zijn mama gesproken en die heeft mij gesteund. Ik wil dat hij het ook eens inziet en voor ons nieuwe gezin het beste wil.
Hou eens op en geniet van wat er wel is. De sleutel ligt bij jou en jij kan niets 'eisen'.
Begin met het los te laten. Misschien dat je dan iets minder neurotisch en eisend kunt kijken van een afstand. Misschien dat er dan vanzelf iets moois kan groeien. Heel voorzichtig. Maar het is niet aan jou! Jij bent hier niet de maat der dingen. Behalve als het gaat om de relatie tussen jou en je nieuwe man.
En laat alsjeblieft je nieuwe schoonmoeder erbuiten, het moet niet gekker worden.
gr Angela