Moeizaam proces
Een aantal maanden geleden schreef ik hier al eens. Sindsdien is er een hoop gebeurd. Mijn ex partner is sinds het delen van het nieuws al ergens ander gaan verblijven. Het is een noodoplossing. De eerste maanden waren extreem in het steeds zoeken en aanpassen naar wat er op dat moment mogelijk en wenselijk is. Ondertussen eet kind 1 keer in de week bij hem en slaapt 1 nacht bij hem. Dat doet haar en hem goed.
Vorige week zijn we voor het eerst naar mediation gegaan, met een eerste opzet voor een ouderschapsplan al voorbereid. Mijn ex is een beetje vastgeslagen, het gaat niet goed met hem. Hij heeft eigenlijk al die maanden geen echte stappen ondernemen en ziet volgens mij niet waar te beginnen. Hij neemt enerzijds weinig verantwoordelijkheid en initiatief, anderzijds verwijt hij mij dat ik zo snel ga en zoveel op pak.
Het zijn natuurlijk dezelfde patronen als in de relatie waar ik nu tegen aan loop. Ik leer veel van mezelf en oefen met patronen doorbreken.
Daarbij merk ik dat ik soms niet meer weet in welke mate ik nog rekening met hem moet houden, of mijn eigen grens moet bewaken. Ik heb behoefte aan afstand, vooral op emotioneek vlak. Om te herstellen en mezelf overeind te houden, het voelt blijkbaar nog niet veilig alles met hem te delen.
Hij heeft behoefte aan meer contact, en vraagt om ruimte betreft regelzaken. Hij ervaart druk wanneer ik hem een luchtig appje stuur over een bijeenkomst waar een van ons naar toe kan.
Pff een heel verhaal en niet eens zo'n concrete vraag. Ik weet soms gewoon niet hoe ik het dan wel goed doe, ook voor hem en ook voor mij. Als ik hem dat vraag, krijg ik geen concreet antwoord...
Even in volgorde van belangrijkheid, zorg goed voor:
- jou
- kinderen
- jou
Eerst jij, want anders kun je niks voor je kinderen betekenen. Dan je kinderen. En dan jij weer, want jij bent belangrijk en jij bent je eigen verantwoordelijkheid.
Je ex maakt ook zo,n lijstje, en dan trekt hij zijn grote jongens broek aan en gaat aan de slag. Of niet. Niet jouw probleem, want jij kan er niks aan veranderen. En problemen waar je niks aan kan doen, zijn niet jouw verantwoordelijkheid.
Stop ook met dingen voor hem regelen. Hij wil dat niet, hij is er niet aan toe, en jij gaat er niet over. Laat het bij hem. Je hoeft ook niks met hem te delen. Jullie zijn gescheiden.
Zo, nu weet je wanneer je het goed doet.
Ik zou het even bij de mediator neerleggen: die moet het proces bewaken, dus ook het tempo en ook het tempo van je ex. De belangrijkste eerste vraag van de mediator zou moeten zijn: beseffen beiden dat er een scheiding aan komt (iets anders dan ermee eens zijn, maar besef van het onvermijdelijke). Als het helemaal duidelijk is is het een vraag voor tien minuten, maar het kan zijn dat het antwoord op die vraag meer tijd vraagt. Toch is dat belangrijk, want als je die vraag overslaat komt het onverwerkte probleem terug bij elk facet van het verdere proces, en heel heftig als het gaat om de kinderen. Ga ervan uit dat ex evenveel van jullie kind houdt als jij en evengoed voor het kind wil zorgen. Dat is eigenlijkhet mooiste: als je eerst een lijstje kunt maken met waarover je het allebei eens bent, bijvoorbeeld: we gaan scheiden, eens; elke ouder houdt van het kind, eens; elke ouder wil goed voor het kind zorgen, eens; de ene ouder geeft de andere ouder de kans dat zo goed mogelijk te doen, eens; we zullen nu veel in tweeën moeten doen, zoals tijd met kind, goederen, financiën, eens; daarbij moeten we alles zodanig regelen dat ieder weer kans heeft op een goede toekomst, eens. Als je zo ver bent, dan is het verder nog maar een kwestie van met elkaar in gesprek gaan en grotendeels bepaalde regelingen volgen.
Ik ben het dus niet eens met het rijtje jou-kinderen-jou. Bij 'kinderen' hoort ook: ervoor zorgen dat het met de vader van de kinderen en hun relatie goed gaat, voor zover dat in je mogelijkheden ligt (dus op het gebied van de voorwaarden). En bij 'jou' hoort ook: ervoor zorgen dat je het echtscheidingsproces met zo min mogelijk schade doorkomt.
Scheiding is een moment van transitie, van verandering van de ene situatie naar de andere. Dat is een speciale fase, anders dan de oude maar ook anders dan de nieuwe.
Tsjor
Bedankt voor jullie reactie. Ik moet zeggen dat ik inderdaad ook nog een bepaalde verantwoordelijkheid voel voor hoe het met vader gaat, echter kan ik daar niet zoveel mee. Ik kan het contact met kind bevorderen, ik kan hem zeggen dat hij om hulp mag vragen; ik kan echter niet zijn problemen oplossen. Dat is me in al die jaren relatie niet gelukt en zal ook niet lukken.
En daar dus mijn innerlijke conflict.. in hoeverre beweeg ik mee, hou ik rekening met hem en in hoeverre moet ik mijn grenzen die ik voel aangeven ook als ik weet dat dat voor hem lastig is.
De mediator geeft hem de ruimte voor zijn verhaal en stelt mijns inziens goede vragen, echter slaat hij dicht. Daarbij is het ook niet zo makkelijk als 'jullie zijj gescheiden', want op papier is dat nog niet zo EN we hebben een kind... over wie we zullen moeten overleggen...
