Moeite met co ouderschap
Beste allemaal,
Hierbij een bericht omdat ik het momenteel allemaal niet meer zie zitten. Ex en ik, +10 jaar getrouwd geweest en 3 gezonde kinderen (9/7/5) zijn gescheiden. We hadden ook de weekendzorg voor zijn 3 kinderen uit een eerder huwelijk en tevens hadden een goedlopend bedrijf en een heel mooi huis.
Vorig jaar juni op de dag dat ik uit het ziekenhuis kwam na de doodgeboorte van onze 4e heeft hij mij plotseling verlaten. We hadden zelden ruzie, maar hij kampte wel al jaren met burn outs/ depressies (maar dat weten we altijd aan het werk/ we hadden bij de notaris getekend om een camping over te nemen en na 16 jaar ons huidige bedrijf te verkopen en daar als gezin met 6 kids wat meer rust te vinden. Lekker wonen/ werken in de natuur, met in de winter tijd voor iets anders dan werk.
Dit is inmiddels meer dan een jaar geleden en in de tussentijd is er heel veel gebeurd. Ik ben verschrikkelijk boos geweest en heb ook de meest vreselijke dingen in het begin geappt naar hem, waar aangifte van is gedaan (had ik niet moeten doen, maar het is nou eenmaal gebeurd), ook heb ik met de deur gesmeten van ons vroegere bedrijf toen hij deze wilde toch verkopen en de camping had afgezegd, toen viel de deur eruit (was ook niet slim). Ik heb voor moeten komen hiervoor en werd door de rechter naar huis gestuurd zonder straf. Daarna (dit was ongeveer 2 maanden na haar overlijden, is dit niet meer gebeurd). Direct toen hij wegging werd via voorlopige voorziening een co- ouderschap opgeëist en is er alleen communicatie via advocaten geweest. Het bedrijf en het huis werden verkocht en ik ging met de kinderen verhuizen naar een caravan. Omdat ik bezig was met herstel en het opvangen van de kinderen met de verliezen die ze hadden meegemaakt, heb ik te snel ( na +20.000 uitgegeven te hebben aan mijn advocaat) op bijna alles "ja" gezegd.
Omdat ik zelf ook er bijna niet meer geweest was, lukte het mij pas afgelopen januari aan het werk te gaan. Ik heb enorm geluk gehad met mijn baan en ze hebben mij na de proeftijd gelijk in vaste dienst genomen en daardoor heb ik een huisje kunnen kopen, waar we eind oktober in kunnen. Geluk ook, omdat ik de afgelopen 15 jaar gewerkt heb in ons eigen bedrijf en daardoor een beetje achterstand had tot de arbeidsmarkt. Ex heeft na de verkoop van het bedrijf besloten tijdelijk niet te werken en hoeft daarom ook niets bij te dragen in de kosten van de kinderen, ook omdat hij sinds een jaar een duur appartement huurt en daardoor geen draagkracht heeft.
Maar nu merk ik dat de door hem bedachte co-ouderschap niet werkt (en dat is niet alleen omdat ik al vanaf het begin er weerstand tegen had). Als ik de kids breng, wordt ik direct op Whatsapp geblokkeerd zodat er geen contact mogelijk is (het mobieltje die ik de oudste had gegeven is daar zoek geraakt) en als ze terugkomen, geven ze geen antwoord op de vraag wat ze gedaan hebben. Ze zijn van super blije, open kinderen naar "bange vogeltjes" gegaan die hun woorden afmeten en afstemmen met elkaar. Alles wat daar bij hem en zijn nieuwe vriendin gebeurd, mogen ze het niet over hebben... en dat baart mij zorgen. Voor 2022 is bepaald dat de kinderen de verjaardagen bij hem vieren en mag ik ze niet bellen. Ik heb gevraagd of ze dat niet erg vinden en dan krijg ik het antwoord: "boeit niet" Dat is nu hun antwoord op bijna alle vragen, dus ik probeer zo min mogelijk aan ze te vragen en bij mij (zo goed als dat gaat in een oude caravan en mijn verdriet) een leuke, fijne tijd te geven en ze de ruimte geven om over gevoelens te praten als ze dat willen.
Als de kinderen plotseling een vrije dag hebben door een juf die uitvalt o.i.d. dan is hij niet bereikbaar en als ik al via de mail antwoord krijg of hij kan inspringen, dan zegt hij: het is jouw tijd, los het op/ dus dat zal ik niet meer vragen.
Andersom als hij een avondje weg wil, dan moet ik ze toch s' avonds bij hem brengen (laat hij niet weten, maar er staat dan een oppas) i.p.v. de volgende dag. Hij mag doen in "zijn tijd" wat hij wil en de zorg hoeft hij in principe niet zelf te doen (volgens maatschappelijk werk, dus). Ik heb hier niets mee te maken, volgens iedereen.
Ook het volgen van het ouderschapsplan is een ding. Ik dien mij volledig aan alles te houden. Hij interpreteert het op zijn manier. (Pinkstern bijv. zouden ze bij hem zijn, volgens hem zit de vrijdag en zaterdag daar dan bij, dus een extra weekend/ Koningsdag zouden ze bij mij zijn, maar viel doordeweeks in "zijn tijd" dus toch bij hem/ sterfdag was bepaald dat de kinderen bij mij zouden zijn, was hij "vergeten" -Ertegenin gaan heeft geen zin en boos worden mag ik al helemaal niet).
Hun vakantie naar Frankrijk deze zomer werd niet met mij overlegd, maar door de kinderen medegedeeld aan mij. Toen ik er iets van zei, was ik die slechte moeder die haar kinderen een vakantie zou misgunnen. (ik vind het alleen maar normaal dat in deze situatie ik als moeder op de hoogte wordt gesteld/ lees je ook overal online dat dat verplicht is). De kinderen zijn op vakantie geweest 2 weken (hoe kwam ik het door) en maatschappelijk werk had bepaald dat ze na precies 7 dagen even naar mij mochten bellen en dat hij een foto moest sturen als ze goed waren aangekomen. (dit is ook gebeurd).
Zijn nieuwe vriendin vond het ook nodig om foto's van mijn kinderen op Social media te plaatsen met teksten als happy family life, etc. Ik heb me gedeisd gehouden en niet gereageerd of iets ervan gezegd.
Wat ik aan mezelf merk is dat ik vanaf de dag dat ik ze moet brengen (zelfs al een paar dagen eerder), in een soort "bevries" stand kom. Ik kan alleen maar aan ze denken en eigenlijk kan ik nergens van genieten. Werk lukt nog wel, maar daarna ga ik doelloos voor mijn caravan zitten staren, wachten tot ik ze weer mag halen. Vrienden heb ik na de scheiding niet echt overgehouden of kan ik geen aansluiting meer mee vinden. Ik voelde mezelf ook op een gegeven moment teveel omdat ik het weer over het overleden kindje wilde hebben en voor iedereen gaat het leven ook door, met hun eigen sores. Familie wil ik er ook niet mee belasten, omdat broer en schoonzusje op dezelfde datum hun 2e kindje zijn verloren (hoeveel trauma kan een familie en mijn ouders, opa en oma dus, verwerken?) Voordat ik naar het werk ga, probeer ik ergens een "glimp" van de kinderen op te vangen of ik doe boodschappen bij de supermarkt bij hun om de hoek om te kijken of ik ze misschien zie. 1 keer zag ik ze in de Action en toen duwde hij ze mee, zodat ze niet naar me toe konden komen. Ik rij ook s' nachts weleens langs om hun nabijheid te voelen en dan hoop ik dat ze blij zijn/ halfslachtig probeer ik dan voor ze te bidden. Hoewel niemand hier last van heeft (bel niet aan en niemand ziet me) is het best wel een beetje gek. Ik heb het met de huisarts besproken, ook of misschien therapie zou helpen, maar verschillende huisartsen vinden mijn uitspattingen niet "heel gek." dus ik heb geen therapie gehad en krijg geen medicatie. 1 keer op een zondag toen ik wakker werd in mijn caravan alleen had ik het gevoel dat ik er liever niet meer zou zijn. Ik heb koffie genomen en ben naar de 1e hulp huisartsenpost geweest en die stuurde mij door naar de GGZ crisisdienst. Daar kon ik mijn verhaal doen en kreeg ik een pam om s' avonds te slapen. Er was geen vervolg nodig volgens hun, ik moest meer gaan genieten van mijn vrije tijd.
Volgens ex moet ik eindelijk eens "gaan leven" en hem de tijd met de kinderen gunnen. Hij zegt zich ook niet met mij te bemoeien/ dat klopt ook (het interesseert hem niets wat ik doe en of ik woonruimte heb gevonden voor ons. Eindelijk zelf eens iets van het leven maken, is zijn favoriete tekst. Ik heb al die jaren in zijn bedrijf gewerkt en was altijd bij onze 3 en zijn 3 kinderen. (we werkten aan huis). En natuurlijk wil ik dit wel en hoop dat de kinderen zo ook gelukkig kunnen zijn, maar ik geloof er niet in en ik zie ze langzaam veranderen. Natuurlijk moet ik de momenten dat ze wel bij mij zijn koesteren en dubbel zoveel van elkaar genieten, maar het lukt me niet. Misschien als we dadelijk na meer dan een jaar een huis hebben, dat het dan beter gaat.
Persoonlijk (en dat is heel fout) zou ik gewoon willen dat ze om het weekend naar vader gaan en dan als hij dat dan niet wil, geen contact tussendoor. Ik wens ik ze dan een leuke tijd en daarna is weer het "gewone leven" voor ze met school/ vriendjes etc. Ik weet ook wel dat dit een utopie is, omdat hij net zoveel recht heeft als ik en ook niet haalbaar voor mij is omdat ik meer dan fulltime moet werken om alles te kunnen betalen. Wat een optie zou zijn is dat ze dan van woensdagmiddag (ben ik vrij/ werk ik s'avonds thuis) tot zondagochtendvroeg 10.00 uur bijvoorbeeld bij mij zouden zijn en dan van zondag tot woensdag daar.
Ze zitten nu in een schema en ze weten ze niet goed waar ze aan toe zijn/ hebben ze de gymtas en spullen weer bij hem laten liggen/ weten ze niet of ze op woensdagmiddag bij mij zijn of bij hem (hij heeft 1x in de maand de kinderen op woensdag om aan de precieze 50% te komen- erg omslachtig omdat ik de zwemlessen altijd doe op die dag) en waar ze terug gebracht moeten worden na een feestje etc. Aanpassen van de omgang, begint hij niet aan want ik heb ervoor getekend en voor hem werkt het prima. Hij zegt ook nu zijn droomleven te hebben, met een nieuwe vriendin, veel vakanties en de kinderen zonder mij. Volgens hem doen de kinderen het fantastisch, terwijl ik een andere mening heb. Zijn eerste 3 kinderen uit een eerder huwelijk zijn altijd om het weekend bij ons geweest en de helft van de vakanties. Ik had een goede band met ze. Ze kampen wel alle 3 met psychische klachten als depressies/ angststoornissen, maar dat verklaarde hij doordat de moeder dit ook zou hebben. Ik heb haar nooit ontmoet, omdat ze jarenlang verwikkeld waren in een enorme vechtscheiding/ alles ging via advocaten, zelfs 16 jaar later nog. Zelfs toen zijn vader op sterven lag, mochten zijn 3 kinderen van ex-vrouw niet komen om afscheid te nemen. Dit heb ik altijd zo ontzettend raar gevonden, maar begin haar nu wel meer te begrijpen. Zijn kinderen heb ik na het enorme verlies van het kindje niet meer gezien of gesproken, dat doet me ook verdriet.
Ik heb dit opgeschreven (misschien zelfs wel meer voor mezelf) om met iemand in contact te komen die iets herkent en wellicht tips heeft om alles soepeler te laten verlopen en minder schade te laten ontstaan bij de 3 lieverds. Soms weet ik het allemaal niet meer...
x Sabrina
Wat een rot situatie voor jullie. Maar vooral voor jullie kinderen.
Wat denk je dat dit met je kinderen doet, als jij al een paar dagen voordat ze naar hun vader gaan in de bevriesstand springt? Hoe ervaren zij dat denk je? En boodschappen doen bij de supermarkt bij hen om de hoek, om maar een glimp van ze op te vangen en langsrijden in de avonden, waarschijnlijk heeft je ex dat ook in de gaten en blokkeert ie je daarom uit alle macht. En ik kan hem, op basis van wat jij schrift, ook geen ongelijk geven. Jouw obsessieve manier van doen is ongezond voor jullie kinderen.
Ik zou inderdaad eens gaan leven. Ik zou gaan sporten en leuke dingen gaan doen en zorgen dat ik lekkerder in mijn vel zou komen te zitten.
Ik kan je gevoelens wel begrijpen. Aan het begin reed ik ook vaak even wat langzamer langs het huis om hopelijk een glimp van de kinderen op te vangen. Dat is weer over gegaan, na verloop van tijd.
Wat mij opvalt aan je verhaal is, dat er geen tijd is geweest om te rouwen om je doodgeboren kindje. Dat is een groot verdriet... Je kreeg direct te maken met een extra levenscrisis: verlaten worden door je man. Dat is veel, heel veel om te verstouwen. Ik zou je daar een goede begeleider of therapeut bij wensen, waar je ongegeneerd je gevoel kan uiten en je emoties kwijt kunt.
Wijsheid heb ik niet echt voor je, alleen mijn eigen ervaring dat het beter ging toen ik op mijn eigen plek zat. Emoties konden eruit en ik kon weer iets gaan opbouwen.
Je aandacht op iets anders richten kan ook helpen (je werk, sport, creatief)
Verder wil ik je heel veel sterkte wensen, en moedig ik je aan om hulp te (blijven) vragen in deze zware tijd.
Liefs!
Wat een ellende voor jullie. Een aantal adviezen van mijn kant:
- zorg voor duidelijkheid naar de kinderen toe wat betreft wanneer ze bij wie zijn. Een week-om-week regeling werkt daar b.v. heel goed voor. Zorg dan ook dat er niet teveel wisselingen in die verdeling zijn. Ik snap dat jij het vervelend vind als je een oppas treft als je de kinderen brengt, maar voor de kinderen is een regelmaat wel makkelijker om aan te wennen. Denk je eens in. Als jij nog met vader samen zou zijn, zouden ze ook soms een oppas hebben. Als het elke keer gebeurt is het wat anders, maar af en toe moet kunnen.
- Liefde = loslaten Hoe moeilijk het ook is: laat het los. Het is hun vader, geen vreemde. Sterker nog persoonlijk vind ik het voor kinderen niet goed als ze een van de ouders maar 1 weekend per 14 dagen zien. Daarnaast als je het meer loslaat, hoop ik dat vader dat ook merkt en wellicht minder moeilijk doet. Van mijn dochter heb ik heel lang alleen het antwoord gehad: ja, mam het was gezellig. Ze vertelde niets over haar tijd bij haar vader, terwijl haar vader haar het niet verboden had. Je kinderen gaan "verhoren" (is chargeer het een beetje) als ze terugkomen is niet fijn voor je kinderen.
- Ga zeker niet je boodschappen doen om je kinderen te kunnen zien. Dat lijkt bijna op stalken. Nu snap ik dat jij je kinderen mist, maar daar komt het weer: Liefde is loslaten.
- Dan heel belangrijk voor jou, wat anderen ook hebben gezegd: ga leven. Gebruikt de tijd die je hebt zonder de kinderen voor me-time. Ga kijken of je contacten kunt hernieuwen of nieuw kunt opdoen. Wees lief voor jezelf, bedenk wat jij voor een vriendin zou doen die in jouw situatie zou zitten en doe dat voor jezelf.
Ik hoop dat als jij je minder krampachtig opstelt dat het voor de kinderen makkelijker wordt en ook voor hun vader. Het is namelijk niet goed voor de kinderen om constant met jouw in contact te zijn als ze bij hun vader zijn. Dat maakt het voor de kinderen namelijk heel moeilijk.
Met mij en mijn ex-partner ging het ook heel lastig in het begin. Op een gegeven moment hebben we gewoon strak aan de week-om-week gehouden met de vakanties 50/50 verdeelt. Dat laatste stelde we vast zodra de vakanties van school bekend waren. Op die manier was het voor mijn dochter ook heel duidelijk, maar ook voor de mensen om ons heen. We willen een weekend met kinderen weg? Even de agenda erbij wanneer de kinderen er zijn. Willen we zonder kinderen, dat kan ook gepland worden. Natuurlijk kan een uitvaart niet gepland worden, maar als de rest allemaal duidelijk is, komt er rust en ruimte voor een uitvaart. Wel moet je dan ook kunnen accepteren als vader zegt: ik ga met de kinderen naar de uitvaart (al is het familie van jou).
Ik ben bang dat je op dit forum meer "adviezen" gaat krijgen dan echt lotgenotencontact. Wat heb jij veel meegemaakt, zeg! Je baby kwijt, je stiefkinderen kwijt, je huis kwijt... Ik hoop dat je lotgenoten vind.
Je legt niet precies uit wat voor co-ouderschap hij bedacht heeft en wat jij bezwaren daar tegen zijn? Doen jullie de schooldagen 50/50 en de vrije tijd van de kinderen ook 50/50? Of iets anders?
De kinderen voelig zich niet veilig om veel met jou te delen, maar ik kan op basis van jouw verhaal echt niet zeggen of dat komt door wat er bij papa gebeurt, of dat ze jou proberen te ontzien omdat de situatie je zo diep raakt. Het kan zijn dat ze vervelende dingen verzwijgen, maar het kan net zo goed zijn dat ze blije of alledaagse dingen verzwijgen (bijvoorbeeld hun band met de nieuwe vriendin van je ex) om jou te sparen.
Ik kan je alleen maar aanraden om te zorgen dat je kinderen iemand hebben (een vertrouwenspersoon, een therapeut...) met wie ze kunnen praten. Zodat als er iets mis is, dan ze dat kwijtkunnen.
Wat vreemd dat je helemaal geen hulp schijnt te krijgen omdat je je niet problematisch genoeg gedraagt? Genieten en gaan leven terwijl je zoveel hebt meegemaakt en je zo ondankbaar aan de kant wordt geschoven door je ex? Het is nogal wat, te horen krijgen, "zonder jou kan ik eindelijk gaan leven". Geen verdriet over het kindje dat niet mocht leven?
Ik zou nog maar eens gaan aandringen op meer hulp, een plaats waar je je verhaal kwijt kan, en zinniger hulp krijgt dan een forum.
Ach wat ontzettend verdrietig en naar.
Ik weet natuurlijk niet wat er allemaal tussen jullie gebeurd is maar dit klinkt wel erg liefdeloos, na zo lang samen….
Zijn timing, je voor de rechter laten komen voor het vernielen van een deur…(of waren je kinderen erbij?)
Ik kan me iig heel erg goed voorstellen dat je je lamgeslagen voelt.
Ik denk dat je vooral tijd nodig hebt. Dit is heel veel om te verwerken.
Advies heb ik niet echt voor je, probeer toch voor jezelf te zorgen en in contact te blijven/ komen met anderen. Misschien helpt lotgenotencontact? (rouwverwerking)
En gebruik je een kalender voor je kinderen om zaken inzichtelijk te maken? Dat kan erg helpen, met leuke stickers, tekeningen, knutsels, wat dan ook, ook leuk om samen met ze te maken.
Wat een vreselijk nare tijd heb je achter de rug zeg...er zijn mensen van minder compleet ingestort en van de kaart geraakt.
Ik vind zijn houding echt heel naar en ook wat hij gedaan heeft, maar ik vind in de nacht langs hun huis rijden ook niet gezond. Ik begrijp niet dat een huisarts dat wel normaal vind eerlijk gezegd.
Voor de kinderen zou ik inzetten op duidelijkheid. Wanneer bij jou, wanneer bij hem en er dan ook op vertrouwen dat het goed gaat. Huurt hij een keer een oppas in, prima. Dat recht heb jij net zo goed. Je hebt geen invloed op wat hij doet in zijn tijd met de kinderen. Hij heeft die invloed ook niet bij jou.
Ik begrijp wel dat de vechtscheiding met zijn eerste ex en de psychische klachten van die kinderen je zorgen baren.
Sabrina, ik wil je vooral een compliment geven. Wat heb je veel meegemaakt in 14 maanden tijd. Je kindje is doodgeboren, je man verlaat je op een moeilijk moment, je huis is verkocht. En dat in een periode waarin je ook nog moet ontzwangeren, lichamelijk en geestelijk. Maar wat heb je ook al veel gedaan! je hebt tijdelijk onderdak gevonden, je hebt werk gevonden en je hebt een huis gekocht. Ergens in je zit het vermogen om je eigen leven weer op te bouwen, dat is zo belangrijk! Dat is jouw grote kracht.
Je 'uitspattingen', met name het steeds opzoeken van je kinderen, zijn wellicht wat vreemd, maar het is niet gek dat je op dit moment in een fase van rouw om verlies van je kindje en rouw om verlies van je man en ook nog je kinderen de helft van de tijd, dat je nu gekke sprongen maakt. Ik denk dat de huisarts het in die zin begrijpelijk vindt en daarom geen medicatie of therapie voorschrijft. Je moet door deze periode heen.
Wat ik je wel kan adviseren is om ondertussen vooral goed voor jezelf te zorgen: waar voel je je goed bij, wat maakt je blij. En dan vooral jij zelf. Ik kan me nog goed herinneren dat mijn dochter op een dag, na een lange moeilijke periode, zei: man, wat is het fijn dat je weer lacht. De aanleiding was simpel: ik had bedacht dat ik vroeger schaatsen kijken leuk vond, dus ik wilde schaatsen kijken. Het heeft me wel geleerd, dat je het beste voor kinderen zorgt als je goed voor jezelf zorgt.
In mijn depressieve periode kreeg ik een paar adviezen die handig waren:
- vermijd drukte;
- vermijd slecht nieuws (televisie etc.);
- neem genoeg rust, ook als het nodig is om overdag even te rusten;
- wandel elke dag minstens een half uur. Later merkte ik dat simpel werk in een magazijn (veel lopen, weinig nadenken) mij heel goed hielp.
Ik hield in die periode ook een soort dagboek bij. Niet over emoties, maar vooral over: wat heb ik gedaan, concrete dingen. En ik maakte een to-do-lijstje voor elke dag met daarop simpele dingen: planten water geven, wassen. Dat hielp me om iets aan te pakken.
Voor jou zou ik zeggen: focus je op je nieuwe woning: wat wil je gaan doen, welke kleuren, meubels, inrichting. Je kunt heerlijk tijd doorbrengen met van alles bekijken en bedenken. Begin met de kamer voor jezelf (mijn fout, de kamer voor mezelf is nu, 17 jaar later, pas opgeknapt).
Er komt een periode dat het verlies van je kindje meer aandacht zal vragen. Dan heb je er ook tijd voor.
Er komt ook een periode dat het einde van je huwelijk opnieuw zal worden geëvalueerd. Ook daar heb je dan meer tijd voor. Ik zie wel een merkwaardig patroon bij je ex-man: vrouw, drie kinderen, man weg; tweede vrouw, drie kinderen, man weg; en nu de derde vrouw.... Voor jou is het voorbij, maar je hebt iets teruggevonden wat veel belangrijker is, je eigen kracht. Vertrouw daarop, want die heeft je afgelopen 14 maanden al veel gebracht.
Sterkte.
Tsjor
Wat ben jij een sterke vrouw! Echt, als ik jouw verhaal zo lees, een soap is er niets bij! Maar je staat nog, je hebt werk en een huis geregeld, ik vind het werkelijk spectaculair dat je dat in je eentje voor elkaar hebt gekregen onder deze omstandigheden!
De dingen die je schrijft, het boodschappen doen en langs het huis van je ex rijden, vind ik ook helemaal niet raar. Natuurlijk, voor een normaal mens in normale omstandigheden wel, maar bij jou is het zo helder waar het vandaan komt, dat snapt iedereen. En je zegt ergens ‘al een jaar’, maar het is voor zulke ingrijpende gebeurtenissen natuurlijk ‘pas een jaar’. Ik denk dat je nog wel een jaar of 2 te gaan hebt voor je je weer een beetje mens voelt.
Ook voor je kinderen is het ‘pas’ een jaar. Alles komt voor de eerste keer voorbij, verjaardagen, feestdagen, vakantie. Dat is wennen, voor iedereen. En straks hebben jullie een huis, dan worden dingen ook weer anders.
Dat je voor je caravan voor je uit zit te staren als de kinderen naar hun vader zijn, dat snap ik helemaal. Je bent gewoon nog alles aan het verwerken. Geef jezelf de tijd, als ik zie hoever je al bent gekomen komt ook dit vast goed. Maar het gaat wel met 2 stappen vooruit, 1 achteruit. Er zullen goede dagen zijn, maar ook slechte. Probeer dat te accepteren, laat die dagen maar over je heen komen. Je moet daar doorheen, het verdriet, de pijn, de woede, de rouw.
Het is op zich fijn dat de huisarts therapie niet nodig vindt, omdat je gedrag verklaarbaar en begrijpelijk is. Maar ik vind dat je best aan kan dringen op bijvoorbeeld EMDR. Je hebt het trauma van je doodgeboren kind, en daar bovenop het vertrek van je man. Een mens zou van minder gek worden. Dus daar zou ik zeker werk van maken. Hebben je broer en schoonzus iets van hulp voor het verwerken van hun verlies? Dan kun je daar misschien wat mee? En anders wellicht een coach, al is het maar regelmatig een gesprek met de POH om je hart te luchten. Lijkt me wel het minste. En regel slaapmedicatie als je slecht slaapt, dat is zo’n basisbehoefte (duh), zeker als je het zo zwaar hebt. Als je niet goed slaapt ligt een depressie op de loer, dan ga je in kringetjes rond draaien. Dus ook daar zou ik druk op zetten bij de huisarts. Neem desnoods iemand mee (je vader of je broer) om je verhaal kracht bij te zetten en je niet met een kluitje in het riet te laten sturen.
Ik raad je aan over het gedoe met vader/kinderen een logboek bij te houden. Wat legt hij anders uit dan jij dat in de regeling staat? Dan kun je daar als je wat meer energie hebt misschien nog eens met een advocaat naar kijken of je dat wat duidelijker in het convenant kan laten zetten. Verder alles van tevoren zwart op wit proberen te krijgen. Plan vooruit. Je weet nu al op welke dag Koningsdag valt, dus dat kun je nu al via de mail vastleggen bijvoorbeeld.
Verder: ja, zijn tijd is zijn tijd en jouw tijd is jouw tijd. Wil hij weg en regelt hij een oppas? Dat was vast ook gebeurd in de tijd dat jullie samen waren, daar krijgen kinderen niets van. En is er een vrije dag, dan neem jij vrij of regel jij een oppas. Natuurlijk was het fijner geweest als je voor elkaar in kunt/mag springen in geval van nood, maar het is wel helder zo. Ook voor de kinderen. En kinderen vertellen meestal niet graag over hoe het bij de andere ouder is (geweest). Dat geeft een ongemakkelijk gevoel. Hoeft niet te betekenen dat er bij vader wat mis gaat. En dat ze niet lekker in hun vel zitten: tja, ook voor hun is er natuurlijk het afgelopen haar heel veel gebeurd, dus niet gek. Als je je zorgen maakt kun je kijken of ze op school ook zien dat er wat is en wellicht kun je van daaruit psychologische of andere hulp voor ze organiseren.
Waar ik nog wel heel benieuwd naar ben: wat gebeurt er nu met zijn oudste 3 kinderen? Ook vreselijk voor hen, om dit weer mee te moeten maken…
Hier op het forum kun je ook zo ongeveer dag en nacht terecht voor een luisterend oor (of liever: lezend oog). Dat kan ook al helpen.
Heel veel sterkte en een dikke knuffel.