Mijn vriendin trekt mijn vriendschap met mijn ex niet

"Ik vond het te belangrijk voor mijn kinderen om hiervoor 'toestemming' te vragen aan mijn vriendin en vond het ook weer niet zo'n groot vergrijp, eerlijk gezegd."

Maar waarom zie je je kinderen niet apart van je ex? Ik blijf een soort verwevenheid met ex proeven die je natuurlijk kan uitleggen als 'we zijn gewoon goede vrienden' maar die evengoed gevoeld kan worden als 'ze zijn nooit los van elkaar gekomen'. Laatste natuurlijk als er nooit een tijd flink afstand tussen de ooit partners is geweest. Dus een jaartje elkaar niet zien behalve op verjaardagen van de kinderen. 
Gewoon de  kinderen apart zien, wat is daar tegen?

E2E4 schreef op 13-01-2022 om 08:35:

[..]

Piepklein detail: ik heb het pas onlangs verteld, dat van die etentjes... Ik had het wel es tussen neus en lippen door vermeld dat we 'dat wel es deden', maar niet structureel iedere twee weken twee jaar lang nu. Ik vond het te belangrijk voor mijn kinderen om hiervoor 'toestemming' te vragen aan mijn vriendin en vond het ook weer niet zo'n groot vergrijp, eerlijk gezegd. Inmiddels begrijp ik haar wel beter moet ik zeggen hoor, maar nog steeds ga ik met lood in mijn schoenen dat gesprek in straks. Ik ben gewoon heel bang dat mijn kinderen vinden dat ik een keuze maak voor mijn vriendin i.p.v. voor hun.

En in feite máákt ze die keuze nou ook natuurlijk om dat niet meer te willen. Ze geeft alleen mij nog een soort van kans een oplossing te verzinnen. Het gaat haar zeker niet om de kinderen. Die relatie mag niet goed zijn, maar zij zal nooit tussen mij en mijn kinderen willen komen. Het gaat er haal vooral om dat ze zich enorm buitengesloten voelt in ons 'gezin'. Ook omdat drie personen in dat gezin niet onverdeeld blij zijn met haar (en niet omdat ze een indringer is, maar omdat de karakters behoorlijk botsen).

Je schrijft: ook omdat drie personen in dat gezin niet onverdeeld blij zijn met haar. De woorden "dat gezin"  zeggen eigenlijk wel genoeg. Op mij komt het over alsof voor jou het oorspronkelijke gezin nog bestaat en dat je daar ook naar handelt. Maar dat gezin bestaat toch niet meer? 

In eerste instantie kon ik jouw verhaal wel volgen, maar nu je meer informatie geeft begrijp ik (de mening en het gevoel van) je vriendin veel beter. Het gezin is er nog, of weer, en het lijkt er op dat jij, je ex en de kinderen jouw vriendin direct dan wel indirect laten voelen dat zij daar niet bij hoort. Ikzelf zou van minder onzeker worden, dus ik kan je vriendin goed volgen hierin.

Een forummer schreef: waarom ben je niet bij je ex gebleven? Misschien te kort door de bocht, die vraag, maar hoe meer ik van je lees, hoe meer ik denk: je wilt weer terug naar de oude situatie, inclusief je ex. 

Mogelijk zie ik het verkeerd, maar het feit dat je die etentjes verzwegen hebt, zegt mij dat je meer waarde hecht aan de mening van je kinderen en van je ex, dan aan het belang van je huidige vriendin. Niet je kinderen maar jij maakt van haar op die manier een vijfde wiel aan de wagen. Door nu te zeggen dat je vriendin jou voor het blok stelt, en dat je door haar opstelling voor de een dan wel de ander moet kiezen, lijk je jezelf in een slachtofferrol te plaatsen. Echt niet chic, want je hebt dit zelf veroorzaakt door niet  open en eerlijk te zijn. 

hm, beetje mosterd na de maaltijd, mijn reactie, gezien de eerdere berichten. Ik schaar me achter de adviezen van de andere forummers: wees eerlijk en geef toe dat je fout zat.

Dan je oorspronkelijke vraag: is het raar om periodiek af te spreken met kinderen en ex samen? Nee, mijn ex eet hier ook af en toe mee. Hij heeft inmiddels een nieuwe partner en het mee-eten is met haar besproken. Het enkele feit op zich dat er wel eens afgesproken wordt is niet het punt, maar wel de frequentie en de heimelijkheid die bij jou aan de orde zijn.
Je zegt dat je vermoedt dat je vriendin het ook moeilijk zou hebben gevonden als je wel meteen open en eerlijk was geweest. Maar is dat wel zo? Het komt over alsof je je indekt. 

Is er inmiddels al een gesprek geweest tussen jou en je vriendin? 

E2E4 schreef op 13-01-2022 om 08:35:

[..]

 Inmiddels begrijp ik haar wel beter moet ik zeggen hoor, maar nog steeds ga ik met lood in mijn schoenen dat gesprek in straks. Ik ben gewoon heel bang dat mijn kinderen vinden dat ik een keuze maak voor mijn vriendin i.p.v. voor hun.

Dat doe je alleen als je je kinderen niet meer wil zien. Jij wil ook je ex vaker dan 26x per jaar zien en dat is een heel ander verhaal. Ik kan mij niet voorstellen dat je vriendin niet wil dat je eens per 14 dg uit eten gaat met je kinderen. Dus je maakt geen keuze voor je vriendin in plaats je kinderen, nee voor je vriendin ipv je ex!

Ja nog eens wat anders: ik ken van nabij een situatie dat een man lang met zijn ex en kinderen elke week bleef eten. De eerste vriendin na het huwelijk vond dat geen punt, at ook wel eens mee. Was ook niet zo gek: kinderen waren nog vrij jong en zo kon hij contact houden waar hij geen omgangsregeling had. Toen ging het uit en kreeg hij een tweede vriendin. Die zag dat wekelijkse dineetje niet zo zitten mede omdat de kinderen al jongvolwassen waren en zo goed als uit huis. Hij ging toen over op de kinderen zonder de ex zien. Nou toen had hij het gedaan bij de kinderen: nieuwe vriendin was een bitch die hun moeder afviel. Maar... die kinderen kozen gewoon voor hun moeder die het niet kon verkroppen dat er geen big happy na-huwelijk meer gespeeld werd en liet dat vaak aan haar kinderen blijken met zinsnedes als "ja het zou zo gezellig kunnen zijn als papa ook bij het eten was, maar dat mag niet van zijn vriendin'. 
Wat ik maar wil zeggen is, dat de rol die je ex hier in kan spelen ook van belang is (geweest): als zij naar de kinderen neutraal over jouw keuze is om alleen met hen te eten en benadrukt dat ze het fijn vindt dat jullie elkaar zien en het gezellig hebben, zullen de kinderen er weinig problemen mee hebben. Het zijn al pubers, ze weten al lang dat jullie uit elkaar zijn, ws is het voor hen niet nodig elke twee weken gezinnetje te spelen. 

Lexus schreef op 15-01-2022 om 10:46:

Ja nog eens wat anders: ik ken van nabij een situatie dat een man lang met zijn ex en kinderen elke week bleef eten. De eerste vriendin na het huwelijk vond dat geen punt, at ook wel eens mee. Was ook niet zo gek: kinderen waren nog vrij jong en zo kon hij contact houden waar hij geen omgangsregeling had. Toen ging het uit en kreeg hij een tweede vriendin. Die zag dat wekelijkse dineetje niet zo zitten mede omdat de kinderen al jongvolwassen waren en zo goed als uit huis. Hij ging toen over op de kinderen zonder de ex zien. Nou toen had hij het gedaan bij de kinderen: nieuwe vriendin was een bitch die hun moeder afviel. Maar... die kinderen kozen gewoon voor hun moeder die het niet kon verkroppen dat er geen big happy na-huwelijk meer gespeeld werd en liet dat vaak aan haar kinderen blijken met zinsnedes als "ja het zou zo gezellig kunnen zijn als papa ook bij het eten was, maar dat mag niet van zijn vriendin'.
Wat ik maar wil zeggen is, dat de rol die je ex hier in kan spelen ook van belang is (geweest): als zij naar de kinderen neutraal over jouw keuze is om alleen met hen te eten en benadrukt dat ze het fijn vindt dat jullie elkaar zien en het gezellig hebben, zullen de kinderen er weinig problemen mee hebben. Het zijn al pubers, ze weten al lang dat jullie uit elkaar zijn, ws is het voor hen niet nodig elke twee weken gezinnetje te spelen.

Hmmmm dat zie ik echt anders.  Ik woonde net op kamers toen mijn ouders uit elkaar gingen.  En ik was bij dat we nog zonder spanning bij elkaar konden zijn.  Toen vriendin kwam en zij er moeite mee had een mijn vader het ineens niet meer wilde, voelde dat voor mij ( en ook mijn broer) ook een afwijzing voor ons gezin. Ik heb dat zowel haar als hem enorm kwalijk genomen , en die dat nog steeds,  en er is nu nog zelden contact met beide.  Mijn moeder heeft nooit iets gezegd dus met haar heeft dat niks te maken.  Maar voor kinderen is het gewoon fijn als er niet zo krampachtig wordt gedaan over contract samen. 

Ik ben ook een gescheiden ouder en het is belangrijk voor de kinderen dat je als ouders goed met elkaar kunt omgaan na de scheiding. Persoonlijk ben ik niet gescheiden van mijn ex om daarna goede vrienden met elkaar te blijven. Als dat had gekund, dan had je net zo goed samen kunnen blijven. Als alleen dat fysieke belangrijk voor je is? Waarom zou je je kinderen dan door een scheiding heen halen, als je zulke goede vrienden was / bent? Fijn, als je samen goed door 1 deur kunt gaan na een scheiding. In de meeste gevallen is het echter anders. Daarnaast denk ik dat je uit respect voor de huidige relatie best wat meer afstand van je ex moet nemen. Goed contact is 1 ding, maar met elkaar wijntjes drinken en kletsen over privé dingen, nee... dat zou ik ook niet pikken. Wat vindt je vriendin acceptabel? Daar zou ik een beetje in proberen mee te gaan.

De ex van mijn vriend dringt ook nog wel eens aan op een soort vriendschap met hem. Dat wijst hij resoluut af en zegt daarbij dat hun contact goed is in het belang van hun kinderen en meer niet. Voor mij is dat veilig en prettig. Inmiddels heeft ze een 'Friend with benefits' zoals ze het zelf noemt, maar ze heeft daarnaast soms de behoefte aan vriendschap met mijn vriend. Moet ze helemaal zelf weten natuurlijk, maar bij mij en bij mijn vriend zijn en blijven de grenzen duidelijk. Gelukkig maar.
Verder is het contact tussen haar en mij en alle wederzijdse kinderen en exen prima, op verjaardagen ed. 

goed om te lezen. Heb je ook met je ex en kinderen gepraat?

E2E4 schreef op 23-01-2022 om 18:32:

Toch nog even een korte update. Inmiddels heb ik mijn vriendin ook op dit draadje gewezen en is voor haar ook een hoop meer duidelijk geworden. We zijn beiden aan het uitdokteren wat we nog willen en daar is nu nog niets van te zeggen. Ik wil jullie in elk geval heel erg bedanken voor al jullie reacties en eigen verhalen. Het heeft me echt geholpen!

Fijn deze update, ik wens jullie veel succes!