Mijn dochter wil geen contact en niet praten
Drie weken geleden was voor mij de druppel en is de situatie zo geëscaleerd tussen mij en mijn dochter (17). Dat ik haar vader heb gebeld en aangegeven dat ik met mijn handen in het haar zat. Of ze een paar dagen langer daar mocht blijven dan alleen het weekend. Ik wist niet meer wat ik met haar aan moest. Ik heb hem nog nooit gebeld in die 17 jaar!
Dit heb ik uiteraard ook tijdens mijn woede naar haar geuit en of ze het normaal vindt zich zo te gedragen zoals het al weken ging, dat ik haar niet zo heb opgevoed etc. En dat ik het niet meer wist en mijn taak erop zat.
Resultaat: Ze zit nog steeds bij haar vader, wil niet met mij praten/geen contact etc. Via haar vader ontvang ik een mail met de mededeling dat ze heeft besloten definitief daar te wonen en daaropvolgend een hele waslijst met financiële eisen en dat ze wil dat hij het volledige gezag krijgt (geldt nog maar voor 3 maanden, want oktober wordt ze 18) En als ik niet meewerk dat zijn dan e.e.a. gaat regelen d.m.v. een advocaat.
Ik weet dat ik haar natuurlijk heb gekwetst, verdriet heb gedaan, ze had het waarschijnlijk nooit verwacht. Maar ik blijf zeggen, dit komt niet zomaar uit de lucht vallen. Maar ik kan nu ook geen kant op, kan haar niet dwingen. Maar voel me zo machteloos. Enige wat ik een paar keer heb gedaan. Een appje tijdens haar weekje Texel afgelopen week dat ik hoop dat ze veel plezier heeft, de week ervoor tijdens haar diploma uitreiking (mocht er niet bij zijn) haar gefeliciteerd, gezegd dat ik trots op haar ben en van haar houdt. En vanmorgen een mail gestuurd, dat het me spijt etc. Ik heb haar niets verweten nogmaals aangegeven dat ik haar steun in elke keuze die ze maakt en onvoorwaardelijk van haar hou, dat de deur altijd openstaat etc.
Ik ga er vanuit dat ik voorlopig geen reactie krijg. Weet gewoon niet wat te doen, of wat echt goed is. Mijn ex heeft haar nu onder zijn hoede en ik weet dat hij zeker niet zijn best zal doen voor mij.
De weken / jaren voor deze escalatie was niet de eerste keer, het is mijn eigen kind, maar ze vertoond regelmatig respectloos gedrag en eigenlijk heb ik me al die jaren om haar heen bewogen, om ervoor te zorgen dat zij het naar haar zin had en haar zoveel mogelijk tegemoet komen in alles waar ze haar zin in wilde, mijn jongst dochter zei wel eens, mam je gaat nooit tegen haar in, wij kunnen samen wel over dingen praten of uitpraten, maar je houdt bij haar altijd je hand boven haar hoofd...en ze heeft gelijk.
Ik ben kapot, verdrietig.. wil dit niet, niet dat ze mij definitief de rug toekeert. Het kan gewoon niet waar zijn.. allerlei van dit soort gedachtes spoken constant door mijn hoofd. Ook als is het nog redelijk recent, nu 3 weken geleden, maar ben zo bang dat ze volhardend zal blijven...Weet er iemand raad?
Afkoelen
Rustig laten gaan, als je dat kunt. Hoe dan ook. En dan weer rustig contact zoeken.
Niet te extreem denken in definitief de rug toekeren en dat soort.
En niet teveel verwachten. Je dochter is 17, bijna 18. Zij bepaalt waar ze woont, en zij vult haar leven in, je staat nu toch aan de zijlijn. Dus ik zou wat voor conflict dan ook die je mogelijk met haar hebt laten rusten.
Kan best dat haar karakter wat lastiger is dan dat van je andere dochter, maar kijk rustig wat je nog wel samen kunt. En wat jij voor haar kunt doen.
Zou mij ook kunnen gebeuren
daar niet van, maar het klopte natuurlijk niet wat je deed.
Je hebt haar eigenlijk per direct het huis uit gezet, althans ik kan me voorstellen dat zij het zo ervaren heeft.
Ook al was het voor jou maar 'voor een paar dagen'.
Die 'luxe' had je natuurlijk nooit gehad als ze niet bij vader terecht had gekund. (om haar zo impulsief eruit te zetten)
Ze geeft je nu een koekje van eigen deeg...
Idd afkoelen maar.
En haar
'respectloosheid' komt vast niet uit de lucht vallen, daar zitten vast wat moeilijkheden achter.
Ze voelt zich misschien erg in de steek gelaten.
En dat jij niet eerder goed geleerd hebt je grenzen naar haar toe te bewaken mag je haar niet kwalijk nemen.
Eens met Sanne
Je hebt haar zelf in feite het huis uitgezet. Ik zou dan mooi ook niet terug komen. Over dat gezag zou ik me niet te veel zorgen maken, die rechtszaak komt echt niet binnen 3 maanden op de rol.
En verder even niets. Je hebt nu drie keer contact gezocht, dat is wel even genoeg. Je bent even niet 'in control', niet aan zet.
andere mening
Het liep allemaal hoog op, die time out van een paar extra dagen bij vader om allebei af te koelen was op zich geen gek idee.
Maar vader gaat dus helemaal mee in de boosheid van dochter, had je dat van tevoren kunnen inschatten?
Vervelende situatie voor je maar wat de anderen ook al zeggen geef haar de tijd en laat het voor nu even rusten.
Grappige vader
Als hij in drie maanden tijd (!) het volledige gezag georganiseerd krijgt, dan zal hij ook de financiële lasten van de 18-jarige dochter in zijn eentje moeten dragen.
Tsjor
Balans
'... wil dit niet, niet dat ze mij definitief de rug toekeert.' Het leven is voor je dochter nog erg lang. En voor jou hopelijk ook.
Zoals je het beschrijft hebben jullie een pittige relatie gehad, misschien dat je hoopte dat het ook wat beter zou gaan tussen jullie, maar dat is niet \zo gegaan. Dat wil overigens niet zeggen dat het waardeloos was. Het kan best zijn dat je dochter uiteindelijk uit de pittige relatie met jou de beste leermomenten haalt. Maar dat zal de tijd leren, daar kun je nu verder niet meer zo heel veel aan doen.
Je dochter maakt zich op een abrupte wijze los. Vader steunt jou niet, helaas. Gelukkig kan ze wel bij hem terecht. Uiteindelijk, ooit, zal ze zelf de balans moeten opmaken en zelf haar eigen leven moeten gaan vorm geven.
Vraag: je wil natuurlijk graag dat je dochter terugkomt, maar wil je ook de conflicten terug? En denk je dat het mogelijk is om die te vermijden? Als je antwoord op die laatste vraag begint met: ja, als zij maar.... dan zijn de conflicten (voorlopig) niet te vermijden.
Andere vraag: gaan je andere kind of kinderen nog naar hun vader toe? Hoe is hun relatie met vader? En met zus? En met jou?
Nog een vraag: hoe stel je je nu op in je gezin? De jammerende moeder die pijn en verdriet uitdraagt? Of degene die beseft dat zij als ouder in de relatie met haar dochter heeft gedaan wat ze kon, dat het niet vlekkeloos is verlopen, maar met het besef dat het gegaan is zoals het gegaan is en dat het wellicht niet anders kon gaan dan zo. Zoiets als: tot zover heb ik jou kunnen brengen, meer of beter kon ik niet en nu zul je zelf verder moeten.
Tsjor
dat klopt niet
Ook ouders zonder gezag moeten een bijdrage voor het onderhoud van hun kinderen betalen.
Ik zou wel met je dochter praten over een financiële bijdrage denk ik, het is heel vervelend voor haar en voor jullie band als ze daarvoor naar de rechter moet. Bovendien zal ze die rechtszaak toch winnen, je bent nu eenmaal onderhoudsplichtig tot haar 21ste.
Gezien haar leeftijd zou ik de mail van vader maar even laten voor wat hij is, of wil hij echt nog voor drie maanden alimentatie voor haar ontvangen. Hoe ging dat tot nu toe? Werden er kosten gedeeld? Betaalde hij alimentatie voor haar?
tja
Je beschrijft niet precies wat er is gebeurd, dat zou van belang kunnen zijn.
Een paar dingen die me opvallen: je werkt al jaren 'om haar heen' . waarom doe je dat? Het zou kunnen dat je jullie juist wat té verbonden waren en dat ze het zo moest doen om los te breken.
Dan al die appjes e.d. Dat is niet goed, dat lijkt te veel op smeken. Houd daar mee op. Waarschijnlijk heeft zij nu iets van 'nou laat het haar maar voelen'. Als dat zo is, wordt het een machtsstrijd.
Kijk naar je eigen afhankelijkheid in je relatie met haar: wat wil je van haar?
Het kan heel goed zijn dat ze na een tijdje bij haar vader te hebben gewoond, heel goed merkt dat ze niet iedereen om haar vingers kan winden.
Eens met Maro
Laat het even.
Zo als je je nu opstelt wordt het een machtspelletje.
De opmerking van Sanne vind ik overigens niet helemaal terecht. Het gaat om de veiligheid in huis, en bij zo’n bijna 18-jarige gaan er andere dingen spelen. Soms is het dan beter als ze op zichzelf gaan wonen. Nu kan dit bij vader, maar anders kom je bij (begeleid) kamerwonen uit.
Natuurlijk
is een time out verstandig in dit geval.
Maar met een 17 jarige (en zeker met een moeilijke) kun je dat toch veel beter rustig en
in overleg doen.
Nu is ze er in feite middenin de woede uitgezet. (zoals ik het lees dan) Dat kan bedreigend aanvoelen.
Tenminste, ik zou me flink bedreigd voelen als mijn partner me er uit zou zetten, al zou dat voor een paar dagen zijn.
Natuurlijk is een partner niet hetzelfde als een kind, maar toch.
En nogmaals, het zou mij ook kunnen overkomen.
Maar ik vind de reactie erop van de puber niet vreemd.
Die van vader trouwens ook niet. Zo te lezen volgt hij dochter neutraal. Lijkt me prima insteek in deze.
Ginny
'Het gaat om de veiligheid in huis, en bij zo’n bijna 18-jarige gaan er andere dingen spelen. Soms is het dan beter als ze op zichzelf gaan wonen. Nu kan dit bij vader, maar anders kom je bij (begeleid) kamerwonen uit.'
Hoezo gaat het hier om veiligheid? De moeder heeft in haar woede nare dingen gezegd, dat is toch niet persé onveilig? Voor begeleid kamerbewoning is echt wel meer nodig hoor.
Elena
Lees de opmerking van jongste dochter anders nog even.
Ginny
'mijn jongst dochter zei wel eens, mam je gaat nooit tegen haar in, wij kunnen samen wel over dingen praten of uitpraten, maar je houdt bij haar altijd je hand boven haar hoofd.'
Ik zie daar nog steeds geen onveilige situatie in.
Reactie terug op jullie reacties
Bedankt allemaal voor jullie reactie. Ik begrijp dat het niet helemaal duidelijk is. Het is lastig om duidelijk en niet al te lang eea op papier te zetten. Het heeft me goed gedaan van me af te schrijven en jullie reacties te lezen, soms best hard, maar daar kan ik tegen en kan me er grotendeels in vinden. Ik weet dat ik vanuit emotie niet juist gehandeld heb, maar weet ook dat er iets moest gebeuren. En natuurlijk niet in de vorm van een escalatie! Ik zal ook altijd haar keuze in alles respecteren. Alleen hoop ik niet dat ze alleen maar handelt vanuit boosheid, maar er weloverwogen over nadenkt of hier hulp bij zoekt. Mijn deur staat altijd open in welke vorm dan ook.
Ik laat me door mijn ex ook niet in een bepaalde hoek drijven. Van mezelf ben ik aardig stabiel en laat mijn hoofd niet hangen, ook al heb ik van binnen veel verdriet. De laatste mail die ik eerder heb gestuurd voelt voor mij goed heb daar alles in kunnen zeggen, gemeend en met liefde. Ik laat het voorlopig idd rusten. Diep van binnen weet ze vast nog wel wie en hoe ik ben. Ik kan alleen maar hopen dat deze situatie uiteindelijk alleen maar veel goeds kan brengen. Het kon niet langer doorgaan zo...
Hoe gaat het nu met jullie? Zit in een zelfde soort situatie.
Lastig om hier iets over te zeggen, omdat we niet precies weten wat er is gebeurd en wat de voorgeschiedenis is.
In feite heb je haar medegedeeld dat jouw opvoedtaak erop zit, jij het ook niet meer weet met haar en d'r daarna "buiten gezet". Kan me dan wel voorstellen dat ze even gegeten en gedronken heeft.
Ik denk dat je haar het beste even een tijdje met rust laat. Ze moet duidelijk even afkoelen. Als je nu gaat pushen werkt dat averechts.
Sterkte.
A12345 schreef op 06-05-2022 om 18:27:
Lastig om hier iets over te zeggen, omdat we niet precies weten wat er is gebeurd en wat de voorgeschiedenis is.
In feite heb je haar medegedeeld dat jouw opvoedtaak erop zit, jij het ook niet meer weet met haar en d'r daarna "buiten gezet". Kan me dan wel voorstellen dat ze even gegeten en gedronken heeft.
Ik denk dat je haar het beste even een tijdje met rust laat. Ze moet duidelijk even afkoelen. Als je nu gaat pushen werkt dat averechts.
Sterkte.
Hoi A12345, de originele post is al van een paar jaar terug. De urgentie is er dus af en de situatie zal nu wel anders zijn.