Midlife & Verborgen depressie?
Wie heeft er ervaring zelf of met een partner met een verborgen depressie/ midlifecrisis?
Wat zijn jullie ervaringen ermee?
Misschien is het handig wat meer informatie te geven, dan kunnen mensen er ook makkelijker op in gaan. Vertel bijvoorbeeld waarom je deze vraag stelt.
Een echte midlifecrisis is wat anders dan een depressie hoor.
In veel gevallen vaak funest voor je relatie.
Wat meer informatie zou inderdaad wel handig zijn.
Beide meegemaakt hier overigens. Vorige keer vrouw een zware depressie en deze keer geloof ik wel in die midlifecrisis ja.
Zoals izza al zegt, is het vrij funest voor je relatie inderdaad. Die depressie zijn we destijds op het nippertje doorgekomen, met alles wat daar bij kwam kijken. Maar die midlifecrisis is iets waar we niet doorheen gaan komen. Alles moet ineens anders, het gras is groener, je kent het wel. Daar kom je denk ik niet van terug.
Ik heb ervaring met een ''midlifecrises''. Wat wil je weten?
En gaat het om een vrouw, dan kunnen de minder wordende hormonen ook nog mee spelen.
Hier man met midlifecrisis. Liet 3 maanden geleden weten dat hij wou scheiden. Heeft ook sinds kort een affaire, wil nu enkel aan zichzelf denken en zijn eigen geluk.
We gaan scheiden, niet omdat ik dat wil, maar omdat hij gelukkiger zal zijn zonder mij. Dat is toch wat hij zegt.
Als er een onderliggende depressie is zal hij daar wel zelf achterkomen.
Maar ondertussen heeft hij wel heel veel levens verwoest.
Sorry voor de korte omschrijving en nu late reactie
heb op het moment veel te verduren en de prioriteit ligt bij werk en m’n 18 jarige kind. zal in t heel kort beschrijven hoe of wat
20 jaar samen veel meegemaakt. Man leek al langer depressief en tegen een burn-out aan te zitten . verleden met alcohol misbruik, waardoor hij geen antidepressiva wil ivm verslavinggevoeligheid en depressie is een keuze volgens hem.
werk was prio afstand tussen ons groter, in gesprek gegaan. En hij een paar dagen weg. Conclusie :liefde was er en uitelkaar gaan niet goed. Toch bleek er ook een collega in t spel te zijn, waar ik per abuis achter kwam. Relatietherapie gestart maar hij vertelde weinig behalve
dat het houden van er was maar hij rust en ruimte nodig had. Die gegeven en we zouden beide 2 dagen in de week weg zijn. Soort mini time out en voor onze dochter zou er niets veranderen. Echter bleek hij z’n tijd bij de collega te spenderen, waar ik via via achter kwam. Hij kwam weer terug en zat de weekenden stoned en dronken met die collega te appen. Toen heb ik hem gezegd elders te gaan zitten. Maaaaaanden gaan voorbij en op enkel de vaste lasten na nee,t hij nergens verantwoording voor. mediation is opgestart maar ook daar is hij niet open en eerlijk. Wil niet over het verleden praten. Mediator heeft aangegeven dat we stappen overslaan en op t einde (financiële) zijn begonnen. Hij is traag met reageren op de mediator en ik ga hier letterlijk aan onderdoor
sneeuwklokje.. ik wens jou heel veel sterkte in deze moeilijke periode. Ik ken er alles van.
Het is een magere troost, maar op een gegeven moment zal er een gevoel van acceptatie komen.. Je zal beginnen zien en voelen dat je sterk genoeg bent om alleen verder te kunnen. Je zal beseffen dat jij hem niet kan helpen maar dat hij zichzelf moet helpen. Je zal weten dat je zelfs heel misschien beter af bent zonder hem.
En als dat moment komt, ga je je elke dag wat beter voelen. Je zelfvertrouwen zal groeien, jouw verdriet zal minder worden.
Ondertussen ben ik 5 maanden verder. Man woont nu in het huis van zijn ouders (die in hun vakantiehuis aan zee wonen zodat hij alleen is). We zien mekaar af en toe, en als ik hem zie zie ik een gebroken man. Veel huilen, hij weet niet wat hij wil. Hij kan niks beslissen.
Ik heb medelijden met hem, maar kan hem niet helpen. Ondertussen zijn mijn dagen goed gevuld met uitstapjes met vriendinnen, familie en veel leuke momenten met de kinderen.
Ik hoop soms nog dat het weer goed komt, maar twijfel even goed of ik niet gelukkiger zal zijn zonder hem.
Wordt vervolgd…