Midlife & Verborgen depressie?
Wie heeft er ervaring zelf of met een partner met een verborgen depressie/ midlifecrisis?
Wat zijn jullie ervaringen ermee?
Misschien is het handig wat meer informatie te geven, dan kunnen mensen er ook makkelijker op in gaan. Vertel bijvoorbeeld waarom je deze vraag stelt.
Een echte midlifecrisis is wat anders dan een depressie hoor.
In veel gevallen vaak funest voor je relatie.
Wat meer informatie zou inderdaad wel handig zijn.
Beide meegemaakt hier overigens. Vorige keer vrouw een zware depressie en deze keer geloof ik wel in die midlifecrisis ja.
Zoals izza al zegt, is het vrij funest voor je relatie inderdaad. Die depressie zijn we destijds op het nippertje doorgekomen, met alles wat daar bij kwam kijken. Maar die midlifecrisis is iets waar we niet doorheen gaan komen. Alles moet ineens anders, het gras is groener, je kent het wel. Daar kom je denk ik niet van terug.
Ik heb ervaring met een ''midlifecrises''. Wat wil je weten?
En gaat het om een vrouw, dan kunnen de minder wordende hormonen ook nog mee spelen.
Hier man met midlifecrisis. Liet 3 maanden geleden weten dat hij wou scheiden. Heeft ook sinds kort een affaire, wil nu enkel aan zichzelf denken en zijn eigen geluk.
We gaan scheiden, niet omdat ik dat wil, maar omdat hij gelukkiger zal zijn zonder mij. Dat is toch wat hij zegt.
Als er een onderliggende depressie is zal hij daar wel zelf achterkomen.
Maar ondertussen heeft hij wel heel veel levens verwoest.
Sorry voor de korte omschrijving en nu late reactie
heb op het moment veel te verduren en de prioriteit ligt bij werk en m’n 18 jarige kind. zal in t heel kort beschrijven hoe of wat
20 jaar samen veel meegemaakt. Man leek al langer depressief en tegen een burn-out aan te zitten . verleden met alcohol misbruik, waardoor hij geen antidepressiva wil ivm verslavinggevoeligheid en depressie is een keuze volgens hem.
werk was prio afstand tussen ons groter, in gesprek gegaan. En hij een paar dagen weg. Conclusie :liefde was er en uitelkaar gaan niet goed. Toch bleek er ook een collega in t spel te zijn, waar ik per abuis achter kwam. Relatietherapie gestart maar hij vertelde weinig behalve
dat het houden van er was maar hij rust en ruimte nodig had. Die gegeven en we zouden beide 2 dagen in de week weg zijn. Soort mini time out en voor onze dochter zou er niets veranderen. Echter bleek hij z’n tijd bij de collega te spenderen, waar ik via via achter kwam. Hij kwam weer terug en zat de weekenden stoned en dronken met die collega te appen. Toen heb ik hem gezegd elders te gaan zitten. Maaaaaanden gaan voorbij en op enkel de vaste lasten na nee,t hij nergens verantwoording voor. mediation is opgestart maar ook daar is hij niet open en eerlijk. Wil niet over het verleden praten. Mediator heeft aangegeven dat we stappen overslaan en op t einde (financiële) zijn begonnen. Hij is traag met reageren op de mediator en ik ga hier letterlijk aan onderdoor
sneeuwklokje.. ik wens jou heel veel sterkte in deze moeilijke periode. Ik ken er alles van.
Het is een magere troost, maar op een gegeven moment zal er een gevoel van acceptatie komen.. Je zal beginnen zien en voelen dat je sterk genoeg bent om alleen verder te kunnen. Je zal beseffen dat jij hem niet kan helpen maar dat hij zichzelf moet helpen. Je zal weten dat je zelfs heel misschien beter af bent zonder hem.
En als dat moment komt, ga je je elke dag wat beter voelen. Je zelfvertrouwen zal groeien, jouw verdriet zal minder worden.
Ondertussen ben ik 5 maanden verder. Man woont nu in het huis van zijn ouders (die in hun vakantiehuis aan zee wonen zodat hij alleen is). We zien mekaar af en toe, en als ik hem zie zie ik een gebroken man. Veel huilen, hij weet niet wat hij wil. Hij kan niks beslissen.
Ik heb medelijden met hem, maar kan hem niet helpen. Ondertussen zijn mijn dagen goed gevuld met uitstapjes met vriendinnen, familie en veel leuke momenten met de kinderen.
Ik hoop soms nog dat het weer goed komt, maar twijfel even goed of ik niet gelukkiger zal zijn zonder hem.
Wordt vervolgd…
Sneeuwklokje, veel sterkte met de situatie en bedankt voor je openheid. Dat lijkt me een moeilijke situatie; je man was depressief en jij wilde voor het redden van het huwelijk gaan. Relatietherapie kwam eventueel met name van jouw kant en je man hobbelde er achteraan? Jullie spraken af om elkaar tijd en ruimte te geven; jij concentreerde je op het "reviven" van het huwelijk en je man nam de gelegenheid om met een collega aan te pappen? Momenteel merk je dat er weinig van de kant van je man komt; buiten de vaste lasten heeft hij zich overal uit terug getrokken. Ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt er alleen voor te staan en behoefte hebt aan duidelijkheid; hoe moet dit verder gaan? Je wilt ook graag dat er wat schot in de scheiding komt.
Ik zie wel raakvlakken met mijn situatie; mijn ex-man werkte niet, ik had een drukke baan en was veel van huis. Ik opperde weleens dat hij misschien een depressie had, maar hij wilde niet in therapie of naar een arts. Ik heb diverse pogingen relatietherapie in gang gezet, waar hij telkens aan meewerkte, maar zodra we weer op eigen benen stonden was hij zoals vanouds. Er veranderde niets.
Vorig jaar oktober heb ik aangegeven te willen scheiden. Ex-man heeft tijdens de scheiding een nieuwe vriendin leren kennen en is sindsdien volledig veranderd. Hij ziet er 10 jaar jonger uit, heeft nieuwe kleren, doet ineens allerlei leuke dingen waar hij tijdens het huwelijk geen zin in had. Zie ook mijn topic "met de nieuwe vriendin kan ineens alles wel". Het zou best een midlife crisis kunnen zijn, maar blijdschap om uit het huwelijk te zijn met allerlei verplichtingen waar hij geen zin in had zal ook wel meespelen (dit is mijn invulling). Ik zorg voor de kids, ze zijn 4 dagen bij mijn ex-man.
Terug kijkend ben ik blij dat we gescheiden zijn; voor mij is het beter om er alleen voor te staan en mijn eigen leven op poten te zetten samen met de kinderen. Want mijn hele huwelijksperiode had ik verwachtingen aan mijn ex, die nooit waargemaakt werden, ik was ook van hem afhankelijk. We zouden eigenlijk na de scheiding een co ouderschap doen, maar mijn ex is verhuisd en de kids wonen nu ongepland grotendeels bij mij. Mijn ex neemt weinig verantwoording voor dingen. Dit was tijdens het huwelijk al zo en is na de scheiding niet anders. Ik probeer de situatie zoals hij is zo goed mogelijk te accepteren en ben dagelijks blij dat we gescheiden zijn. De scheiding was geen pretje (met name omdat ik mijn verdiende geld weg moest geven terwijl hij nooit had gewerkt, hij ook de meeste tijd ontspannen achterover leunde en mij en de mediator al het werk liet doen) maar uiteindelijk slijt dat wel, als je er je best voor doet. We zijn nu uit elkaar en dat is prima zo.
Mijn advies voor jou: het beste werkt het als je eerlijk naar jezelf bent. Een depressieve man met een verleden met drankmisbruik en drugs (wat nu weer op lijkt te spelen) die weinig verantwoording voor dingen neemt, is dat echt wat je wilt voor jezelf en je dochter? Het lijkt pittig om er helemaal alleen voor te staan, maar je gaat je weg wel vinden. Zorg dat je je zaakjes goed geregeld hebt; financieel gezien en ook in je huis. Probeer leuke dingen met je dochter te doen, geniet ervan dat ze veel bij jou is en maak er samen een leuke tijd van. Werk aan de band met haar en investeer weinig tijd/energie in je aanstaande ex-man. Zet harde muziek op, dans samen door de kamer. Loop eindelijk een keer in je ondergoed door het huis zonder dat er een man commentaar op heeft. Doe eindelijk eens die boodschappen zonder gezeur. Steek wat kaarsjes aan in je huis en maak het gezellig. Geniet elke dag van de vrolijke, lieve aanwezigheid van jezelf zonder die negatieve man. Vecht als een leeuwin voor jouw deel in de scheiding en wees niet te lief voor je aanstaande ex; jij moet zorgen dat je goed uit de scheiding komt. Die mannen zijn als puntje bij paaltje komt prima in staat om goed voor zichzelf te zorgen; het wordt nu tijd dat de vrouwen dat ook gaan doen. Op de eerste plaats kom jij en op de tweede plaats je dochter, tijdens de scheiding is dat heel belangrijk!!!
Heel veel sterkte gewenst!