Mening van anderen na relatiebreuk
Naar aanleiding van een gesprek met een collega open ik dit topic omdat ik wel benieuwd ben naar jullie meningen en ervaringen.
Achtergrondinfo:
Sinds februari zijn mijn ex en ik uit elkaar. Dit is grootendeels soepel verlopen en was een gezamelijk besluit na een ruime tijd aanrommelen. Natuurlijk vervelend om uit elkaar te gaan, maar wij hebben er beide vrede mee. Het was een vrij simpel proces omdat we geen kinderen hebben en alleen maar spullen verdeeld moesten worden. Daarom voelde ik ook vooral opluchting toen de knoop door was. Sinds enkele weken ben ik voorzichtig wat aan het daten met iemand die ik toevallig tegen kwam. Dit is nog pril, ouders en goede vrienden weten er wel van, de rest niet.
Directe familie en goede vrienden weten natuurlijk wel hoe en wat, snappen de breuk maar al te goed zijn blij voor me dat het goed gaat.
Wat ik me afvraag:
Ik krijg van mensen die verder van me af staan wel eens opmerkingen. Vandaag bijvoorbeeld, van een collega die ik persoonlijk niet zo heel goed ken. Zij vroeg even hoe het gaat het verwachtte dat ik in zak en as zit. Als ik dan aangeef dat ik me goed voel is ze eigenlijk verbaasd. Alsof ik me niet goed hoor te voelen? Ik weet dat ik me niet hoef te verdedigen en heb dat ook niet gedaan, maar het voelt een beetje raar. Waarschijnlijk bedoeld ze het goed of projecteert ze haar eigen ideeën op mij, maar het voelt voor mij wat misplaatst. Alsof mijn mening ongeldig is omdat zij anders verwacht.
Ook heb ik een collega waar ik veel mee werk die best regelmatig het onderwerp op tafel gooit. Bijvoorbeeld krijg ik uit het niks een opmerking: ik heb nog nooit zo'n makkelijke breuk gezien!
Alsof hij daar iets mee te maken heeft? Ik krijg bijna het gevoel alsof ik niet verder hoor te gaan nog, en heel verdrietig zou moeten zijn. Of dat ik me moet verdedigen ofzo.
Maar ik kan het niet anders maken dan het is. Ik zit lekker in mijn vel, werk gaat goed, heb een leuke woning waar ik me thuis voel en ben alleen op vakantie geweest wat naar meer smaakt en ben zeker niet van plan jaren alleen te zijn. Ik ben nog jong (31) en wil wel een soort van opnieuw beginnen.
Herkennen jullie dit? Ongevraagde meningen, adviezen van mensen en hoe ga je er mee om?
Ach, joh: laat ze allemaal kletsen; jij voelt zoals je je voelt en dat is prima!
De een heeft er in feite al langer naar toe geleefd; voor de ander is het moeilijker. ER zijn nu eenmaal verschillen en jij hoeft nergens aan te voldoen!
Ik zou tegen die mensen een luchtige opmerking maken en ze verder laten voor wat het is.
Het is jullie gezamenlijke besluit en jullie beiden hebben er vrede mee.
Als je wat langer naar dit besluit heb toegeleefd is het helemaal niet raar dat je niet 'instort'. Het getuigt alleen maar dat jij op je eigen benen staat en je geen afhankelijkheidsrelatie had. Zegt meer over hoe veel anderen in relaties staan.
Ik zou er niet op reageren. Er wordt geen vraag gesteld. Kan best zijn dat mensen nieuwsgierig zijn, hoe dit kan. Maar dan is het aan hen om hierover een geïnteresseerde oprechte vraag te stellen of zichzelf eens vragen te stellen.
Opmerkingen in de ruimte gewoon laten gaan. Respect voor jou!
De belangstelling zal met de tijd slijten; dan is je situatie niet zo interessant meer.
Laat het langs je heen gaan.
Labyrinth schreef op 30-08-2024 om 13:47:
Het is jullie gezamenlijke besluit en jullie beiden hebben er vrede mee.
Als je wat langer naar dit besluit heb toegeleefd is het helemaal niet raar dat je niet 'instort'. Het getuigt alleen maar dat jij op je eigen benen staat en je geen afhankelijkheidsrelatie had. Zegt meer over hoe veel anderen in relaties staan.
Ik zou er niet op reageren. Er wordt geen vraag gesteld. Kan best zijn dat mensen nieuwsgierig zijn, hoe dit kan. Maar dan is het aan hen om hierover een geïnteresseerde oprechte vraag te stellen of zichzelf eens vragen te stellen.
Opmerkingen in de ruimte gewoon laten gaan. Respect voor jou!
Zeker geen afhankelijkheidsrelatie inderdaad! Wat je beschrijft herken ik. Ik ben altijd mijn eigen persoon gebleven en heb mijn eigen dingen, hobby's en connecties.
Dank voor de reacties. Geeft weer een andere kijk.
Het advies om er niet op in te gaan vind ik een goeie. Eventueel een andere - als je toch wil reageren- zou kunnen zijn in de trant van: soms blijf je het zo lang proberen dat het rouwproces al tijdens de relatie plaatsvindt wat andere pas voor hun kiezen krijgen na een breuk
Ter illustratie: ik heb twee (wel maar enfin) gescheiden vriendinnen. De ene vriendin is gedumpt voor een 20 jaar jongere versie van zichzelf met wie haar ex nu zeer uitbundig ‘het leven viert’. De andere is meer zoals jij na een proces samen tot de conclusie gekomen dat dit m niet is. Enorm andere ervaring toch?