Man wil scheiden maar ik niet, denk ik
Na bijna 10 jaar en 2 kinderen 4 en bijna 6 wil mijn partner niet meer verder. Twee weken geleden is de bom gebarsten, niet helemaal onverwachts maar had nooit verwacht dat hij dit echt door zou zetten. Nog geen 4 weken geleden zei hij nog na een ruzie dat jij me echt niet kwijt wilt en drie weken later wil ie bij me weg. Geeft aan dat het gevoel weg is, nog wel van me houd maar niet meer samen verder wil. Twee weken langer avonden gepraat en ik gehuild, hij toont weinig emotie en is enkel bezig met alle praktische zaken. Wel hebben we e gewoon nog sex maar dat zal ook wel bij het afsluiten horen. Gisteren is hij twee weken na de bom weggegaan.. en nu zit ik alleen met mijn twee kinderen en hun emoties.
Weet zelf even niet zo goed wat ik moet, voel me alleen gelaten en verlaten. Vind zelf dat we er te weinig aan gedaan hebben en alles voor lief hebben genomen heb voorgesteld dat indien hij het toch nog een kans zou willen geven om in relatie therapie te gaan maar dat wil hij niet geloofd daar niet in, terwijl ik dit pas echt zou kunnen loslaten op het moment dat je weet dat je er alles aan hebt gedaan. Hij is al tijden niet zich zelf drinkt veel en heb het idee dat hij ook al lang niet happy meer is, weinig tot geen vrienden meer over door bepaalde dingen waarin hij zelf toch wel een groot aandeel heeft gehad.
Ik weet gewoon even niet zo goed wat ik moet doen en hoe ik verder moet... dus dacht wel fijn om op zo’n forum wat ervaringen te lezen 😔
Je ziet al aankomen dat het die man echt niet gaat lukken. Wisseldienst en nu al geen idee van de verantwoordelijkheid voor de kinderen. Dat zou ik loslaten want anders zijn de kinderen de speelbal van een tegenstribbelende vader.
LIjkt me niet. Hooguit kun je het eens vragen: gaan we co-ouderschap doen? En hoe dan?
Akkoord echt een keer serieus stellen: het lijkt me het beste dat de kinderen om de week bij ons zijn. En dan ga jij echt niet al die avonddiensten oplossen. Het kan een keer maar structureel verwacht je van hem een oplossing.
Een man die hands on vader wil zijn is dat ook al tijdens het huwelijk. Het gaat heus niet anders als je ineens gaat scheiden.
Rhonda TS heeft net gehoord dat ze überhaupt gaat scheiden.. nu wil jij dat ze ook maar meteen van haar kinderen scheidt en ze om de week gaat zien. Van die gedachte wordt ze misschien wel helemaal gek. Dat het praktisch en rationeel (en carrière wise) misschien heel verstandig is, wil nog niet zeggen dat het emotioneel gezien ook zo’n goede keuze is. En daarnaast hecht niet iedereen waarde aan carrière!!
Rhonda schreef op 15-02-2021 om 23:01:Zo gaat het dus mis. Jij zit als een moederkloek op de kinderen en hij mag bij gratie Gods de weekenden en een dag per week. Over een aantal jaar zijn de kinderen groot, hebben zaterdags sport en uitgaan en willen niet meer naar vader in het weekend. wees nou verstandig en verdeel het eerlijker. Voor iedereen. Jij hebt meer kans op een betere carrière. Ik zie ze in ons bedrijf ook, die vrouwen die drie dagen willen werken omdat ze alleen de kinderen hebben. Ze krijgen de kutklussen toegeworpen, krijgen geen extra verantwoordelijkheid want ze zijn er bijna de helft van de week niet en maken minder promotie. En je man heeft straks zijn handen vrij, leeft het vrijgezellenleven en heeft af en toe de kinderen. Als jij de kinderen door de week hebt, dan heb je ook alle verantwoordelijkheid. Tandarts, sportclub, speelafspraken, ziektes.
Voor de kinderen is het beter omdat ze zien dat mannen ook kunnen zorgen en regelen. Voor je man is het beter omdat hij een band met de kinderen houdt.
Hij wil toch zo graag scheiden? Consequentie is dan dat hij de helft van de tijd alleenstaande vader is, met al het regelwerk vandien. je kunt wel denken dat je kinderen niet zonder hun moeder kunnen, maar als jij morgen doodgaat, gaan ze gewoon bij vader wonen en zorgt hij voor ze. Dus dat wisselen overleven ze ook. Dat hoeft echt niet week op, week af, dat kan ook anders verdeeld. genoeg gescheiden ouders hier met voorbeelden.
Wisseldiensten betekent niet dat hij niet voor ze kan zorgen en ze steeds bij anderen moet droppen. Het is wat meer planwerk en misschien af en toe inspringen van jouw kant, maar daar ben je vast toe bereid. Maar zorg dan dat HIJ het regelt. Hij weet zijn diensten, hij weet dat de kinderen komen, hoe gaat HIJ het oplossen? Moet hij bijv om 20 u beginnen, dan eten ze bij hem en slapen ze bij jou. Zoiets. En juist bij wisseldiensten ziet hij ze op andere tijden, kan hij ze van school halen bijvoorbeeld iets wat van-9-tot-5-werkenden niet kunnen. zorg voor jezelf dan pas kun je voor je kinderen zorgen.
Ik snap je je punt... maar zoals de andere hier boven aangeven het is geen optie, werktijden zijn of ruim voor school of net als ze uit school komen en s’nachts.. hoe zie jij dat dan voor je? Dagje oma en dan weer mama dan weer andere opa en oma ( zijn ouders zijn ook gescheiden) wonen niet in de buurt en kinderen laten leven uit een weekend tas, en daar zouden ze dan flexibele van moeten worden??
Wat nu de afspraak is dat hij ze uit de ochtend diensten ophaalt en voor andere diensten naar school brengt, helpt bij ziekte, sport ect.
Qua carrière ik werk nu al 3 dagen per week en wil een halve dag extra gaan werken, heb daar altijd 3 dagen gewerkt en heb met deze dagen al meer salaris dan een minimum fulltime salaris. Ik kan extra werken onder de schooltijden en als ze wat ouder zijn ook weer wat meer. Daar ligt dus geen zorg voor nu, hij zal ook gewoon ene behoorlijke alimentatie moeten betalen dus al met al zal ik financieel er niet echt heel erg op achteruit gaan. Maar ja dikke kans dat hij meer tijd hebt om lekker rond te neuken en te feesten dat is waar maar daarom wil ik om en om een van zijn vrije weekende en wellicht misschien ook wat zaterdagavonden als hij tussen een ochtend en een middag in zit. Persoonlijk heb ik zelf veel last gehad van de scheiding van mijn ouders en als ik een ding geleerd heb is het dat rust het alle belangrijkste is en in deze situatie is co-ouderschap onmogelijk tenzij hij snel een ander zou vinden maar dan zou het dus inhouden dat zij de meeste zorg zou dragen voor mijn kinderen, daar pas ik echt voor. Kinderen krijgen zijn voor mij altijd een grote wens geweest en zie ze niet als een grote last, voor hun zal ik vechten om hier doorheen te komen en zelf de hond blijft hier ook daar zorgen we samen gewoon voor.
Junio schreef op 15-02-2021 om 23:46:Rhonda TS heeft net gehoord dat ze überhaupt gaat scheiden.. nu wil jij dat ze ook maar meteen van haar kinderen scheidt en ze om de week gaat zien. Van die gedachte wordt ze misschien wel helemaal gek. Dat het praktisch en rationeel (en carrière wise) misschien heel verstandig is, wil nog niet zeggen dat het emotioneel gezien ook zo’n goede keuze is. En daarnaast hecht niet iedereen waarde aan carrière!!
Dank je wel x
Lexus schreef op 15-02-2021 om 23:33:Rhonda, (ik begrijp je punt hoor) maar als hij nou de kinderen de hele tijd bij anderen stalt? Ik kan me wel voorstellen dat ts dat geen fijne optie vindt.
Nee zeker niet en geloof me ik kan me niet voorstellen dat dat goed is voor de kinderen. Niemand word toch gelukkig van het leven uit een weekend tas....
Dat samen zorgen, zorg dat je dit heel goed afspreekt, of dat je het niet erg vindt als het 'alleen zorgen' wordt. Bij mijn eigen ex, en hier in mijn omgeving zie ik namelijk dat na een tijdje dat 'samen' verdwijnt, zeker als er nieuwe partners in beeld komen. Dan raakt het samen zorgen op de achtergrond, en is bijvoorbeeld het zorgen voor de hond volledig jouw taak, kinderen zal hij hopelijk niet verwaarlozen (maar ook dat heb ik met mijn kinderen wel meegemaakt helaas) en wordt jij de gezinsmanager en krijg je constant 'nee dan kan ik niet' in je gezicht als je met een planning bezig bent, jij wordt tot hoofdverantwoordelijke gebombardeerd, of je nu wil of niet. Het lijkt me eerlijker als hij voldoende echt structurele zorg toebedeeld krijgt, dat is ook gezond voor de kinderen, niet een vader 'voor wanneer het uitkomt'
'of ik een nieuwe vader voor hem wilt zoeken die wel bij ons wilt wonen.' Besef je wel, dat je door je eigen houding je kind in feite van zijn vader berooft?
Hij geeft aan dat hij een woning dicht bij de kinderen wil zoeken. Daarmee laat hij zien wel degelijk een vader te willen zijn die voor zijn kinderen zorgt.
Je had je zoon duidelijk moeten maken, dat het niet zo is dat zijn vader niet bij hem wil wonen, maar dat je zoon straks twee huizen heeft waar hij mag wonen, een bij jou en een bij zijn vader. En dat er twee mensen zijn die van hem houden, dat zijn vader altijd zijn vader zal blijven.
Wat betreft de verdeling, als hij in ploegendienst werkt en dat is regelmatig dus voorspelbaar, dan is er geen enkel bezwaar om bij de zorgverdeling daarmee rekening te houden. Je staat samen voor de zorg voor de kinderen. Dat betekent in jullie situatie dat het kan zijn dat de kinderen een week overdag bij hem zijn (na zijn ploegendienst) en een week 's avonds bij jou (als hij avonddienst heeft of nachtdienst) en dat er een week is waarin jullie beiden werken, waarvoor een oplossing moet worden gezocht. Die oplossing moet je dan samen zoeken.
Geen idee, waarom het niet erg is als de kinderen bij oma slapen en wel als ze bij hun vader slapen.
Tsjor
tsjor schreef op 16-02-2021 om 09:13:'of ik een nieuwe vader voor hem wilt zoeken die wel bij ons wilt wonen.' Besef je wel, dat je door je eigen houding je kind in feite van zijn vader berooft?
Hij geeft aan dat hij een woning dicht bij de kinderen wil zoeken. Daarmee laat hij zien wel degelijk een vader te willen zijn die voor zijn kinderen zorgt.
Je had je zoon duidelijk moeten maken, dat het niet zo is dat zijn vader niet bij hem wil wonen, maar dat je zoon straks twee huizen heeft waar hij mag wonen, een bij jou en een bij zijn vader. En dat er twee mensen zijn die van hem houden, dat zijn vader altijd zijn vader zal blijven.
Wat betreft de verdeling, als hij in ploegendienst werkt en dat is regelmatig dus voorspelbaar, dan is er geen enkel bezwaar om bij de zorgverdeling daarmee rekening te houden. Je staat samen voor de zorg voor de kinderen. Dat betekent in jullie situatie dat het kan zijn dat de kinderen een week overdag bij hem zijn (na zijn ploegendienst) en een week 's avonds bij jou (als hij avonddienst heeft of nachtdienst) en dat er een week is waarin jullie beiden werken, waarvoor een oplossing moet worden gezocht. Die oplossing moet je dan samen zoeken.
Geen idee, waarom het niet erg is als de kinderen bij oma slapen en wel als ze bij hun vader slapen.
Tsjor
vind nu dat je invult want volgens mij heb ik helemaal niet aangegeven hoe ik hierop gereageerd heb naar mijn kind toe. Uiteraard heb ik mijn kind gezegd dat hij maar een papa heeft en dat die er altijd voor hem zal zijn en gaat proberen in de buurt te wonen zodat hij ook daar heen kan wanneer hij maar wilt. Snap echt dat het met een goede bedoeling is maar vind je reactie soms een beetje hard, ik maak hun vader niet zwart geef aan dat hij niet meer met mama wil zijn en dat het niks met hun te maken heeft, dus vul dit alsjeblieft niet voor me in. Dat ik hier wat negatief over hem spreek, wat volgens mij ook nog wel mee valt betekent niet dat ik dat naar mijn kinderen ook doe..
Daarbij zoek ik gewoon wat ervaring en advies maar liever niet te dwingend voel me nu al labiel genoeg.. mijn leven is in drie weken tijden opgeslagen in een tsunami van emoties en pijn... vind ook dat als ik aangeeft liever geen co-ouder schap wil om de eerder genoemde redenen dat je die keuze mag accepteren advies is altijd goed maar liever niet te dwingend..
_Anoniem_ schreef op 16-02-2021 om 08:53:Dat samen zorgen, zorg dat je dit heel goed afspreekt, of dat je het niet erg vindt als het 'alleen zorgen' wordt. Bij mijn eigen ex, en hier in mijn omgeving zie ik namelijk dat na een tijdje dat 'samen' verdwijnt, zeker als er nieuwe partners in beeld komen. Dan raakt het samen zorgen op de achtergrond, en is bijvoorbeeld het zorgen voor de hond volledig jouw taak, kinderen zal hij hopelijk niet verwaarlozen (maar ook dat heb ik met mijn kinderen wel meegemaakt helaas) en wordt jij de gezinsmanager en krijg je constant 'nee dan kan ik niet' in je gezicht als je met een planning bezig bent, jij wordt tot hoofdverantwoordelijke gebombardeerd, of je nu wil of niet. Het lijkt me eerlijker als hij voldoende echt structurele zorg toebedeeld krijgt, dat is ook gezond voor de kinderen, niet een vader 'voor wanneer het uitkomt'
Ook hij heeft een scheiding mee gemaakt en zijn vader is altijd in beeld geweest maar toch niet genoeg naar zijn idee. Hij wil dit voor zijn kinderen anders tuurlijk zal de toekomst het leren maar ergens heb ik wel het vertrouwen dat ik het zal blijven doen, afspraken zullen goed op papier moeten dat wel evenals de verzorging van de hond, maar deze is oud dus dat zal geen jaren meer duren.
'hij zal ook gewoon ene behoorlijke alimentatie moeten betalen dus al met al zal ik financieel er niet echt heel erg op achteruit gaan.'
Dus jij rekent jezelf toe dat je in het huis blijft (met alle spullen?), dat hij de last van het eigenaarschap van de woning draagt (dus geen andere woning kan kopen), dat hij de kinderen alleen maar ziet om te voorkomen dat hij gaat feesten en dat hij jou een behoorlijk bedrag aan alimentatie moet gaan betalen.
Je lijkt nog in de richting van 'wraak' te zitten. Daarmee moet je niet het echtscheidingsproces instappen. Dat is niet eerlijk. Degene die als eerste de aankondiging doet dat de relatie over is is niet de schuldige. Het is gemakkelijk om het zo te presenteren, dan ben jij de vermoorde onschuld en hij is de boeman. De kans is groot dat jullie beiden dat ook zo voelen, waardoor hij zich schuldig voelt en jou in alles ter wille zal zijn en jij dat zult uitbuiten. Maar eerlijk, het is een probleem in jullie relatie, een probleem van jullie beiden. Het maakt nu niet meer uit waardoor het komt, al kun je daar over enige tijd nog heel lang over nadenken. Nu volstaat de conclusie, de relatie is niet meer houdbaar.
In het echtscheidingsproces ga je niet de balans opmaken van het verleden, maar een toekomst neerleggen, waarin jullie allebei verder kunnen. Dat betekent voor beiden verlies, ook voor jou. Je moet gaan verdelen, dus dan krijg je minder van alles.
De woning van hem huren is als tijdelijke oplossing voor de korte termijn wellicht zinnig, maar niet voor de lange termijn. Zodra de waterleiding springt wordt het een probleem: wie is hiervoor verantwoordelijk? Als je in de woning wil blijven zul je toch moeten kijken of en wanneer je de woning kunt overnemen en hem kunt uitkopen. Dat betekent dat de woning getaxeerd zal moeten worden en dat je met de bank moet gaan praten. Je geeft aan genoeg inkomen te kunnen verdienen, dus daar zal het probleem niet in zitten.
Er zal een boedelverdeling moeten komen. In mijn situatie: degene die het huis verlaat mocht als eerste kiezen. Dus ik ging een weekend weg en kwam terug in een huis, waaruit allerlei spullen waren weggehaald. Lijstje maken (hij ook), klopt het, is er nog iets te verdelen (dat zou dan in geld moeten). Klaar. Spullen van de kinderen zijn uitgesloten, alhoewel het zeker zinnig is om later met de kinderen te kijken welke spullen bij hun vader komen te liggen.
Over de verdeling van de zorg voor de kinderen is al gesproken.
Alimentatieberekening moet je laten doen door de mediator, die daar een boekhoudkundig rekenprogramma voor heeft.
Probeer het zo eerlijk en objectief mogelijk te doen. Ervaring leert dat alles wat nu gedaan wordt, onder emotie, bijvoorbeeld omdat jij zo zielig zou zijn en hij jou ter wille, dat dat later als een boemerang naar je terug kan keren.
Je houdt nu nog krampachtig vast aan je huidige leventje: man eruit en alles gaat gewoon door. Daarmee probeer je het verlies voor jezelf zo beperkt mogelijk te maken. Maar je legt de verliezen nu eenzijdig bij je man: huis weg, kinderen maar zeer beperkt, en groot deel van inkomen weg. Dat schept geen gezonde situatie voor de toekomst. Ook niet voor de kinderen, die zouden moeten kunnen zien, dat twee volwassen mensen uit elkaar kunnen gaan, waarbij ze elkaar niet de vernieling in helpen, maar een situatie scheppen, waarin de kinderen beide ouders behouden, die het leven weer aankunnen.
Tsjor
tsjor schreef op 16-02-2021 om 09:33:'hij zal ook gewoon ene behoorlijke alimentatie moeten betalen dus al met al zal ik financieel er niet echt heel erg op achteruit gaan.'
Dus jij rekent jezelf toe dat je in het huis blijft (met alle spullen?), dat hij de last van het eigenaarschap van de woning draagt (dus geen andere woning kan kopen), dat hij de kinderen alleen maar ziet om te voorkomen dat hij gaat feesten en dat hij jou een behoorlijk bedrag aan alimentatie moet gaan betalen.
Je lijkt nog in de richting van 'wraak' te zitten. Daarmee moet je niet het echtscheidingsproces instappen. Dat is niet eerlijk. Degene die als eerste de aankondiging doet dat de relatie over is is niet de schuldige. Het is gemakkelijk om het zo te presenteren, dan ben jij de vermoorde onschuld en hij is de boeman. De kans is groot dat jullie beiden dat ook zo voelen, waardoor hij zich schuldig voelt en jou in alles ter wille zal zijn en jij dat zult uitbuiten. Maar eerlijk, het is een probleem in jullie relatie, een probleem van jullie beiden. Het maakt nu niet meer uit waardoor het komt, al kun je daar over enige tijd nog heel lang over nadenken. Nu volstaat de conclusie, de relatie is niet meer houdbaar.
In het echtscheidingsproces ga je niet de balans opmaken van het verleden, maar een toekomst neerleggen, waarin jullie allebei verder kunnen. Dat betekent voor beiden verlies, ook voor jou. Je moet gaan verdelen, dus dan krijg je minder van alles.
De woning van hem huren is als tijdelijke oplossing voor de korte termijn wellicht zinnig, maar niet voor de lange termijn. Zodra de waterleiding springt wordt het een probleem: wie is hiervoor verantwoordelijk? Als je in de woning wil blijven zul je toch moeten kijken of en wanneer je de woning kunt overnemen en hem kunt uitkopen. Dat betekent dat de woning getaxeerd zal moeten worden en dat je met de bank moet gaan praten. Je geeft aan genoeg inkomen te kunnen verdienen, dus daar zal het probleem niet in zitten.
Er zal een boedelverdeling moeten komen. In mijn situatie: degene die het huis verlaat mocht als eerste kiezen. Dus ik ging een weekend weg en kwam terug in een huis, waaruit allerlei spullen waren weggehaald. Lijstje maken (hij ook), klopt het, is er nog iets te verdelen (dat zou dan in geld moeten). Klaar. Spullen van de kinderen zijn uitgesloten, alhoewel het zeker zinnig is om later met de kinderen te kijken welke spullen bij hun vader komen te liggen.
Over de verdeling van de zorg voor de kinderen is al gesproken.
Alimentatieberekening moet je laten doen door de mediator, die daar een boekhoudkundig rekenprogramma voor heeft.
Probeer het zo eerlijk en objectief mogelijk te doen. Ervaring leert dat alles wat nu gedaan wordt, onder emotie, bijvoorbeeld omdat jij zo zielig zou zijn en hij jou ter wille, dat dat later als een boemerang naar je terug kan keren.
Je houdt nu nog krampachtig vast aan je huidige leventje: man eruit en alles gaat gewoon door. Daarmee probeer je het verlies voor jezelf zo beperkt mogelijk te maken. Maar je legt de verliezen nu eenzijdig bij je man: huis weg, kinderen maar zeer beperkt, en groot deel van inkomen weg. Dat schept geen gezonde situatie voor de toekomst. Ook niet voor de kinderen, die zouden moeten kunnen zien, dat twee volwassen mensen uit elkaar kunnen gaan, waarbij ze elkaar niet de vernieling in helpen, maar een situatie scheppen, waarin de kinderen beide ouders behouden, die het leven weer aankunnen.
Tsjor
ik wil je vragen niet meer te reageren om mijn berichten je mist de helft van de info en vult alles is wij hebben al behoorlijk wat dingen besproken die ik hier nog helemaal niet verteld hebt en je valt me steeds aan, sorry geen idee waar al jouw frustratie en woede vandaan komt maar kan dit soort reacties er niet zo goed bij hebben nu.
Heb je bericht niet eens meer gelezen want maakt me eigelijk nog verdrietiger dan ik al ben...
Zocht wat steun hier niet iemand die me nog verder naar beneden duwd😔
AnneJ schreef op 15-02-2021 om 23:40:Een man die hands on vader wil zijn is dat ook al tijdens het huwelijk. Het gaat heus niet anders als je ineens gaat scheiden.
Dat zie ik in mijn omgeving wel hoor. Vaders die voor co-ouderschap gaan en dat ook blijven doen, ook al deden ze volgens de moeder 'niks' met de kinderen tijdens het huwelijk. Pas op dat je jouw moeder-verering niet projecteert op anderen, vaders hebven tegenwoordig ook rechten.
Jeda80, het gaat niet om woorden, maar vooral om je eigen grondhouding, die spreekt in alles, door je woorden heen.
'zodat hij ook daar heen kan wanneer hij maar wilt.' Het zal erger worden: als jullie afspraken hebben gemaakt zal hij daarheen moeten. De reden is, dat jullie als volwassenen met elkaar afspraken hebben gemaakt, waarin je veel belangen hebt meegewogen, ook het belang van de vader om zijn kinderen te mogen opvoeden; en het belang van de kinderen om goed kon contact te houden met beide ouders.
Ja, ik spreek harde woorden. Ik wil je even wakker schudden, zodat je beter voorbereid bent op wat er gaat komen. Je leeft nu nog een beetje in een droom, waarin je het voor jezelf zo comfortabel mogelijk bedenkt, maar de last keihard bij de ander neerlegt. Je zult moeten gaan verdelen, de lusten en de lasten. Als je met dat besef het echtscheidingsproces ingaat zul je er ook eerder en met minder scheuren uit komen.
Tsjor
'ik wil je vragen niet meer te reageren om mijn berichten'. Ik negeer je vraag, simpelweg omdat ik inga op wat je hier wel vertelt en niet in kan gaan op wat je niet vertelt. Bovendien is dit forum niet alleen voor mensen die steunend willen zijn, maar kunnen mensen zoals ik op basis van hun ervaringen waarschuwingsborden neerzetten, waar je je voordeel mee kunt doen. Het is aan jou om te kijken of je er iets mee kunt.
Over het algemeen hoor ik niet bij de categorie van mensen die alleen maar steun geeft. ik neem de situatie waarin je zit iets ernstiger en serieuzer op.
Tsjor
tsjor schreef op 16-02-2021 om 10:10:'ik wil je vragen niet meer te reageren om mijn berichten'. Ik negeer je vraag, simpelweg omdat ik inga op wat je hier wel vertelt en niet in kan gaan op wat je niet vertelt. Bovendien is dit forum niet alleen voor mensen die steunend willen zijn, maar kunnen mensen zoals ik op basis van hun ervaringen waarschuwingsborden neerzetten, waar je je voordeel mee kunt doen. Het is aan jou om te kijken of je er iets mee kunt.
Over het algemeen hoor ik niet bij de categorie van mensen die alleen maar steun geeft. ik neem de situatie waarin je zit iets ernstiger en serieuzer op.
Tsjor
en je vult in voor andere...