Lastig co-ouderschap en communicatie
beste iedereen,
Dit is de eerste keer dat ik op een forum post dus excuus als de manier waarop wat onhandig is. Ik zit namelijk redelijk in de knoop over iets.
Achtergrond informatie: mijn ex en ik zijn al 3 jaar uit elkaar, daar hebben we allebei vrede over, we hebben samen een zoon van 5 jaar oud, mijn ex en zijn partner wonen nu 4 maanden samen in een nieuw dorp met voor het eerst zoon er nu ook echt bij (hiervoor woonde ex bij zijn ouders wanneer zoon bij hem was) partner van ex is sindskort zwanger dus YAY leuk (dit meen ik serieus, zoonlief is door het dolle dus feest en ik eigenlijk ook), zoonlief is bij hen om het weekend en iedere woensdag. Nu de situatie op dit moment: partner van ex en ik kunnen het samen goed vinden en hebben positieve communicatie, daarentegen zijn ex en ik het vaak niet met elkaar eens, hij verdraait veel naar zijn omgeving en partner, verteld veel niet over opvoeding bij hen thuis, verdraait dingen en liegt over opvoeding waar zoon bijstaat en trekt hem daar dus in mee, negeert me wanneer ik hem ergens mee confronteer of iets met hem probeer te bespreken, overduidelijk een drama en godsamme wat ben ik er onderhand wel klaar mee en bovengenoemde voorbeelden zijn dan ook de zachts mogelijk uitdrukkingen van zijn gedrag.
Dit maakt het voor mij totaal onduidelijk hoe het daar gaat, ik hoor hier en daar dingen van zoon waar ik dan van schrik, zoon verteld dingen niet aan vader omdat hij bang is dat hij boos wordt, verteld dingen niet aan mij omdat hij dan bang is dat hij dan zijn vader afvalt. Ik doe nu de afgelopen 3 jaar vrijwel alles alleen en heb daar ook veel voor opgeofferd om zoon alles te kunnen bieden wat hij nodig heeft zeker in Corona tijd en begin schooltijd. Ik doe echt mijn best om het te laten werken. Ik probeer op te lossen. Ik probeer te bespreken. Ik probeer aan te passen. Ik probeer het vanaf zijn kant te bekijken. Ik maak de hele tijd concessies. Ik probeer flexibeler te zijn and to be quite frank ben ik op dit moment gewoon zo zo moe. Zeker omdat de moeite totaal niet wederzijds is. Ik weet echt niet hoe we dit nu moeten gaan oplossen of laten werken. Ik wil niet dat mijn zoon vast komt te zitten tussen twee ouders die niet door één deur kunnen. Het is op dit moment ook onmogelijk om dingen samen af te spreken, ex zegt namelijk gewoon dat hij iets zal doen en doet vervolgens het tegenover gestelde en Wordt boos als ik er Dan iets van zeg. Op dit punt zeg ik dus maar niks meer. Ik vraag niet om hulp wanneer het me even niet lukt bijv. Wanneer zoon ziek is of tijden destijds corona lockdowns. ik weet dat vader toch niet zal helpen. Ik heb manieren gevonden om daar toch mee om te kunnen gaan. Ik vraag eigenlijk vrijwel niets behalve the bare minimum zelfs niet eerlijke alimentatie.
hebben jullie advies hoe hier mee om te gaan? Ik vind het ook lastig omdat ik steeds meer begin te denken van maar ben ik dan zo delusional? Heeft hij het gevoel dat hij niet met me kan praten of afspraken kan maken? Ben ik controlling of bazig? Doe ik iets verkeerd waardoor het niet werkt. Ik weet het gewoon echt even niet meer. Voor mijn gevoel is de hoeveelheid water die ik in de wijn kan doen op en is er ook niet een weg uit deze benarde situatie. Wat zouden jullie doen? Of hiermee om gaan? Het enige doel dat ik op dit moment heb is gewoon ruimte creëren voor enige vorm van over en weer communicatie voor aanpassingen voor zoon zodat hij niet tussen ons in komt te staan. Zodat ik dingen met ex kan bespreken voor zoon die zoon zelf niet durft te bespreken.
letterlijke voorbeeld op dit moment is dat vader van zoon van 5 verwacht dat hij na 1x een route gelopen te hebben al zelf helemaal het daarna kan doen, dat houdt in langs een drukke weg en 3 x oversteken om vervolgens een uur bezig te zijn bij een zomeractiviteit en zelf weer terug te lopen zonder enige check van vader of partner, zoon vindt dit eng en ik eerlijk gezegd ook. Dit is dan 1,5 maand nadat zoon verteld dat hij zelf naar een speeltuin mag 3 straten verder, vader checkt niet in voor een volledig uur. Vervolgens geef ik aan bij vader dat ik dit niet fijn vind en liegt hij dat hij hem kan zien vanuit de tuin waar zoon bijstaat en verwacht vader van zoon dat zoon dan mee liegt om vervolgens te horen dat ze daar gewoon mee doorgaan en nog meer van hem vragen. Nog een letterlijk voorbeeld is dit: zoon nu net opgehaald van vakantie bij vader. Zoon heeft eczeem en allergieën (honden, katten, schimmels). Moet eigenlijk elke dag gesmeerd worden met koelzalf en hormoonzalf. Kan niet tegen veel van de normale zonnebrand, eczeem verergert dan. Zoon komt thuis van vakantie onder met eczeem. Vader heeft niet gesmeerd met de dokter voorgeschreven zalven omdat hij het vergeet en gebruikt niet de speciale zonnebrand. Is besproken en aangegeven wordt niks mee gedaan, zoon heeft nu super erg jeuk en last en huid ligt open.
Dit zijn letterlijke voorbeelden van wat er dan op dit moment speelt. Wat ik dus dan maar gewoon moet accepteren omdat er geen veranderen aan is. Ik hoop dat dit een enigzins samenhangend bericht is en dat jullie hier iets mee kunnen. Er zit best wel wat emotie en frustratie tussen. Excuus ik kon het er niet tussen uit filteren. Het zit me behoorlijk hoog.
geef me aub je totaal ongefilterde mening en advies.
Waarom durft je zoon zelf niks te zeggen dan?
Omdat hij 5 is waarschijnlijk
Bellen naar VT en de vraag voorleggen?
Als vader het zo laat afweten en je hebt wel goed contact met zijn nieuwe partner, dan zou ik die meer inschakelen.
Verder investeren in je zoon weerbaar maken. Hij kan bijvoorbeeld leren dat hij tegen vader (of partner) zegt dat hij ingesmeerd moet worden. Is lastig voor een knulletje van 5, maar hij zal dat steeds beter leren naarmate hij ouder wordt.
En ik hoop voor je dat als ze zelf een kind heeft, ze iets beter leert kijken naar de behoeften van een kind, en daar ook de vader in mee neemt.
Je ex klinkt als een man waar niet mee te overleggen valt. Je smijt je energie met bakken tegelijk weg als je dat toch probeert en blijft met de frustratie zitten dat het evengoed niks oplevert. Dat gaat jou opbreken, zoals je al duidelijk merkt, en het levert niks positiefs op.
Normaal gesproken vind ik dat stiefouders zich op de achtergrond zouden moeten houden maar in dit geval denk ik: aangezien nieuwe partner en jij het goed kunnen vinden, kun je haar niet eventueel bij bepaalde dingen betrekken? Die zalf bijvoorbeeld? Wat vindt zij van dat zelf lopen over die drukke route? Zijn er eventueel andere hulptroepen (familie/buren) die ingeschakeld kunnen worden? Kan zoon leren zichzelf in te smeren? En eventueel hulp te vragen aan stiefmoeder voor dingen die vader niet wil doen?
Verder zul je echt veel moeten loslaten. Alleen de allerbelangrijkste dingen verdienen je aandacht. En steun en hulp voor praktische oplossingen in ‘jouw tijd’ moet je van andere mensen gaan organiseren. Google eens op parallel ouderschap. Dat betekent dat je het zoveel als mogelijk loslaat wat bij de andere ouder gebeurt. En dat je dus ook loslaat dat hij inspringt in de tijd dat kind bij jou is. Soms is het een stuk minder vermoeiend om het allemaal maar zelf te doen/regelen, hoe gek dat ook klinkt.
Ik vind dat je je behoorlijk gedetailleerd bezig houdt met de opvoeding van je kind bij je ex. Sommige dingen zie je vanzelf wel, bijvoorbeeld de uitslag op zijn huid. Dan zucht je diep en zorg je dat jij wel de goede zalf gebruikt.
Mijn advies is dus vooral: laat het los en doe wat je zelf denkt dat goed is. Of je heel erg bovenop een kind moet zitten om alle gevaren en problemen te vermijden, of dat je juist wat meer afstand moet nemen om kinderen zelf te laten leren, dat zijn verschillende opvoedingsstrategieën, waar iedereen een eigen opvatting over heeft. Er is geen absolute waarheid over wat het beste is. In de Volkskrant stond laatst een artikel over een speeltuin in Londen, waar tijdens corona veel ouders te vinden waren en er een onveilige sfeer was ontstaan. De speeltuin heeft de ouders eruit gezet en ziet dat kinderen socialer en creatiever worden en het aantal ruzies minder. Dat vond ik wel mooi: als ouders ruzie gaan maken (allemaal in het belang van hun kind natuurlijk) dan moeten de ouders er maar uit.
Tsjor
Tjor:"Ik vind dat je je behoorlijk gedetailleerd bezig houdt met de opvoeding van je kind bij je ex. Sommige dingen zie je vanzelf wel, bijvoorbeeld de uitslag op zijn huid. Dan zucht je diep en zorg je dat jij wel de goede zalf gebruikt."
Weet niet of je ooit een allergisch/eczeem kind hebt gehad met een huid waar de gaten invallen, diie openbarst, maar dat werkt zo natuurlijk niet.
Een kind de medische- en/of behandeling onthouden is in zo'n geval schadelijk en letterlijk pijnlijk, kan een infectie bijkomen enz. Het gaat niet om de verkeerde kleur sokken he.
Max88 schreef op 20-08-2022 om 10:07:
Tjor:"Ik vind dat je je behoorlijk gedetailleerd bezig houdt met de opvoeding van je kind bij je ex. Sommige dingen zie je vanzelf wel, bijvoorbeeld de uitslag op zijn huid. Dan zucht je diep en zorg je dat jij wel de goede zalf gebruikt."
Weet niet of je ooit een allergisch/eczeem kind hebt gehad met een huid waar de gaten invallen, diie openbarst, maar dat werkt zo natuurlijk niet.
Een kind de medische- en/of behandeling onthouden is in zo'n geval schadelijk en letterlijk pijnlijk, kan een infectie bijkomen enz. Het gaat niet om de verkeerde kleur sokken he.
Ik denk dat Tsjor meer alle andere voorbeelden bedoelt, en juist niet de eczeem, alhoewel dat natuurlijk slecht van vader is, om hier niet op te letten.
De andere dingen die gebeuren, hoe weet moeder dit? Klaagt zoontje over 3x oversteken en enge weg? Over checken bij de zomeractiviteit 1x per uur, en zo meerdere voorbeelden. Het viel mij ook op. Niet dat ik de acties van haar ex-man goedkeur maar je zit er dan wel bovenop als je best veel details van het leven daar weet.
Ik zou ook insteken op de nieuwe partner van je ex. Als je daar goed mee overweg kunt dan zou ik het meeste via haar regelen. En je zoon proberen steeds weerbaarder te maken, zodat hij het zelf op een gegeven moment regelen kan.
Lastig hoor!
dank voor jullie reactie! Excuus voor het laat terugkoppelen. Ik ga de komende tijd inderdaad dan meer focussen op de communicatie met partner van ex. Parallel parenting heb ik inderdaad wel is van gehoord en zal ik naar gaan kijken.
Betreffende het gedetailleerde opletten op hoe het daar thuis gaat. Ik hoor jullie absoluut. Dit zijn ook niet dingen waar ik doel bewust naar zoek. Het valt me gewoon op. Als het tegen me gezegd zou worden en uitgelegd zou worden dan zou ik er vrede mee hebben (met uitzondering van de zalf voor eczeem). De moeite die ik ermee heb is dat ik zoon telkens een dag later wat anders hoor zeggen. Ik weet dan echt niet wie ik moet geloven of hoe ik daar mee om moet gaan. Zoon liegt nu namelijk ook soms over dingen. Bijv. Met de zomeractiviteit hoe dat ging was als volgt: ik bracht zoon naar de talentenjacht, hij had zijn vrienden namelijk beloofd om mee te doen om te kunnen helpen. Dat was op dezelfde plek als de andere zomeractiviteit. Dan rijd ik hem daar naartoe (wij wonen in een ander dorp 10 km verder) en legt uit waar het is en dan blijkt het ineens wel een verre afstand te zijn. Dan praat ik erover met zoon in de avond van “hey waarom was je daar niet eerlijk over gisteren?Je weet toch dat je mij alles gewoon kan vertellen” en dan komt de aap ineens uit de mouw. Dan durft hij het wel te zeggen en over zijn Gevoelens te praten. Zelfde verhaal met de speeltuin, vader verteld het ene verhaal en als zoon er later over verteld is het ineens anders en dan blijkt ineens dat het niet een uur was maar een hele middag zonder toezicht. Ik vraag er ook niet specifiek naar, dit komt gewoon naar boven als hij verteld over wat hij allemaal heeft gedaan en heeft meegemaakt. Zoon en ik praten graag, hij heeft altijd heerlijke verhalen en dat hij graag deelt vind ik juist heel leuk. Ik geef om hem en ben nieuwsgierig naar wat er allemaal omgaat in zijn hoofdje. Ik wil ook dat zoon over zijn leven hier en daar en op school kan praten zonder enige moeite, dat hij open kan zijn over zijn leven zowel bij mij als bij vader. Puur en alleen omdat vader en ik uit elkaar zijn hoeft nog niet te betekenen dat hij een dubbel leven moet leiden.
Tegenlijkertijd is dit voor mij een punt van focus aangezien dit al 3 jaar op deze manier gaat. Vader liegt zelfs over het liegen en beweert met regelmaat dat hij dat niet heeft gedaan wanneer ik het probeer op te lossen. Dan breken mijn hersens ook echt wel even in tweeën (in de zin van mezelf ook niet meer vertrouwen of ik het wel goed onthouden had). Als gevolg heb ik dus wel een olifantengeheugen opgebouwd om daar mee om te kunnen gaan. Tegenlijkertijd snap ik jullie kritiek ook wel en dat ik het wat meer los moet laten. Het is gewoon heel frustrerend als er de hele tijd gelogen wordt. Daar kan ik persoonlijk heel slecht tegen al helemaal wanneer het niet nodig is.
Voor nu denk ik dat ik voor zoon een bel horloge ga halen. Niet voor het gps gedeelte, daarin vertrouw ik zoon 100% maar zodat mocht er iets zijn dat hij zijn vader en ik altijd kan bereiken. Dit stond in feite al op de planning. Verder ga ik jullie adviezen meenemen. Primaire communicatie met partner en is goed uitzoeken hoe dat parallel parenting werkt. Verder is er geen familie of buren bij hen in de buurt die zoon kent dus ook niemand die een oogje in het zeil kan houden. Soms denk ik dan ook of het verstandig is om hun kant op te verhuizen zodat er in ieder geval ondersteuning is. Ik wil zoon namelijk niet aan zijn lot overlaten. Tegenlijkertijd wil ik dat echt niet. Zoon en ik zijn hier blij en die afstand met vader vind ik zelf fijn.
Nou ik kan me inderdaad voorstellen als je regelmatig dingen hoort die achteraf niet blijken te kloppen, dat je daar meer en meer op gaat letten. Want waarom wordt er gelogen? Zijn er dan dingen die niet door de beugel kunnen (want waarom zou je anders liegen) dus ja, ik snap dat je focus dan steeds erger wordt.
Loog jouw ex voorheen ook zo, toen hij nog bij jou was?
Maar goed, los daarvan, blij dat het je man niet meer is, als hij zo liegt over vanalles en nog wat, nu nog zoon sterker maken en uitleggen dat je nooit hoeft te liegen om dingen beter over te laten komen of zo (want ja dat kan nu wel, dat zoon van pa gaat leren dat je soms beter liegen kan, en dat wil je niet natuurlijk) en communicatie via de nieuwe partner van je ex man.
Maar als een kind merkt dat moeder boos wordt op vader om bepaalde dingen die niet kloppen, dan zal het kind nog veel meer gaan liegen.
Wat betreft medische kwesties kun je inderdaad misschien beter de partner van ex aanspreken.
Maar verder zou je toch andere strategieën moeten ontwikkelen. Als je er vrijwel zeker van uit kunt gaan dat je ex niet de waarheid spreekt moet je zorgen dat je zelf de informatie krijgt die van belang is, bijvoorbeeld over de talentenjacht.
Als je zoon iets vertelt wat niet overeen komt met het verhaal van vader, dan is het echt de vraag of je je daarover druk moet maken, bijvoorbeeld 1 uur zonder toezicht of 3 uur zonder toezicht. Een kind vertelt niet uit zichzelf: ik was 3 uur in de speeltuin zonder toezicht. Minder met vader praten zou een oplossing kunnen zijn, dan heb je geen last van informatie die achteraf niet blijkt te kloppen, waar jij je dan vervolgens weer druk over maakt.
Je zegt: 'Puur en alleen omdat vader en ik uit elkaar zijn hoeft nog niet te betekenen dat hij een dubbel leven moet leiden.' Je zoon heeft wel degelijk te maken met twee verschillende opvoedsituaties. Dat is het gevolg van de scheiding. De vraag is waar dat problemen oplevert en in jouw situatie levert dat problemen op, omdat je de vader steeds betrapt op leugens en ondertussen ook je zoon steeds meer ziet gaan liegen. Dit is echter een situatie die je zelf heel goed kunt oplossen: accepteer dat je zoon voor een deel van zijn leven een leven heeft waar jij niet bij bent, wat niet onder jouw toezicht valt en waar je geen zeggenschap over hebt. Jij moet je uit dit verhaal terugtrekken.
Ik vind de optie van het belhorloge dan ook geen goed idee. Sorry, je schrijft het heel mooi en lief: 'Niet voor het gps gedeelte, daarin vertrouw ik zoon 100% maar zodat mocht er iets zijn dat hij zijn vader en ik altijd kan bereiken.' Maar ik durf te wedden dat, zodra er iets is, jij gaat checken waar je zoon is en of het verhaal van vader wel klopt, en dat het niet de bedoeling zal zijn dat zoon zijn vader gaat bellen als hij bij jou is.
Om het even heel hard te zeggen: jij hoort niet thuis in het verhaal van vader en zoon. Als dat besef tot je doorgedrongen is hoop ik dat je een gezondere situatie creëert voor iedereen.
Tsjor
tsjor schreef op 20-08-2022 om 16:27:
Maar als een kind merkt dat moeder boos wordt op vader om bepaalde dingen die niet kloppen, dan zal het kind nog veel meer gaan liegen.
Wat betreft medische kwesties kun je inderdaad misschien beter de partner van ex aanspreken.
Maar verder zou je toch andere strategieën moeten ontwikkelen. Als je er vrijwel zeker van uit kunt gaan dat je ex niet de waarheid spreekt moet je zorgen dat je zelf de informatie krijgt die van belang is, bijvoorbeeld over de talentenjacht.
Als je zoon iets vertelt wat niet overeen komt met het verhaal van vader, dan is het echt de vraag of je je daarover druk moet maken, bijvoorbeeld 1 uur zonder toezicht of 3 uur zonder toezicht. Een kind vertelt niet uit zichzelf: ik was 3 uur in de speeltuin zonder toezicht. Minder met vader praten zou een oplossing kunnen zijn, dan heb je geen last van informatie die achteraf niet blijkt te kloppen, waar jij je dan vervolgens weer druk over maakt.
Je zegt: 'Puur en alleen omdat vader en ik uit elkaar zijn hoeft nog niet te betekenen dat hij een dubbel leven moet leiden.' Je zoon heeft wel degelijk te maken met twee verschillende opvoedsituaties. Dat is het gevolg van de scheiding. De vraag is waar dat problemen oplevert en in jouw situatie levert dat problemen op, omdat je de vader steeds betrapt op leugens en ondertussen ook je zoon steeds meer ziet gaan liegen. Dit is echter een situatie die je zelf heel goed kunt oplossen: accepteer dat je zoon voor een deel van zijn leven een leven heeft waar jij niet bij bent, wat niet onder jouw toezicht valt en waar je geen zeggenschap over hebt. Jij moet je uit dit verhaal terugtrekken.
Ik vind de optie van het belhorloge dan ook geen goed idee. Sorry, je schrijft het heel mooi en lief: 'Niet voor het gps gedeelte, daarin vertrouw ik zoon 100% maar zodat mocht er iets zijn dat hij zijn vader en ik altijd kan bereiken.' Maar ik durf te wedden dat, zodra er iets is, jij gaat checken waar je zoon is en of het verhaal van vader wel klopt, en dat het niet de bedoeling zal zijn dat zoon zijn vader gaat bellen als hij bij jou is.
Om het even heel hard te zeggen: jij hoort niet thuis in het verhaal van vader en zoon. Als dat besef tot je doorgedrongen is hoop ik dat je een gezondere situatie creëert voor iedereen.
Tsjor
Hi Tsjor, ik moet eerlijk toegeven dat ik dit wel een hele bijzondere manier van kijken vindt. Het enige waar het mij om gaat is dat zoon niet tussen schip en wal beland. Het voelt voor mij nu ook een beetje dat je zegt dan had je maar niet moeten scheiden. Ja zo werkt het natuurlijk niet. Ook waar is hier de verantwoordelijkheid voor vader die naar voren komt? Ik kan mezelf in 30 hoeken en vormen gaan persen zodat het voor vader werkt maar ik vraag me af of dat goed is voor zoon. Uiteindelijk draagt hij evenveel verantwoordelijkheid voor veiligheid en opgroeien van zoon waar hij laks mee om gaat. Moet ik zoon dan gewoon aan zijn lot overlaten? Je reactie lost helemaal niks op? Er worden ook aannames in gemaakt waar ik van schrik? Zoon mag ten alle tijden vader bellen wanneer hij wil. Probleem is dat vader nooit op neemt dus hopelijk neemt hij wel op als zoon belt als mijn naam niet in het scherm staat… en natuurlijk ben ik er voor zoon als vader niet helpt. Mijn aanname hierin is dat zoon alleen zal bellen als er iets is en niemand anders bereikbaar is. Het is wel te hopen dat ik dan natuurlijk help. Daarnaast als vader liegt en zoon nu ook begint te liegen. Hoe wordt dit probleem opgelost door het gewoon te negeren? Moet ik dan niet meer met zoon praten?
Ik snap je wel, maar Tsjor ook. Ik denk dat je het voor jezelf makkelijker maakt als je zo min mogelijk extra hoeft te bespreken met je ex. Als jullie zoon bij vader en zijn partner is, dan zijn het de regels van vader, misschien gaat het anders dan bij jou en is vader makkelijker (veel vaders zijn veel makkelijker, maar dat wil niet meteen zeggen dat het slechter is) en echt belangrijke dingen geef je door aan vader maar zeker ook aan de nieuwe partner met het verzoek of ze er alsjeblieft ook op wil letten (zoals bij de eczeem)
Gelukkig wordt jullie zoon ieder jaar ouder en wijzer en zou ik vooral proberen hem weerbaar te maken.
Dat horloge, ik weet niet of het een goed idee is. Straks zegt pa, doe maar af zodra je bij mij bent.
Bij mijn nieuwe partner ook een ex die veel en veel voorzichtiger met kind is dan zijn-ex partner, maar hij doet geen onverstandige dingen, echter ik weet bijna wel zeker dat de kinderen bij mijn nieuwe partner meer mogen dan bij de ex-partner. (later thuiskomen e.d., maar ze zijn al 16+ en hebben inmiddels zelf ook wel bewezen dat ze dat prima aankunnen) kan me voorstellen dat dat met 5 jaar lastig is om met andere regels om te gaan dan je zelf zou willen
MoedervanAbelien schreef op 20-08-2022 om 16:39:
[..]
. Daarnaast als vader liegt en zoon nu ook begint te liegen. Hoe wordt dit probleem opgelost door het gewoon te negeren? Moet ik dan niet meer met zoon praten?
Dat zoon liegt komt doordat je van twee kanten informatie krijgt. Ik heb nooit geweten hoe mijn kinderen vanuit vader van A naar B gingen en hoe lang ze alleen buiten speelden. Dat soort dingen besprak ik helemaal niet met mijn ex. Als je het van vader niet hoort en als je zoon niet merkt dat bepaalde informatie kennelijk bij jou verkeerd valt, hoeft hij ook niet te liegen. Ja dus, het kan echt rust brengen om bepaalde dingen niet te weten en/of te negeren.
Dat is niet zo gemakkelijk als je zelf helemaal anders aankijkt tegen de zelfstandigheid die je zoon krijgt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik enkele uren alleen in een speeltuin voor een vijfjarige ook wel gortig vind. Maar of je ingaat op je impuls om in te grijpen, is van meer dingen afhankelijk dan het pure feit dat jij het te lang vindt. Als er een soort machtsstrijd ontstaat tussen vader en jou waar zoon dan tussen gemangeld wordt (gezien het liegen) moet je gaan afwegen wat het schadelijkst is. Ik denk dat bij alles waar je op aanslaat de vraag moet zijn: Kan ik dit laten gaan? En dat je pas moet ingrijpen als het echt, echt, echt belangrijk is, zoals met die eczeem, en dan nog moet je vriendelijk om hulp vragen. Je kunt honderd keer vinden en zeggen: Hij moet zijn verantwoordelijkheid toch nemen! Maar als hij het niet doet, doet hij het niet ten daar helpt geen moedertje lief aan. Pick your battles dus, in dit geval met je ex.
Max88 schreef op 20-08-2022 om 10:07:
Tjor:"Ik vind dat je je behoorlijk gedetailleerd bezig houdt met de opvoeding van je kind bij je ex. Sommige dingen zie je vanzelf wel, bijvoorbeeld de uitslag op zijn huid. Dan zucht je diep en zorg je dat jij wel de goede zalf gebruikt."
Weet niet of je ooit een allergisch/eczeem kind hebt gehad met een huid waar de gaten invallen, diie openbarst, maar dat werkt zo natuurlijk niet.
Een kind de medische- en/of behandeling onthouden is in zo'n geval schadelijk en letterlijk pijnlijk, kan een infectie bijkomen enz. Het gaat niet om de verkeerde kleur sokken he.
Dit ja.
En langs een drukke weg laten lopen of uren in een speeltuin alleen laten. Het is 'n kind van 5.
Ik vind het allemaal niet echt getuigen van een heel verantwoordelijke vader.