Laatste kans.. Gesprek

Wat het erg lastig maakt is dat je als je een beetje normaal denkt, je bij verwijten van je partner ervan uitgaat dat hij die verwijten geeft omdat hij graag verandering wil. Je gaat er niet vanuit dat die verwijten een ander doel kunnen hebben. Namelijk dat jij je minderwaardig aan hem voelt en vooral je best doet om je zogenaamde schuld te verminderen waardoor je geen energie hebt om hem ergens op aan te spreken of zelfs ook maar iets van hem te verwachten. Bereiken dat je alleen al dankbaar bent dat hij nog bij je wil zijn, als je eenmaal bent gaan geloven dat je minderwaardig aan hem bent. 
Volgens mij werkt dit vaak heel goed omdat het zo onnatuurlijk is om het te doorzien. Als je een beetje normaal bent dan zou je zelf als je verwijten geeft in een relatie toch vooral verandering op het oog hebben. Natuurlijk kan er meer bijkomen (puur even afblazen bijvoorbeeld). Maar wij kunnen ons niet zo makkelijk voorstellen dat er ook mensen zijn die standaard iets anders op het oog hebben als zij verwijten maken. Het kan ook schokkend zijn om te bedenken dat juist je partner zo iemand is. Het heeft iets moois om te bedenken dat hij jou wil verbeteren, zelfs als het niet op de juiste manier wordt gebracht. Het heeft daarentegen iets heel lelijks om te bedenken dat hij helemaal niet bezig is om jou te proberen te verbeteren maar alleen afstand aan het scheppen is. 

Niet zo’n vrolijke boodschap. Maar nu je toch al zo ver bent, kan het misschien helpen om dit te overwegen. Helpen om je mentale energie goed te gebruiken. En om goed voor jezelf te zorgen. 

In de tijd dat ik en de man van wie ik toen nog niet wilde scheiden hulp hadden van twee hulpverleners van de gemeente, zei hij mij dat hij een gesprek met mij wilde aan de hand van een lijst van dingen waar ik volgens hem aan moest voldoen. Je had toch al een lijst besproken, zei ik. Dit wordt een toplijst. Ik was niet bang voor een lijst, want dan kon ik eerlijk vertellen waar ik aan zou willen voldoen en waaraan niet. Want er zaten echt onzin zaken bij. Op zich kon ik toen natuurlijk ook wel weten dat het een eindeloos  geploeter zou worden als er dan toch zomaar weer een ander lijstje ter sprake gebracht kon worden. Maar goed, ik wist toch niets anders te doen dan te vragen wanneer we dit dan zouden gaan bespreken. Niet met jou alleen zei hij, dat doe ik als we bij de hulpverleners zijn. Dus daar stelde ik mij op in, met de hoop dat dan voor eens en voor altijd duidelijk zou worden (met getuigen erbij) dat hij het of met mij kon doen zoals ik zei dat ik zou kunnen zijn, of ter plekke zou verzinnen wat er dan zou moeten gebeuren. En hoewel ik niet wilde scheiden, was ik er zelf eigenlijk wel aan toe te hopen dat er dan duidelijkheid zou komen. Maar het liep anders. Toen we bij de hulpverleners waren en ik het hier op bracht, deed iedereen of ik gek was. De hulpverleners en mijn man.. 

Nog steeds twijfel ik er aan of ik inderdaad helemaal niet mee had moeten gaan in het idee alleen al dat er een lijstje besproken zou moeten worden op zijn bevel.. Of dat ik gewoon niet goed ben begrepen in mijn plan nu dan maar eens duidelijkheid af te dwingen. 

Wel heb ik begrip voor mijzelf en mijn twijfel omdat ik steeds beter zie hoe ingewikkeld het is in een relatie te zitten met iemand die zo heel anders is als je denkt te mogen verwachten. En die dan zelf ook speelt met de verwachtingen die jij denkt te mogen hebben. 

TO: En als je hem vraagt: "Noem 1 reden waarom we NIET uit elkaar moeten gaan?", wat is dan zijn antwoord?

Context: mijn dierbare ex vond het niet nodig om te scheiden want 'We hebben het toch goed zo', en kwam met allerlei voorbeelden van zaken die helemaal niets met onze relatie te maken hadden. Het waren dingen die ik ook (en meestal beter) zonder hem kon hebben.

Dat was een enorme eye-opener voor ons beiden.

Betsie77, er is al veel gezegd en de inbreng van Thera is zeker verhelderend als mogelijkheid en andere visie.
Je wacht nog steeds op hem, op zijn duidelijkheid en op zijn goedkeuring. Ondertussen zijn jullie elkaar over en weer van alles aan het verwijten: hij doet dit niet goed, zij doet dat niet goed. Jij legt je klacht over de relatie neer en het antwoord is dat het teruggekaatst wordt: het ligt aan jou. Zo ook omgekeerd.
Wat je eigenlijk wil is dat hij ervoor zorgt dat jullie op een nette manier samen besluiten of je verder wil of niet. Maar dat lukt niet, helaas. Ik denk omdat jullie allebei nog in een 'het is zijn/haar schuld' zitten over de relatie zelf.

Wellicht is het goed om voor jezelf een tijdslijn te maken. Je weet dat het mis gaat in deze relatie. De eerstvolgende keer dat hij met allemaal verwijten komt concludeer je: ik kan prima met mezelf leven, maar het is duidelijk, ik ben niet de goede partner voor jou.
Dat moet dan wel leiden tot concrete stappen. Die concrete stappen hebben betrekking op: zorg dat je een tas hebt klaar staan met relevante spullen, als je ineens wil vertrekken; zorg dat je een opvang/gastadres hebt; financiën, beschikbaarheid over geld; zorg dat je goed zicht hebt op je woonsituatie: koop/huurhuis, inschrijven bij woningbouw dan wel kijken of je de helft van de overwaarde kunt overnemen. Daarna zal het enige tijd onrustig zijn, totdat jullie het erover eens zijn dat je naar een advocaat/mediator moet stappen om de scheiding te regelen. Hij gaat dit niet allemaal netjes voor je oplossen, je zult zelf daarin stappen moeten zetten. Hoeveel tijd gun je jezelf nog?

Tsjor

Betsy, wat een treurnis. Voor mij is het helder dat jij duidelijk gesprek wil. En jouw man alles er aan doet om weg te komen. Smoesjes. 

Mijn advies is net als velen hier: neem regie op je eigen leven. Je bent niet gelukkig. Deze manier van aanpassen en communicatie maakt jou onzeker. 

Kortom wat houdt jou tegen om te zeggen: lieve partner: dit is wat gaat gebeuren vanaf mijn kant. 

betsie77 schreef op 16-01-2022 om 11:00:

Nog steeds stil...
Toen ik paar dagen terug over begon, en dus aangaf mij erg ongelukkig te voelen en niet meer door te kunnen en willen op deze manier. Zijn reactie; of we dit gesprek vrijdagavond konden doen (hij moest die middag een spoedklus op werk doen; plots...) of zaterdag (ben dan vrij; in alle rust noemt hij..). "Prima, en logisch toch", zou je zeggen..

We zijn weer een paar dagen verder en nog stil. Letterlijk en figuurlijk stil. Ben heel geduldig, heel begripvol, rustig.
Gaat al lange tijd op deze manier. Gisteren is hij gaan klussen bij zijn vriend, was hij moe bij terugkomst.
Als de stilte te lang duurt, voel ik nog meer eenzaamheid/ niet serieus genomen te worden nog meer zekerheid dat er weinig meer te redden valt.

Gaat dus al langer op deze manier. Qua gevoel maakte deze stilte mij 'ongeduldig' en wilde ik duidelijk (in woorden).
Vanuit deze ongeduld benaderde ik hem dan opnieuw hiervoor om te vragen wanneer hij tijd had hiervoor.
Dan begon verwijt; mijn timing niet goed was..Ik te doordram.. hij geen tijd had.. hij zelf aangeeft wanneer etc

Vind het zo oneerlijk.. ik dram niet door, geef het rust, wacht in alle geduld.. maar mijn timing is nooit goed; altijd wel een argument vanuit hem. Dat kan dat mijn timing niet oké was, maar op de vraag wanneer/ hijzelf een moment mag kiezen, kwam ook niets!

Ik ben mij heel lang gaan aanpassen, ook onbewust te denken dat dit aan mij lag. Zie het nu anders. Hij vlucht. Hij komt vanuit hem geen gesprek, geen initiatief. Hij weet dondersgoed dat ik geduldig ben, maar wil schuld blijven afschuiven. (Als ik dit hardop zou zeggen, zou ik ook nog eens te horen krijgen dat ik vooroordeelen heb/ aan mezelf moet werken, mijn denken het probleem is)

Dit is mijn zwakke punt, "mijn schuld" hierdoor ga dan weer 'aan het werk'
Ik zie en weet dat ik er alles aan heb gedaan. Maar mijn gevoel... waarom zit die in de weg?

Waarom loopt ie ervoor weg? Waarom kan hij niet eerlijk toegeven hoe hij erin staat?
Waarom heb ik deze 'bevestiging' van hem of medewerking van hem nodig om met een goed gevoel alles af te ronden?

Echt, volgens mij gaat je man dat gesprek niet beginnen. Hij wil niet scheiden (denk ik), dus hij zal daarin geen stappen zetten. Van hem zal het initiatief niet komen, dus wacht daar niet langer op. Pak zelf het heft in handen en vertel hem wat jij gaat doen cq wat er gaat gebeuren. Hij heeft de mogelijkheid gehad om erover na te denken en erop terug te komen - doet dat niet - dan vind ik dat jij nu moet/kunt doorpakken. Sterkte!

"We zijn weer een paar dagen verder en nog stil. Letterlijk en figuurlijk stil. Ben heel geduldig, heel begripvol, rustig.
Gaat al lange tijd op deze manier.
Als de stilte te lang duurt, voel ik nog meer eenzaamheid/ niet serieus genomen te worden 

Gaat dus al langer op deze manier. Qua gevoel maakte deze stilte mij 'ongeduldig' en wilde ik duidelijk (in woorden).
Vanuit deze ongeduld benaderde ik hem dan opnieuw hiervoor om te vragen wanneer hij tijd had hiervoor.
Dan begon verwijt; mijn timing niet goed was..Ik te doordram.. hij geen tijd had.. hij zelf aangeeft wanneer etc

Vind het zo oneerlijk.. ik dram niet door, geef het rust, wacht in alle geduld.. maar mijn timing is nooit goed; altijd wel een argument vanuit hem. Dat kan dat mijn timing niet oké was, maar op de vraag wanneer/ hijzelf een moment mag kiezen, kwam ook niets!"

Wat als hij nou een heel goed inziet dat hij je hiermee in de tang heeft? Met al dat zwijgen, niet reageren, of stekelig reageren? wat als hij heus wel voelt dat jij ongeduldiger en eigenlijk smachtender naar een antwoord of een geste van zijn kant wordt? Dan wordt je dus geplayd bij het leven!

Maar misschien is het niet zo en is het gewoon onverschilligheid en 'oh het vrouwtje heeft weer wat, het zal mijn tijd wel duren'. 

Welke van de twee heb je liever? Eigenlijk maakt dat niet uit want in beide gevallen heb je te maken met een partner die geen rekening houdt met jouw gevoelens. 

Je blijft hem maar een kans geven vanuit goede bedoelingen. Maar dat werkt dus tegen je. Jouw geduld wordt zijn macht. Tot je het omkeert en voor jezelf kiest. Ik denk, gebaseerd op wat je hier schrijft, dat je weinig andere keuzes hebt dan dat te doen: voor jezelf kiezen. Je bent meer waard dan dit. 

Of angst, kan ook. Als hij iets gaat zeggen, dat er dan een hele verbale lading over hem heen komt en dat hij daar geen zin in heeft. Plus inderdaad angst voor scheiding, dan alleen komen te staan.

Tsjor

Soms weet je het ook zelf wel, al wil je niet die keuze maken.
Ik woon zelf nu sinds 4 maanden alleen met de kinderen.
Dat had ik veel eerder moeten doen, maar dat zag ik toen niet. (bijna 11 jaar)

Kan me voorstellen dat je boos bent. Doet hij het er niet gewoon om? Het klinkt nogal passief agressief. 

sterkte

Hij wil het gewoon jou weer in de schoenen schuiven, dat jij niet op het juiste moment een gesprek met hem wil. Je hebt hem nu vaak genoeg de kans geven. Nu doorpakken! sterkte!

Blijf in je eigen spoor. Wat heb je gezegd? Wat ga je doen?
Hij heeft het steeds te druk met zijn werk. Is hij zelfstandig ondernemer? Gaat de zaak niet goed? Ben je al eens 's avonds naar zijn werk gegaan? Wellicht heeft hij daar tijd om te praten. En wellicht is dat ook een betere plaats dan thuis,w aar de kinderen bij zijn.

Als hij zegt: 'ik wil praten' maar hij komt weer te laat thuis hoef je niet te gaan zitten wachten op de volgende gelegenheid. Je kunt je eigen richting duidelijk maken, bijvoorbeeld: je had vandaag geen tijd meer, ik heb ook geen tijd meer. Of: schrijf je verhaal maar op als je tijd hebt. Of: ik wil graag met je praten onder begeleiding van een advocaat/mediator (met naam bijvoorbeeld, iemand die je vertrouwt) etc. etc.

Zeggen dat je iets gaat doen en het dan niet doen maakt je zwak. Maar je hoeft ook niet radicaal te gaan doordrammen. Luisteren naar zijn niet-spreken kan ook helpen.

Tsjor