Kop in het zand steken
Hoi allemaal.
Mij partner steekt na mijn scheidingsmelding zijn kop in het zand. We hebben al zoveel gepraat en iedere keer weer doet hij de dag er na weer alsof er niets gezegd is. Koopt bloemen voor me op valentijnsdag, blijft praten over de toekomst. Dit gaat al maanden zo. We wonen nog in 1 huis, omdat hij nergens anders heen kan. Samen hebben we geen kinderen, ik heb wel 2 volwassen kinderen. Tijdens de gesprekken waarin ik aan geef geen toekomst meer te zien. Is hij emotioneel zegt niet zonder mij en de kleinkinderen te willen, zijn voorstel is om samen te blijven wonen in 1 huis tot hij wat anders heeft. Maar samen in 1 huis is zo moeilijk voor me, ik wil hem niet op straat zetten en dat doe ik dan ook niet. Maar ik zit klem, ik kan geen kant op. Het huurhuis daar blijf ik wonen, hij zou tzt teruggaan naar zijn fam 200 km verderop. Ergens particulier wat huren kan niet want dan moet ik worden uitgeschreven worden op mijn eigen adres. Een beroep doen op mijn kinderen daarmee wil ik ze ook niet belasten. Mijn partner wil en kan niet geloven dat we uit elkaar gaan. Er is maar 1 optie dat is dat ik hem pijn moet doen door uit huis te gaan. En hem voor zo lang als het duurt in het huurhuis laten wonen. Maar ik kan nergens heen, zijn er mensen met een soort gelijk ervaring. De scheidingsmelding is kennelijk niet duidelijk genoeg als je niet meteen op staat en weg kan lopen.
Wie van jullie tweeën heeft recht op het huurhuis en waarom?
Over hoeveel tijd heb je het? Ik vind het raar dat je man geen tijd krijgt voor verwerking. Scheidingsmelding en hop weg Jij gaat wel snel zeg. Dan moet je inderdaad zelf elders even gaan wonen. Onzin dat dat lastig is. Onderhuur. Huisje op camping. Tijdelijk bij vriendin oid. Spreek dan een periode af van x maanden voor hem om huis te zoeken. Jij bent zo te lezen blijkbaar al stappen verder. Hij verliest voor zijn gevoel alles en is niet zijn keuze. Hij moet een huis gaan zoeken begrijp ik. Dus actie nemen. Want jij vind het moeilijk om nog in 1 huis te wonen. Waarom help je hem daar dan niet mee? Jij wil het toch snel? Hij heeft nog hoop zeg je? Wees duidelijk naar hem (ik wil uit elkaar en er is geen hoop). Vertel waarom (lees je in draadjes hier de ander krijgt klap en snapt er niks van, wil compassie, wil het snappen). Enne hij verliest toch niet zijn kleinkinderen als jullie ex-partners zijn, daar kan toch een band mee blijven?
Je hebt al volwassen kinderen dus je man zal niet zo jong meer zijn. Hij zal heus niet vertrekken denk ik, mannen van die leeftijd wonen niet graag alleen. Dus niet te veel faciliteren met eten, boodschappen, was en dergelijke.
Relaties gaan soms uit, dat is het leven en het is geen kleine jongen meer hij moet op eigen benen leren staan.
Goedemorgen,
Dank voor jullie reacties, het is niet zo dat ik te snel ga. Sinds vorig jaar heb ik aangegeven geen toekomst meer samen te zien. Het huurhuis staat op mijn naam, maar we zijn getrouwd en dat maakt dat hij wettelijk net zo veel recht heeft als mij. Echter hij zegt zelf als we uit elkaar gaan dan blijf ik niet in deze regio wonen en ga ik terug naar de randstad. De kleinkinderen ziet hij paar x per week maar hij beseft dat als hij zo ver weg woont dit niet meer zo kan, en ze stukken minder gaat zien. Het is niet alleen voor mij moeilijk het is voor ons beide moeilijk. In principe leven we nog steeds op dezelfde manier samen als we altijd al deden. We delen geen slaapkamer samen maar voor de rest alsook voor de familie is er niets veranderd. Dit is voor beide moeilijk om te realiseren en te accepteren dat we uitelkaar gaan met de wetenschap dat we waarschijnlijk komend jaar nog steeds samenwonen. Het is meer dat hij blijft proberen om zijn liefde te betuigen in de hoop dat ik in ga zien dat ik niet moet gaan scheiden. Dat geeft een ongemakkelijke situatie, afstand nemen is moeilijk en iemand keer op keer weer afwijzen erg pijnlijk voor ons allebei. En ik ben duidelijk. Iedere keer weer. Maar voelt alsof ik steeds hem weer opnieuw pijn doe, en teleurstelt door hem steeds af te wijzen
Ik weet niet wat je bedoelt met een scheidingsmelding, maar de meest duidelijke manier om aan te geven dat het over is, is een verzoek tot echtscheiding indienen. Zolang je dat niet doet, is het toch logisch dat hij je wens niet serieus neemt? De volgende stap is dingen apart van elkaar gaan doen. Dat er voor de familie niets veranderd lijkt te zijn, ligt toch echt aan jezelf. Zet dingen in gang, maak vast samen een lijst met te verdelen spullen, ga alleen op familiebezoek, bespreek de scheiding, vraag in je vriendenkring naar mogelijkheden voor (tijdelijke) woonruimte. Als jij wacht tot hij vanzelf verdwijnt, gebeurt er niets.
'zijn voorstel is om samen te blijven wonen in 1 huis tot hij wat anders heeft. Maar samen in 1 huis is zo moeilijk voor me,'. Als ik het goed begrijp zit de moeilijkheid voornamelijk in het feit, dat hij in zijn gedrag steeds zijn liefde aan jou betuigt en niet kan accepteren, dat je zijn liefde niet meer wil. Wellicht moet je het daar met hem over hebben, heel duidelijk: ik wil geen liefdesbetuigingen meer van jou, want dat maakt het leven voor mij hier in dit huis ondraaglijk. En dat maar blijven herhalen.
Wellicht kun je ook kleine stappen zetten alvast: ieder doet eigen boodschappen, niet meer samen eten, financiën alvast gaan scheiden. Niet als een soort straf (ik faciliteer jou niet meer), maar als een concretisatie van het proces waarin jullie zitten.
Wellicht is het dan toch verstandig om de situatie ook kenbaar te maken aan jullie omgeving, zodat anderen ook anders gaan reageren op jullie en wellicht ook gaan meedenken over een oplossing. Als je geen kapitalen bezit is verhuizen naar de randstad geen sinecure, hulp van zijn familie zou welkom zijn.
Dat hij dan ook maar moet verhuizen maakt het natuurlijk extra pijnlijk voor hem. Zijn jullie al begonnen met het echtscheidingsproces, hebben jullie al contact gezocht met een advocaat/mediator? Het moeten verhuizen is de slotsom van dat proces, maar het lijkt alsof je het nu aan het begin hebt gezet.
In hoeverre wordt zijn verzet ingegeven door de liefde voor jou of door de angst om ergens in zijn eentje te moeten gaan wonen? Hoe was zijn woonsituatie voordat jullie gingen trouwen?
In hoeverre zijn de problemen die bij jou tot de conclusie hebben geleid dat jij wil gaan scheiden zichtbaar en herkenbaar geweest voor hem, hebben jullie daar iets aan gedaan, relatietherapie bijvoorbeeld?
Heb jij een eigen leven, activiteiten die jou uit huis halen? Heeft hij dat? Hoeveel tijd brengen jullie nu (wellicht noodgedwongen) samen door in huis?
Dat zijn zomaar wat vragen die bij mij opkomen, wil niet zeggen dat je ze moet beantwoorden.
Tsjor
Wat ik vreemd vind is dat jij wil scheiden en hij dan het gezamenlijke huis uit moet. Als ik hem was bleef ik zitten waar ik zat en ging ik helemaal niks regelen. Jij wil scheiden, dus jij regelt het maar. Waarom moet hij aan de slag?
Riley, ik denk dat je stappen moet zetten om de echtscheiding echt in gang te zetten. Hij wil niet, dus als je op hem gaat zitten wachten, gebeurt er niets. Ga naar een advocaat, neem er eentje die verstand heeft van echtscheidingen en die de-escalatie als uitgangspunt heeft.
Als je in deze rubriek het draadje "samenwonen met ex" leest, zie je waar ' samenwonen tot hij iets anders heeft' op kan uitdraaien.
Het is natuurlijk ook mogelijk dat hij, als puntje bij paaltje komt, uiteindelijk toch het huurrecht van de woning claimt. Maar dat zie je dan wel weer. Eerst maar eens stappen zetten om.die echtscheiding te starten en dan gaandeweg kijken in hoeverre jullie het over dingen eens kunnen worden.
Een daadwerkelijke start van de procedure zal vast ook helpen om hem ervan te doordringen dat het menens is.
Groeten,
Temet
Je zult inderdaad wel duidelijker moeten zijn als je echt verandering wil. Ik zou denken dat je dat misschien niet wil omdat je in feite niets onderneemt.
Dus, vraag de scheiding aan; maak stappen. Maak met hem een afspraak wanneer hij uit huis moet zijn.
Ga alvast binnenshuis scheiden; van bed heb je al gedaan maar ook van tafel. Niet samen koken, samen eten ; vanzelfsprekend de was samen doen. Trek je eigen plan.
Of....ga nog eens goed nadenken over wat je echt wil.