Kleuter uitleggen over scheiding
Hallo,
Even kort een beeld schetsen van hoe de situatie in elkaar steekt.
Ik ben moeder van een jongetje van 6 jaar. We zijn sinds 5 jaar met zijn tweetjes. Vader is in eerste instantie helemaal uit beeld geweest en na een half jaar is het contact weer opgebouwd. Op verzoek van vader als volgt: ieder weekend een dag van 10 tot 17 uur. Met kerst twee nachtjes en twee keer een midweek in de zomervakantie.
Vorig jaar vroeg vader hem vaker te zien in de schoolvakanties. Ik heb hiermee ingestemd maar ook de consequenties verteld. Nu is het corona tijd, maar wil je dit nu dan is dit niet voor een jaar maar voor altijd.
(Hij heeft dit twee schoolvakanties volgehouden).
Ik doe er alles aan om contact goed te houden. Maar vader lijkt andere prioriteiten te hebben en heeft eerder aangegeven de verantwoordelijkheid niet te willen/ aan te kunnen. Tot zover.
Mijn zoontje is vrijdag thuis gekomen van een midweek weg met zijn vader en vriendin en heeft het erg leuk gehad. Maar ik kon merken dat mijn zoontje ergens mee zat, erg mopperig en kortaf naar mij toe. Ik dacht in eerste instantie dat hij even moest aarden en zijn draai weer moest vinden.
Tot hij snachts wakker werd en wilde vertellen waarom hij zich boos voelde naar mij.
Mijn vader zegt dat hij me heel erg mist, dus ik moet daar vaker heen.
Hoe zeg ik tegen mijn zoontje dat zijn vader dat wel zegt, maar dat zijn vader dat eigenlijk toch niet wil. Kan ik hulp zoeken dat te verwoorden naar mijn zoontje. Ik wil eerlijk zijn, maar wil ook niet zijn vader in een slecht daglicht stellen of mijn zoontje verdriet doen.
Iemand tips?
Ach wat sneu, zoveel druk op dat mannetje. Ik zou zeggen dat je snapt dat zijn vader hem mist. Dat jij hem ook mist als hij niet bij jou is. Maar dat jullie grote mensen zijn die daar zelf mee om kunnen gaan en dat hij daar niet verantwoordelijk voor is.
Behalve het missen, zou ik trouwens ook echt benoemen dat je het heel blij bent dat hij het bij papa ook fijn vindt. Altijd de boodschap meegeven dat hij bij papa echt gelukkig mag zijn.
Ik zou dit eerst terugleggen bij vader, tegen hem zeggen van "hé je geeft aan aan je zoon dat je hem veel mist en hij heeft daardoor aan dat hij meer naar je toe moet, is dit de bedoeling of dit wat je wilt wellicht kunnen we dan afspraken hierover maken". Daarnaast aan zoonlief zeggen dat je begrijpt dat pa hem mist want jij mist hem ook bij zijn afwezigheid en dat missen niet gelijk betekend dat je vaker naar hem toe moet of kan, wellicht kunnen ze samen af en toe FaceTimen ofzo.
" Ach wat sneu, zoveel druk op dat mannetje. Ik zou zeggen dat je snapt dat zijn vader hem mist. Dat jij hem ook mist als hij niet bij jou is. Maar dat jullie grote mensen zijn die daar zelf mee om kunnen gaan en dat hij daar niet verantwoordelijk voor is."
Geheel mee eens. En ik zou inderdaad even met vader bespreken dat hij moet oppassen met wat hij zegt omdat kind zich verantwoordelijk gaat voelen voor het welzijn van vader, en dat is niet de bedoeling.
Als vader meer omgang wil, dan moet hij dat met jou regelen, niet met een kind van zes. Plus kind is niet verantwoordelijk voor het gevoel van gemis van zijn ouders dus vind ik het niet wenselijk om hem daarmee lastig te vallen.
Daarnaast is een omgangsregeling niet vrijblijvend dus vader moet goed nadenken over wat hij wil en aan kan en dat ook naleven. Steeds afzeggen zorgt voor teleurstelling en een gevoel van onbetrouwbaarheid bij kind.
MamaE schreef op 15-08-2022 om 09:36:
Als vader meer omgang wil, dan moet hij dat met jou regelen, niet met een kind van zes. Plus kind is niet verantwoordelijk voor het gevoel van gemis van zijn ouders dus vind ik het niet wenselijk om hem daarmee lastig te vallen.
Daarnaast is een omgangsregeling niet vrijblijvend dus vader moet goed nadenken over wat hij wil en aan kan en dat ook naleven. Steeds afzeggen zorgt voor teleurstelling en een gevoel van onbetrouwbaarheid bij kind.
Precies dit.
Ik zou tegen de vader zeggen dat dit soort dingen eerst met jou besproken moeten worden. De omgangsregeling bespreken de ouders onderling. Niet met een kind van zes. Voor zo ver dit bespreken is en niet emotionele chantage.