Kinderen vertellen over partner
Hoi,
Mijn vriend en zijn ex zijn 5 jaar geleden uit elkaar gegaan. Ze bleven in 1 huis en ontliepen elkaar bijna volledig. Anderhalf jaar geleden zijn ze wel apart gaan wonen (bird nesting) en sinds 8 maanden heeft ieder zijn eigen huis. Nu zijn ze pas officieel een maand gescheiden.
In het ouderschapsplan hebben ze afgesproken om een nieuwe partner voor te stellen na 6 maanden. En dat per zes maanden te bekijken. Wanneer vinden jullie dat die zes maanden ingaan? Nu de officiële scheiding erdoor is of sinds ze echt apart zijn gaan wonen.
We kennen elkaar een jaar nu. Het is gewoon serieus en zal morgen niet weg zijn (misschien over 20 jaar maar dat weet je nooit).
Zijn ex geeft nog geen “toestemming” om mij voor te stellen aan hun kinderen. Als hij dat wel doet pakt ze zeker de kinderen af (ze is zo een vrouw en ze roept het ook regelmatig als iets dr niet zint en als vrouw sta je helaas nou eenmaal sterk).
Straks moet ik wachten tot ze 18 zijn en dat duurt nog een jaar of 8. Hoe lang zouden jullie wachten?
Ik zie hem nu altijd als we beide geen kinderen hebben. Ik wil mijn kinderen ook niet voorstellen, omdat ik niet wil horen later dat hij voor een nieuw gezin heeft gekozen. Zitten we ooit eens aan tafel en zeggen mijn kids “die vakantie was toen leuk!” en denken zijn kids “maar waar waren wij dan, we wisten niet eens van jullie bestaan”. Voelt ook alsof hij dan heetst gelogen tegen zijn kids en wij een soort tweede bestaan zijn. Of overdrijf ik nu?
Een relatie beginnen met een gescheiden iemand, of die op dat moment al is gescheiden, of later, is gewoon een ding, als er kinderen bij betrokken zijn. Ik heb van meer mensen gehoord dat ze dit soort afspraken in het ouderschapplan zetten. Ik denk dat ze bedoeld zijn vanuit zorg voor de kinderen. Goed bedoeld. Alleen als het zover is, zitten ze in de weg.
Als jullie netjes dat plan willen blijven volgen, wacht dan de afgesproken tijd. Heeft ook voordelen. Je hebt de tijd samen. Als je elkaar pas een jaar kent, heb je die denk ik nog hard nodig om die 20 jaar te gaan halen.
En de kinderen afpakken.... Ik denk niet dat dat zo een vaart loopt. Zonodig zit daar ook nog een juridische kant aan. Dat heet "onttrekken van kind uit de ouderlijke macht". of "Oudervervreemding". Maar dat zal allemaal niet zo een vaart lopen. Dit zijn gewoon stuiptrekkingen van een afgelopen huwelijk, met kinderen.
Belangrijkste is: Zorg dat je goed blijft met zijn ex..... Wen eerst aan elkaar en zorg dat zij begint te zien dat jij geen bedreiging bent voor haar kinderen. En ja, ze zal woest zijn, dat je al een relatie bent begonnen met haar "man". Maar dat wisten jullie.
Goed blijven met zijn ex zou mooi zijn, maar dat heeft TS natuurlijk niet helemaal zelf in de hand. Als ex niks wil weten van de nieuwe partner dan is "goed worden", laat staan "goed blijven" niet echt een haalbaar doel.
TS kan wel zoveel mogelijk bijdragen aan werkbare verhoudingen door partner zoveel mogelijk zelf te laten doen/regelen en zich tegenover ex, netwerk etc niet op de voorgrond te plaatsen. En dan maar hopen dat ex het licht ziet, maar ja, garantie tot de deur.
Groeten,
Temet
Laat de ex de hik krijgen. Wanneer je informatie heeft kan dat nooit meer terug gedraaid worden. Jammer dan. Welkom in de jungle van de echtscheiding. Kinderen afpakken? Het is geen speelgoed. De kinderen gaan steeds meer zelf bepalen wat ze willen. Feit is wel dat de ouder die de meeste zorgdagen heeft ook de meest kans heeft om de kinderen emotioneel aan zich te binden. Als je het over afpakken hebt, dan is dat dan wat je bedoeld. Voordat een rechter een uitspraak doet die de zorgtoeslag verandert, dan ben je heel wat tijd en euro's verder!
Ik zou vooral lekker verder leven met je nieuwe partner. Genieten van elkaar en daarnaast genieten van de tijd met de kids. Voor je het weet zijn ze volwassen en heb je niks meer te zeggen. En dan trekt de ouder die altijd het relaxte was aan het langste eind!!!
Temet schreef op 31-03-2021 om 12:40:Goed blijven met zijn ex zou mooi zijn, maar dat heeft TS natuurlijk niet helemaal zelf in de hand. Als ex niks wil weten van de nieuwe partner dan is "goed worden", laat staan "goed blijven" niet echt een haalbaar doel.
TS kan wel zoveel mogelijk bijdragen aan werkbare verhoudingen door partner zoveel mogelijk zelf te laten doen/regelen en zich tegenover ex, netwerk etc niet op de voorgrond te plaatsen. En dan maar hopen dat ex het licht ziet, maar ja, garantie tot de deur.
Groeten,
Temet
Ja dat klopt, is ook lastig. Maar ik ben wel bang dat die ex de relatie va TS via de kinderen kan maken en breken.... Mama hoeft maar te laten blijken dat ze er niet zo blij mee is, en hup, de loyaliteit van de kinderen doet de rest....
Is echt moeilijk dit..... Ik geloof niet dat ik een oplossing weet. Ik heb dit zelf ook al een keer gehad, maar dan andersom. Als het kind niet wil, dan wordt het heel erg lastig....
Als vader zal altijd loyaal moeten blijven aan het kind, als hij niet iets blijvends wil beschadigen.
Hoi DeniseSamantha
Dit is echt lastig hoor. Ik heb een relatie gehad met een vrouw, waarvan de zoon mij niet accepteerde. Zodra de vader van mijn bestaan wist zette hij hem op tegen mij. Daarvoor ging het heel goed en vanzelf.
Ik had die man niet eens ooit gezien. Einde van het verhaal: Onze relatie is hierdoor geklapt. Precies wat jij beschrijft. Omgaan met elkaar wordt heel lastig als een ex gaat dwars liggen.
Dat zal zich beperken tot samen, nooit samen met de kinderen. Of je moet willen riskeren dat je nieuwe partner zijn kinderen "verliest". Zal niet zo een vaart lopen, maar de relatie kan een heel stuk bekoelen.
Als de ex niet wil, ben ik bang dat je die 6 maanden moet wachten. Zodat juridisch je niks in de weg gelegd kan worden. En daarna, zal je het moeten doen, als je de toestemming niet krijgt, het samen moeten doen, zonder toestemming. Het is echt kl....
Misschien zijn er wel instanties die je hierbij een beetje kunnen informeren hoe dit anders kan.
Ik denk dat het wel helpt om ijzerenheinig de andere ouder als mens 'hoog' te houden. Mijn ex heeft bij tijd en wijle ook de neiging gehad de kinderen 'in te lichten' over wat ik allemaal verkeerd heb gedaan. Dat is heel lastig. Je wordt zelf pissig en voelt je verongelijkt. De kinderen raken ervan overstuur en hebben vragen. Mijn uitgangspunten zijn altijd geweest:
- Mijn emoties zijn mijn emoties, die verwerk ik zelf of met anderen dan mijn kinderen (geen 100% score gehaald natuurlijk
- Mensen maken fouten. Dus ja, natuurlijk heb ik fouten gemaakt.
- Mensen kijken van verschillende kanten naar dingen. Ik kijk er anders naar. Papa heeft hier pijn van. Ik begrijp dat hij er niet op dezelfde manier naar kan kijken.
- Ik begrijp dat dit oud zeer er zit bij papa. Scheiden is niet fijn, erg moeilijk. Mensen kwetsen elkaar en hebben daar pijn van. Ik heb beslissingen genomen die grote gevolgen voor hem hebben gehad. Ik vind het verdrietig voor hem dat hij er zoveel last van heeft en dat hij niet een andere manier kan vinden om met de pijn om te gaan. (dan woede-aanvallen te hebben en over mij te tieren).
- Het is niet jullie probleem. Hij zou het niet bij jullie moeten neerleggen. Jullie hoeven niet voor mij op te komen. Ik vind het niet fijn dat papa dit soort dingen over mij denkt en zegt, maar ik heb er ook niet zo heel veel last van. Ik hoop vooral dat papa er op den duur minder pijn van heeft.
Een enkele keer heb ik beschuldigingen waar ze mee kwamen beknopt toegelicht, omdat ik zag dat ze echt overstuur en in de war waren van het idee dat ik dat hun vader 'zou hebben aangedaan'. Maar altijd met bovenstaande kanttekeningen en als ik kon vermijden er inhoudelijk op in te gaan, deed ik dat. Wat ik zag, was dat mijn kinderen uiteindelijk heel goed wisten 'waar de rust was'. Ik heb nóóit de loyaliteit van mijn kinderen met hun vader proberen te verzwakken. Dat had ik ook een klotestreek gevonden. Ik heb wel geprobeerd zijn gedrag in menselijk perspectief te zetten. AnneJ heeft volgens mij hier eens als levensregel gepromoot: we rekenen mensen niet af op hun slechtste eigenschappen. Het mooie van die regel is dat iedereen dan slechte eigenschappen heeft, dat je die dan mag benoemen en dat je evengoed een waardevolle relatie met elkaar hebt. Als ik het met de kinderen heb over de slechte eigenschappen van mijn ex, dat moet gewoon af en toe, met zo'n explosief type, dan is hij geen bad guy. Hij wordt niet weggezet als die éne persoon in de wereld die 'niet deugt'. We deugen namelijk allemaal wel eens niet. Mijn ex brengt die nuance bepaald niet aan in zijn 'slechtste momenten' en ook daarna komt hij daar niet op terug. Mijn kinderen voelden, ook toen ze (veel) jonger waren, eigenlijk heel goed aan dat daar iets niet aan klopt. Juist omdat ik dat beschuldigen en zwartmaken consequent en niet-emotioneel in een ander kader plaatste. Toegegeven: de kinderen woonden bij mij en gingen één weekend in de twee weken naar hem toe. Ik kan niet beoordelen of dit ook had gewerkt als het andersom was geweest.
Mijn ex-vrouw deed dit ook.. Ik begreep dat ze dag en nacht, aan iedereen die het horen wilde, mij door het slijk heen haalde. Of de kinderen in de buurt waren of niet dat deed er niet toe.
Het heeft mij altijd alleen maar een glimlach bezorgd. Ik was er niet bij. Dus schelden doet geen zeer. Dat dit zou gebeuren was te verwachten.
Kinderen zijn slim genoeg om hun eigen mening te hebben. Het helpt wel als ze wat ouder zijn. Wat gelukkig bij mij het geval was.
Mijn kinderen waren het op een gegeven moment zat en hebben haar dat laten merken. Dus.... het keert uiteindelijk tegen jezelf.
Ik zou denken dat wanneer een relatie 6 maanden duurt, de kinderen erbij betrokken worden. Op zich een goede afspraak (wel raar op papier) om zo te vermijden dat de kinderen elk jaar een nieuwe partner ontmoeten. Als jullie al een jaar samen zijn, zie ik niet ik waarom je de kinderen nog niet mag zien. Ik begrijp ook je ongerustheid ivm je eigen kinderen. Mijn kinderen waren steeds betrokken en die van mijn vriend hadden geen zin ons te inlieten. Nadien zijn ze dan wel jaloers dat mijn kinderen een goede band hebben met hun vader. Hier was het hun eigen keuze, bij uw vriend worden ze dan inderdaad precies een tijd buitengesloten, wat geen goede start is.