Kinderen bij de andere ouder
Zijn er meer ouders die zich zo ontzettend rot voelen als hun kind bij de andere ouder is? Alsof er iets van jezelf geamputeerd is. Ik krijg het niet goed omschreven, maar ik kom altijd uit bij verkeerd, het voelt gewoon zo verkeerd, zo fout. Niet natuurlijk. Het is er niet als ze naar school zijn of met vrienden of zo. Alleen bij de andere ouder.
Bij mij is het iets minder nu. Maar ik heb een vriendin die heel erg dit gevoel ook heeft. Ze omschrijft het als dat haar kind van haar gepikt is.
Dingen doen als afleiding, blijven afleiding en geen invulling. Een pleister op een wond, maar je voelt die wond alsnog constant.
Hoe zou ik mijn vriendin hiermee kunnen helpen?
nee, eerlijk gezegd vond ik dat 1 van de weinige voordelen van gescheiden ouderschap.
Weten dat je kind bij de andere ouder is en jij je handen vrij hebt om te doen en laten wat je wil.
Dansen, kroeg, uitslapen heerlijk.
Geen oppas hoeven regelen of afstemmen thuis.
het lijkt mij ook afschuwelijk. Jullie omschrijving lijken me beide erg treffend. Zou me ook vreselijk machteloos voelen en me continu zorgen maken en schuldig voelen. Alleen al de gedachte om ze de helft niet bij mij te hebben. Ik heb geen kinderen gemaakt om ze de helft weg te geven. Ik ontvang nog liever iedere dag 50 stokslagen dan dat ik ze moet missen en zou dus ook niet scheiden in de vroege jaren. Maar het ligt denk ik ook aan de leeftijd. Als ze 14 zijn zou ik denk ik ietjes minder pijn ervaren.
Nou misschien kunnen ze weer ontscheiden, je vriendin en haar ex-man met behulp van therapie. Een andere tip heb ik niet. Tegenwoordig is 50 50 de norm lijkt het. Daar ben je mooi klaar mee.
Dat is natuurlijk volledig afhankelijk van de leeftijd van de kinderen. En van jullie verdeling en waar je woont. Oudere kinderen gaan veel meer hun eigen gang. Gaan zelfstandig naar school, sport en vriendjes. Vanaf groep 7/8 en op de middelbare nog veel meer. Daarnaast kunnen ze jou zelfstandig contacten via hun telefoon. Bij zeer jonge kinderen is dat natuurlijk totaal anders. En de persoon van je ex ook (rustig achterlaten of iemand die totaal geen opvoedvaardigheden heeft).
Ik ken meer dan genoeg gescheiden ouders die hier uiteindelijk ook echt wel de voordelen van zien. Tijd om in alle rust het huishouden te doen. Veel meer tijd voor je werk, sociale contacten en hobby's. Gewoon doen wat jij wilt. En ook genoeg (met name moeders) die nog bij elkaar zijn en vaak omkomen in het combineren van een gezinsleven met werk.
50/50 hoeft ook geen week om week te zijn. Je kunt het ook anders verdelen. En tussendoor kinderen zien bij sportwedstrijden, ouderavond, training of als andere ouder niet kan.
Mijn kinderen zijn al pubers en leven veel hun eigen leven en toch ervaar(de) ik dat ook zo. Ik maak me niet overmatig zorgen als ze niet thuis zijn en het is ook niet dat ik thuis blijf omdat zij thuis zijn. Ik kan genoeg voor mezelf doen. Ik kan op alle momenten van de dag of nacht weg. Ze hebben mij niet echt nodig om voor ze te zorgen, of zo. Dus dat is wel een verschil met een klein kind zoals die van mijn vriendin. En toch is er alsnog precies dat gevoel.
Alle oplossingen die genoemd worden, die zijn dus afleiding die niet echt werkt. Nu zijn mijn kinderen bijna nooit met hun vader, dus veel oefenen heb ik niet kunnen doen. En ook geen nachten. Maar ik weet nog precies hoe een horrorbeeld me dat leek toen dat opdoemde en hoe erg ik daar op vastliep.
Maar ik zit dus te denken dat het een hele andere levensinstelling is? Die de een niet heeft en een ander wel. Zoiets? Wat zou het verschil zijn?
Misschien is het goed om te onderzoeken waar het gevoel precies vandaan komt?
Je geeft aan dat het pubers zijn, die zichzelf goed kunnen redden. En dat je er niet voor thuis blijft als ze bij je zijn. Wat maakt dat je zo druk met ze bezig bent als ze bij de andere ouder zijn? Kan de oorzaak van de breuk meespelen? Het missen van een compleet gezin? Heb je geen vertrouwen in de andere ouder, in de opvoeding?
Dit is weer een voorbeeld van een moeder die zichzelf als middelpunt van de wereld ziet. Gek dat het bijna altijd moeders zijn die hun kinderen als een verlengstuk van henzelf zien. Vaders maken zich wat minder druk. Als het kind bij de andere ouder is, moet ze erop vertrouwen dat het goed verzorgd wordt. Zij is niet beter voor het kind dan haar ex. ze zal zelf moeten leren accepteren dat dit een consequentie van scheiden is.
Wat een raar antwoord op een oprechte vraag.
Ik zelf heb het allebei, ik geniet van het alleen zijn als de jongste bij zijn vader is en toch ook heb ik het gevoel dat het niet klopt. Bir_F zou het mee kunnen spelen dat ze eigenlijk liever niet gaan? Zou het makkelijker zijn voor je gevoel als ze er geen moeite mee hadden? Als ze wel naar hem toe gaan triggert dat misschien vooral je verdriet over de scheiding. Terwijl als ze bij jou zijn, nu het wat beter gaat, dat je juist goed zal doen in het verwerken ervan.
Annaniem2023 schreef op 29-09-2024 om 23:29:
Dit is weer een voorbeeld van een moeder die zichzelf als middelpunt van de wereld ziet. Gek dat het bijna altijd moeders zijn die hun kinderen als een verlengstuk van henzelf zien. Vaders maken zich wat minder druk. Als het kind bij de andere ouder is, moet ze erop vertrouwen dat het goed verzorgd wordt. Zij is niet beter voor het kind dan haar ex. ze zal zelf moeten leren accepteren dat dit een consequentie van scheiden is.
Lekker kortzichtig.
Mijn dochter wilde niet scheiden. Hij wel.
Zij wilde een tweede.
Waarom wilde hij het 50/50...voor de extra centen.
Nu heeft ze geen gezin, geen partner, geen tweede en moet ze haar enigste kind voor de helft missen voor de rest van zijn leven. Slechts 3 jaar mocht ze volledig voor hem zorgen. Daarom is ze niet aan een relatie of kinderen begonnen. En zij is zeker beter voor haar kind dan de vader.
Ja, dat is idd een beetje kortzichtig. Ze werd mishandeld in die relatie en toen ze zwanger was heeft hij haar op straat gegooid. De eerste jaren van het leven van haar kind wilde hij er niks van weten en toen ineens toch.
Plato schreef op 29-09-2024 om 23:24:
Misschien is het goed om te onderzoeken waar het gevoel precies vandaan komt?
Je geeft aan dat het pubers zijn, die zichzelf goed kunnen redden. En dat je er niet voor thuis blijft als ze bij je zijn. Wat maakt dat je zo druk met ze bezig bent als ze bij de andere ouder zijn? Kan de oorzaak van de breuk meespelen? Het missen van een compleet gezin? Heb je geen vertrouwen in de andere ouder, in de opvoeding?
Ja, ze kunnen zich prima redden met mij op de achtergrond. Ik mis idd het complete gezin. Ik wilde niet scheiden, ik wilde niet dat alles mis zou gaan, ik ben niet getrouwd om halverwege mijn leven op te geven, ik wilde al dit verdriet niet voor ze en er zal ook wat meespelen van mijn eigen jeugd zonder vader die overleden is toen ik een baby was.
De vader van mijn kinderen is niet echt gevaarlijk of zo, ook niet mega onbetrouwbaar, maar hij liet wel altijd alle verantwoordelijkheid voor de kinderen bij mij. Hij heeft zichzelf door zijn eigen worsteling in de relatie langzaam steeds verder naar de achtergrond bewogen, niet alleen bij mij vandaan maar tegelijk ook bij de kinderen vandaan. Nu wil hij dat weer aanhalen, maar hij kiest op allerlei momenten dan toch zichzelf en zijn nieuwe relatie boven hen en heeft dat zelf niet door. Hij heeft erg veel verdriet ervan dat hij bijna geen contact heeft, maar kan ook helemaal niet inleven in hun boosheid en verdriet. Dat zou betekenen dat hij fouten van zichzelf moet toegeven.
Dus die enkele keer dat ze met hem gaan eten of zo, dan ben ik niet meer enorm met ze bezig en is het gevoel niet meer overweldigend. Maar dan komen ze daarna weer thuis en slapen in hun eigen bed. Het lijkt dan alleen wel alsof alles een beetje on hold staat tot ze terug zijn. Wat ik dan ga doen is afleiding, geen invulling.
Je vroeg hoe je je vriendin hierbij kan helpen.
Inderdaad komt het gevoel vanuit haar. Vanuit hoe haar verwachtingen waren omtrent haar huwelijk maar ook moederschap, en ook hoe ze haar scheiding ervaart.
Het feit dat het voor haar voelt als dat haar kind wordt gepikt van haar vertelt veel over haar eigen gevoel en emoties omtrent haar scheiding.
Staat je vriendin open voor hulp? Als dat zo is zou je haar kunnen advisren naar een psycholoog te gaan.
Ik herken het wel. Toen de kinderen nog naar hun vader gingen was het lange tijd overleven. Op een gegeven moment wende het een beetje.
Bij mij was het echt een kwestie van vertrouwen wat ik niet had. Wat achteraf ook terecht was.
Maakt je vriendin zich druk over hoe het daar gaat en hoe ze terug komen? Daar kan ze misschien meer in loslaten. Als ze te eten krijgen en ze hebben het naar hun zin, ook al is het anders dan thuis, dan overleven ze het wel. En ja, soms zullen ze het ook niet naar hun zin hebben, of moeite hebben met schakelen, maar dat hoort er tot op zekere hoogte wel bij. Kunnen ze samen overleggen? Of krijgt ze weleens een appje als de kinderen bij ex zijn?
Als kind een week naar de scouting gaat dan heb ik helemaal geen last van merkte ik van de zomer. Natuurlijk voelt het niet compleet en ben ik benieuwd hoe het met haar gaat, maar niet dat intense gevoel van dat er iets ontbreekt.
Ik denk een beetje een vraag met een tweeledig antwoord voor mezelf.
Ik vond het zeker de eerste 2 week echt vreselijk en heb ook wel een beetje angst voor de gekke dingen die mijn vrouw doet in de week dat ik er niet bij ben. Dat ze de kinderen er onderdeel van probeert te maken, door dingen te zeggen als: Ja mama kan niet in ons dorp blijven wonen, want papa vind mama niet meer zo lief. Dat soort zaken.
Afijn, het gemis werd in die 2e week zonder kids wel iets beter. Inderdaad, wat meer tijd om zelf te gaan sporten. Maar tuurlijk: Ik zou altijd kiezen om ze altijd bij me te hebben. Tuurlijk. Ik gun hun beter dan dit.
Moree schreef op 30-09-2024 om 06:33:
Je vroeg hoe je je vriendin hierbij kan helpen.
Inderdaad komt het gevoel vanuit haar. Vanuit hoe haar verwachtingen waren omtrent haar huwelijk maar ook moederschap, en ook hoe ze haar scheiding ervaart.
Het feit dat het voor haar voelt als dat haar kind wordt gepikt van haar vertelt veel over haar eigen gevoel en emoties omtrent haar scheiding.
Staat je vriendin open voor hulp? Als dat zo is zou je haar kunnen advisren naar een psycholoog te gaan.
Kun je me ook even op weg helpen hiermee? 🫣 Wat denk jij dat haar eigen gevoel en emoties rondom de scheiding zijn, waardoor ze het als pikken ervaart?
Ik hoor vooral heel veel boosheid, heeft paniekaanvallen en ze zakt soort weg als haar kind bij haar vader is. Verder roept ze heel hard de wel mooie dingen, maar eronder zit het niet echt kunnen ervaren.
Ze gaat ook naar een psycholoog, maar ik zou graag haar goed kunnen steunen.
Ik herken dus haar gevoel als haar kind niet bij haar is. Dat ze een beetje aan het overleven is tot ze weer thuis is.
Maar dan? Hoe kun je dat ‘beter’ maken?
Ik zou wel blij geweest zijn met praktische afleiding. Op tijd afspreken op een vrije dag, zodat je niet in bed ligt te balen. Of rond het avondeten. Want waarom koken als er toch geen kinderen zijn?