Kindercoaching??
Hoi ,
Heeft iemand ervaring ermee?
Ik snap dat iedereen situatie anders is het gaat bij mij om kind van 6 jaar die ze willen sturen na kindercoaching ivm mijn zorgen bij papa . Naar heftig ruzie bij vader en nieuwe partner meermaals fysiek ruzie en dreigingen tegen mij . De kinderen dit mee kregen en erna op straat stonden.
Hierna is omgang stop gezet. Vader wil deze niet begeleid ik heb het gezag .
Ondertussen heeft vader ze al maanden niet gezien . Hij wil geen coaching zelf of mediation.
Voelt nu alsof kinderen worden ingezet tevens voor mij geruststelling en omdat ze alleen mij kant horen vader niet mee wil werken .
Dit voelt niet goed. Maar als afzeg voelt ook aldof niet mee werkr en wat t verbergen heb. Nu doen ze ook van dit is jou beleving is daar niet veilig is en denk ja wat doen ze dan met.de beleving van een kind tuurlijk mist kinderen zijn vader wil ook conract maar wel.onder begeleiding en dit langzaam uitbreiden.
wat zoi jullie doen wel.of geen kindercoaching?
Ja ervaring
Zelfs afgerond
Hetzelfde verhaal. Grote lijnen dan.
wel doen
Ik zag het ook niet voor me.
Maar ik reageer later wel uitgebreider.
ik snap je wel. Maar in mijn geval kind had uiteindelijk niet zoveel te melden.
ze werd een verkapte oppas.
Die coach heeft wel kunnen dienen op vlakken. Vader zei het laatst zulke maffe dingen, nou mooi dat zij dat dan mocht horen. Liever zij dan dat kind dit ooit gaat lezen.
Kind gaf duidelijk aan zo lang wil ik. Ik kon dan zeggen tegen hem als ik er niet bij ben mag je tegen coach ook over mij klagen hè. Over alles wat je dwars zit.
Doodeng
maarja kind geeft aan, wat wil je van me weten. Was niet zo happig en doorvragen hielp ook niet. Maar de nodige duidelijkheid kwam wel over nachtjes slapen en wat hem bezig hield tussen ouders.
Omgang daarna stop, dus ik raad het je om juist de dingen die je zelf al zegt aan. Doen!
Kom ik nog even terug.
Die vader weigert dus zelf hulp of medewerking kort gezegd aan therapie voor de kinderen en ook voor zichzelf niet waarschijnlijk? Is dat goed samen gevat?
Dus ze kunnen niemand dwingen, daarom komt dit idee nu op. Wie heeft het bedacht? In mijn verhaal kwam dit van een instantie waar kind hulp kreeg. Omdat ik graag wilde dat kind hulp kreeg, los van mij. Voor de problematiek van zichzelf maar ook voor problematiek tussen ouders. Dit was inderdaad het enige wat ze konden bedenken. Ze deden het geen eens zelf. Dat is dus verwijzing geweest.
Nu verder niet zoveel bedacht is voor het gebeurde bij jullie, hoe verder. Zou ik dit wel aanpakken. Tenzij je zelf veel betere ideeen hebt, of vader. Dan kun je die aankaarten. Je mag altijd iets vinden en kijken wat er nog meer is.
Het laatste wat je schrijft begrijp ik allemaal wel maar je geeft zelf het antwoord al. Het gaat hun niet om een van de ouders of de gebeurtenis an sich. Hoe ga je nu verder? Begeleid vind jij dat of hun ook? En waarom, welke gedachte houdt dat idee dat het noodzakelijk is?
En inderdaad, niet meewerken is hulp afhouden. Dus denk daar goed over na. De kinderen zien hun ouders als beide een stukje van hun dus omgang niet hebben is altijd een gemis als dat verder niet schadelijk is. Gaat om band tussen kind en ouder.
Het idee kwam lmdat ik me zorgen maakte om de kinderen stelde instantie dat voor omdat ik me zorgen maak en gezag heb gaan de kinder3n niet.
Instantie vinden belangrijk dat de overdracht begeleid wordt ivm doodsbedreiging van vader naar mij .
Nu probeer ze ook verhaal duidelijk te krijgen via de kinderen dus niet alleen hulp maar ook ondervragen en daar zit ik meer mee. Ons verhaal van vader en moeder zijn tegenovergesteld. Doodsbedreiging zijn trouwens gedaan in rechtbank , bij team jeugd dus daar is geen twijfel over meer over hoe veilig situatie is voor de kinderen bij beide ouders.
Ik vind goed me kind hulp krijgt maar nier als pion wordt gebruikt in ons ruzie
.krijgen al genoeg mee dan denk beter dat psycholoog haar kan helpen die los staat van de organisatie.
Dan zou ik zeker aan de slag gaan en in gesprek blijven. Vergeet ook niet dat je je eigen emotie verward met die van de kinderen.
mooi het is duidelijk dat er schadelijke dingen gaande zijn. Laat dat ook vooral bij de professionals. En stel vooral voor dat jij een psycholoog wilt. Maar dat is ook een hele belasting. Ze moeten dan ook voor hun gevoel praten en denken wat moet die grote mens nou van mij. Een kindercoach is veel lichtzinniger. Die kijkt naar emoties, doet spelletjes, gaat erop uit. Die van mij wilde samen met kind bellen naar papa. Kijk geloof me van mij hoefde het ook niet, maar mijn belang doet er niet toe. Als kind daarmee geholpen is, of zich kan uiten dan heb ik me daarbij te voegen. En daar kijken ze wel naar. Als jij zegt nee en kind krijgt niets ben je de ouder die wegduikt en dat is dan ook jouw kant hoe je reageert in dit soort situaties. Alleen maar wegduiken is ook niet veilig gedrag. Maar gedrag dat is ontstaan omdat je uit de weg gaat wat vader allemaal zegt
Er zijn altijd twee verhalen, twee belevingen. Jij wil dat die ander het echte verhaal opschrijft. Dan gaat een psycholoog ook niet doen. Onze psycholoog (dievan kind)heeft alleen de overeenkomsten kunnen gebruiken, dus de zaken die beide ouders, nog uit eigen beleving allebei benoemen. Ze heeft nooit gezegd wat vader opratelt over mij en ik ga er van uit dat mijn deel ook privé en niet is gedeeld. Een zorgverlener heeft een plicht met persoonlijke gegevens netjes om te gaan. Dus dat zou ik loslaten.
en ook proberen met de hulp en bemoeienis samen naar iets te zoeken wat voor de kinderen gaat helpen. Soms moet je het ook gewoon proberen en ervaren. Is het niets dan zoek je wat anders.
Zoek een goede partij die de overdracht kan doen, dan heb je een extra paar ogen. Meer kun je ook niet.